Της Βάσως Κ. Ηλιάδη
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι παπάδες παίζουν με τις αντοχές μας. Ενώ είναι -υποτίθεται- εκπρόσωποι της ηθικής τάξης, χρησιμοποιούν τους μηχανισμούς των πολιτικών κομμάτων για να βολεύουν τα παιδάκια τους με εικονικές εξετάσεις σε δημόσιες υπηρεσίες, συσσωρεύουν πλούτο κινητό και ακίνητο, δεν πιστεύουν στο Θεό, θεατρινίζουν, υποκρίνονται, ψεύδονται, συκοφαντούν, κουτσομπολεύουν ως άλλες κατίνες, και γενικώς δημιουργούν απέχθεια και αηδία στον ειλικρινή και αυθεντικό άνθρωπο.
Διώχνουν μακριά τη νεολαία με τις αντιφατικές και παράλογες επιταγές τους. Δημιουργούν κλίκες κομματικού τύπου και συνήθως προσελκύουν λαϊκά στοιχεία, απαίδευτα, με την υπόσχεση υλικής βοήθειας.
Πολύ λίγες εξαιρέσεις -μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού- παράγουν θεάρεστο έργο και νοιάζονται πραγματικά για τον άγνωστο-ξένο «πλησίον». Μάλιστα, αντί να προχωρήσουν στην αυτοκάθαρση, έχουν το θράσος να μιλούν για «καριοφύλλια επανάστασης», ενώ είναι οι πρώτοι που θα παραλάβουν την κάρτα του πολίτη για να μη χάσουν τον πολύτιμο μισθό τους που προέρχεται από την πολιτεία.