Κύριες και κύριοι χαίρετε.
Έχουμε, καμαρώνουμε και θαυμάζουμε τους ήρωες, τα παλικάρια του γένους μας.
Τους Παλαιολόγους, τους Καραϊσκάκηδες και τους Μελάδες.
Έχει όμως και η πίστη μας τα παλικάρια της.
Αυτούς που τους ονομάζουμε και στρατιωτικούς Αγίους.
Από τους πιο ονομαστούς και τους πιο αγαπητούς στον λαό είναι ο Αη-Γιώργης και ο Άγιος Δημήτριος, ο Πολιούχος Θεσσαλονίκης.
Και βέβαια για τον Άγιο Δημήτριο όπως προανέφερα υπάρχει και ιδιαίτερη σύνδεση με Θεσσαλονίκη και θα ήθελα πριν παρουσιάσω τον σημερινό καλεσμένο που θα μιλήσουμε για τον μεγάλο αυτόν Άγιο της Εκκλησίας μας να διαβάσω ένα απόσπασμα από ένα κείμενο του μεγάλου Φώτη Κόντογλου ενός από τους τελευταίους κατ’ εμέ δασκάλους του γένους ο οποίος έγραφε για τον Άγιο τα εξής ένα απόσπασμα μικρό Καλώς σας βρήκαμε. ένα Άγιο, πολύ αγαπητό Άγιο, τον οποίο τυχαίως φέρνουμε και δυο το όνομά του Δημήτριος και εγώ, Δημήτριος και εσείς, οπότε Ναι, αυτή είναι μια αγαστή σύμπτωση να έχετε και εσείς και εγώ το όνομά του Θα ήθελα να σχολιάσω λίγο το γεγονός ότι το μεν όνομα προσωπικός έχω και με τιμά αλλά αισθάνομαι ότι αναξίως το φέρω επειδή ο Άγιος Δημήτριος τίμησε αυτό το όνομα με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος τα οποία επέδειξε εμπράκτως και είναι κατατεθειμένα μέσα στην πνευματική εμπειρία της Εκκλησίας μας.
Παρά ταύτα και καταχρέως θα επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε την πνευματική αλλά και την ιστορική παρουσία του Αγίου στην πόλη μας παρά το γεγονός ότι εκτός από αυτήν την ταύτιση προσωπικά όσον αφορά εμένα με τον Άγιο ως προς το όνομά του δηλαδή δεν υπάρχει καμία δυστυχώς άλλη σχέση όπως φαίνεται μέσα από τα ιστορικά και χαρισματικά δεδομένα του Αγίου Θα έχουμε την ευκαιρία και μάλιστα θα έλεγα για να θυμηθούμε και τον συμπολιούχο άγιο της πόλης μας τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά αυτό με καταπλήσσει ότι ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς ο οποίος αφιέρωσε έναν όπως γνωρίζετε πολύ καλά έναν εγκωμιαστικό λόγο στον Άγιο Δημήτριο έχοντας όλες εκείνες τις παραμέτρους της πνευματικές που είχε ο Άγιος Δημήτριος λέει ο ίδιος πως είχε τόσα πολλά χαρίσματα ο Άγιος που ο ίδιος του δεν έχει επαξίως ούτε ένα από αυτά οπότε και για ένα αν μιλούσε δεν θα τον έπαιρνε ο χρόνος πόσο μάλλον για τα άλλα όλα.
Εμείς έτσι που βρισκόμαστε πολύ μακρύτερα και από τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά θα επιχειρήσουμε μια τέτοια προσέγγιση δεν διεκδικούμε αν τλίσσουμε το θέμα αυτό θα εστιάσουμε σε κάποια σημαντικά σημεία της ζωής του.
Θα ξεκινήσουμε με την ιστορική την περιρρέουσα ατμόσφαιρα να δούμε να δώσουμε κάποια συναξαριστικά στοιχεία κύριε καθηγητά και μετά θα συζητήσουμε για τι είναι αυτό που τον ανέδειξε μεγαλομάρτυρα και κάποια άλλα στοιχεία του.
Φυσικά, σε αυτά πρέπει να σταθούμε γιατί οι Άγιοι μας είναι ιστορικά πρόσωπα δεν είναι ιδεόδητες πρόσωπα τα οποία έχει δημιουργήσει η φαντασία κάποιων.
Είναι πραγματικά πρόσωπα τα οποία έχουν μια ιστορική διαδρομή που φαίνεται το κτιστό της υποστάσεώς τους.
Έχουν και μια άλλη διάσταση στην οποία θα ήθελα ιδιαζόντως να μείνουμε γιατί τα κτιστά ιστορικά δεδομένα είναι λίγο ή πολύ γνωστά.
