Ο όρος «ομοφυλόφιλος», «γκέι» κλπ είναι λάθος
Η ουσία της ταυτότητάς μας δεν είναι οι πράξεις μας. Αδικούμε τον εαυτό μας, ειδικά οι Χριστιανοί, αν αποδίδουμε στον εαυτό μας ή τους άλλους, μία ταυτότητα από τις πράξεις ή τις συμπεριφορές ή την σεξουαλική ζωή (π.χ. «Γκέι Χριστιανός»!). Είμαστε κάτι πολύ ανώτερο από αυτά. Η ταυτότητά μας είναι «Χριστιανοί», «παιδιά του Θεού». Καταχρηστικά και μόνο, λοιπόν, χρησιμοποιούμε παρακάτω τον όρο «ομοφυλόφιλος/η». Αλίμονο αν ο «κατ’ εικόνα Θεού» πλασμένος άνθρωπος που έχει σκοπό τη θέωση, αυτo(ή ετερο)χαρακτηρίζεται από την σεξουαλικότητά του και μόνο και αυτήν έχει σαν ταυτότητα και ονομασία.
Η αγάπη του Θεού για όλους και η αξία όλων!
Ο Χριστός αγαπάει τον καθένα μας, όπως/όποιος και αν είναι. Ποτέ κανείς δεν χάνει την αγάπη Του. Αυτό πρέπει να το πιστεύει και να το νιώθει κάθε άνθρωπος όποια και αν είναι η σεξουαλική του ταυτότητα.
Ποτέ, επίσης, κανείς δεν χάνει την αξία του στα μάτια του Θεού. Έχει ως πρόσωπο, όποια σεξ. ταυτότητα και αν έχει, άπειρη αξία διότι ο Χριστός έχυσε για αυτόν το Αίμα Του!
Πόλωση και ηλεκτρισμένο κλίμα
Το μίσος, η ειρωνεία, ο χλευασμός, η κατάκριση, οι χαρακτηρισμοί προς κάποιον/α ομοφυλόφιλο/η είναι αμαρτίες αυτών από τους οποίους προέρχονται. Οφείλει ο Χριστιανός να σέβεται, να μιλά ευγενικά και με ήθος, να αγαπά τον κάθε αδελφό του και να τον τιμά ως εικόνα του Θεού, ακόμα και αν δεν ταυτίζονται οι θεολογικές απόψεις τους.
Ακραίες στάσεις και λόγια, ρητορική και πρακτική μίσους κάποιων κληρικών και λαϊκών μελών της Εκκλησίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία, δεν αντιπροσωπεύουν τη θέση της Εκκλησίας στο θέμα αυτό, αλλά είναι προσωπικές τους απόψεις που εκφράζονται από και με δική τους εμπάθεια και είναι μεγάλη αδικία να αποδίδονται στην Εκκλησία. Είναι αθεολόγητο και απαράδεκτο που κάποιοι φανατικοί προτεστάντες πάστορες αναφέρουν την ποινή του θανάτου για το αμάρτημα αυτό όπως και για άλλα στην Παλαιά Διαθήκη, αφού όλες αυτές τις ποινές της Παλαιάς Διαθήκης που διέταξε ο Θεός λόγω της “σκληροκαρδίας” των Ιουδαίων, τις κατάργησε ο ίδιος Θεός στην Καινή Διαθήκη, και η μόνη “ποινή” που ισχύει πλέον στην Εκκλησία του Χριστού για κάθε αμάρτημα είναι η πιθανή στέρηση της Θείας Κοινωνίας.
Εξίσου προβληματική, από την άλλη, είναι και η έντονη επιθετικότητα από πλευράς κινημάτων ακτιβιστών ομοφυλοφίλων που δεν δέχονται την δημοκρατική ελευθερία του λόγου και εκτοξεύουν την κατηγορία-ταμπέλα του «ομοφοβικού» «ρατσιστή» κλπ σε όποιον εκφράσει διαφορετική άποψη και τον περιλούζουν με ύβρεις στα social media κλπ. Όπως ειπώθηκε έξυπνα: «Αυτοί που βγήκαν από την ντουλάπα (out of the closet) βάζουν τώρα τους άλλους στην ντουλάπα»… Το ότι «όλη η Εκκλησία είναι προκατειλημμένη και μισεί τους γκέι» είναι μία πολύ χειρότερη προκατάληψη… Το κλίμα έτσι πολώνεται, ηλεκτρίζεται και έχουμε εχθρικά στρατόπεδα αντί για διαλεγόμενους.
Σωστή εξήγηση των εννοιών και διασαφήνιση ορισμών
Ποτέ δεν πρέπει να γενικεύεται η έννοια ομοφυλοφιλία. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις της, ανάμεσα και στους ίδιους τους ομοφυλόφιλους. Ο καθένας έχει την δική του ιστορία και τον δικό του χαρακτήρα. Άρα δεν υπάρχει «ΜΙΑ» ομοφυλοφιλία. Πλησιάζουμε λοιπόν τον καθένα ξεχωριστά, εξατομικευμένα, με πολλή αγάπη.
Πρέπει να μην δεχόμαστε αμέσως την δήλωση από κάποιον «είμαι γκέι». Ούτε ο ίδιος! Πρέπει να ερευνηθεί-διαγνωστεί πολύ καλά πρώτα το πώς, πότε, γιατί, υπό ποιες συνθήκες εκδηλώθηκε αυτή η τάση. Πολλοί δεν ήταν εκ γενετής, αλλά έγιναν στην πορεία. Άλλοι ήταν και ετερόφυλοι αρχικά. Άλλοι είναι αμφιφυλόφιλοι, άλλοι πειραματίζονται σεξουαλικά κλπ. Γεννιέται λοιπόν το ερώτημα: Στα ποσοστά των ομοφυλοφίλων, περιλαμβάνονται όλοι οι παραπάνω; Αυτό ασφαλώς θα ήταν λάθος και θα φανέρωνε σκόπιμη αύξηση του ποσοστού των ομοφυλοφίλων για προπαγανδιστικούς λόγους [10% ισχυρίζονταν, ενώ το ποσοστό είναι περίπου 3,5%]… Άρα θέλει πολλή προσοχή να μην γενικεύουμε και λέμε «είσαι γκέι, αποδέξου το, μην το πολεμάς, ζήσε έτσι…». Πολλές ομοφυλοφιλίες, λοιπόν, αφού δεν είναι βαθιά εγκατεστημένες, μπορούν, πολύ πιθανώς, να αλλάξουν με κατάλληλη διάγνωση και συμβουλευτική.
Πρέπει λοιπόν με πολλή αγάπη να ακούσουμε την ιστορία του άλλου, αλλά και να του βάλουμε πολλά ερωτηματικά για το αν είναι όντως ομοφυλόφιλος/η ή πρόκειται για κάτι άλλο ή κάτι παροδικό, περιστασιακό, μία σεξουαλική π.χ. αναζήτηση, ή σύγχυση ταυτότητας. Ένας ευσεβής ψυχολόγος-ειδικός σύμβουλος σε συνεργασία με τον Πνευματικό και εν γνώσει του, θα βοηθούσε πολύ σε μία σωστή διερεύνηση της εσωτερικής αλήθειας του ατόμου.
Άλλο ομοφυλοφιλική έλξη απλώς, χωρίς σεξουαλικές επαφές, άλλο περιστασιακή σεξουαλική πράξη, άλλο κατ’ εξακολούθησιν πράξη ως στάση ζωής. Αν κάποιος νιώθει την έλξη αναπόδραστα και μάλιστα χωρίς, όντως και διεγνωσμένα, να ευθύνεται για αυτό, τότε δεν υφίσταται αμαρτία εκούσια ούτε πάθος. Αμαρτία και πάθος είναι η εκούσια πράξη και η στάση ζωής. Την έλξη ίσως δεν την επιλέγει κάποιος, αλλά την πράξη την επιλέγει. Η έλξη είναι αναπόφευκτη ίσως, αλλά καμία πράξη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αναπόφευκτη. Οπότε εκεί έχω ελεύθερη επιλογή, άρα και ευθύνη. Τότε μπορεί να αποτελέσει και αποτελεί όντως η ομοφυλοφιλία και αμαρτία και πάθος όπως το χαρακτηρίζει και ο απόστολος Παύλος ξεκάθαρα (Ρωμ.α 26 «πάθη ατιμίας»), με διαβαθμίσεις βεβαίως, όπως κάθε αμαρτία άλλωστε, που πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψιν από τον Πνευματικό. Για παράδειγμα μία μόνιμη σταθερή ομοφυλοφιλική σχέση, δεν είναι, ασφαλώς, σε καμία περίπτωση το ίδιο, από ηθικής πλευράς, με τις αλλεπάλληλες αλλαγές ερωτικών συντρόφων που μόνο σκοπό έχουν την ηδονή, όπως άλλωστε ισχύει και για τις ετεροφυλικές σχέσεις εκτός γάμου, κατά τη Χριστιανική Ηθική βεβαίως.
