Έχουν περάσει θαρρώ δύο χρόνια από την έκδοση του πρώτου βιβλίου της σειράς Λυκόφως της Στέφενι Μέιερ στην Ελλάδα, και αν ρίξετε μια ματιά στις λίστες με τα ευπώλητα μυθιστορήματα ξένων συγγραφέων, θα τα δείτε τα καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις. Αναμφίβολα η Μέιερ είναι μια εξαιρετικά πετυχημένη συγγραφέας, τόσο στην ημεδαπή όσο και στην αλλοδαπή -η προαναφερθείσα σειρά βιβλίων της έχει ξεπεράσει σε πωλήσεις παγκοσμίως τα 100 εκατομμύρια αντίτυπα.
Πριν λίγες μέρες, στις 5 Ιουνίου 2010, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πλατύπους -είναι οι εκδόσεις που έφεραν τα αριστουργήματα της Μέιερ στην Ελλάδα- ένα ακόμα βιβλίο της σειράς Λυκόφως. Πρόκειται για το «Η σύντομη δεύτερη ζωή της Μπρι Τάνερ». Μια νουβέλα της «Έκλειψης», του τρίτου βιβλίου της σειράς, σε μετάφραση της Πηνελόπης Τριαδά.
Ποια είναι όμως η Μπρι και γιατί η Μέιερ της αφιέρωσε μια ολόκληρη νουβέλα; Η Μπρι Τάνερ κάνει ένα, μοναδικό και αστραπιαίο πέρασμα από το Έπος σε δυο – τρεις σελίδες της Έκλειψης. Είναι μια νεογέννητη βρικόλακας που συναντά τους Κάλεν και τους Βολτούρι και έχει μια στοιχειώδη επαφή μαζί τους -δεν την αφήνουν για πολύ ώρα ζωντανή- σε αντίθεση με τους άλλους νεογέννητους που απλά σκοτώνονται στην μάχη. Όσο για το γιατί την ξεχώρισε η Αμερικανίδα συγγραφέας, τόσο ώστε να γράψει ένα βιβλίο γι’ αυτήν, μας το φανερώνει η ίδια, στον πρόλογο του «Η σύντομη δεύτερη ζωή της Μπρι Τάνερ», στον οποίο αναφέρει:
…
Με την Μπρι ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στη θέση ενός αφηγητή ο οποίος ήταν ένας «αληθινός» βρικόλακας -ένας κυνηγός, ένα τέρας. Μου δόθηκε η ευκαιρία να δω μέσα από τα κόκκινα μάτια της εμάς τους ανθρώπους. Ξαφνικά μας είδα αξιολύπητους και αδύναμους, εύκολα θηράματα δίχως καμιά απολύτως αξία πέρα από εκείνη ενός νόστιμου κολατσιού. Αισθάνθηκα πως ήταν να είναι μόνη της, περιτριγυρισμένη από εχθρούς, πάντοτε σε επιφυλακή, χωρίς να είναι σίγουρη για τίποτα πέρα από το γεγονός ότι η ζωή της βρισκόταν διαρκώς σε κίνδυνο. Μπόρεσα να βυθιστώ σε μια τελείως διαφορετική ράτσα βρικολάκων: τους νεογέννητους. Η ζωή ως νεογέννητος ήταν κάτι που δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να εξετάσω -ακόμα και όταν η Μπέλλα έγινε τελικά βρικόλακας. Η Μπέλλα δεν ήταν ποτέ νεογέννητη με τον τρόπο που ήταν η Μπρι. Ήταν συναρπαστική και σκοτεινή και, τελικά, τραγική.
…
Η Μέιερ τοποθετεί την αρχή της εξιστόρησης στο «Η σύντομη δεύτερη ζωή της Μπρι Τάνερ», χρονικά τρεις μήνες από την μεταμόρφωση της Μπρι σε βρικόλακα, και τοπικά στο Σιάτλ. Την πόλη που είχε μετατραπεί σε κυνηγότοπο του Ράιλι και των «παιδιών» του -των νεογέννητων βρικολάκων που έχει δημιουργήσει ΕΚΕΙΝΗ- μεταξύ των οποίων ήταν και η Μπρι. Τρεις μήνες στην κόλαση μιας δίψας για ανθρώπινο αίμα, που δεν καταλάγιαζε σχεδόν ποτέ… όσα θηράματα κι αν έβρισκες, ακολουθώντας ή μη τους στοιχειώδεις κανόνες που έχουν δοθεί στους νεογέννητους.
