Ο Άγιος Νεκτάριος και ο Άγιος Αμφιλόχιος Πάτμου.
Αρχιμανδρίτης Αντίπας Νικηταράς.
Ιερό Κάθισμα Αγίου Νεκταρίου Λουκακίων
Στην Ιερά Μόνη του Αγίου Ιωάννη θεολόγου και στον ιδρυτή της Ιεράς γυναικείας Μονής του Ευαγγελισμού.
Πώς άρχισε, όμως, αυτή η γνωριμία;
Το 1911, όταν ακόμα ήταν επί οθωμανικής αυτοκρατορίας και τα Δωδεκάνησα και η Σαλονίκη, ο Άγιος Γέροντας ήθελε να πάει και με ευλογία του ηγούμενου πήγε στο Άγιον Όρος για να μάθει την ξυλογλυπτική αλλά και για να συναναστραφεί και με άλλους γεροντάδες και να δει τα μυστικά της πνευματικής ζωής.
Φιλοξενήθηκε βέβαια στον Άγιο, στον Όσιο Δανιήλ, τον Κατουνακιώτη, πρόσφατα και δικαίως η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τον αγιοκατάταξε.
Εκεί λοιπόν του διηγήθηκε ο Άγιος Όσιος Δανιήλ τα περί του Αγίου Νεκταρίου.
Και λοιπόν πριν μερικά χρόνια από το 11 πήγε ως απλός μοναχός με ένα ράσο με κάτι μπότες, με ένα σκουφί καλογερικό, με μια ζώνη καλογερική και παρουσιάστηκε σαν μοναχός.
Εκεί τον φιλοξενήσανε οι πατέρες Κατουνακιώτες του Δανιήλ και του λέει ένα πρωινό. Γέροντα Δανιήλ, λέει πάτερ να σας πάω να δούμε μερικούς ασκητές. Καθοδόν λοιπόν που πηγαίνανε ξεπροβάλλει ένας ασκητής και λέει στο γέροντα Δανιήλ, γέροντα λέει δεν είναι σωστό να έχεις πίσω σου το Δεσπότη.
Λέει και ο γέροντας Δανιήλ, ο Άγιος Δανιήλ, ποιος είναι ο Δεσπότης λέει και δεν το ξέρω. Πίσω σου, του λέει, έχεις τον Άγιο Πενταπόλεως.
Από φωτισμό του Αγίου Πνεύματος γνώρισε ο ασκητής ότι είναι ο Άγιος Νεκτάριος, και εξηγεί λοιπόν και του λέει λοιπόν πως είναι ο Άγιος Πενταπόλεως.
Έτσι λοιπόν από τότε άρχισε ένας σύνδεσμος μεταξύ της συνοδείας και του γέροντος Δανιήλ και της συνοδείας του μαζί με τον Άγιο Νεκτάριο και υπάρχει και σχετική αλληλογραφία.
Από τότε λοιπόν Άγιος γέροντας ο Αμφιλόχιος ήθελε λοιπόν να γνωρίσει τον Άγιο Νεκτάριο και σε λοιπόν το 1914 που αρρώστησε και πήγε στην Αθήνα άδραξε της ευκαιρίας και πήγε και γνώρισε τον Άγιο Νεκτάριο στην Αίγινα.
Από το 1914 λοιπόν μέχρι και το 1920 πήγαινε σχεδόν μία-δυο φορές τον χρόνο που ήταν τότε δύσκολα ξέρετε τα χρόνια γιατί ήταν η Ιταλοκρατία και όποιος έφευγε από εδώ και πήγαινε στην Ελλάδα θεωρείτο και ύποπτος και κατάσκοπος και χίλια δυο πράγματα ξέρετε.
Λοιπόν, έτσι ο γέροντας πήγαινε, έβρισκε τον Άγιο Νεκτάριο και ωφελήθηκε. Γι’ αυτό τότε όταν ο μακαριστός ο πατήρ Παύλος ήθελε να χτίσει εδώ το εκκλησάκι του Ευαγγελιστού Λουκά που ήταν επάνω στη Πουλάφη στην βραχονησίδα εδώ πέρα του λέει ο Άγιος Αμφιλόχιος, παιδί μου μη χτίσεις του λέει τον Άγιο Λουκά χτίσε τον Άγιο Νεκτάριο γιατί από τον Δεσπότη έμαθα τη Νοερά Προσευχή.