Περιπτώσεις, σπανιότατες, ιατρικώς διεγνωσμένης, φανερής και εξωτερικά, γενετικής και ορμονολογικής δυσαρμονίας του φύλου εκ γενετής, ασφαλώς είναι τελείως διαφορετική κατηγορία από τις παραπάνω και φυσικά εκεί ο Θεός (άρα, τηρουμένων των αναλογιών, και η Εκκλησία Του και ο Πνευματικός) κρίνει αυτούς τους ανθρώπους με τελείως διαφορετικά κριτήρια από τα παραπάνω.
Τι διδάσκει η Αγία Γραφή
Η διδασκαλία Παλαιάς και Καινής Διαθήκης (στην Παλαιά Διαθήκη: η διήγηση των Σοδόμων Γένεση ιθ 1-19, Λευιτικό ιη 22,κ 13. στην Καινή Διαθήκη: Ματθαίου ιθ,4-6, προς Ρωμαίους Επιστολή α 26-27, προς Κορινθίους Α΄ στ 9-11,προς Τιμόθεον Α΄ α 9-10,Επιστολή Ιούδα 7) και όλης της Παράδοσης της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι σαφέστατη στο ότι η ομοφυλοφιλία ως πράξη (όχι έλξη!) και παγιωμένη στάση ζωής, δεν είναι συμβατή με το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο, άρα είναι αμαρτία-αστοχία, δηλαδή παρέκκλιση από το θέλημα του Θεού.
Ο Χριστός μιλώντας για το Γάμο αναφέρεται ξεκάθαρα μόνο σε ετεροφυλόφιλο γάμο και παραπέμπει στην αρχική Δημιουργία, στο πρώτο και μόνο κεφάλαιο της Γένεσης που είναι το αρχικό σχέδιο-θέλημα του Θεού! Λέει: «οὐκ ἀνέγνωτε ὅτι ὁ ποιήσας ἀπ᾿ ἀρχῆς ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς;
ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ κολληθήσεται τῇ γυναικὶ αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν;
ὥστε οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ σὰρξ μία. ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω» (Ματθ. ιθ,4-6). Αν και ο Χριστός αναθεώρησε, άλλαξε και συμπλήρωσε πολλά από την Παλαιά Διαθήκη, στο θέμα του Γάμου επέμεινε στην παραδοσιακή άποψη! Δεν ήταν σε αυτό το θέμα «προοδευτικός» ή «εκσυγχρονιστής», αλλά ο πιο «συντηρητικός» που θα μπορούσε να γίνει!
Επίσης, ενώ πολλές διατάξεις, προσωρινού και τοπικού χαρακτήρα της Παλαιάς Διαθήκης, που έδωσε ο Θεός κατά συγκατάβαση λόγω της “σκληροκαρδίας” των Ιουδαίων, π.χ. στο βιβλίο του Λευιτικού (διατάξεις διατροφικές, τελετουργικές, εθνικές, πολεμικές, περιτομή, τήρηση Σαββάτου, θανατική εκτέλεση για κάποιες αμαρτίες κλπ) καταργήθηκαν με σαφή χωρία στην Καινή Διαθήκη από τον ίδιο το Θεό, το Χριστό μας, τους Αποστόλους και τον Απ. Παύλο, στο θέμα της ομοφυλοφιλίας όμως ο Απ. Παύλος στα δικά του χωρία δανείζεται ακριβώς τα χωρία του Λευιτικού ιη 22, κ 13 και δείχνει ότι στο θέμα αυτό που αγγίζει τη βασική ηθική των ανθρώπων, όπως και σε άλλα αντίστοιχα ηθικά (αιμομιξία και κάθε τύπου σεξ. αμαρτήματα) δεν αλλάζει τίποτα. Σε αυτά τα θέματα είναι ενιαία η διδασκαλία Παλαιάς και Καινής Διαθήκης Είναι σαφές σε όποιον μελετά, το τι κρατάμε και τι όχι από την Παλαιά Διαθήκη
Πολλοί ρωτούν γιατί η Βίβλος, ο Χριστός δεν μιλούν αρκετά για την ομοφυλοφιλία παρά σε ελάχιστα χωρία και γιατί ο Χριστός δεν καταδίκασε ξεκάθαρα την ομοφυλοφιλία; Πρώτον η σοβαρότητα ενός θέματος δεν σχετίζεται με το πόσα χωρία υπάρχουν για αυτό. Δεν πάει με την ποσότητα. Και λίγες ή και μία σαφής κουβέντα του Θεού φτάνει. Π.χ για το Μυστήριο του Ευχελαίου έχουμε μόνο δύο χωρία στην Καινή Διαθήκη, αλλά σαφέστατα (Μάρκου 6,12-13 και Ιακώβου 5,14-15). Επειδή δεν μιλάει ξεκάθαρα ο Χριστός, σε κάποιο σημείο, εναντίον της ομοφυλοφιλίας δεν σημαίνει ότι την αποδέχεται. Η σιωπή δεν αποδεικνύει αποδοχή! Το επιχείρημα «εκ της σιωπής» είναι πολύ αδύναμο. Δεν μιλά ξεκάθαρα διότι ήταν αυτονόητο σε όλους αυτό το αμάρτημα. Δεν καταδίκασε, όμως, ξεκάθαρα ποτέ ούτε την αιμομιξία, ούτε τον ξυλοδαρμό γυναικών, ούτε την κτηνοβασία, ούτε την τοκογλυφία και τόσα άλλα, επίσης τόσο αυτονόητα! Αυτό σημαίνει ότι τα αποδέχεται ή ότι είναι σωστά; Τα παραπάνω χωρία όμως της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης αποδεικνύουν έμμεση απόρριψη!
Ο Θεός δημιούργησε μόνο την ετεροφυλική έλξη και σεξουαλικότητα. Η ομόφυλη έλξη ψυχική και σωματική και η άσκησή της ως στάση ζωής είναι μεταπτωτικό φαινόμενο (μετά την πτώση του ανθρώπου στον παράδεισο, οπότε και μπήκε η φθορά στον άνθρωπο και η φύση του αλλοιώθηκε προς το χειρότερο), άρα δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι πλάστηκε από το Θεό ομοφυλόφιλος («Έτσι με έκανε ο Θεός!»), ή θυμώδης, ή λαίμαργος, ή καταθλιπτικός κλπ Δεν μας έκανε ούτε μας κάνει έτσι ο Θεός. Γίναμε μόνοι μας! Αυτή η φθορά είναι παντού και στους πάντες. Σε αυτήν οφείλονται οι ασθένειες, ο θάνατος και η ατεκνία και ετερόφυλων γάμων. Η φύση μας χάλασε και σωματικά και ψυχικά. Για αυτό δεν καταδικάζουμε κάποιον για τις όποιες πιθανές λανθασμένες του έλξεις, διότι όλα αυτά υπάρχουν σε όλους.
Ο ετεροφυλοφιλικός γάμος, όμως, είναι το δημιουργικό σχέδιο του Θεού. Αυτό δεν μπορούμε οι άνθρωποι να το αλλάξουμε, ή μάλλον, μπορούμε, χρησιμοποιώντας την ελεύθερη βούλησή μας, να το αλλάξουμε και να κάνουμε δικούς μας πειραματισμούς, νέους γάμους, νέα φύλα, νέα επιστημονικά ή κοινωνικά εγχειρήματα ή τερατουργήματα, αλλά αυτό θα έχει συνέπειες και δεν είναι εκ Θεού! «Όλα μου επιτρέπονται, αλλά δεν με συμφέρουν όλα» (απ. Παύλος)
Η ίδια η κατασκευή, φυσιολογία και ανατομία του ανθρώπινου σώματος και μάλιστα των γεννητικών οργάνων των δύο φύλων, δείχνει με σαφήνεια την κατεύθυνση της φύσης στην ετεροφυλοφιλική σεξουαλικότητα. Τα σώματα των δύο φύλων αλληλοσυμπληρώνονται εκπληκτικά σε πολλά επίπεδα. Αυτό αποδεικνύεται και από την τεκνογονία που μόνο έτσι επιτυγχάνεται φυσικώς! Η φύση μιλά από μόνη της, δείχνει το δρόμο! Διότι είναι δημιούργημα του Θεού. Το ότι φτιάχνουν οι εκάστοτε κοινωνίες και νέες μεθόδους-συνθήκες-νομοθεσίες που επιτρέπουν και σε ομόφυλα ζεύγη να έχουν παιδιά, αυτό, πάλι, είναι δικό μας κατασκεύασμα και όχι σχέδιο και θέλημα του Θεού. Το ότι αθλητές μπορούν στη ρυθμική γυμναστική να περπατάνε ανάποδα και με τα χέρια για λίγη ώρα, δεν είναι το φυσικό. Μπορεί να γίνει, αλλά δεν είναι το φυσικό. Τα πόδια είναι το φυσικό όργανο για το περπάτημα.
