Όλοι θα φύγουμε μια μέρα. Για αυτό πρέπει να είμαστε ετοιμασμένοι.
Είχε φέρει εδώ ο νυν Μητροπολίτης Κεφαλληνίας ο Δημήτριος, είχε φέρει τον Μακαρίτη τον πατέρα Κωνσταντίνο από τα Γιάννενα.
Νοσηλευόταν στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων.
Κάποια στιγμή που η προϊσταμένη πήγε να του πάρει αίμα, εκεί έμεινε, άφησε την τελευταία του πνοή.
Είδε το σώμα του, η ψυχή του, να ανεβαίνει πάνω από το κτίριο του νοσοκομείου και να ανεβαίνει προς τα τους ουρανούς.
Εκεί συνάντησε μια σκάλα και ένας λευκοφορεμένος νέος τον συνόδευε.
Έβρισκε εμπόδια.
Στο πρώτο εμπόδιο συνάντησε και τη μητέρα του μια ευσεβεστάτη, πιστή γυναίκα. Του λέγει «Αντε Παπακώστα, λίγο ακόμα, προσπάθησε» και με τη βοήθεια του αγγέλου ανέβηκε.
Παραπάνω βρήκε την πρεσβυτέρα του, ευλογημένη γυναίκα που είχε πεθάνει και εκείνη τον βοήθησε, και τότε βέβαια, οι γιατροί απορούσαν πώς επανήλθε στη ζωή του.
Και έτσι, όταν έφτασε να παραστεί εμπρός του,
ο Ιησούς του Θεού,
Πώς επανήλθες στη ζωή;
Σε επαναφέραμε, του λέγανε,
μα δεν με επαναφέρατε εσείς, αλλά αυτό και αυτό συνέβη.
Μα υπάρχουν και τέτοια πράγματα;
Υπάρχουν και τέτοια πράγματα. Είναι βιώματα των ανθρώπων που τα έχουν ζήσει και τα διηγούνται σε εμάς.
Ας μας δώσει Χάρη, ο Θεός, να μπορέσουμε να ξεφύγουμε ευαρέστως προς το Θεό Όλα τα μέλλοντα συμβαίνει και να μας αξιώσει.
Αφού μας έχει βοηθήσει πρώτα να ζήσουμε θεαρέστως, με μετάνοια, με εξομολόγηση, με θεία κοινωνία, με έργα αγάπης, να μπορέσουμε να σταθούμε μπροστά του κατά τη Δευτέρα Παρουσία.
Θα σείεται η Γη!
Και ας σκεφτείτε όσοι ζήσαμε και εκεί στην Ελασσόνα
Είναι λασσόνα κλπ που έντονα περισσότερο από όλους μας έζησαν να σείεται η γη.
Να σείεται η γη λέει.
Κάνει μια παρομοίωση, μια εικόνα ο Μακαρίτης, ο Αυγουστίνος ο Καντιώτης, αυτός ο Άγιος Ιεράρχης.
Θα μοιάζει λέει πως σείεται η γη μέσα σε ένα δάσος χειμώνα με συννεφιά και βαρυχειμωνιά και αστροπελέκια και βροντές και σεισμοί να γίνονται.
Πώς θα μπορέσουμε να σταθούμε εκεί;
μόνον όταν έχουμε ξεπεράσει το φόβο του θανάτου και της αμαρτίας
και τον φόβο έξοβαλλει η πραγματική αγάπη. Η αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο.
Ας μας αξιώσει για όλα αυτά ο Θεός
να τα αποκλείσουμε και η αγάπη του ας μας βάλει σε μια γωνίτσα εκεί, σε μια ακρίτσα του Παραδείσου, όπως λέγει ο Άγιος Ιάκωβος, ο οποίος και αυτός μιμούμενος τον Όσιος Δαβίδ, που Παντελεήμων ονομάστηκε και ο Όσιος Δαβίδ και ο Άγιος Ιάκωβος, ακόμα και τους Τούρκους που ήρχοντο, τους εκδήλωνε την αγάπη του Όσιος Δαβίδ και τους φόρτωνε για αυτούς και για τις φαμελιές τους.