Η μόλις τριών μηνών βρικόλακας είναι ένα από τα λιγοστά μέλη της «σύναξης» που εξακολουθούν να σκέφτονται και δεν έχουν παραδοθεί τελείως στα νεοαποκτηθέντα ζωώδη ένστικτα τους. Έτσι, ήταν φυσικό, σχετικά γρήγορα να αρχίσει να αναρωτιέται αν υπάρχουν και άλλοι βρικόλακες (εκτός από την αγέλη που γνωρίζει) και για ποιο λόγο ΕΚΕΙΝΗ τους δημιουργεί αυξάνοντας συνεχώς τον αριθμό τους. Απορίες που συμμερίζεται και ο Ντιέγκο…
Έχοντας περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που διάβασα κάποιο έργο της Στέφενι Μέιερ, είχα ξεχάσει πόσο κελαρυστή είναι η γραφή της και πόσο ρέουσα κυλάει η ανάγνωση των γραφόμενων της. Το «Η σύντομη δεύτερη ζωή της Μπρι Τάνερ» διαβάστηκε κυριολεκτικά απνευστί! Μοναδικές στιγμές παύσης, εκείνες για τα άκρως απαραίτητα, ξέρετε… εισπνοή, εκπνοή, φραπέ… το τσιγάρο το έκοψα εδώ και κάτι μήνες. 🙂
Εκτός από τις άριστες εντυπώσεις που μου άφησε –Μέιερ είναι αυτή- πιστεύω ότι η εν λόγω ιστορία είναι πιο κοντά σε αυτό που ονομάζουμε ιστορία τρόμου παρά ολόκληρο το Έπος. Στα τέσσερα βιβλία του Λυκόφωτος, ο έρωτας και τα συναισθήματα της Μπέλλα και του Έντουαρντ επισκιάζουν το γεγονός ότι οι περισσότεροι ήρωες είναι είτε βρικόλακες, είτε λυκάνθρωποι. Στο «Η σύντομη δεύτερη ζωή της Μπρι Τάνερ», αν και υπάρχει μια υποβόσκουσα ερωτική έλξη μεταξύ της Μπρι και του Ντιέγκο, δεν εκδηλώνεται και αφήνει χώρο στα φρικτά γεγονότα που συμβαίνουν στην ζωή των νεογέννητων βρικολάκων και κυρίως σε όσους έχουν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους όταν έχουν βγει να ξεδιψάσουν…
Η ταλαντούχα συγγραφέας με έβαλε, για άλλη μια φορά, τόσο βαθιά στον κόσμο του βιβλίου της που συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι «νεογέννητος» και ότι για εκείνους θα μπορούσα να είμαι ένα σνακ -έστω γεύμα λόγω όγκου-, περίπου στα 2/3 του βιβλίου όταν ολόκληρη η αγέλη επιτέθηκε σε ένα φεριμπότ γεμάτο επιβάτες.
Νουβέλα της Έκλειψης είναι, η Στέφενι Μέιερ την έχει γράψει, δεν χρειάζονται και πολλά λόγια πιστεύω. Αν δεν το έχετε κάνει ήδη, επισκεφθείτε το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας και… καλή ανάγνωση! Είναι τόσο καλό όσο και και τα τέσσερα μυθιστορήματα του Έπους του Λυκόφωτος.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Είδα το σώμα του να αλλάζει. Συσπειρώθηκε πάνω στην ταράτσα, με το ένα χέρι να πιάνει το χείλος. Όλη εκείνη η παράξενη φιλική διάθεση εξαφανίστηκε, και τώρα ήταν ένας κυνηγός.
Αυτό ήταν κάτι που αναγνώριζα, κάτι με το οποίο ένιωθα άνετα επειδή το καταλάβαινα.
Έσβησα τον εγκέφαλό μου. Ήταν ώρα για κυνήγι. Πήρα μια βαθιά ανάσα, εισπνέοντας το άρωμα του αίματος των ανθρώπων κάτω στο δρόμο. Δεν ήταν οι μοναδικοί εκεί γύρω, αλλά ήταν οι πιο κοντινοί. Το ποιον θα κυνηγούσες ήταν μια απόφαση που έπρεπε να πάρεις πριν οσμιστείς το θήραμά σου.
Τώρα ήταν πολύ αργά για να διαλέξω.