Το επιχείρημα ότι και στα ζώα υπάρχει ομοφυλοφιλία είναι επιστημονικά λάθος. «Στο ζωικό βασίλειο ομοφυλοφιλικό σεξουαλικές επαφές συμβαίνουν μόνο όταν απουσιάζει ένας ετεροφυλόφιλος σύντροφος ή όταν συμβεί σφάλμα αντίληψης. Δηλαδή τα ζώα αντιδρούν σεξουαλικά σε συγκεκριμένες ιδιότητες του είδους: μορφή, χρώμα, κινήσεις. Κατά βάσιν αυτές είναι γνωρίσματα του αντίθετου φύλου, αλλά ενδέχεται να προκαλέσουν σεξουαλική απόκριση αν το ζώο τις αντιληφθεί σε ένα άτομο του ιδίου φύλου» (Aardweg). Αλλά ακόμη και αν ίσχυε η ομοφυλοφιλία στα ζώα, από θεολογική άποψη δεν μας νοιάζει καθόλου, αφού ο άνθρωπος, δεν είναι ζώο, αλλά έχει πλαστεί κατ’ εικόνα Θεού, οπότε αλίμονο αν ανατρέχουμε στο ζωικό βασίλειο για να πάρουμε πρότυπα μοντέλα συμπεριφορών. Η αθεΐα εξισώνει άνθρωπο και ζώα, ο Χριστός ποτέ!
Άρνηση-διαστρέβλωση της διδασκαλίας της Γραφής
Είναι τελείως διαφορετικό να ειπωθεί από κάποιον/α ότι: «παραδέχομαι ότι η ομοφυλοφιλία, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Χριστιανισμού είναι κάτι λάθος, αλλά δεν μπορώ να το σταματήσω, παρότι αγωνίζομαι να το σταματήσω. Δυσκολεύομαι να το εφαρμόσω». Αυτό είναι έντιμο και αποδεκτό και ειλικρινές και άλλωστε ισχύει για όλους μας που δεν εφαρμόζουμε πολλά από όσα διδάσκει η Εκκλησία. Αλλά είναι τελείως διαφορετικό να λέει κάποιος υπερήφανα, και όχι απλώς πληγωμένος από την αντίδραση των άλλων, ότι: «δεν είναι λάθος» και επιπροσθέτως να λέει, «εσύ (η Εκκλησία, η Αγία Γραφή, δηλαδή ο Θεός) κάνεις λάθος και η ομοφυλοφιλία είναι σωστή».
Δεν θα συζητούσε λοιπόν η Εκκλησία καν το λεπτό αυτό θέμα, αν δεν προωθούνταν από Χριστιανούς ευρέως και με πάθος και ζήλο η άποψη ότι αυτό «δεν είναι αμαρτία, αλλά είναι και καλό». Αν οι άνθρωποι παραδέχονταν ότι αυτό είναι αμαρτία, όλα θα λύνονταν απλώς ιδιωτικά στο Μυστήριο της Εξομολόγησης, όπως όλα τα άλλα θέματα, χωρίς καμία επίσημη διαφωνία. Αλλά αφού επισήμως διδάσκεται και από Χριστιανούς ότι «δεν είναι αμαρτία», το οποίο είναι πλάνη και ψέμα, τότε η Εκκλησία οφείλει επισήμως να πει την αλήθεια, διότι ο Λυτρωτής σταυρώθηκε για να μας σώσει από την αμαρτία, την οποία πρέπει να γνωρίζουμε για να την αποφύγουμε.
Το ακόμα χειρότερο είναι να προσπαθούμε να την στηρίξουμε και θεολογικά και να φέρνουμε, όπως κάνουν κάποιοι ετερόδοξοι Χριστιανοί συγγραφείς και ομιλητές θεολόγοι με βιβλία και ομιλίες τους, ακόμα και αγιογραφικά χωρία, εντελώς και εξόφθαλμα διαστρεβλωμένα με αυθαίρετη ερμηνεία, έξω από κάθε κανόνα ερμηνευτικό της Βίβλου ή λογικής, για να δείξουμε ότι και η Αγία Γραφή την «αποδέχεται» και να ιδρύονται και «εκκλησίες» για ομοφυλοφίλους που να δηλώνουν ότι αυτές λατρεύουν τον σωστό Χριστό! Οπότε ερμηνεύουμε την Αγία Γραφή όπως θέλουμε εμείς. Ερμηνεύουμε τη Βίβλο μέσα από τη σεξουαλικότητά μας, ενώ θα έπρεπε να ερμηνεύουμε τη σεξουαλικότητά μας μέσα από τη Βίβλο. Δεν ακούστηκε ποτέ σε 2000 χρόνια Χριστιανισμού γάμος ομοφυλοφίλων που να ευλογείται από ιερέα και υιοθεσία τέκνων από αυτούς. Επίσης, αλλάζει το Ευαγγέλιο λόγω εποχής; Το Ευαγγέλιο πρέπει να προσαρμοστεί στους ανθρώπους ή οι άνθρωποι στο Ευαγγέλιο;
Το ότι κάποιος ή κάποιοι, ακόμη και αν ιδρύουν εκκλησίες, λέει ότι πιστεύει στο Χριστό και τον αγαπά δεν σημαίνει ότι είναι ευάρεστος στο Χριστό. «Στη βασιλεία του Θεού δε θα μπει όποιος μου λέει “Κύριε, Κύριε”, αλλά όποιος κάνει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα μου.
Την ημέρα της κρίσεως πολλοί θα μου πουν: “Κύριε, Κύριε, δεν προφητέψαμε στο όνομά σου; Δε διώξαμε δαιμόνια στο όνομά σου; Δεν κάναμε τόσα θαύματα στο όνομά σου;”
Και τότε θα τους πω κι εγώ: “ποτέ δε σας ήξερα· φύγετε μακριά μου, εσείς που αντιστρατεύεστε το νόμο του Θεού”»(Ματθ. 7,21-23). «Αρνείται τον Χριστό εκείνος, ο οποίος δεν ομολογεί όλα τα του Χριστού» (PL 15,1611) λέει επίσης ο άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων (373-397 επίσκοπος).
Άρα το ζήτημα καταλήγει να είναι σοβαρότατο διότι αγγίζει το θέμα: τι είναι τελικά αμαρτία, τι κακό, τι είναι γάμος, τι είναι η Αγία Γραφή και αν είναι θεόπνευστη ή όχι, οπότε αγγίζει τα θεμέλια του Χριστιανισμού! Η αναθεώρηση της Βίβλου σε ένα ζήτημα, καθιστά τότε αναξιόπιστα και όλα τα άλλα δόγματα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι κάποιοι συγγραφείς του κινήματος αυτού κατέληξαν να πουν με απίστευτη αλαζονεία ότι όλες οι ερμηνείες των τελευταίων 2000 χρόνων, άρα και όλων των Αγίων Πατέρων, είναι λάθος και αυτοί(!) τώρα βρήκαν τη σωστή και κάποιοι βλέποντας ότι δεν τους βγαίνουν οι αυθαίρετες ερμηνείες του μυαλού τους, έφτασαν μάλιστα στο φυσικό επακόλουθο εωσφορικής υπερηφάνειας να αρνηθούν ξεκάθαρα την Θεότητα και το αλάθητο του Ιησού Χριστού και τη θεοπνευστία της Αγίας Γραφής προκειμένου να μην παραδεχτούν το λάθος τους! «Αν ο Χριστός είναι άνθρωπος, μπορεί να κάνει λάθη και αυτός και η Αγία Γραφή»… Οπότε ξηλώθηκαν οι βάσεις του Χριστιανισμού. Άρα διαλύεται και ο τίτλος: «Χριστιανός»! «Πιστεύω εις έναν Θεόν…», τον κατασκευασμένο από εμένα…
Σε αυτό το ζήτημα κατά κόρον επιστρατεύεται το «συναίσθημα» σε άπειρα βίντεο και ντοκιμαντέρ, από τις προσωπικές, τραγικές μερικές φορές, ιστορίες κάποιων ομόφυλων. Λέγονται επιχειρήματα καθαρά συναισθηματικά που συγκινούν ίσως τους ακροατές ή θεατές. Όμως πάρα πολύ συχνά το συναίσθημα όλων μας είναι χαλασμένο και αυτό από την Πτώση, υποκειμενικό, δημιούργημα πάθους, μη ασφαλές, αναξιόπιστο και υποκείμενο σε φοβερές πλάνες! Για αυτό ο Θεός μας έδωσε εκτός των συναισθημάτων και τη λογική και την κρίση και σκέψη, αλλά και έναν αλάθητο, αντικειμενικό οδηγό! Τον Λόγο Του, την Αγία Γραφή. Ο Λόγος του ξεπερνά τα οποιαδήποτε παραπλανητικά και πλανεμένα ίσως συναισθήματα όλων μας και αποτελεί αλάθητο οδηγό διότι προέρχεται από το Θεό. Άρα σε σοβαρά υπαρξιακά ερωτήματα, όπως της ανθρωπολογίας και της σεξουαλικότητας, δεν στηριζόμαστε στα συναισθήματά μας. Ρωτάμε το Χριστό!
