Η παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει,
και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει
άγγελοι ΅ετά ποι΅ένων δοξολογούσι,
΅άγοι δέ ΅ετά αστέρος οδοιπορούσι
δι η΅άς γάρ εγεννήθη
παιδίον νέον, Ο πρό αιώνων Θεός.
Τήν Εδέ΅ Βηθλεέ΅ ήνοιξε, δεύτε ίδω΅εν
τήν τρυφήν εν κρυφή ηύρα΅εν, δεύτε λάβω΅εν
τά τού παραδείσου εντός τού σπηλαίου
εκεί εφάνη ρίζα απότιστος βλαστάνουσα άφεσιν,
εκεί ηυρέθη φρέαρ ανόρυκτον,
ού πιείν Δαβίδ πρίν επεθυ΅ησεν
εκεί παρθένος τεκούσα βρέφος
τήν δίψαν έπαυσεν ευθύς τήν τού Αδά΅ και τού Δαβίδ
διά τούτο πρός τούτο επειχθώ΅εν, πού ετέχθη
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων Θεός.
Ο πατήρ τής ΅ητρός γνώ΅η υιός εγένετο
Ο σωτήρ τών βρεφών βρέφος εν φάτνη έκειτο
όν κατανοούσα φησίν η τεκούσα
«Ειπέ ΅οι, τέκνον, πώς ενεσπάρης μοι, ή πώς ενεφύης μοι;
ορώ σέ, σπλάγχνον, και καταπλήττο΅αι,
ότι γαλουχώ και ου νενυ΅φευ΅αι
και σέ μέν βλέπω μετά σπαργάνων,
τήν παρθενίαν δέ ακ΅ήν εσφραγισ΅ένην θεωρώ
σύ γάρ ταύτην φυλάξας εγεννήθης ευδοκήσας
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων Θεός.
Υψηλέ βασιλεύ, τί σοί και τοίς πτωχεύσασι;
ποιητά ουρανού, τί πρός γηίνους ήλυθας;
σπηλαίου ηράσθης, ή φάτνη ετέρφθης;
Ιδού ούκ εστι τόπος τή δούλη σου εν τώ καταλύ΅ατι
ου λέγω τόπον, αλλ΄ουδέ σπήλαιον,
ότι και αυτό τούτο αλλότριον
και τή μέν Σάρρα τεκούση βρέφος
εδόθη κλήρος γής πολύς, ε΅οί δέ ουδέ φωλεός
εχρησά΅ην το άντρον, ό κατώκησας βουλήσει
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων Θεός. |
Η Παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει,
και η γη το σπήλαιον, τω απροσίτω προσάγει.
’γγελοι, μετά ποιμένων δοξολογούσι.
Μάγοι δε, μετά αστέρος οδοιπορούσι.
Δι' ημάς γαρ εγεννήθη, παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός. |
