Η Μίκι θυμήθηκε ότι είχε διαβάσει κάπου πως οι Αρχές της Καλιφόρνια είχαν αναστείλει την κατασκευή αυτοκινητοδρόμων ταχείας κυκλοφορίας για μια οκταετία, τη δεκαετία του ’70. Ο τότε κυβερνήτης πίστευε ότι η χρήση αυτοκινήτων θα είχε περιοριστεί σημαντικά μέχρι το τέλος του αιώνα. Θα υπερίσχυαν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Η εναλλακτική τεχνολογία. Κάποιο θαύμα.
Όλα αυτά τα χρόνια που η Μίκι εκνευριζόταν οδηγώντας σε ατελείωτες ουρές, κάνοντας δύο ώρες για μια διαδρομή είκοσι λεπτών, δεν είχε συνδέσει ποτέ αυτήν την ανόητη πολιτική με το τωρινό κομφούζιο. Τώρα καταλάβαινε πως με δική της επιλογή ζούσε αποκλειστικά στην παρούσα στιγμή, σαν σε μια φυσαλίδα που την απομόνωνε από το παρελθόν και από το μέλλον, από το αίτιο και από το
αποτέλεσμα.
Σταμάτα ξεκίνα. Σταμάτα ξεκίνα.
Πόσα εκατομμύρια λίτρα βενζίνης σπαταλούνται άσκοπα σ’ αυτήν την κίνηση, πόση παραπανίσια ατμοσφαιρική μόλυνση προέκυπτε ως συνέπεια εκείνης της μη σκόπιμης αναστολής στην κατασκευή των αυτοκινητοδρόμων. Παρ’ όλα αυτά, η τωρινή κυβέρνηση είχε ανακοινώσει κι αυτή τις δικές τις περικοπές στις κατασκευές.
Από το βιβλίο «Μια πόρτα πριν τον παράδεισο» του Dean Koontz