Υπάρχουν πολλές αμαρτίες όλων μας…
Αμαρτία δεν είναι μόνο η ομοφυλοφιλία, υπό τις προϋποθέσεις που είπαμε, αλλά και τόσα άλλα αμαρτήματα, εξίσου σοβαρά ή και πιο σοβαρά, που ταλαιπωρούν όλους του Χριστιανούς. Ο Χριστιανισμός δεν έχει αμαρτήματα «ταμπού». Ο Φαρισαίος καταδικάστηκε για την κατάκριση και την υπερηφάνεια. Ο Ιούδας για τη φιλαργυρία κλπ κλπ
Είναι, επίσης, προβληματικό και άστοχο να χαρακτηρίζεται αυτή η αμαρτία, με μία γενίκευση, ως «θανάσιμη» ή «βαρύτατη», ή «η χειρότερη αμαρτία(!)», διότι δεν ξέρουμε πως και σε τι βαθμό την βιώνει ο κάθε ομοφυλόφιλος, ποια αίτια τον οδήγησαν εκεί, άρα, με αυτούς τους χαρακτηρισμούς τον οδηγούμε, ίσως, στην απόγνωση, την κατάθλιψη, ίσως σε αυτοκτονία και θα έχουμε ευθύνη για αυτό! Οι διαβαθμίσεις των αμαρτιών, εξάλλου, αξιολογούνται με εσωτερικά κριτήρια και όχι, συχνά, με εξωτερικά. Μία «μικρή» π.χ. αμαρτία ενός που γνωρίζει καλά το Χριστό, είναι πιο σοβαρή από μία «μεγάλη (θανάσιμη[;])» κάποιου που Τον αγνοεί κλπ «ὁ γνοὺς τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου… καὶ μὴ ποιήσας, δαρήσεται πολλάς» (Λουκ. 12,47)
Άρα είναι λάθος να δαιμονοποιείται ή να «αφορίζεται» και να στιγματίζεται μόνο αυτή η αμαρτία. Όλοι είμαστε ασθενείς πνευματικά. Αλλιώς να εγκαταλείψουμε, τότε, όλοι την Εκκλησία!
Η Εκκλησία λοιπόν είναι το σπίτι όλων μας! Δεν είναι λέσχη αγίων αλλά νοσοκομείο ασθενών. Ένας ομοφυλόφιλος έχει μέσα στην Εκκλησία τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με όλους. Δεν είναι κατώτερος κανενός. Είναι ισότιμο μέλος της Εκκλησίας με κάθε άλλο. Η υποτίμηση λοιπόν κάποιου, είναι σοβαρότατη αμαρτία που μεταβαίνει στον ίδιο το Θεό.
Όπως σε κάθε αμαρτία, δεν απορρίπτεται ο αμαρτωλός, αλλά η αμαρτία. Αγκαλιάζουμε τον αμαρτωλό αλλά όχι την αμαρτία.
Κάποια κείμενα Πατέρων της Εκκλησίας που χρησιμοποιούν, όντως, αυστηρή ή και σκληρή γλώσσα για την ομοφυλοφιλία και μάλιστα τις ακραίες και προκλητικές εκφράσεις και εκφάνσεις της, έχουν αυτήν ακριβώς τη λογική. Καυτηριάζουν αυστηρά την αμαρτία, με μία ρητορική της εποχής εκείνης βεβαίως, για να οδηγήσουν σε μετάνοια. Το ίδιο καυστικοί είναι οι Πατέρες και σε πάμπολλα άλλα ζητήματα. Δεν ήταν προκατειλημμένοι κατά της ομοφυλοφιλίας ούτε «ομοφοβικοί»!
Μα, αν υπάρχει αγάπη στη σχέση;…
Το τι εννοεί ο καθένας με τη λέξη «αγάπη» χωράει πολλή συζήτηση… Αγάπη, στο Χριστιανισμό, δεν είναι η υποκειμενική, εμπαθής, παθολογική, αρρωστημένη ή αλλοτριωμένη συχνά «αγάπη» που νομίζει ο καθένας, που συχνά στερείται υγιών πνευματικών κριτηρίων, αλλά η αγάπη όπως την δίδαξε και βίωσε ο Χριστός, δηλ. η χριστιανική αγάπη. Με το «σε αγαπώ», πολλοί, εννοούν το «σε ποθώ» ή «σε θέλω», δηλαδή εγωκεντρική «αγάπη» που χρησιμοποιεί τον άλλον.
Μία σχέση ομοφυλοφιλική ή ετεροφυλοφιλική μόνιμη και με «αγάπη», δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι είναι και νόμιμη και θεάρεστη. Π.χ. δύο πρώτα ξαδέλφια, δύο θετά αδέλφια, νονός με βαπτιστήρα του, πατριός με θετή κόρη, μετά το θάνατο πιθανώς της συζύγου, μητριά με γιο [σε κάποιους μη χριστιανικούς πολιτισμούς μπορεί και να επιτρέπονται αυτά] και πολλά άλλα, αυτά μπορεί να έχουν «αγάπη», κατά τον υποκειμενικό ισχυρισμό, βεβαίως, των πρωταγωνιστών, και να είναι μόνιμες ενήλικες σχέσεις χωρίς άλλους συντρόφους. Σύμφωνα όμως με την Χριστιανική Ηθική είναι παράνομοι δεσμοί και αμαρτωλοί. Εκτός αν κάποιος απορρίπτει τη Χριστιανική Ηθική, οπότε τότε μιλάμε άλλη «γλώσσα», οπότε τότε «Δίχως Θεό, όλα επιτρέπονται», όντως, κατά τον Ντοστογιέφσκυ.
Άλλοι λένε: «Γιατί είναι κακό η ομοφυλοφιλία αφού δεν πειράζει κανέναν»! Αν, όμως, υποθέσουμε ότι κάποιος μοιχεύει, αλλά δεν το λέει στη σύζυγο, οπότε δεν την «πληγώνει», δεν την «πειράζει», δεν της κάνει «κακό», άρα τότε δεν είναι κακό, δεν είναι ανήθικο αυτό που κάνει; Φυσικά και είναι. Με τη μοιχεία κάνει κακό στον εαυτό του, διότι μολύνει το Ναό του σώματός του, κάνει κακό στην ερωμένη του διότι μολύνει το ναό του σώματός της και κάνει κακό στη σύζυγο διότι την προδίδει! Κακό δεν είναι μόνο ότι πέφτει στην αντίληψη του άλλου και τον πληγώνει, αλλά ό,τι παραβιάζει τον νόμο του Θεού, για τους Χριστιανούς φυσικά.