Θα πούμε κάποια. ο Άγιος Δημήτριος ζει είναι από τους πρώτους Αγίους και μάλιστα τους Αγίους μάρτυρες κατά τη διάρκεια των διωγμών έχει γεννηθεί γύρω στο 280 στη Θεσσαλονίκη από Έλληνες γονείς από Άρχοντες γονείς γόνος δηλαδή μιας οικογένειας ευγενών με την πρωτογενή σημασία της λέξεων και το λέω αυτό γιατί επιβεβαιώνεται από τα ιστορικά δεδομένα στα οποία και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς είναι σημαντικό ότι ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μιλάει για έναν Άγιο επειδή έχει ακριβώς όχι απλώς είναι εγγύτερα ιστορικά εν σχέση με εμάς κυρίως όμως όταν μιλάει ένας Άγιος από όσα γνωρίζουμε με βάση την Αγία Γραφή όπως λέει ο Απόστολος Παύλος οι Άγιοι είναι συμπολίτες των Αγίων άρα βλέπονται, άρα γνωρίζονται και οικείοι του Θεού.
Έχει εμπειρική βεβαιότητα.
Έτσι λοιπόν, έχει εμπειρική βεβαιότητα και του ιστορικού περιγράμματος του προσώπου.
Έτσι, η εικονογραφία μας παρελούς χάρη για να κάνω επισήμανση αυτού του πράγματος δεν είναι φανταστική σύλληψη του Αγίου αλλά είναι πραγματική γιατί άλλωστε δεν θα ήταν και εικόνα εν τη αυτή περιπτώση Η εικόνα είναι όταν διαγράφει, όταν περιγράφει τα ιστορικά χαρακτηριστικά της παρουσίας του πρωτοτύπου.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς με αυτήν την ευκαιρία, για να δώσουμε και ένα πορτρέτο του Αγίου, μας πληροφορεί.
Τον είδε τον Άγιο.
Αυτό ήθελα να πω, αυτό υπαινίσσομαι, ότι τον είδε, τον γνώρισε χαρισματικά, οπότε τον περιγράφει όχι μόνο για την ιστορική παρουσία του δηλαδή λέει ότι ήταν ένας θα έλεγα σήμερα λεβέντης για μας είναι βέβαια στα ελληνικά η λέξη αυτή είναι μοναδική που εκφράζει και τον αίσο άνθρωπο όχι μόνο τα ανατομικά του χαρακτηριστικά ήταν ευειδής ήταν ωραίος όχι κατά σύμπτωση θα έλεγα αυτό έχει βέβαια τη σημασία του για το ρωμαϊκό στρατό γιατί ήτανε στρατιώτης ήτανε δηλαδή αξιωματικός συγκεκριμένα δούκας πάσης Τεταλίας με έδρα την Θεσσαλονίκη ήτανε νεαρός στο αξίωμα αυτό Ανήλθε σε τέτοιο αξίωμα σε πολύ νεαρή ηλικία Σε ηλικία 24 χρονών Λόγω Ανδρείας προφανώς. Προφανώς, και λόγω και ειδικών προσόντων τα οποία φυσικά είχαν να κάνουν με την ανάδειξη την στρατιωτική Πλην όμως αποδεικνύεται ότι είχε και σοφία είχε και σύνεση είχε και ωριμότητα τέτοια η οποία είναι να συνάδει με αυτήν την ηλικία.
Έτσι λοιπόν επαξίως κατείχε αυτό το αξίωμα, δεν θα το έδινε ο Διοκλητιανός έτσι εύκολα.
Μεγάλος κατά τα άλλα αυτοκράτορας.
Ναι, αυτό αναγνωρίζεται ως προς την κοσμική του διάσταση.
Έτσι λοιπόν ο γαμβρός του, ο Μαξιμιανός, ο οποίος ήταν γαμβρός από την κόρη του Διοκλητιανού και Καίσαρας εδώ στη Δυτική Αυτοκρατορία καθώς κατήλθε από έναν πόλεμο των Σκυθών και βρέθηκε συμπτωματικά στη Θεσσαλονίκη.
Στη Θεσσαλονίκη ο Άγιος είχε μία εντυπωσιακή παρουσία η οποία δείχνει και άλλα προσόντα του Αγίου.
Και εδώ μιλώ ας πούμε για το διδασκαλικό και αποστολικό του αξίωμα εν τη αυτή περιπτώσει διότι ήτανε κήρυκας του Λόγου, του Θεού και μάλιστα σε μια εποχή όπου εδιώκετο η πίστη και αυτό το έκανε παράλληλα με το άλλο διοικητικό και στρατιωτικό αξίωμα το οποίο είχε και όλοι μας γνωρίζουμε τις ευθύνες στην προηγουμένη περίπτωση, έβρισκε χρόνο και κατήρχετο στην καταφυγή.
