Και ξύπνησα από το όνειρο και βγήκα στην πραγματικότητα…
Και είναι σκληρή η πραγματικότητα.
Είδα να τραβάω κουπί. Χρόνια τραβάμε κουπί.
Εγώ τραβάω κουπί από το 1453, όταν έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους.
Έπεσε η Πόλη, έπεσα κι εγώ στη θάλασσα και κολυμπούσα 400 ολόκληρα χρόνια για να γλυτώσω τον οθωμανικό.
1821 με γλυτώνει ο Κολοκοτρώνης, καβαλάω το κουπί για να βγω στη στεριά
και το 1832 δικάζουν το γέρο του Μωριά και βλέπω αυτόν που με γλύτωσε να τον βάζουν φυλακή.
Κι εγώ τράβαγα κουπί.
Βλέπω Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους να μας φέρνουν Έλληνα βασιλιά εισαγόμενο από τη Γερμανία κι εγώ τράβαγα κουπί.
1920 ο Βενιζέλος ονειρεύεται τη Μεγάλη Ελλάδα. Τραβάμε για Μικρά Ασία.
1922 φτάνουμε στη Σμύρνη κι εκεί που καβαλάω το όνειρο για να δω ότι γίνεται πραγματικότητα βλέπω την καταστροφή της Σμύρνης και λέω: Μάνα η Σμύρνη καίγεται.
1936 έρχεται ο Μεταξάς. Μου βάζει ρετσινόλαδο κι εγώ τράβαγα κουπί.
1940 γίνεται ο αλβανικός πόλεμος. Ρίχνουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα.
Λέει ο Τσόρτσιλ: Από εδώ κι εμπρός θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.
Και το ’45 στη μοιρασιά μας λένε: Έχουμε χεσμένους και τους ήρωες και τους Έλληνες.
’46 μας βάζουν να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Πατέρας σκοτώνει γιο, αδερφός σκοτώνει αδερφό, φίλος σκοτώνει φίλο, μάνα σκοτώνει γιο.
Και εγώ έβλεπα και έκλαιγα. Έβλεπα και έκλαιγα.
1967 έρχεται η χούντα. Πάω στον πάτο της θάλασσας μαζί με το κουπί.
’74 έρχεται ο Καραμανλής, μας βάζει στην ΕΟΚ. Άλλο κουπί.
’81 έρχεται ο Ανδρέας Παπανδρέου. Καινούριο κουπί.
’89 έρχεται ο Μητσοτάκης. Εκεί να δεις κουπί.
Φεύγει ο Μητσοτάκης, έρχεται ο Σημίτης.
Φεύγει ο Σημίτης, έρχεται ο Κωστάκης ο Καραμανλής.
Φεύγει ο Κωστάκης, έρχεται ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου…
Εγώ ήξερα ότι στις φουρτούνες φαίνονται οι καλοί καπεταναίοι, ενώ εδώ στις δικές μας θάλασσες τις φουρτούνες τις φέρνουν οι ίδιοι οι καπεταναίοι.
Και μας λένε ολοι αυτοί … μούτσους. Αφήστε λέει τους μούτσους να δουλεύουνε. Είναι κορόιδα. Αυτοί οι μούτσοι.
Ακούστε ρε και οι 300 εκεί μέσα … ΚΑΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΥΤΣΟΣ. ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ ΜΟΥΤΣΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΙΣΤΑΝΕΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥΣ. Ε ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ! ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ ΡΕ ΜΕΓΑΛΟΙ!
Ηθελα νά ‘ξερα, δεν θα βρεθεί ένας, ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ. ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ.
Και να του πούμε ΕΜΕΙΣ! Εμείς μπορούμε και σε ψηφίζουμε.
Εσύ. Μπορείς να μην μας γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια.
Ελα μωρέ… έλα μωρέ… μας λένε μάζα και εννοούνε μπάζα.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΥΜΩΝΟΥΜΕ. ΜΑΣ ΘΥΜΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΥΜΩΝΟΥΜΕ. ΜΑΣ ΧΑΝΤΑΚΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΥΜΩΝΟΥΜΕ.
ΒΑΖΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΑΠΟΤΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΥΜΩΝΟΥΜΕ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΥΜΩΝΟΥΜΕ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΥΜΩΝΟΥΜΕ;;; ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ;;;
Τι φταίει;;;
Φταίει το ζαβό το ριζικό μας. ..
Φταίει ο Θεός…
Ο Θεός που μας “μισεί”…
Φταίει το κεφάλι το ξερό μας,
που κάθε φτέρνα, σαν σκουλήκια, όπου μας εύρει μας πατεί…
Ή, μήπως φταίει, που και εμείς, δειλοί και άβουλοι αντάμα προσμένουμε , ίσως, κάποιο θάμα… Κάποιο θάμα…
Κάποιο θάμα… Ναι… Περιμένουμε ένα θάμα …
Να γίνει ένα θάμα.
Για να γίνει σ αυτή την Χώρα ένα Θάμα, θα πρέπει να μπούνε όλα τα λαμόγια στην φυλακή αντάμα!
Όλα τα λαμόγια στην φυλακή αντάμα!
Στάθης Ψάλτης, στην θεατρική παράσταση “πού πας Γιωργάκη με τέτοιο καιρό”