Κοίτα, ποια είναι η πιο φρικιαστική εμπειρία που μπορείς να φανταστείς;
Για μένα είναι να σε αφήσουν άοπλο σ’ ένα σφραγισμένο κελί με κάποιο σαλιάρικο αρπακτικό ζώο ή μ’ ένα μανιακό που του έχει σαλέψει το μυαλό από μια αρρώστια. Τότε δεν θα έχεις τίποτα εκτός από τη φωνή σου – τη φωνή σου και τη σκέψη σου. Θα ουρλιάξεις σ’ αυτό το πλάσμα να μη σε αγγίξει, θα βρεις τα πιο πειστικά, τα πιο αποστομωτικά λόγια, θα γίνεις το σκεύος της απόλυτης αλήθειας. Και θα δεις ζωντανά μάτια να σε κοιτάζουν και θα καταλάβεις ότι το πλάσμα δεν μπορεί να σε ακούσει, ότι δεν μπορείς με κανέναν τρόπο να επικοινωνήσεις μαζί του, κι όμως αναπνέει και κινείται εκεί μπροστά σου μ’ ένα δικό του σκοπό. Αυτό είναι η φρίκη. Ε λοιπόν, αυτό κρέμεται πάνω από τον κόσμο, παραμονεύοντας κάπου μέσα στην ανθρωπότητα, αυτό το ίδιο πράγμα, κάτι κλειστό, δίχως νόηση, ολότελα ανεύθυνο, αλλά με δικό του σκοπό και με δική του πανουργία.
Από το βιβλίο «Κοντά στον ουρανό» της Άυν Ραντ