Η Καταφυγή ήταν υπόγεια. Με κεφαλαίο το κάπα.
Έτσι, ναι.
Είναι χώρος. ένας χώρος, υπόγειος, ο οποίος βρισκόταν στο ναό της Παναγίας της Αϊ-Παρθένου εκεί λοιπόν κάτω συγκεντρώνονταν το πλήθος και απολάμβανε από έναν άνθρωπο ο οποίος είχε νεότητα είχε αξίωμα κοσμικό πολύ μεγάλο και όμως έκανε αυτό το πράγμα το οποίο το θεωρούσε υψηλότερο του άλλου αξιώματος και αυτό δεν είναι ποιητική αδεία που λέω, είναι πράγμα που επιβεβαιώθηκε από τα γεγονότα.
Το ότι αυτό θεωρούσε ως κύριο και σημαντικό έργο, φάνηκε από το γεγονός ότι θυσίασε και το αξίωμα και τη ζωή του.
Γι’ αυτό, για την συνέπεια δηλαδή, σε αυτή τη διδασκαλία που είχε.
Σαν να λέμε σήμερα αν είναι κάποιος υπουργός και ταυτόχρονα να πηγαίνει σε μια εκκλησία και να κηρύττει.
Ναι.
Ας το πούμε έτσι.
Ναι.
Και να γίνεται κατανοητό.
Και να είναι αγαπητός από το πλήρωμα και Κοιτάξτε στην προηγουμένη περίπτωση δεν ήταν θα λέγαμε θεολόγος με την τρέχουσα σημασία.
Δεν πέρασε από ανάλογη σχολή.
Αν θα περνούσε από κάποια σχολή αυτή θα ήταν η στρατιωτική.
Και γεννάται το ερώτημα πως λέμε τώρα τόσο μεγάλες κουβέντες για το πρόσωπο αυτό ως προς το διδασκαλικό.
Γιατί μίλησα προηγουμένως για αποστολικό αξίωμα.
Διότι το αποστολικό αξίωμα έχει και αυθεντία λόγου.
Δηλαδή έχει ακρίβεια αυτής της διδασκαλικής Αυτό το πράγμα επιβεβαιώθηκε διότι ο Άγιος Δημήτριος έρχεται σε μια ιστορική συγκυρία όπου η πόλη της Θεσσαλονίκης πρέπει να λάβουμε υπόψη και μεγαλούπολη ήταν αλλά και ήταν η ειδωλολατρική κατά βάση και φυσικό το λόγο την εποχή εκείνη.
Την εποχή εκείνη όμως υπάρχουν και οι Εβραίοι οι οποίοι ενδημούν εν Θεσσαλονίκη εν πολλή συμπαγής ομάδας και οι συμπαγές αυτής της ομάδας ήταν δυναμικές όχι μόνο οικονομικός αλλά και πολιτειακός σε αντίθεση με τις αιρέσεις δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση και με τους Εβραίους οι οποίοι δεν ήθελαν να κηρύσσεται ο Χριστός, ο Εσταυρωμένος κτλ.
Οπότε μέσα στην υμνολογία της Εκκλησίας μας βλέπουμε αυτές τις αναφορές και είναι σημαντικό αυτό έχει σχέση δηλαδή με την διδασκαλία η οποία δεν ήταν ηθικό διδασκαλία ήταν διδασκαλία δογματική της δογματικής αληθείας δηλαδή κήρυκας ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος και με όλα τα συνεπαγόμενα.
Στα χνάρια του Αποστόλου Παύλου.
Ακριβώς συνέχιζε το έργο του Αποστόλου Παύλου μέσα σε μια πολύ δύσκολη περίοδο κατά την οποία και αιρετικοί υπήρχαν αλλά και διώκτες υπήρχαν και οι χριστιανοί κατέφευγαν σε υπόγεια για να λειτουργηθούν.
Άλλωστε για να το κάνει αυτό το υπεύθυνο έργο σε μια τόσο υψηλή πόλη, τόσο μεγάλη πόλη να σκεφτούμε ότι είναι Συμβασιλεύουσα της αυτοκρατορίας. Ναι, αλλά τότε ιδιαίτερα είχε αυτή την υψηλή τιμή.
Αυτό δεν μπορούσε να το κάνει στην Εκκλησία ο οποιοσδήποτε έτσι αυθαίρετα.
Έπρεπε να έχει την ευλογία και τη συνηγορία του Επισκόπου.
Και ο Επίσκοπος γνωρίζουμε την περίοδο αυτή πόσο η Εκκλησία πρόσεχε αυτό το αξίωμα να ήταν συμβατό με το επίπεδο της πνευματικής τελειώσεως δηλαδή στην προηγημένη περίπτωση του Θεομένου.