Η στάση της Εκκλησίας και ο λόγος της
Όταν η Εκκλησία αρθρώνει λόγο για αυτό το θέμα δέχεται δύο κατηγορίες. Ότι δεν «αγαπά» και ότι «κατακρίνει». Και υψώνουν πανό-αφίσες με τις φράσεις «Αγαπάτε αλλήλους», «Μην κρίνετε». Μόνο αυτά τα χωρία διάβασαν όμως; Δεν διάβασαν ότι το πρώτο κήρυγμα του Χριστού δεν ήταν η αγάπη, αλλά το “Μετανοείτε” (Ματθαίου 6,17, Μάρκου 1,15); Τη μετάνοια τόνισε πρώτα ο Χριστός. Επίσης, δεν εμπόδισε την κρίση, την εκφορά γνώμης δηλαδή για το αν κάτι είναι κακό ή όχι, αυτό επιβάλλεται μάλιστα σε όλους μας και το έκανε και ο ίδιος, αλλά εμπόδισε την κατάκριση, την κατηγορία δηλαδή του ανθρώπου και την καταδίκη του. Δυστυχώς παίρνουμε από το Χριστό μόνο τα λόγια που θέλουμε και μάλιστα διαστρεβλωμένα ενώ ούτε που έχουμε διαβάσει το σύνολο των λόγων Του. Η απόλυτη προχειρότητα δηλαδή… Λέει π.χ. «Ή πώς θα πεις στον αδερφό σου “άφησέ με να σου βγάλω το σκουπιδάκι από το μάτι σου”, όταν έχεις ένα ολόκληρο δοκάρι στο δικό σου μάτι;
Υποκριτή! Βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι, και τότε θα δεις καθαρά και θα μπορέσεις να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι του αδερφού σου» (Ματθ. ζ,4,5). Εδώ βλέπουμε ότι επιτρέπει την κρίση στον καθαρό άνθρωπο. Η Εκκλησία «βλέπει καθαρά» οπότε εκφέρει ηθικές κρίσεις όπως ο Κύριος. Επίσης όχι μόνο επιτρέπει την κρίση και τον έλεγχο αλλά και τα επιβάλλει(!) και μάλιστα ζητά και σαφή αποκλεισμό σε όποιον δεν υπακούσει στην Εκκλησία! «Αν σφάλει απέναντί σου ο αδερφός σου, πήγαινε κι επίπληξέ τον χωρίς να είναι άλλος μπροστά. Αν σε ακούσει, τον κέρδισες.
Αν όμως δε σ’ ακούσει, πάρε μαζί σου ακόμα έναν ή δύο άλλους….
Αν κι αυτούς δεν τους ακούσει, πες το στη συνάθροιση της εκκλησίας· κι αν παρακούσει και την εκκλησία, τότε πια ας είναι για σένα όπως ο ειδωλολάτρης ή ο τελώνης» (Ματθ. 18.15-17). Ο Χριστός της «αγάπης» που πήγε εδώ; Ζητά το αδιανόητο στην «προοδευμένη» εποχή μας, δηλ. «να κάνουν διάκριση», να μην τον θεωρούν «δικό τους». Τι θα άκουγε ο Χριστός από το κίνημα LGTB αν ζούσε σήμερα!… Ρατσιστή και ομοφοβικό θα τον έλεγαν σίγουρα. Δεν ήξερε, άραγε να αγαπά ο Θεάνθρωπος; Ήξερε, αλλά δεν ήξερε να κάνει «δημόσιες υποκριτικές σχέσεις», αλλά να λέει την ΑΛΗΘΕΙΑ και να θεραπεύει αληθινά τις ψυχές! Κρίση δεν κάνουν, λοιπόν, τα «μεμονωμένα» πρόσωπα της Εκκλησίας, με δοκάρι ίσως στο μάτι τους, αλλά κρίση κάνει η όλη Εκκλησία συνοδικά, ως Σώμα Χριστού που βλέπει καθαρά, με τις αποφάσεις της. Η φράση, επίσης, του Χριστού στη μοιχαλίδα (Ιωάννου 8,11) ήταν σαφέστατη! «… ούτε εγώ σε κατακρίνω [αποφυγή κατάκρισης], πήγαινε και από εδώ και στο εξής μην αμαρτάνεις πλέον [εκφορά σαφούς κρίσης, ότι αμαρτάνει και παρότρυνση να σταματήσει την αμαρτία]. Το ίδιο και στην αμαρτωλή με το μύρο. Δεν της είπε ότι δεν κάνει κάτι κακό. Αλλά «συγχωρούνται οι αμαρτίες της οι πολλές» (Λουκ. ζ 47). Της είπε ξεκάθαρα ότι αμάρτανε πολύ! Και αυτή μετανόησε προηγουμένως και έχυσε άφθονα δάκρυα. Μόνο τότε τη συγχώρεσε.
Όχι απροϋπόθετα!
Ο Χριστός συναναστρεφόταν μεν με όλους τους αμαρτωλούς, αλλά ποτέ δεν αποδέχτηκε την αμαρτία τους! Ήθελε να τους μεταμορφώσει, να τους αλλάξει! «Οι Φαρισαίοι, είπαν στους μαθητές του: «Γιατί ο δάσκαλός σας τρώει με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς;»
Ο Ιησούς, που το άκουσε, τους είπε: «Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό οι υγιείς αλλά οι άρρωστοι… Γιατί δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους δικαίους αλλά τους αμαρτωλούς» (Ματθ. 9,11-13). Τους αποκαλεί αρρώστους, αμαρτωλούς και τους καλεί σε μετάνοια! Το αποκορύφωμα της «ρητορικής μίσους» για τα σημερινά δεδομένα του «political correct»! Δεν λέει: «Κάντε ό,τι θέλετε…». Στη Σαμαρείτιδα επίσης δριμύτατος ο έλεγχος και «αγενής» αφού απρόσκλητος μπήκε στην κρυφή ιδιωτική της ζωή, στην «κρεβατοκάμαρά της»! «Πέντε άνδρες είχες και αυτός που έχεις τώρα δεν είναι άνδρας σου» (Ιωάννου 4,18). Δεν θα έπαιρνε το «ύδωρ το ζων» σε αυτήν την κατάσταση. Έπρεπε να αλλάξει ζωή! Σας μοιάζει ο Χριστός να μην κρίνει;… Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, επίσης, έλεγξε δριμύτατα τον Ηρώδη διότι είχε παράνομη σχέση με τη γυναίκα του αδελφού του. Ο Χριστός είπε ότι «κατέκρινε» μήπως ο Ιωάννης; Όχι φυσικά. Τον εγκωμίασε ως τον μέγιστο των Προφητών!
Όταν κάποιος κάνει ένα λάθος δεν είναι αγάπη αληθινή το να μην του λέμε το λάθος και να τον αφήνουμε να κάνει κάτι που τον βλάπτει. Αγάπη αληθινή είναι να του πούμε την αλήθεια έστω και αν τον δυσαρεστεί. Η αγάπη δεν είναι συναισθηματισμός αλλά υπευθυνότητα. Δεν είναι μόνο γλυκίσματα, αλλά και πικρά φάρμακα όταν χρειάζεται.
Επομένως η Εκκλησία κρίνει και αγαπά γνήσια και υπεύθυνα για αυτό και μιλάει, έστω και αν δεν αρέσει το μήνυμά της. Διότι σκοπός της είναι η σωτηρία του ανθρώπου, όχι να αρέσει, ούτε να κάνει δημόσιες σχέσεις όπως, στο συγκεκριμένο ζήτημα, πολλοί πολιτικοί π.χ. για ψηφοθηρικούς λόγους, αλλά να σώζει.
Λένε κάποιοι: «Αν η Εκκλησία δεν αλλάξει θα «χάσει κόσμο» «θα φύγουν οι πιστοί, οι νέοι» «θα την απορρίψουν» κλπ Δηλαδή η Εκκλησία είναι σύλλογος, ομάδα που έχει και θέλει οπαδούς; Θα αλλάξει την αλήθεια για να μαζεύει κόσμο; Αυτό έκανε ο Χριστός; Όταν μίλησε για τη σάρκα και το Αίμα του και πολλοί σκανδαλίστηκαν και άρχισαν να φεύγουν, τότε… «Από τότε πολλοί από τους μαθητές του ξεμάκρυναν και δεν τον ακολουθούσαν πια.