Τα πάντα.
Το ίδιο Άγιος Ιάκωβος. Μας διηγεί το «Συγνώμη που κουράζω την αγάπη σας».
Πήγε σε ένα χωριό να λειτουργήσει. Τα πρώτα χρόνια δεν λειτουργούσε το μοναστήρι της Κυριακές.
Εξυπηρετούσαν οι πατέρες τα χωριουδάκια. Πήγε σε ένα χωριό.
Τελείωσε τη λειτουργία και ανέβαινε προς το μοναστήρι. 20 δραχμούλες είχε όλο καιρό στην τσέπη του.
Στο επόμενο χωριό βλέπει μια γριούλα βρεγμένη να κάθεται κάτω από ένα δέντρο. Και ένα τσουβάλι είχε να σκεπάζεται.
Κατέβηκε με συγχωρείτε από το ζώο, από το μουλάρι, παρόλο που ήταν και φρεσκοχειρουργημένος.
Παρηγώρησε τη γιαγιά, της έδωσε τις 20 δραχμές, λέει πάρε γιαγιά να πάρεις λίγη ζαχαρίτσα, να πάρεις λίγη ζαχαρίτσα, να κάνεις ένα ζεστό να πίνεις.
Νουθέτησε και το γιο και τη νύφη για τη συμπεριφορά που επέδειξαν στη γριά μητέρα τους, ξανανέβηκε με συγχωρείτε στο ζώο και συνέχισε.
Στο επόμενο χωριό τον σταματάει μία άλλη χριστιανή, του λέει «έλα παπά μου, πάρε αυτές τις 200 δραχμούλες, γιατί ξεφωνάς τον άντρα μου», δηλαδή, τον μνημονεύεις.
“Εγώ τον μνημονεύω τον άντρα σου στη Θεία Λειτουργία και δεν χρειάζεται να μου τα δώσεις αυτά”.
“Όχι παπά μου, πάρε αυτά, πάρε και τα αυγά, γιατί με προσβάλλεις χονδρικώς άμα δεν τα πάρεις”.
“Μα έχω με κότες, κύριε Αικατερίνη μου”.
“Θα τα πάρεις”.
Τα πήρε.
Έφτασε στην πόρτα του μοναστηριού.
Εκεί τον περίμενε ένας άλλος χωρικός από το απέναντι χωριό.
«Πάτερ Ιάκωβε, μπορείς να μου δανείσεις 100 δραχμές για να πάω στο γιατρό και εγώ θα σας τα επιστρέψω».
«Πάρε, Μπαρμπακώστα, τις 200 δραχμές. Πάρε και αυτά τα αυγά για το σπίτι σου. Και δεν θέλω να μου τα επιστρέψεις».
Και έμεινε άφραγκος πάλι.
Όταν μπήκε μέσα στο μοναστήρι, όμως, ήταν μια οικογένεια. και του λένε, γέροντα, για τα 40 λίτουργα που σου δίναμε πάρε αυτές τις 20.000 δραχμές.
Εγώ μνημονεύω τα ονόματα, δεν θέλω χρήματα.
Πάρε, να κάνεις κάτι στον Μοναστήρι.
Και με αυτές τις δραχμές πήραν ένα μανουάλι στον Νοναστήρι και τα διέθεσαν και τα άλλα για τους πτωχούς.
Είχε κάθε μήνα οικογένειες που τους είχε χωριστά φακελάκια για να τους δίνει.
Εκατομμύρια πέρασαν από τα χέρια του, όπως του το είχε προείπη η Αγία Παρασκευή όταν ήταν παιδί.