Ήξερε ο Επίσκοπος ποιον έβλεπε έβαλε δάσκαλο για αυτόν τον λαό.
Έτσι λοιπόν όλα αυτά κατά κάποιον τρόπο πιστώνονται από εμάς τώρα και αντιλαμβανόμαστε ότι δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο.
Θα αναφερθούμε βέβαια σε αυτά και ιδιαίτερα ο Άγιος Δημήτριος. Εγώ θέλω να μου πείτε λίγο, με ρωτούν και οι μαθητές και με συγχωρείτε τώρα και εγώ μαθητής.
Και ως δάσκαλος.
Τι είναι το μαρτύριο κύριε, όταν τους ζητούσαν οι αυτοκράτορες να μαρτυρήσουν, τι εννοούσαν, πέστε το λίγο αυτό να το ακούσουμε.
Καταρχήν να πούμε το ιστορικό πλαίσιο όπως έχει σχετικός με τον Άγιο Δημήτριο και ευχαριστώ να σας απαντήσω και στην έννοια της μαρτυρίας και του μαρτυρίου.
Ο Άγιος Δημήτριος ενόχλησε πάρα πολύ όπως καθένας γιατί το έργο του Χριστού ήταν κατεξοχήν να καταλύσει τα έργα του διαβόλου και αυτόν τον διάβολο και το όπλο του που ήταν ο θάνατος.
Όταν λοιπόν οι άνθρωποι που επηρεάζονται από τον πονηρό έβλεπαν να χάνουν υπαρξιακό χώρο σε μια μεγαλούπολη ήταν φυσικό τη υποκίνηση του πονηρού να κινηθούν εναντίον του Αγίου συγκεκριμένα πνευματικός ηγέτης στην πράξη ο δάσκαλος ο δυναμικός γιατί ένας τέτοιος χαρακτήρας ας το σκεφτούμε έτσι λιγάκι με τέτοιο αξίωμα με τέτοια λεβεντιά με τέτοια αναγνώριση.
Το καλύτερο αρχοντόπουλο της πόλης.
Ναι.
Είναι χριστιανός.
Πως αυτόν τον δυναμισμό που είχε και από αυτήν την θέση και για την νεότητά του τον έδινε με όλη την παρρησία στον χώρο της διδασκαλίας και αυτό ήλκε και εντυπωσίαζε φυσικό το λόγο τους ακροατές του.
Έτσι λοιπόν αντιστοίχως ηλέκτριζε και την κακία των εχθρών της πίστεως με αποτέλεσμα μόλις ήρθε ο Μαξιμιανός στην πόλη το πρώτο πράγμα που είχα να του πούνε μετά το καλωσόρισες ότι εδώ ο Άγιος Δημήτριος ο Δούκας ο στρατηγός θα λέγαμε σήμερα στρέφεται κατά τις αυτοκρατορίες και τα λοιπά διότι κυρίσει άλλων βασιλέα και τα λοιπά και τα λοιπά οπότε κινεί ο βασιλιάς, ο Κέσσαρας ας πούμε, ο Μαξιμιανός όλων τον θυμό εναντίον του ζητά την σύλληψη του και η σύλληψη γίνεται ενώπιον των μαθητών του που ακρόντο του λόγου του.
Δηλαδή συνελήφθη στην καταφυγή.
Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία και πιστοποιείται επ’ αυτό φόρο οπότε έχει σημασία και η συνέχεια με την οποία θα το συνδέσουμε σχέση με την τιμή αυτή την ημέρα που γίνεται του Αγίου Δημητρίου δηλαδή συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη είναι την παραμονή η λιτάνευση δηλαδή γιατί γίνεται είναι μια καλή ευκαιρία να το πούμε εκεί λοιπόν συνελήφθη και οδηγήθηκε αμέσως στις φυλακές οι φυλακές στην προκειμένη περίπτωση προκύρους ήτανε όπως είναι ο ναός κάτω που είναι η κατακόμβη εκεί ήταν τα λουτρά τα οποία βρισκόταν σε μια άθλια από πλευράς ας το πούμε υγειονομικής κατάσταση και εκεί ακολουθεί το μαρτύριο αφού έχει προηγηθεί η μαρτυρία και το μαρτύριο η μαρτυρία του καταρχήν του Νέστορος του μαθητή του ο οποίος πρέπει να σημειώσουμε μαθητής του ήταν αλλά από τα γεγονότα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι δεν ήταν βαπτισμένος ο Νέστορος γιατί έρχεται ο Λιαίος αυτός, ο γίγαντας, προκαλεί, ο νέος Γολιάθ, ας το πούμε έτσι, προκαλεί τους χριστιανούς και πηγαίνει ο μαθητής του, ο προσήλυτος, δηλαδή στον Άγιο, δεν το σηκώνει αυτό να υβρίζεται ο χριστιανός, ο ίδιος του είναι υποψήφιος χριστιανός και πηγαίνει να πάρει την ευλογία του Αγίου.