Τότε ο Ιησούς είπε στους δώδεκα: «Μήπως θέλετε να φύγετε κι εσείς;»
Ο Σίμων Πέτρος του απάντησε: «Και σε ποιον να πάμε, Κύριε; Εσύ κατέχεις τα λόγια που οδηγούν στην αιώνια ζωή» (Ιωάννου 6,66-68). Νοιαζόταν ο Κύριος για νούμερα οπαδών; Άλλαξε κάτι για να μην χάσει κόσμο; Θα αφήσουν αληθινοί Χριστιανοί ποτέ την Εκκλησία, επειδή δεν τους βολεύουν όσα ακούνε; Θα την αφήσουν, όμως, όσοι αντί για την Αλήθεια του Χριστού, θέλουν τις δικές τους αλήθειες. Ο κόσμος λέει: «Αυτός είμαι, έτσι νιώθω και ο Θεός είναι εδώ για να με ικανοποιεί». Ο αληθινός Χριστιανός λέει: «Αυτός είναι ο Θεός, έτσι νιώθει και εγώ είμαι εδώ για να ικανοποιώ Αυτόν». Το Ευαγγέλιο δεν είναι ανθρωποκεντρικό ή εγωκεντρικό, αλλά Χριστοκεντρικό, δηλαδή Θεοκεντρικό και τότε αποβαίνει ανθρωποσωτήριο!
Είναι επίσης παραπλανητικό να πει κάποιος ότι η διδασκαλία του Χριστού μπορεί να απογοητεύσει κάποιο ομόφυλο πρόσωπο και να οδηγηθεί αυτό σε αυτοκτονία! Τότε σε κάθε ηθικό θέμα (μοιχεία, εκτρώσεις, παιδεραστία, κλεψιά κλπ) να μην πει η Εκκλησία την ηθική διδασκαλία της μη τυχόν και πληγωθούν οι άνθρωποι και αυτοκτονήσουν. Τότε να καταργήσουμε και τα δικαστήρια που υπερασπίζονται το Δίκαιο ή τις φυλακές, μήπως κάποιοι ένοχοι αυτοκτονήσουν. Μελέτες δείχνουν ότι πολλές αυτοκτονίες ομοφύλων έγιναν λόγω του τρομερά ψυχοφθόρου τρόπου ζωής τους, με την διαρκή εναλλαγή συντρόφων και την παντελή έλλειψη αγάπης και όχι λόγω της αλήθειας του Χριστού. Ο Χριστός δίνει ζωή, δεν σκοτώνει! Η αμαρτία σκοτώνει! Πόσοι πέθαναν από AIDS και άλλα σεξ. μεταδιδόμενα νοσήματα, ή ναρκωτικά κλπ στις τάξεις των ομοφύλων;…
Το επιχείρημα «μιλάει η Εκκλησία για την ομοφυλοφιλία ενώ έχει τόσα(;) σκάνδαλα [δυστυχώς πολλοί συγχέουν την Ορθόδοξη Εκκλησία με τα σκάνδαλα της Ρωμαιοκαθολικής], ακόμη και με ομοφυλόφιλους στους κόλπους της» είναι παράλογο, αποτελεί λαϊκισμό και δεν προάγει τη συζήτηση. Τότε, δεν έπρεπε και οι Απόστολοι να μιλούν για τη φιλαργυρία επειδή ένας τους, ο Ιούδας, ήταν φιλάργυρος! Είναι σοβαρό επιχείρημα αυτό; Μα τα ίδια λέει η Εκκλησία και οι Κανόνες της και στα δικά της μέλη! Το θέμα δεν είναι τι κάνουν κάποιοι Χριστιανοί, κληρικοί ή λαϊκοί, αλλά τι διδάσκει ο Χριστιανισμός.
Μπορεί να γίνει Εκκλησιαστικός γάμος ομοφυλόφιλων;
Στην ιστορία του Πολιτισμού, παντού και πάντοτε, ασχέτως θρησκευτικών πεποιθήσεων, ο όρος «Γάμος» έως το 2000 μ.Χ., οπότε, για πρώτη φορά στην Παγκόσμια Ιστορία, η Ολλανδία δέχτηκε επισήμως «γάμο» ομοφυλόφιλων, είναι συνώνυμος με τον ετεροφυλοφιλικό γάμο. Τα ιστορικά στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα σε αυτό.
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν μπορεί να τελεστεί ως Μυστήριο εκκλησιαστικός Γάμος ομόφυλων ζευγαριών. Ο γάμος στο Χριστιανισμό, ως ιερό Μυστήριο, είναι ετεροφυλοφιλικός εξ’ ορισμού! Αυτό επαναβεβαιώθηκε στην Πανορθόδοξη Σύνοδο της Κρήτης (2016) στην επίσημη Διακήρυξη περί Γάμου παράγραφο 10. Την ίδια θέση έχουν και οι Ρωμαιοκαθολικοί. Το αν κάποιες, λίγες, Προτεσταντικές Κοινότητες, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων και σχίσματα και στους ίδιους τους κόλπους τους, επέλεξαν να τελούν «θρησκευτικό» Γάμο ομόφυλων ζευγαριών, αυτό είναι δική τους εκτροπή από το Χριστιανικό Δόγμα. Εδώ μιλάμε, πλέον, για νέο, άλλον Χριστιανισμό, έναν εκκοσμικευμένο Χριστιανισμό και όχι αυτόν του Ιησού Χριστού της Αγίας Γραφής!
Βλέπουμε να αλλάζουν ακόμη και ορισμοί σε λεξικά ψυχιατρικά και γλωσσολογικά και θρησκευτικά ακόμη, κάτω από την αφόρητη πίεση του κινήματος LGTB (ΛΟΑΤΚΙ). Οι αλλαγές στους όρους προέρχονται όχι από νέα γνώση που ανακαλύψαμε ή πρόοδο της επιστημονικής ή γλωσσολογικής έρευνας, αλλά από πολιτικές πιέσεις για να περάσει η συγκεκριμένη agenda.
Το ίδιο είναι αδιανόητη και η αλλαγή ορισμού των φύλων και όρων: «άνδρας», «γυναίκα», «πατέρας», «μητέρα» «αγόρι» «κορίτσι». Το να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει κάποιος, βεβαίως, είναι δικαίωμά του, αλλά αυτό ισχύει και αντιστρόφως σύμφωνα με ένα έξυπνο σκίτσο [Α: – Αν έχεις το χρωμόσωμα Υ, είσαι άνδρας, Β:- Γεννήθηκα άνδρας, αλλά αυτοπροσδιορίζομαι ως γυναίκα. (θυμωμένα…) Ποιος είσαι εσύ να με δικάζεις; Α: Εντάξει, αυτοπροσδιορίζομαι λοιπόν τότε και εγώ ως δικαστής!]. Η ασυδοσία επομένως στον αυτοπροσδιορισμό, καταργεί κάθε έννοια βάσης συζήτησης. Ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει; Πόσο προάγει αυτό κάθε συζήτηση και την όλη ζωή μας;… Τότε να ανατρέψουμε κάθε ορισμό στα πάντα! Κατά τον άγιο Μέγα Αντώνιο «κδ.« Έρχεται καιρός όπου οι άνθρωποι θα παραλογίζονται. Και αν δουν κάποιον να μη παραλογίζεται, θα ξεσηκωθούν εναντίον του, λέγοντας : « Συ είσαι παράλογος. Και αυτό θα συμβεί, γιατί δεν θα είναι όμοιος τους» (Γεροντικόν, Αστήρ,σελ.15)
Τότε γιατί να έχουμε και μονογαμία; Γιατί όχι πολυγαμία; Ή γιατί όχι γάμος ανάμικτος και με γυναίκες και με άνδρες χωρίς αριθμό; Ή αυτογαμία (γάμος με τον εαυτό μου, συμβαίνει στο εξωτερικό) ή ζωογαμία (γάμος με το αγαπημένο μου ζώο). Που είναι το κακό αν υπάρχει «αγάπη»; Ποιος ορίζει το «κακό» ή την «αγάπη»; Ασφαλώς τη μονογαμία η Αγία Γραφή την προστάζει και από εκεί την αποδέχονται και οι οπαδοί του κινήματος «Χριστιανοί γκέι»! Αν αλλάξουμε τον αγιογραφικό ορισμό του Γάμου ως προς τα φύλα, τότε γιατί να μην τον αλλάξουμε και ως προς τον αριθμό; Γιατί να μην αυξήσουμε τον αριθμό σε 3, 4…; Οπότε διαλέγουμε από τη Αγία Γραφή ό,τι θέλουμε και πετάμε ό,τι δεν θέλουμε;
Η άρνηση εκκλησιαστικού γάμου απογοητεύει κάποιους ομοφυλόφιλους, ότι μένοντας, επομένως, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν θα νιώσουν την πληρότητα της ζωής, την αληθινή αγάπη, το γάμο, την οικογένεια. Ταυτίζουν την αγάπη ή χειρότερα, την ευτυχία με τον γάμο και τον έρωτα και την οικογένεια. Λάθος! Υπάρχει και αγάπη εκτός όλων αυτών και μάλιστα ανώτερη. Την είπε ο Κύριος. Η θυσιαστική αγάπη για τους φίλους μας! (Ιω. 15,13) Τους αδελφούς μας. Την προσφορά στους άλλους. Μπορεί λοιπόν κάποιος να νιώσει την πληρότητα της αγάπης και της ευτυχίας και χωρίς γάμο, έρωτα, παιδιά. Ο Ιησούς μάς θέλει όλους μας! Παντρεμένους και ανύπαντρους, μόνους ή μέσα σε οικογένεια. Κανείς δεν είναι καταδικασμένος να ζήσει σε μια ζωή μοναξιάς. Ο Ιησούς είναι το απόλυτο πρόσωπο της αγάπης. Η συμπεριφορά του στο θάνατο του Λαζάρου είναι ένα δείγμα της αγάπης προς το φίλο του. Η φιλία είναι μια σπουδαία σχέση αγάπης στην οποία μπορεί να στηριχθεί ο καθένας μας. Τέλος ο Χριστός αν Τον αγαπήσουμε αληθινά είναι υπεραρκετός για όλους μας και γεμίζει κάθε κενό της ψυχής. Σε όποιον δεν αρκεί ο Χριστός, τότε δεν του αρκεί τίποτα!
