Όταν ο Αμερικανός συγγραφέας και ερευνητής Τζον Τζένκινς (John Major Jenkins), έφερε στην δημοσιότητα τις μελέτες του σχετικά με το έτος 2012, κάποιοι ενστερνίστηκαν τις απόψεις του και κάποιοι άλλοι τον «έκαψαν στην πυρά» της επιστημονικά τεκμηριωμένης αλήθειας. Σύμφωνα με τον κ. Τζένκινς -και τους υποστηρικτές του- στις 21 Δεκεμβρίου του 2012 θα επέλθει η συντέλεια του κόσμου. Ισχυρίζονται δε, ότι εκείνη την ημέρα ο Ήλιος μας θα πλησιάσει το κέντρο του γαλαξία ενώ όλοι οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος θα είναι σε συζυγία, δηλαδή θα ευθυγραμμιστούν. Όλα αυτά υποτίθεται ότι τα έχουν προβλέψει οι Μάγια σε ένα ημερολόγιο, το οποίο όμως κανείς δεν γνωρίζει που βρίσκεται αυτή την στιγμή.
Αυτό που όντως υποστήριζαν οι Μάγια -σύμφωνα με την πλειοψηφία των επιστημόνων- είναι ότι στις 20 Δεκεμβρίου του 2012 τελειώνει το 13ο Μπακτούμ και ξεκινά την επομένη το 14ο. Την ημέρα εκείνη, επίσης, τέσσερις πλανήτες του ηλιακού συστήματος θα 
ευθυγραμμιστούν, άλλα αυτό το φαινόμενο (συζυγία των πλανητών) έχει γίνει πάρα πολλές φορές και δόξα τω Θεώ και εσείς αλλά και εγώ πίνουμε ακόμα το καφεδάκι μας. :)
Όπως και να έχει πάντως, η θεωρία αυτή του Τζένκινς έχει αρχίσει τους τελευταίους μήνες να συζητιέται πολύ. Το Hollywood βέβαια δεν θα άφηνε μια τέτοια ευκαιρία ανεκμετάλλευτη και έτσι στις 11 του περασμένου Νοέμβρη (2009) έσκασε μύτη στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία «2012». Το σενάριο έγραψαν οι: Roland Emmerich και Harald Kloser, ενώ την σκηνοθεσία ανέλαβε ο πρώτος εκ των προαναφερθέντων.
Η ταινία "ξεκινά" στην σημερινή εποχή όπου ο Δρ Adrian Helmsley (Chiwetel Ejiofor), μέλος μιας παγκόσμιας ομάδας γεωφυσικών, μελετά την επίδραση της ηλιακής ακτινοβολίας στην γη μετά από μια αύξηση των ηλιακών καταιγίδων που έχει αρχίσει να συμβαίνει. Από την έρευνα του, ανακαλύπτει ότι ο πυρήνας του πλανήτη αρχίζει να θερμαίνεται σε επικίνδυνο βαθμό με αποτέλεσμα ο φλοιός της Γης να γίνεται όλο και πιο ασταθής. Ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. (Danny Glover) ενημερώνεται και τότε ξεκινά ένας αγώνας δρόμου -από τους ισχυρούς του κόσμου- ώστε να φτιαχτούν κάποιες «Κιβωτοί» μέσα στις οποίες θα καταφύγουν ορισμένοι άνθρωποι, ζώα και έργα τέχνης με σκοπό να επιβιώσουν στην επικείμενη καταστροφή και να συνεχιστεί η ζωή στον πλανήτη και μαζί της ο ανθρώπινος πολιτισμός. Όσα είχαν προβλέψει πριν εκατοντάδες χρόνια οι Μάγια, γίνονται πλέον πραγματικότητα...
Η απεχθής ημερομηνία (21 Δεκεμβρίου του 2012) της καταστροφής του κόσμου πλησιάζει, και ο σκηνοθέτης μας μεταφέρει στο Υellowstone (ένα από τα εθνικά πάρκα των Η.Π.Α.) όπου ο συγγραφέας Jackson Curtis (John Cusack) έχει πάει για να περάσει λίγες μέρες με τα δύο του παιδιά, τον Noah Curtis (Liam James) και την Lilly Curtis (Morgan Lily). Εκεί θα μάθει από τον Charlie Frost (Woody Harrelson), το τι μέλει γενέσθαι. Μαζί με τα παιδιά του, την πρώην γυναίκα του Kate (Amanda Peet) και τον σύντροφο της Gordon (Thomas McCarthy) θα προσπαθήσουν -ενώ ο πλανήτης αρχίζει και καταρρέει- να σωθούν πηγαίνοντας στην μυστική βάση που βρίσκονται οι Κιβωτοί, κάπου στην Κίνα... άραγε θα τα καταφέρουν;
Η ταινία «2012» είναι μια ταινία δράσης - επιστημονικής φαντασίας, και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Ο τίτλος του φιλμ και το plot του σεναρίου είναι "πιασάρικα" για τους λόγους που εξηγήσαμε στην αρχή αυτού του κειμένου. Αυτά σε συνδυασμό με την μεγάλη διαφημιστική προβολή της, οδήγησαν χιλιάδες ανθρώπων στις κινηματογραφικές αίθουσες για να την απολαύσουν. Δεν ξέρουμε πόσο την απόλαυσαν όλοι αυτοί -εξ' άλλου περί ορέξεως κολοκυθόπιτα-, αλλά μπορούμε να σας πούμε πόσο άρεσε σε εμάς.
Δύο πράγματα μας ενόχλησαν στο «2012»:
Το πρώτο είναι τα σημεία όπου ο συγγραφέας και πατέρας Jackson Curtis σέρνει τα παιδιά του σε απίστευτα επικίνδυνες περιοχές και καταστάσεις (κανένας πραγματικός γονιός έχοντας τα δεδομένα που γνώριζε ο αφιλότιμος αυτός άντρας δεν θα πήγαινε τα παιδιά του εκεί)... άκουσε τα εξ αμάξης από όλους μας.
Το δεύτερο είναι ότι κάποια από τα Effects που χρησιμοποιήθηκαν -στις έντονες σκηνές δράσης- δεν ήταν τόσο ρεαλιστικά... και θύμιζαν πολύ μακέτα... γιατί άραγε;
Κατά γενική ομολογία, όμως, της παρέας ήταν μια συμπαθητική ταινία δράσης. Σε αρκετά σημεία της νιώσαμε την αδρεναλίνη μας να σκαρφαλώνει σε υψηλά νούμερα. Αν και δεν μας ενθουσίασε τόσο ώστε να την ξαναδούμε στο μέλλον, δεν μπορούμε να πούμε ότι "κλάψαμε" το αντίτιμο του εισιτηρίου που πληρώσαμε. Είναι αυτό που λέμε: «Καλή ήταν!». :)