Παίρνει την ευλογία και την προφητεία του Αγίου, ο οποίος του λέει ότι και τον Λιαίο θα νικήσει και υπέρ Χριστού θα μαρτυρήσει, όπερ και έγινε το αργότερα.
Λοιπόν, πηγαίνει και μονομαχεί, γιατί περί μονομαχίας επρόκειτο στην προηγουμένη περίπτωση.
Αυτό ήταν απαγορευμένο για τους Χριστιανούς.
Οι Χριστιανοί δεν μπορούσαν να μονομαχήσουν.
Από αυτό βγάζουμε έμμεσα ότι δεν θα μπορούσε να το κάνει. ως όμως μη χριστιανός θα μπορούσε.
Και έγινε αυτό το γνωστό ότι νίκησε προς κατάπληξη του Μαξιμιανού και εξαγριώθηκε ο Μαξιμιανός στην ανάκριση που έγινε σχετικός διαπίστωσε ότι δια της βοηθείας του Θεού του Αγίου Δημητρίου βλέπετε και εκεί θα λεγα και στο σημείο αυτό φαίνεται ότι μίλησε για τον Θεό του Αγίου Δημητρίου ο ίδιος του, ο σχηστός.
Αυτό εξαγρίωσε κυρίως τους πέριξ, συνήθως είναι οι πέριξ του βασιλέως βασιλικότεροι αυτού και ζήτησαν την άδεια να βιαιοπραγήσουν εναντίον του τους έδωσε την άδεια και έτσι μπήκαν και μέσα εκεί στο λουτρό πλέον τον λόγχισαν είχε την τιμή αυτή να τον λογχίσουν όπως τον κύριό του τον κύριο της δόξης και έτσι πεθαίνει ο Άγιος Δημήτριος και στη συνέχεια την άλλη μέρα πεθαίνει και ο Άγιος Νέστορας για αυτό… Το βάπτισμα του μαρτυρίου.
Το βάπτισμα ακριβώς του μαρτυρίου.
Τώρα για να συνδεθούμε λίγο με την καταφυγή επειδή υπάρχει μια διπλή πράξη εδώ η λιτανεία που γίνεται και η εικόνα της Παναγίας που πάντοτε προηγείται του Αγίου.
Να μας πείτε τώρα μια και να μην τα αφήνουμε γιατί ίσως το ξεχάσουμε σε δεδομένες στιγμές που μιλούμε έχουμε πάλι εικόνα της Παναγίας την ευλογία της Παναγίας στην πόλη μας.
Γιατί γίνεται αυτό το πράγμα.
Για πες το μας.
Συνδέονται αυτά δεν είναι αυθαίρετα. Τίποτα στην Εκκλησία δεν είναι αυθαίρετο.
Έχει τη σημασία του και ο ταπεινός άνθρωπος μπορεί να το προσεγγίσει να το μάθει δηλαδή ερωτώντας ή ερευνώντας.
Έτσι λοιπόν πληροφορούμεθα ότι την πορεία που έγινε από την σύλληψη του Αγίου στην καταφυγή που ήταν στο υπόγειο, στα υπόγεια του ναού της Αϊ-Παρθένου Μαρίας οδηγείται δέσμιος ο Άγιος στον χώρο των φυλακών του δηλαδή στα Λουτρά, δηλαδή στο ναό του Αγίου Δημητρίου σήμερα.
Αυτή η πορεία, αυτή η πορεία η οποία έγινε και η οποία φαίνεται ταπεινωτική αλλά ήτανε θα λέγαμε πνευματικά κριτήρια θεωρούμενα πολύ τιμητική για τον Άγιο γιατί θα μαρτυρούσε και δεν είναι μικρό πράγμα δεν μπορεί ο καθένας να μαρτυρήσει όπως είπε ότι όποιος ομολογήσει εν εμεί έμπροσθεν των ανθρώπων πράγμα που αφήνει ευνοήτως να κατανοηθεί ότι ο κάθε ένας δεν μπορεί να ομολογεί αλλά ομολογεί ο Χριστός εν αυτώ.
Επ’ αυτού θα μείνουμε και θα μιλήσουμε στη συνέχεια ότι ο Χριστός ενεργούσε εν αυτώ και επομένως γι’ αυτό τον αξίωσε αυτής της υψίστης τιμής.
Της μεγαλύτερης τιμής.