Ο ρόλος του Πνευματικού πατέρα
Είναι τραγικό λάθος κάποιος/α ομοφυλόφιλος να ντρέπεται να αναφέρει στον πνευματικό αυτό το λεπτό ζήτημα ή και όποιο άλλο. Να το κρύβει, να το θάβει μέσα του/της. Χειρότερη παγίδα είναι να υποθέτει ότι θα απορριφθεί και να μην πλησιάζει την Εκκλησία και τον Πνευματικό, φοβούμενος/η ότι θα βρει πόρτες κλειστές. Αυτό είναι σκέψη που βάζει ο εχθρός Διάβολος για να απομακρύνει από την Εκκλησία. Αν συνέβη, ενδεχομένως, κάτι τέτοιο αποτελεί εξαίρεση. Είναι εξαιρετικά θεραπευτικό να ανοίξει την καρδιά του/της και να μιλήσει ελεύθερα χωρίς φόβο.
Για έναν Πνευματικό πατέρα, όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του, ασχέτως σεξ. ταυτότητας και τους αγαπά εξίσου όπως τα άλλα πνευματικά του παιδιά, πονά με τον πόνο τους, κατανοεί το σταυρό τους· ίσως, μάλιστα, κάποιοι/ες ομοφυλόφιλοι να έχουν πολύ ωραιότερη και ειλικρινέστερη ψυχή, από όσο μερικοί «άνθρωποι της Εκκλησίας».
Αν κάποιος κληρικός τον/την απορρίψει ή προσβάλλει ή υποτιμήσει, τότε καλό είναι να αναζητήσει άλλον Πνευματικό. Δεν εγκαταλείπουμε την Εκκλησία, τη Μητέρα μας, επειδή κάποιοι εκπρόσωποί της, μερικές φορές και σε κάποια ίσως θέματα, δεν έχουν διάκριση και δεν ποιμαίνουν σωστά.
Η Θεία Κοινωνία
Το αν και με ποιες προϋποθέσεις συμμετέχει ή όχι, κάποιος Χριστιανός, ασχέτως σεξ. ταυτότητας, στη θεία Κοινωνία, αυτό είναι στη διάκριση του Πνευματικού του, κατά το Μυστήριο της Εξομολόγησης, και δεν τυποποιείται ποτέ. Εκείνος θα κρίνει αν θα εφαρμόσει «οικονομία (συγκατάβαση)», όπως κάνει και σε άλλα ζητήματα. Πάντως και στη χειρότερη περίπτωση που δεν επιτραπεί σε οποιονδήποτε πιστό να κοινωνήσει για οσοδήποτε διάστημα κρίνει ο Πνευματικός του με αγάπη, αυτός μπορεί να συμμετέχει άνετα στο σωτήριο Μυστήριο της Εξομολόγησης και ενεργά σε όλη τη θεία λατρεία της Εκκλησίας και τα άλλα ιερά Μυστήρια. Δεν σημαίνει λοιπόν ότι δεν είναι Χριστιανός. Η Θεία Χάρη δεν παρέχεται μόνο με τη Θεία Κοινωνία.
Η στάση μίας χριστιανικής Οικογένειας
Μία χριστιανική οικογένεια ποτέ δεν απορρίπτει ή διώχνει το παιδί της λόγω σεξουαλικής ταυτότητας. Η αγάπη της οικογένειας είναι δεδομένη και δεν αλλάζει έστω και αν δεν συμφωνεί θεολογικά με κάποια στάση ζωής. Η απόρριψη αυτή δημιουργεί ίσως τραύματα ψυχικά. Η καρδιά μας και το σπίτι μας είναι πάντα ανοιχτά στα παιδιά μας.
Η στάση των φίλων και αδελφών Χριστιανών
Εκτός από τον Πνευματικό, βοηθούν πολύ ομάδες-συντροφιές αδελφών Χριστιανών της Εκκλησίας, που εκεί θα ανοίγουν την καρδιά τους μεταξύ τους και θα μοιράζονται αυτό το θέμα και άλλα. Φίλοι γνήσιοι, αδελφοί, συνοδοιπόροι ζωής κοντά στο Θεό που θα αγαπούν αληθινά. Κανείς ομοφυλόφιλος δεν εγκατέλειψε την Εκκλησία όταν είχε τέτοιους αδελφούς κοντά του.
Οι Χριστιανοί πρέπει να προσεύχονται όλοι ολόθερμα και καρδιακά για όλους, για κάθε αδελφό μας ασχέτως της σεξ. του ταυτότητας.
Αν η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία, δεν είναι δυνατόν κάποιος Χριστιανός να την διαφημίζει κιόλας και να «υπερηφανεύεται (pride)» για αυτήν ή να συμμετέχει σε εκδηλώσεις που την προβάλλουν και την επαινούν. Τότε ισχύει το του Παύλου: «Κι ενώ γνωρίζουν καλά τη θεϊκή προειδοποίηση, πως όσοι συμπεριφέρονται έτσι είναι καταδικασμένοι σ’ αιώνιο θάνατο, όχι μόνο κάνουν όλα όσα αναφέραμε, αλλά και επιδοκιμάζουν όσους βλέπουν να συμπεριφέρονται έτσι» (προς Ρωμαίους 1,32).
Μπορεί να υπάρξει αλλαγή προσανατολισμού;
Κάποιοι ομοφυλόφιλοι άλλαξαν σεξ. προσανατολισμό, είτε με θαύμα της χάρης του Θεού είτε με τον δικό τους αγώνα συν την χάρη του Θεού. Κάποιοι παντρεύτηκαν και έκαναν και παιδιά. Άλλοι προσπαθούν να αλλάξουν αλλά ακόμα δεν έχουν δει κάποιο αποτέλεσμα. Ελπίζουν όμως και αγωνίζονται. Κάποιοι ίσως δεν αλλάξουν ποτέ. Ο Θεός μετρά τον αγώνα και την πρόθεση-διάθεση και όχι πάντα το αποτέλεσμα.
Η αλλαγή σεξ. προσανατολισμού ανθρωπίνως φαίνεται αδύνατη, όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή μας. Τίποτα όμως δεν είναι αδύνατον για το Θεό! Κανείς μας δεν μπορεί να αλλάξει μόνος του σε τίποτα. Η Θεία Χάρις μάς μεταμορφώνει όλους. Ούτε λοιπόν προεξοφλούμε υπεραισιόδοξα την αλλαγή (διότι μπορεί να μην συμβεί και τότε θα απογοητευτεί ο/η ομοφυλόφιλος/η), ούτε την αποκλείουμε απαισιόδοξα και «άπιστα» (διότι έχουμε πολλές τέτοιες αλλαγές!). Ο Απ. Παύλος μιλά για την αλλαγή, μεταμόρφωση κάθε Χριστιανού. «Μην έχετε αυταπάτες· στη βασιλεία του Θεού δε θα έχουν θέση ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτρες ούτε μοιχοί ούτε θηλυπρεπείς ούτε αρσενοκοίτες [αρσενικός + κοίτη (κρεβάτι)]
ούτε πλεονέκτες ούτε κλέφτες ούτε μέθυσοι ούτε υβριστές ούτε άρπαγες.
