Το αλφαβητάρι της σωτηρίας, Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Αρχήν νόμιζε των όλων είναι Θεόν.
Βέβαιον ουδέν εν βίω δόκει πέλειν.
Γονείς τιμών μάλιστα Θεόν φοβού.
Δίδασκε σαυτόν μη λαλείν α μη θέμις.
Έργοις δ’ αρέσκειν σπεύδε και λόγοις Θεώ.
Ζωήν πόθησον την έχουσαν μη τέλος.
ήττων σεαυτόν τοις φίλοις νικών έση.
Και νουν δε καλλώπιζε της μορφής πλέον.
Θνητός δ’ υπάρχων μηδόλως μέγα φρόνει.
Ιχνηλάτει μεν των σοφών αεί θύρας.
Λόγω Θεού άνοιγε σον, τέκνον, στόμα.
Μνήμης δε αυτού μηδαμώς λάθη ποτέ.
Νήφων προσεύχου τω Θεώ καθ’ ημέραν.
Ξένους ξένιζε, μη ξένος γένη Θεού.
Ορμάς χαλίνου των παθών ψυχοφθόρους.
Πέδαις το σώμα ασφαλίζου σωφρόνως.
Ράβδον σεαυτώ την συνείδησιν φέρε.
Σαφώς σχόλαζε εν Γραφαίς ταις εν θέοις.
Τας των πενήτων ψυχαγώγησον λύπας.
Υπέρ σεαυτόν τους πέλας καλώς θέλε.
Φίλους έχειν σπούδαζε, ή πλούτον πολύν.
Χρυσού γαρ αυτοί ευκλεέστεροι λίαν.
Ψεύδος μίσησον, την δ’ αλήθειαν φίλει.
Ω παι, φυλάσσων ταύτα σώζη ενθέως.