Της τιμής ακριβώς που υπάρχει να μαρτυρήσει γι’ αυτόν Αυτήν την διαδρομή επαναλαμβάνουμε, γι’ αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία να λαμβάνουμε μέρος σε αυτή την πορεία γιατί είναι μια τιμητική πορεία και επειδή ήταν από το ναό της Παναγίας, έτσι, τιμήσανε και η Αειπάρθενος προηγείται και ακολουθεί ο Άγιος η εικόνα του και τα Άγια λείψανά του σήμερα.
Πολύ ωραίο αυτό.
Οπότε συνδέονται με την ιστορία του πράγματος και φυσικά όταν έχει κανείς τη γνώση της ιστορίας του πράγματος καταλαβαίνει ότι αυτό που κάνει έχει και ένα συμβολικό νόημα και έχει και μια είναι μια τιμή διότι εκείνη τη στιγμή είναι σαν να βρίσκεται μπροστά μας ο Άγιος Δέσμιος και εμείς όπως οι μαθητές του ακολουθούμε με τον πόθο να τύχουμε και εμείς μιας ανάλογης ευλογίας. έχουμε το μαρτύριο του Αγίου, ετάφη στον χώρο που ετάφη το επίθετο που τον συνοδεύει και τον ξέρουμε είναι ο Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης ενώ λέμε ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος κάθε Άγιος βέβαια έχει το επίθετο θεωρείται η μυροβλυσία ως μεγάλη ένδειξη αγιότητος γιατί όμως ειδικά στον Άγιο Δημήτριο έχουμε μυροβλυσία.
Τι το ιδιαίτερο έχει αυτός ο Άγιος; Τι σημαίνει μυροβλυσία;
Κοιτάξτε όταν λέμε μυροβλυσία και όταν λέμε ευωδία, αυτή η ευωδία είναι του Αγίου Πνεύματος.
Πράγμα που είναι τεραστία σημασία γιατί μιλάμε πλέον πέρα από το κτιστό.
Μιλούμε για κάτι άκτιστο.
Η ευωδία του Αγίου Πνεύματος είναι εκείνο το οποίο έχουμε πάρει όλοι και εξίσου μετά την βάπτισή μας που γίναμε μέλη του Σώματος του Χριστού με το Άγιο Χρίσμα.
Το Άγιο Χρίσμα λοιπόν μας έδωσε την θεότητα εκείνη με την οποία μπορούμε να κοινωνούμε άμεσα και προσωπικά με τον Θεό.
Τώρα τι έγινε στον Άγιο Δημήτριο ώστε ο Άγιος Δημήτριος να μυροβλύσει.
Ο Άγιος Δημήτριος αποδεικνύεται από την ιστορία της ζωής του ότι αυτό το Άγιο Μύρο που έλαβε, αυτήν την θεότητα, το χρίσμα δηλαδή, το διατήρησε ακηλίδωτο, το διατήρησε μπαμπάζωτο θα μας έλεγε με τη δική του γλώσσα ο πατήρ Παΐσιος δηλαδή δεν καλύφθηκε αυτό από τα νοητά απόβλητα της κενοδοξίας των γονέων του και των αγαπών των όπως συμβαίνει σε εμάς και από την όποια παιδεία την οποία λαμβάνουμε και ως νοητά πάλι έτσι απόβλητα και μάλιστα καρκινογόνα τίθενται πάνω από αυτή την χάρη πάνω από αυτήν την ευωδία η οποία είναι ευωδία Χριστού, μπαζώνουν και απενεργοποιούν την χάρη οπότε γίνεται αφανής ο Χριστός και δεν καταλαβαίνει κανείς τι θα πει σήμερα ευωδία Χριστού που είμαστε όλοι.
Ο Άγιος λοιπόν Δημήτριος αποδεικνύεται ότι αυτό το Άγιο Πνεύμα που πήρε το διατήρησε ακηλίδωτο και ενεργό και το λέω αυτό και για έναν το λόγο αν λάβουμε υπόψη ότι ο Άγιος Δημήτριος βρίσκεται στην ηλικία των 24 ετών όταν μαρτυρεί τι σημαίνει αυτό το πράγμα αυτή η διάρκεια της ηλικίας μέχρι τα 24 γνωρίζουμε πολύ καλά πως είναι η παιδική η εφηβική και μετά-εφηβική είναι η πιο χαρακτηριστικά εμπαθής σήμερα θα λέγαμε το αίμα βράζει που λέει ο λόγος ακριβώς δηλαδή τα πάθη βράζουν τα πάθη βράζουν Βλέπουμε εν τη αυτή περιπτώσει ότι σε αυτό το πρόσωπο αυτά τα πάθη δεν επέτρεψε ο Άγιος γιατί ο καθένας μας μπορεί να μην το επιτρέψει με αυτό που λέει η ορθόδοξη παράδοση και ζωή, νήψη, πνευματική εγρήγορση έτσι λοιπόν ο Άγιος είχε την σύνεση αυτή γι’ αυτό και υμνείται στην υμνολογία της Εκκλησίας μας και ως παρθένος είτε και σώματι δεν επέτρεψε ο Άγιος ούτε τον λογισμό ούτε τον λόγο ούτε την πράξη της πονηρίας στη ζωή του.