Και τέτοιοι ήσασταν κάποτε μερικοί· αλλά ξεπλυθήκατε (με το Βάπτισμα), αλλά αγιαστήκατε, αλλά δικαιωθήκατε με το όνομα του Κυρίου Ιησού και με το Πνεύμα του Θεού μας» (Α. Κορ. 6,9-11). Λέει «ήσασταν». Που σημαίνει ότι έπρεπε να αλλάξουν ερχόμενοι στο Χριστό. Άρα δεν γίνεται αποδοχή της αμαρτίας. Τώρα όμως δεν είστε! Αλλάξατε με τα Μυστήρια. Άρα μπορεί να γίνει αλλαγή για όλους, για κάθε αμάρτημα.
Η πνευματική συμβουλή σε έναν ομοφυλόφιλο δεν είναι του τύπου: «απώθησε, πνίξε και ξόρκισε την έλξη σου, προσπάθησε να ερωτευτείς μία κοπέλα/αγόρι». Διότι πιθανότατα στην πρώτη φάση δεν μπορεί να το κάνει. Θα του πούμε: «Ζήσε κοντά στο Χριστό με τα Μυστήρια της Εκκλησίας, την Εξομολόγηση, την καθοδήγηση από τον Πνευματικό πατέρα, και ο Χριστός σιγά σιγά, αν είναι θέλημά Του, ίσως θα μεταβάλλει και την καρδιά σου και την έλξη και τον έρωτά σου, ακόμη και την φύση σου. Ακόμη και αν δεν την μεταβάλλει ξέρει πολύ καλά ως Καρδιογνώστης τον αγώνα σου και την αγάπη σου σε Αυτόν. Οπότε, ζήσε αληθινή πνευματική ζωή και αυτή θα επιδράσει στη φύση σου, στη σεξουαλικότητά σου, στο θυμό, στην αγάπη, παντού! Να είσαι απλώς στο καράβι της Εκκλησίας και το καράβι θα σε πάει μόνο του. Προσπάθησε να γίνεις λίγο άγιος. Προσπέρνα το ομόφυλος, ετερόφυλος και γίνε Θεό-φιλος. Απλώς ζήσε με αρετή κόβοντας τις αμαρτίες! Ένα βήμα θα κάνουμε εμείς, 99 Εκείνος. Όπως έλεγε ο όσιος γέροντας Παΐσιος «Άρχισε από σήμερα να κάνεις όλα αυτά που μπορείς, και ο παντοδύναμος Θεός θα κάνει το ένα που δεν μπορείς»(Λόγοι Γ,285). Σωστά ειπώθηκε: «Ο Θεός, με τη χάρη Του, μας δέχεται όπου κι αν είμαστε, αλλά μέσω της σχέσης Του μαζί μας, δεν μας αφήνει ποτέ εκεί που είμαστε». Θέλει όμως εμπιστοσύνη και αγάπη σε Εκείνον.
Η σεξουαλική εγκράτεια και αποχή είναι το πρώτο βήμα για κάποιον ομοφυλόφιλο ή ετεροφυλόφιλο που θέλει να αγωνιστεί να σταματήσει ένα σαρκικό αμάρτημα. Το ότι στην εποχή μας δεν θέλουν να ακούσουν καν οι άνθρωποι την έννοια σεξουαλική αποχή ή εγκράτεια, δεν την βάζουν καν στη συζήτηση, αυτό δείχνει πόσο ηδονιστική είναι η οπτική μας. Το σεξ πάνω από όλα λοιπόν; Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς σεξ. Δεν είναι φαγητό. Δεν παθαίνουμε κάτι· και το σεξ μπορεί να καταντήσει φοβερό πάθος αν δεν το ελέγχει σωστά κάποιος. Άρα φυσικά και μπορούμε να προτείνουμε, όχι βεβαίως επιβάλλουμε, και εγκράτεια ή και αποχή! Εδώ κάποιοι ασκούν ισόβια παρθενία! Αυτοί είναι «εξωγήινοι»; Τόσοι και τόσοι άγαμοι μοναχοί/ές, κληρικοί, λαϊκά μέλη Εκκλησίας αφιερωμένα. Φυσικά, εννοείται, δεν έχουν όλοι αυτό το χάρισμα της ισόβιας παρθενίας, αλλά όχι και να τρομάζουμε στο ενδεχόμενο μιας κάποιας εγκράτειας.
Το πιο σπουδαίο όμως είναι όλοι μας ποτέ να μην απομακρυνθούμε από την Εκκλησία. Είτε αλλάξει ο σεξ. προσανατολισμός κάποιου είτε όχι, να είμαστε μέσα στην Εκκλησία και με οδηγό τον Πνευματικό. Μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας και όχι στον κατακλυσμό…
Κοινός ο αγώνας όλων μας κατά των παθών
Ένας/μία που, αν και νιώθει αυτή την έλξη, αγωνίζεται να μην την κάνει πράξη για χάρη του Χριστού που την απαγορεύει, αυτός, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι είναι ένας ήρωας και μάρτυρας, αφού δίνει έναν πολύ σκληρό αγώνα με την ίδια του τη φύση και αυτό είναι ένας Σταυρός. Αυτόν τον αγώνα τον γνωρίζει ο Θεός και θα τον υπολογίσει. Αξίζει τον θαυμασμό μας και μακάρι και όλοι οι υπόλοιποι να κάναμε αντίστοιχες θυσίες για το Θεό.
Όμως αυτόν τον αγώνα τελικά δεν τον κάνει μόνο ένας ομοφυλόφιλος. Όλοι απαρνιόμαστε τον εαυτό μας σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί.(Ματθ.16,24). Ο Χριστός δηλαδή ζητά από όλους μας όχι κάτι ή κάποια πράγματα, αλλά όλα, ακόμη και τη ζωή μας. Όλα από όλους μας. Άρα δεν δυσκολεύεται μόνο ο ομοφ. αλλά όλοι. Όλοι σηκώνουμε σταυρούς, κάνουμε θυσίες στα θέλω μας. Πάμε κόντρα στις επιθυμίες μας όλοι, κόντρα στην ίδια τη φύση και τις έλξεις μας. Δεν έχουν έλξεις μη νόμιμες και όλοι οι ετεροφυλόφιλοι και όλοι οι άγαμοι; Φυσικά και έχουν σε ένα κόσμο πανσεξουαλισμού με χίλιους πειρασμούς. Η χριστιανική ζωή δεν είναι καλοπέραση. Έχει αγώνα για όλους.
Ισχύει τελικά για όλους μας το: Έλα στην Εκκλησία όπως είσαι, αλλά μη μείνεις όπως είσαι! Όλοι πρέπει να αλλάξουμε πολλά.
Η σωτηρία των ομοφυλοφίλων
Το ποιος θα πάει στον Παράδεισο και ποιος στην κόλαση, δεν είναι δική μας δουλειά να το κρίνουμε. Άρα είναι απαράδεκτο να πούμε για τον οποιονδήποτε ότι «θα πάει στην κόλαση»! Το αν θα σωθεί λοιπόν ένας ομοφυλόφιλος ή όχι, όπως και ο καθένας μας άλλωστε, είναι μία συζήτηση εκτός θέματος. Η Εκκλησία διδάσκει τι μας είπε ο Λυτρωτής Χριστός! Δεν λαμβάνει το ρόλο του Κριτή Χριστού! Ο αμετανόητος πρώην Απόστολος Ιούδας, πήγε πρώτος στην κόλαση. Ο μετανοημένος ληστής μπήκε πρώτος στον Παράδεισο.
Επίλογος
«Αυτός που δεν έχει την Εκκλησία ως Μητέρα του, ούτε τον Θεό μπορεί να έχει ως Πατέρα του. Όσο μπόρεσε να σωθεί από τον κατακλυσμό όποιος ήταν έξω από την κιβωτό, άλλο τόσο μπορεί να σωθεί όποιος είναι έξω από την Εκκλησία» (άγιος Κυπριανός). Η Εκκλησία δεν διώχνει ποτέ κανέναν. Είναι η αγκαλιά του Χριστού για όλους μας. Το θέμα της ομοφυλοφιλίας, ίσως δεν λυθεί, για κάποιους, σε αυτήν εδώ τη ζωή της φθοράς και της πτώσης, όπως και άλλα θέματα δεν λύνονται με σιγουριά· αν όμως λυθεί, δεν λύνεται με λόγια, κηρύγματα, αφορισμούς, έντονες αντιπαραθέσεις, παρά μόνο με γνήσια πίστη και αγάπη στο Χριστό, ειλικρινή αγάπη μεταξύ μας, θερμή προσευχή όλων για όλους και αληθινή ορθόδοξη πνευματική ζωή.