«Να λες: ουρανός· και ας μην είναι» έγραψε κάποτε ο Γιάννης Ρίτσος. Αυτό είναι το μότο του αφιερώματός μας στον ποιητή της «Ρωμιοσύνης», για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.
Το αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο συνοδεύεται από φωτογραφίες των νεανικών του χρόνων, αλλά και των χρόνων της περισυλλογής και της απομόνωσης, όπως και της αναγνώρισης. Μια άλλη ενότητα εξάλλου αναδεικνύει την εικαστική του δημιουργία, δηλαδή τη ζωγραφική πάνω σε πέτρες, βότσαλα, χαλίκια, κόκαλα ή ρίζες δένδρων. Γιατί αυτά τα υλικά, άφθονα στα ξερονήσια, συγκέντρωναν το ενδιαφέρον του κατά τις ώρες της απομόνωσης, ίσως «από τη γενική ανάγκη της έκφρασης που αντιμάχεται τη φθορά και τη μοναξιά». Στις πέτρες λοιπόν του Γιάννη Ρίτσου βλέπει κανείς να παρελαύνουν μορφές μοναχικές ή πολυάνθρωπες, μετωπικές ή συνομιλούσες, άλλοτε ερωτικά συνταιριασμένες· μορφές αρχαϊκές που αντέχουν στον χρόνο, αλλά και μοιάζουν να ξεπηδούν από τα ποιήματά του.
Β
|
