Αφότου χειροτονήθηκε ιερεύς και έλαβε και την ευλογία να εξομολογεί συχνά στην εξομολόγηση έλεγε στους ανθρώπους που έρχονταν τα ανεξομολόγητα αμαρτήματά τους (τα οποία αυτοί τα έκρυβαν ή τα ξεχνούσαν) και μόνο σε μερικούς έδινε την ευλογία να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων. Είχε το χάρισμα από τον Θεό ο π. Αρσένιος και έβλεπε την εσωτερική κατάσταση των ανθρώπων κι αυτά που είχαν κάνει στην ζωή τους και αυτά που θα τους συμβούν.
Βλέποντας όμως ο Πατήρ ότι πολλοί απ αυτούς, μετά την εξομολόγηση δεν άλλαζαν τον τρόπο της ζωής τους, αλλά συνέχιζαν με τις κακές επιθυμίες τους και τα αμαρτήματά τους και γνωρίζοντας ότι θα είναι εγγυητής για την σωτηρία των ψυχών τους στην Μέλλουσα Κρίση, παρακάλεσε τον Θεό να του αποκαλύψει για ποια αιτία οι άνθρωποι δεν αφήνουν τις αμαρτίες τους.
Και μία ημέρα, καθήμενος σ ένα κάθισμα στον κήπο του μοναστηριού και κοιτάζοντας προς το βουνό, βλέπει ότι εμφανίσθηκε στην κορυφή του βουνού ένα μεγάλο σύννεφο, μαύρο και σκοτεινό και μέσα σ αυτό ακουγόταν φασαρία και πολύς θόρυβος. Αντικρίζοντας με περισσότερη προσοχή, παρατήρησε ότι ξαφνικά το σύννεφο χωρίσθηκε σε δύο μέρη και στο μέσον του σύννεφου, φάνηκε η κορυφή του βουνού, όπου υπήρχε βασιλικός θρόνος περικυκλωμένος από φωτιά και ο σατανάς να κάθεται εκεί έχοντας γύρω του πολλούς δαίμονες. Άκουσε τότε ο π. Αρσένιος τον Εωσφόρο να λέγει στους δαίμονες:
– Ποιος από εσάς είναι επιτήδειος να εύρη ένα πονηρό λογισμό, τον οποίον να ψιθυρίσουμε στον νου των ανθρώπων για να τους ελκύσουμε προς το μέρος μας κι έτσι να κερδίσουμε πολλές ψυχές, να κάνουμε μία βασιλεία μεγαλύτερη από εκείνη του Θεού, διότι ολίγος καιρός ακόμη μας έμεινε.
Τότε εμφανίζεται ένας διάβολος. Προσκύνησε τον αρχηγό του μέχρι του εδάφους και του είπε:
– Έξοχε του σκότους αρχηγέ, βρήκα κατάλληλο να ψιθυρίσω στους ανθρώπους τον λογισμό ότι δεν υπάρχει Θεός.
Τότε ο αρχισατανάς του είπε:
– Δεν είναι πολύ καλή αυτή η πονηριά σου, διότι μπορούμε να κερδίσουμε περισσότερους με άλλο τρόπο. Ας έλθει κάποιος άλλος.
Ήλθε ο δεύτερος και του είπε:
– Έξοχε του σκότους αρχηγέ, εγώ προτείνω, να τους αφήσουμε να πιστεύουν στον Θεό, αλλά να τους ψιθυρίσουμε ότι δεν υπάρχει, ούτε παράδεισος ούτε κόλασις και ότι η ζωή αυτή υπάρχει μόνο μέχρι του τάφου.
Ο αρχισατανάς, μετά από αρκετή περίσκεψη του είπε:
– Ούτε μ αυτή την πονηρή σκέψη θα μπορέσουμε να κερδίσουμε πάρα πολλούς, διότι ο Χριστός, όταν ανυψώθηκε στους ουρανούς, είπε στους μαθητές Του: «Εν τη οικία του Πατρός μου μοναί πολλαί εισι… και εάν πορευθώ και ετοιμάσω υμίν τόπον, πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι υμάς προς εμαυτόν…» (Ιωάν. 14, 2-3). Ακόμη είναι αρκετά φυτευμένη αυτή η πίστις στο νου των ανθρώπων ότι υπάρχει Θεός και Αυτός θα τους ανταμείψει κατά τα έργα τους. Λοιπόν, ας έλθει άλλος.
Έρχεται ο τρίτος και λέγει, αφού πρώτα τον προσκύνησε μέχρι του εδάφους:
– Έξοχε του σκότους αρχηγέ, εγώ προτείνω καλλίτερα να επαινούμε τους ανθρώπους για την πίστη τους στον Θεό, στην ύπαρξη του παραδείσου και της κολάσεως, στην τελική Κρίση, αλλά ταυτόχρονα, χωρίς διακοπές να τους ψιθυρίζουμε: «Μη βιάζεστε να μετανοήσετε. Άφετε αυτό το έργο στα γεράματά σας, διότι ο θάνατος θ αργήσει. Τώρα να χαίρεστε τις απολαύσεις της ζωής, να ικανοποιείτε όλες τις σαρκικές σας επιθυμίες, διότι έχετε αρκετό χρόνο μπροστά σας»! Και κάνοντας εμείς τα δελεαστικά μαγικά μας έργα, δεν θα καταλαβαίνουν αυτοί πότε περνάει ο καιρός και έρχεται το τέλος τους. Ο θάνατος θα έρχεται ξαφνικά και θα τους ευρίσκει απροετοίμαστους και τότε αυτοί θα είναι για πάντα ιδικοί μας.
Τότε ο αρχισατανάς κούνησε το κεφάλι του ικανοποιητικά. Γρύλισε από μία διαβολική χαρά και με μία βιαστική λαχτάρα τους είπε:
– Πηγαίνετε και κάνετε, όπως ακούσατε από τον συνάδελφο σας!
Έτσι, μόνο τυπικά και για τα μάτια του κόσμου εκπληρώνουν οι άνθρωποι τα χριστιανικά τους καθήκοντα, εφόσον σε κάθε στιγμή οι πονηροί δαίμονες τους ψιθυρίζουν δελεαστικά για τις απολαύσεις αυτού του κόσμου και οι άνθρωποι υπακούν. Δεν αλλάζουν την τακτική τους και συνεχίζουν να ικανοποιούν τις επιθυμίες τους και τις αμαρτίες τους, περιφρονώντας τις πατρικές συμβουλές και την αληθινή μετάνοια, έστω και στα γεράματά τους….
Ο κόσμος είναι έργο του Θεού, αλλά η φθορά του κόσμου είναι έργο της αμαρτίας.
Ο εγωισμός είναι η ρίζα όλων των παθών. ενώ η άρνησις του εαυτού μας είναι η αποξήρανσις αυτής της ρίζας και η πρώτη προϋπόθεσις πορείας οπίσω του Χριστού… Η άρνησις του εαυτού μας αποδεικνύει την πίστη και την αγάπη την οποία έχουμε προς τον Ιησού μας. Με αυτό τον τρόπο ξηραίνεται η πηγή και η ρίζα των παθών.
Το κείμενο του Οσίου Γέροντος Αρσενίου Μπόκα (Ρουμάνου Πνευματικού, 1910-1989) μας το έστειλε ο καθηγητής Αχιλλέας Ιωαννίδης