Αυτό το πράγμα έχει ως συνέπεια στη συνέχεια αφού διαφύλαξε δηλαδή αυτήν την καθαρότητα την ψυχοσωματική ήταν επόμενο να έχει αυτήν την ευωδία του Αγίου Πνεύματος ως εμπειρία ζωής.
Όταν λοχεύτηκε ο Άγιος έχουμε την εμπειρία στις παραδόσεις της Εκκλησίας ότι το αίμα το οποίο βγήκε επειδή βρισκόταν μάλιστα και μέσα εκεί στα νερά τον έριξαν στα υπόγεια υγρά αυτό το αίμα του ευωδίασε αμέσως δηλαδή αυτό το οποίο εξήλθε, εξήλθε από αυτήν την ζεύξη από αυτόν τον εμπλουτισμό της χαρισματικής παρουσίας του Αγίου Πνεύματος που έλαβε στο χρίσμα εξεχύθηκε μέσα από το αίμα του όμως όταν εξέλιπε το αίμα του στη συνέχεια ο τάφος του μυρόβλυζε δηλαδή το νερό που εξήρχετο ήτανε εμπλουτισμένο με το Άγιο Μύρο τώρα θα μου πείτε καλά και μάλιστα κατά τη μαρτυρία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά εξήρχετο αλλά δεν εξαντλείτο
Αυτό γεννάει κάποιο ερώτημα.
Πώς γίνεται να μην εξαντλείτε;
Αλλά εγώ θα σας το κάνω ακόμη πιο έντονο το ερώτημα.
Τότε μένει ήταν μέσα στα νερά και στον τάφο και μπορεί κανείς να πει μπορεί να υπήρχαν οι υπόγειες φλέβες οι οποίες έβγαζαν νερό και το νερό ανεμιγνύεται με το μύρο και έβγαινε και ήταν ακένωτο το μύρο.
Σήμερα ο Άγιος βρίσκεται σε μια λειψανοθήκη.
Η λειψανοθήκη αυτή είναι στεγανή όσοι θέλουν μπορούν, όταν ανοίγεται, την βλέπουν κτλ.
Και έχουμε την εμπειρία ότι το Άγιο αυτό μύρο, το οποίο είναι άκτιστο, έτσι, παίρνει αυτήν την κτιστή κατά δημιουργικό τρόπο και περνάει μέσα από κτιστό υλικό, όπως είναι δηλαδή το υγρό, το μύρο.
Πέστε μας σήμερα δηλαδή ακόμη έχουμε μυροβλυσία.
Έχουμε φυσικά.
Πολλοίς χώρους δεν το ξέρει αυτό ίσως.
Κοιτάξτε, όχι το προσέγγισαν, κοιτάξτε, είναι πολύ απλό.
Είναι πάρα πολύ απλό. με τα βαμβακάκια ο κόσμος.
Ναι.
Λοιπόν, εκτός από αυτό νομίζω ότι ο κάθε ένας που ευλαβείται τον Άγιο έχει κάποια προσωπική εμπειρία από το γεγονός.
Δηλαδή, όχι μόνον μυροβλύζει ο Άγιος, ο Άγιος όταν έχει την ευαρέστηση σε κάποιες εκδηλώσεις, σε κάποιο πρόσωπο, βγάζει από την λειψανοθήκη του, όχι απλώς ευωδία, βγάζει κύματα ολόκληρα ευωδίας τα οποία περιλούζουν τον πιστό και το εκπληκτικό στην προηγουμένη περίπτωση είναι ότι δεν τον περιλούζουν απλώς και τον ευχαριστούν εξωτερικά και ευωδιάζουν και τα ενδύματα του αλλά κυρίως εσωτερικά υπάρχουν χαρακτηριστικά που έγινε αμάρτηση του πράγματος ας πούμε που πήρε κανείς το βαμβάκι που έκανε πάνω στον Άγιο του που το σταύρωσε και το έβαλε κάπου στον εαυτό του και βρέθηκε και γύριζαν μέσα στο αστικό όλοι, μα τι γίνεται εδώ πέρα, τι ευωδία είναι αυτή, αυτή πρέπει να είναι του Αγίου Δημητρίου.
Και είναι χαρακτηριστική σε κάθε Άγιο η ευωδία του.
Του Αγίου Δημητρίου μπορείς να το καταλάβεις ανά την υφήλιο.