Ο Άγιος μας λοιπόν Αμφιλόχιος τα της Νοεράς προσευχής τα έμαθε από τον Άγιο Νεκτάριο. Τα του μοναχικού βίου και τα του κοινοβιακού βίου τα έμαθε από τον Άγιο Νεκτάριο. Τα περί σιωπής τα έμαθε από τον Άγιο Νεκτάριο. Το πώς να λειτουργεί τα έμαθε από τον Άγιο Νεκτάριο. Το πώς να εξομολογεί από τον Άγιο Νεκτάριο. Το πώς να συμπεριφέρεται και το πώς να μελετά και την αγάπη του για τη μελέτη από τον Άγιο Νεκτάριο. Αλλά πιστεύω και την αγάπη του για τα δένδρα, επειδή κι ο Άγιος Νεκτάριος φύτευε δένδρα και αμπέλια στην Αίγινα. Έτσι κι εμείς, άρχισε εδώ το πράσινο από τον άγιο Αμφιλόχιο, κι εμείς με την ευλογία του έχουμε φυτέψει πάνω από 3.000 δένδρα κι είναι μια ανάσα για την Πάτμο μας.
Μου κάνει εντύπωση η ευλάβεια που είχε στον άγιο Νεκτάριο, την οποία μετάδωσε και σε εμάς στα πνευματικά του παιδιά, ιδίως στη γυναικεία Μονή του Ευαγγελισμού. όταν γιορτάζουν και εκεί τον Άγιο Νεκτάριο έχουν μεγάλο πανηγύρι και είναι ένα από τα μεγαλύτερα πανηγύρια του Ευαγγελισμού που τιμούνε οι αδερφές και τον Άγιο Νεκτάριο μας.
Όταν μια φορά, αρρώστησε ο γέροντας, είχε βγάλει ένα απόστημα στο πόδι του και επειδή είχε ζάγαρο, οπότε ο αδερφός μου δεν εξελιχθεί και είχε κανένα πρόβλημα.
Τότε ήταν ο Μπλουντάνης γιατρός, αν θυμάστε οι παλιοί εδώ πέρα, και πήγε λοιπόν να δει τον γέροντα και λέει θα έρθω αύριο να κάνω μια επέμβαση να βγάλω όλο αυτό που έχει το απόστημα.
Λέει το βράδυ λοιπόν στην αδερφή Αγαθή ο Γέροντας, λέει φέρε παιδί μου, άναψε το θυμιατό και πήγαινε φέρε μου το Άγιο Λείψανο του Αγίου Νεκτάριου.
Πάει η αδερφή Αγαθή, να έρθει το θυμιατό, του έφερε το Άγιο Λείψανο πάνω στο κελάκι του και πιάνει το Άγιο Λείψανο και ο γέροντας, σταυρώνει το πόδι του και λέει: “Άγιε μου Νεκτάριε, εσύ που θεραπεύεις τόσο κόσμο, θεράπευσε και το φίλο σου”. Σταυρώνει το σημείο που είχε το πρόβλημα.
Και την άλλη μέρα λοιπόν έρχεται ο γιατρός ο Πλουτάλης να του κάνει την επέμβαση για να το βγάλει, για να μην του εξελιχθεί επειδή είχε το ζάχαρο, όπως ξέρετε και μπορεί να εξελιχθεί και σε γάγγραινα, όπως θα ξέρετε αυτό το πράγμα, το απόστημα δεν υπήρχε, είχε εξαφανιστεί.
Επίσης όποτε λειτουργούσε ο γέροντας, στον θρόνο έβαζε τον Άγιο Νεκτάριο. Επειδή τον θεωρούσε ότι ήταν παρών και συμμετείχε στη Θεία Λειτουργία. Κάποιος βέβαια τον κορόιδεψε μια φορά. Και λέει ο γέροντας, στον Δοχειαρίτη που τότε ήταν μικρό παιδάκι, λέει: “παιδί μου, ποιος μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να έχεις έναν φίλο ο οποίος μετά να γίνεται Άγιος, τι μεγάλη ευλογία είναι”.
Αυτή την ευλογία την αισθανόταν ο γέροντας πάντα και έδινε φως.
Εύχομαι λοιπόν αυτή τη χάρη και την ευλογία του Αγίου Νεκτάριου, ο οποίος είπε στις χίλια δε πράγματα και μπορούμε να πούμε τόσα πολλά πράγματα και από παιδί είχε τόση ευλάβεια και μετά που έγινε Επίσκοπος.
Αυτή την ευλάβειά του, αυτή την προσευχή του, αυτό το ποιόν της πνευματικότητός του να μας το μεταφέρει και εμάς λίγο και να μας χαρίσει και εμάς μία ηλιαχτίδα του Αγίου Πνεύματος από αυτή που τον περιέλουσε πάντα το Άγιο Πνεύμα. Είθε λοιπόν η πρεσβεία του να σας ενισχύει και να σας ενδυναμώνει. Αμήν.