Είμαι ιδιαίτερα φορτισμένος γιατί σε αυτές τις στιγμές που πραγματικά ο τόπος περνάει πιο δύσκολα – από τα μεταπολεμικά χρόνια είναι η πιο δύσκολη στιγμή του τόπου μας – η φωνή, η κραυγή του Καζαντζάκη μέσα από τούτο τον τάφο, που έχω την τιμή να δανειστώ τον λόγο του και να τα πω εγώ, μέσα από την αναφορά στο Γκρέκο, νομίζω είναι ότι πιο ενωτικό είναι ότι πιο σύγχρονο αυτή τη στιγμή για τον τόπο. Πέρα από το συγκινησιακό κομμάτι ουσιαστικά το έργο και η παρακαταθήκη του γιατί – κατά τη γνώμη όλων των φιλολόγων και όχι μόνο – η αναφορά στο Γκρέκο είναι το κορυφαίο έργο, είναι η παρακαταθήκη του Καζαντζάκη.
Είναι η ζωή του μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, όπως ήταν και όλο του το έργο. Πάντα από τα παιδικά του χρόνια πρόσθετε κάτι από την φαντασία του. Μέσα σε αυτά είναι το όραμά του, είναι το όραμα του Καζαντζάκη. Αυτή τη στιγμή λοιπόν είναι ότι πιο χρήσιμο να ακουστούν αυτά τα λόγια. Μια από τις κουβέντες που κάναμε με τον Μιχάλη τον Αεράκη εξαρχής ήταν με αυτές τις στιγμές που συμβαίνουν όλα αυτά, να κάνουμε τις παραστάσεις; Να μην τις κάνουμε; Και μετά από μερικά είπαμε με μια φωνή ότι τώρα πρέπει να γίνουνε, τώρα πρέπει να ακουστούν οι παραστάσεις αυτές.
Ο πολιτισμός παίρνει θέση μέσα σε αυτή την κρίση. Παίρνει θέση, είναι παρών όσο ποτέ. Τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να ακουστούν τα λόγια του Καζαντζάκη.