Έχω βρεθεί σε άλλα μέρη του κόσμου και έχω εισπράξει την ευωδία και μάλιστα κατέθεσα, ότι εδώ είναι ο Άγιος Δημήτριος.
Και μέσα στο αστικό και στο σπίτι μου παραδείγματος χάρη που ήρθε ένα πρόσωπο, λέω έρχεσαι από τον Άγιο Δημήτριο, Μα λέω βγαίνει μια ευωδία από αυτό το σημείο του σώματός σου.
Τι συμβαίνει.
Λέει εδώ έχω το βαμπάκι που πήρα από τον Άγιο και τα λοιπά.
Δηλαδή αυτά τα πράγματα είναι εμπειρικά δεδομένα αλλά το σημαντικότερο είναι το υπαρξιακό.
Δηλαδή τι θα πει το υπαρξιακό.
Η ευωδία του Αγίου Πνεύματος δεν είναι ένα γεγονός ευχάριστος στη μύτη σαν ένα άρωμα ας πούμε και τα λοιπά απλός.
Για αυτούς το λέω οι οποίοι δεν ξέρουν γιατί αυτοί που ξέρουν καταλαβαίνουν αισθητική απόλυση.
Όχ κατάσταση μιας ευχάριστης κατάστασης στην ψυχή που περνάει στο σώμα που συνδυάζεται με μια χαρά αγιοπνευματική με μια ειρήνη λογισμών με μια γλυκύτητα αυτά όλα όμως που είπα μπορεί να τα αισθάνεται ένας τον α ή τον β βαθμό ή κάποιος να αισθάνεται κάτι λιγότερο από αυτά ή κάτι και κάποιος να μην καταλαβαίνει τίποτα τότε δηλαδή που γίνεται αυτή η έκχυση να μην καταλαβαίνει τίποτα και ο ίδιος του σε κάποια άλλη στιγμή να το αντιλαμβάνεται.
Δηλαδή αυτό δείχνει ότι δεν είναι πηγή η οποία εκπέμπει και λαμβάνουν όλοι ανάλογα με την δεκτικότητα του καθενός λαμβάνεται αλλά και γίνεται αισθητό δηλαδή σε όλους αλλά και ανάλογα με την πνευματική του κατάσταση μπορεί να υπάρχει αυτή η διαβάθμιση του βαθμού της υπαρξιακής συμμετοχής σε αυτό το γεγονός που είναι αναφαίρετη. γιατί η χαρά δηλαδή και η ειρήνη των λογισμών είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι η μετοχή σε αυτό που ήταν ο Άγιος και έτσι καταλαβαίνει κανείς κατά αντανάκλαση κατά αντανάκλαση γιατί από αυτόν το παίρνουμε μέσω αυτού το παίρνουμε εμείς αντιλαμβανόμαστε σε τι κατάσταση βρίσκεται ο Άγιος.
Μη συγχωρείτε.
Παρακαλώ.
Δηλαδή δεν μας παράτησε ο Άγιος σήμερα.
Αυτό θα ήτανε πλάσιμο και να λέγω Θέλω να το πω αλλιώς ότι έχουμε την εντύπωση ότι η σημερινή εποχή με τον καταιγισμό εικόνων, πληροφοριών, βιβλίων και τα λοιπά ότι η αγιότητα είναι κάτι το οποίο είναι πολύ μακριά ανοίξει τον ουρανό ή ανοίξει την ιστορία και σήμερα δεν υπάρχουν Άγιοι.
Αυτό αν το πίστευε καταλαβαίνω ότι το λέτε ρητορικά και προκλητικά σκοπίμως.
Εγώ κάποια φορά γιατί τους μαθητές μου τους μιλάς για την αγιότητα και νομίζουν ότι πέρασε η εποχή που ο Άγιος μπορεί να είναι και ο διπλανός του σπίτι σας να χτυπήσει το κουδούνι και να σου βγαίνει ένας Άγιος.
Μόνο που θα πρέπει να σημειώσω εδώ καταρχήν ότι αυτός ο διπλανός σου που κάθεται εκεί που είσαι και τα λοιπά μπορεί να έχει εμπειρία της Βασιλείας του Θεού να έχει όλα αυτά που έχει ο Άγιος στον ουρανό και τα οποία όπως μας πληροφόρησε ο Χριστός να μην γίνονται αισθητά από σένα γιατί όπως μας είπε η Βασιλεία του Θεού δεν έρχεται με τα παρατηρήσεις.
Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να έχεις τις πνευματικές προϋποθέσεις εκείνου για να συλλαμβάνεις, να έχεις την συχνότητα του Θεού.
Website: http://www.tv4e.gr
Official Facebook Page: http://www.facebook.com/tv4egr
Official Google+ Page: http://Gplus.to/tv4e
Official Twitter: http://twitter.com/tv4e