Τον Μάιο του 1967 τελειώσανε το 3ο Δημοτικό Σχολείο Αγίας Μαρίνας Ηλιούπολης Αττικής. Και τον Μάρτιο του 2012 οι παλιοί συμμαθητές και οι παλιές συμμαθήτριες του αυτού του σχολείου συναντήθηκαν για πρώτη φορά μετά από 45 χρόνια!
Η συνάντηση έγινε στις 3 Μαρτίου του 2012, στην ταβέρνα “Το στέκι του Χιώτη” στην Αγία Μαρίνα Ηλιούπολης, με πρωτοβουλία των Νίκου Ζώρη, Μιχάλη Αννούση και Βάσως Κουβελά.
Οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριες που είχαν περάσει μαζί έξι χρόνια στο δημοτικό σχολείο συναντήθηκαν ξανά και θυμήθηκαν τα παλιά. Παρευρέθησαν 20 απόφοιτοι τους οποίους ο παλιός συμμαθητής τους Νίκος Ζώρης καλωσόρισε με μια ζεστή νοσταλγική ομιλία του, που παρατίθεται αυτούσια παρακάτω, καταχειροκροτούμενος από όλους.
Κι ενώ τα πιάτα με τους μεζέδες και τα ποτήρια με το κρασί κατέφθαναν, το φαγοπότι άρχιζε, ενώ οι βιντεοκάμερες και οι φωτογραφικές μηχανές στα χέρια των παλιών συμμαθητών και συμμαθητριών απαθανάτιζαν στιγμιότυπα απ’ τη συγκέντρωση.
Ήταν μια βραδιά γεμάτη συγκίνηση, χαρά, νοσταλγία, αναμνήσεις, εν μέσω εναγκαλισμών, συζητήσεων, αφηγήσεων, πειραγμάτων, αλλά και παλιού φωτογραφικού υλικού απ’ τα μαθητικά τους χρόνια.
Η ωραία αυτή βραδιά τελείωσε με την Βάσω Κουβελά, ηθοποιό και λογοτέχνιδα, και τον επίσης λογοτέχνη συγγραφέα-ποιητή Νίκο Ζώρη να δωρίζουν βιβλία τους σε όλους τους συμμαθητές και συμμαθήτριές τους, ενώ όλοι τους αποχαιρετιούνταν με την ευχή να είναι καλά για να συναντηθούν και πάλι την επόμενη χρονιά.
Ιάσων Ζώρης
Ομιλία του Νίκου Ζώρη προς τους παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριές του του 3ου Δημοτικού Σχολείου Αγίας Μαρίνας Ηλιούπολης στη συνάντηση που έγινε στις 3 Μαρτίου 2012:
«Αγαπητές μου παλιές συμμαθήτριες και αγαπητοί μου παλιοί συμμαθητές, σας καλωσορίζω στη σημερινή 1η συνάντηση των παλιών συμμαθητών και συμμαθητριών, αποφοίτων του 1967 του 3ου Δημοτικού Σχολείου της Αγίας Μαρίνας Ηλιούπολης.
Σας ευχαριστώ που ανταποκριθήκατε στην πρόσκληση της τετραμελούς επιτροπής συμμαθητών και συμμαθητριών, που είχε την ιδέα και ανέλαβε την πρωτοβουλία να διοργανώσει την αποψινή μας συνάντηση.
Με την ευκαιρία, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τα άλλα τρία μέλη της συντονιστικής επιτροπής που κατέβαλαν τη μέγιστη προσπάθεια για να βρουν και να επικοινωνήσουν με όλες και όλους εσάς, προκειμένου να παρευρεθείτε απόψε εδώ σ’ αυτή τη συνάντηση των αναμνήσεων.
Ευχαριστώ θερμά τον Μιχάλη τον Αννούση, την Βάσω την Κουβελά και την Τούλα τη Δασίου, για την πολύτιμη βοήθειά τους στη διοργάνωση της αποψινής συγκέντρωσης.
Αγαπητές μου συμμαθήτριες και αγαπητοί μου συμμαθητές, έχουν περάσει 45 χρόνια απ’ το 1967, όταν όλοι εμείς τελειώναμε το 3ο Δημοτικό Σχολείο. Αλήθεια, πώς πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια!
Και σήμερα, 3 Μαρτίου του 2012, εμείς οι παλιοί συμμαθητές και συμμαθήτριες συναντιόμαστε για πρώτη φορά απ’ την ημέρα που είχαμε αποφοιτήσει.
Αγκαλιές, φιλιά, κτυπήματα στην πλάτη, σύντομες κουβέντες με καθέναν και κάθε μία χωριστά, ήταν η πρώτες εικόνες που είδα σαν καταφθάναμε όλοι πριν από λίγο. Και στη συνέχεια, καθώς οι μεζέδες θα καταφθάνουν και το κρασί θα χρωματίζει τα ποτήρια μας, οι αναμνήσεις θ’ ανασυρθούν απ’ το σεντούκι της μνήμης, θα θυμηθούμε τους παρόντες και τους απόντες συμμαθητές μας και συμμαθήτριές μας, θα θυμηθούμε τους δασκάλους και τις δασκάλες μας και θ’ ακολουθήσουν διηγήσεις, περιστατικά, πειράγματα, αστεία και στο τέλος θα δοθούν υποσχέσεις να ξαναβρεθούμε σύντομα όλοι εμείς που είμαστε απόψε εδώ, αλλά και όσοι ή όσες δεν κατέστη δυνατόν να είναι απόψε μαζί μας.
Απόψε ανταμώνουμε ξανά όλοι εμείς που, κατά τη δεκαετία του ’60, είχαμε περάσει μαζί έξι χρόνια καθισμένοι στα ξύλινα θρανία του 3ου Δημοτικού Σχολείου, εμείς που είχαμε βιώσει μαζί αγωνίες, χαρές, λύπες, εμείς που παίζαμε κυνηγητό στο προαύλιο του σχολείου, εμείς που είχαμε μοιραστεί την ίδια τυρόπιττα στα διαλείμματα, εμείς που είχαμε εκμυστηρευτεί ο ένας στον άλλον ή η μία στην άλλη τον πρώτο τους έρωτα, εμείς που κάναμε μαζί πλάκες και σκανταλιές, εμείς -τα αγόρια- που παίζαμε βώλους ή ποδόσφαιρο, εσείς -τα κορίτσια- που παίζατε κουτσό ή σχοινάκι, όλοι εμείς, ανταμώνουμε και πάλι σήμερα, μετά από τόσα πολλά χρόνια, για να θυμηθούμε τα χρόνια της γλυκιάς νιότης μας.
Μπορεί τα πάλαι ποτέ νεανικά κορμάκια μας να έχουν λιγάκι πλαδαρέψει, μπορεί κάποιες κοιλίτσες κάπως να προεξέχουν, μπορεί κάποια προσωπάκια να έχουν σημαδευτεί λίγο απ’ τα χρόνια που πέρασαν, μπορεί τα μαλλιά κάποιων συμμαθητών μας να έχουν γκριζάρει, ή ασπρίσει ή χαθεί, μπορεί εμείς τ’ αγόρια να μην είμαστε πια τα ατίθασα νιάτα του παλιού καιρού, μπορεί εσείς τα κορίτσια να μη μας κάνετε πια νάζια και καπρίτσια όπως παλιά, αλλά οι αναμνήσεις όλων μας παραμένουν ζωντανές, οι καρδιές μας είναι ζεστές και οι ψυχές μας ανήσυχες.
Σας ευχαριστώ πολύ.»