Δεν κράτησε σχεδόν τίποτε, τίποτε στα χέρια του, παρά όλα τα πρόσφερε με αγάπη, με εσπλαχνία στους συνανθρώπους του.
Αγαπητοί μου αδελφοί, ό,τι και αρετή κι αν έχει ο καθένας μας, αν την κρατάει για τον εαυτό του, δεν κάνει τίποτε.
Και γνώσεις και αρετές παντοειδείς αν έχουμε, αν δεν τις προσφέρουμε στο κοινωνικό σύλλογο, εάν δεν τις προσφέρομαι για να φτιάξουμε την κοινωνία, μηδέν πράττωμεν.
Δεν είναι αρεστό στον Θεό αυτό.
Αυτό όλοι, μια συντροφιά, ένας κόσμος, μια παρέα, τηρουνται στο θέλημα του Θεού με αγάπη, όχι εγωϊσμούς.
Όχι, θα έχουμε τους δαίμονες επάνω μας, όσο καλοί κι αν είμαστε σε διάφορα. Θα μας καβαλάνε δαίμονες και προκοπή δεν θα δούμε και σωτηρία δεν θα δούμε.
Αγάπη.
Και αγάπη τι σημαίνει αδελφοί μου;
Σημαίνει θυσία, έλεγαν οι Άγιοι Γέροντες.
θυσία, αυτή η υπέρτατη θυσία του Χριστού, να ανέβει στον σταυρό από την αγάπη του για μας.
Αγάπη σημαίνει θυσία.
Και εμείς αν δεν θυσιάσουμε το εγώ μας, αν δεν κάνουμε θυσίες για χάρη της αθάνατης ψυχής μας, πρόσωπο Θεού δεν θα δούμε, με συγχωρείτε.
Γι’ αυτό, έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος,
όλοι κάνουμε κάποιες θυσίες, κάνουμε υπομονή για αυτή την αθάνατον την ψυχή μας.
Ευχόμεθα, όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, όλοι να μπορούμε να σταθούμε την αγάπη του Θεού ενώπιον Του και να ακούσουμε όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου.
Δεύτε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ετοιμασμένη ημίν Βασιλείαν από καταβολής κόσμου
Πριν καν γίνει ο κόσμος είχε ετοιμάσει ο Θεός τα αγαθά για αυτούς που τον αγαπούν.
Το εύχομαι αυτό για όλους σας.
Μας συγχωρείτε που σας κουράσαμε.
Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών,
Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών,
ελέησον και σώσον ημάς.
Η Αγία Τριάς διαφυλάξει πάντας ημάς.
καλημέρα σας.
Χρόνια πολλά και ευλογημένα και καλή σαρακοστή.
Η δυσκολία αυτή που ζούμε έχει και τα καλά της. Άλλες χρονιές χάλαγε ο κόσμος από καρναβάλια, που είναι ξενόφερτα και είναι ξένα προς τα δόξασσια και τα πιστεύω της Εκκλησίας μας.
Μέχρι και το Θεό, με συγχωρείτε, κοροϊδεύανε.
Μέχρι και τα μυστήρια κοροϊδεύανε, μέχρι και τους ιερείς κοροϊδεύανε.
Ναι, μπορεί να υπάρχουν και κακοί ιερείς, όπως λέει και ο Μακαριστός Σιατίστης Παύλος.
Συμφωνώ, αλλά εσύ, λέει, γιατί ψάχνεις να βρεις μόνο τους κακούς, για να δικαιολογήσουν τις κακίες τις δικές σου; Γιατί δεν ψάχνεις να βρεις τους καλούς;
Και όσοι κακοί κι αν υπάρξουν κληρικοί, η εκκλησία δεν καταποντίζεται, μένει στη θέση της. Παραμένει κιβωτός της σωτηρίας.
Και πολλά που λέγονται, λέγονται μόνο και μόνο για να απομακρύνουν τον κόσμο από την κιβωτό της σωτηρίας, που είναι η Εκκλησία μας.