Αφιέρωση
Αφιερωμένο στην Βάσω
Το παρόν βιβλίο αφιερώνεται στην Βασιλική Νάνου, μητέρα τριών παιδιών, η οποία πέρασε τον τελευταίο καιρό της ζωής της στην Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας Γαλιλαία όπου νοσηλευόταν. Το δαχτυλίδι της Αγίας Αικατερίνης που ο Αρχιεπίσκοπος κος Δαμιανός της προσέφερε, ήταν ένα σημείο ότι ο Κύριος μας την ήθελε Νύμφη δική Του, όπως την Αγία Αικατερίνα του Σινά. Το εντυπωσιακό με την Βάσω είναι ότι παρόλο που ήθελε να πάει στα Ιεροσόλυμα και το Σινά τον Οκτώβριο του 2018 ποτέ δεν τα κατάφερε γιατί αρρώστησε. Αλλά φαίνεται ότι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήθελε Εκείνος να την επισκεφτεί εκεί στην Γαλιλαία και να της το προσφέρει ως ένα μικρό αντίδωρο για την υπομονή της. Την Βάσω δεν την γνώρισα προσωπικά όμως με άγγιξε η βαθιά πίστη της στον Θεό αλλά και η αρχοντιά με την οποία αντιμετώπισε τον καρκίνο. Δεν τον είδε ποτέ ως μαρτύριο αλλά μάλλον ως ιδιαίτερη ευλογία μιας και ένιωσε έντονα την παρουσία του Θεού κοντά της. Το εντυπωσιακό είναι ότι στην κηδεία της διατήρησε την ευκαμψία της και αυτό το θαυμαστό γεγονός είναι σαν μια σφραγίδα πιστοποίησης για την αλήθεια. Εύχομαι να μας ευλογεί από εκεί που είναι ψηλά στους ουρανούς.
Απόσπασμα
Ήταν άγρια χαράματα όταν ξεκίνησα προς την κορυφή με μια ομάδα προσκυνητών από Ελλάδα. Ήθελα να προλάβω την ανατολή του ηλίου στην αγία κορυφή. Ήταν σχεδόν σκοτάδι όταν έφτασα. Έξω ήταν πολύ κρύο και μπήκα στην εκκλησία. Δεν συμβαίνει συχνά να είναι ανοιχτή η εκκλησία. Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη. Oι τοιχογραφίες ήταν εντυπωσιακές. Το ασηνήθιστο ήταν ότι είδαμε πολλές παραστάσεις με τον Μωυσή, τις Δέκα Εντολές, τα Θαύματα που είχαν επιτελεστεί στην Έρημο στους Ισραηλίτες, όπως είναι το άνοιγμα της Ερυθράς Θάλασσας, το ύδωρ που βγήκε από τον βράχο για να ξεδιψάσουν οι Ισραηλίτες. Σίγουρα το ότι βρισκόμασταν στο ακριβές σημείο που μίλησε ο Θεός στον Μωυσή μας προκάλεσε δέος και συγκίνηση. Αφότου προσκυνήσαμε, βγήκαμε έξω να δούμε την ανατολή του ηλίου. Ξαφνικά ο ήλιος σηκώθηκε πάνω από τον ορίζοντα και το δυνατό φως απλώθηκε παντού. Πάνω στην δυτική πλαγιά πρόβαλε η σκιά του όρους Σινά. Η σκιά του όρους είναι ένα τέλειο τρίγωνο. Η θέα από την κορυφή είναι μαγευτική. Ένα σεληνιακό τοπίο. Όσο ατενίζει το μάτι σου βλέπεις κόκκινες βουνοκορφές γδαρμένες από τους ανέμους της ερήμου. Πέτρα σχισμένη από το κρύο της νύχτας και την φλόγα της ημέρας, άμμος και σκόνη. Πουθενά κανένα δένδρο, κανένα λουλούδι, κανένα χορτάρι. Όμως της ψυχής μας τον άνυδρο τόπο είχε νοτίσει η αύρα του Θείου που ήταν πιο έντονη από ποτέ άλλοτε.
Μαρτυρία πρώτη
Ήξερε το όνομά μου…
Η Κυρία Σοφία έχει ζήσει ανεπανάληπτες στιγμές στην Αγία Γη και το Σινά. Όμως μέσα στην καρδιά της έχει έναν Άγιο Γέροντα, τον Πατέρα Ιγνάτιο, Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Χεβρώνας, ο οποίος κοιμήθηκε σε ηλικία 103 ετών. Επειδή δεν έχουν διασωθεί πολλά στοιχεία για την ζωή του και οι μοναδικές πληροφορίες που έχουμε προέρχονται από μια συνέντευξη που παραχώρησε στην Αλεξάνδρα Νικιφόροβα ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου, καθώς και από κάποια συγγράματα του Βλαδίμηρου Μός, θα αναφέρουμε μερικά αξιοσημείωτα περιστατικά της ζωής του.
Ο Πατέρας Ιγνάτιος ήταν ένας αληθινός ομολογητής της πίστεως και έζησε μία ζωή «Κατακομβίτου Ασκητού». Στενός φίλος του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς, δεν επέτρεπε σε αιρετικούς να εισέλθουν στο μοναστήρι. Οι κακουχίες και οι διωγμοί από τη ρωσική εκκλησία του άθεου καθεστώτος ήταν ατέλειωτες. Κάποτε βγήκε με ένα ραβδί και έδιωξε μέλη του Πατριαρχείου της Μόσχας, που είχαν έρθουν να μολύνουν το μοναστήρι. Ήθελαν να του το πάρουν. Οι μουσουλμάνοι τον θεωρούσαν Άγιο και έτρεχαν να φιλήσουν το τριμμένο ράσο του. Το ίδιο και οι Εβραίοι. Ήταν καρδιακός φίλος του Αγίου Ιωάννη του Χοζεβίτου, με τον οποίο αντάμωναν συχνά στα μέρη του Ιορδάνη. Ο Όσιος Ιωάννης μαζί με τον καρδιακό του φίλο μοναχό Ιωαννίκιο κατέφευγαν για προσευχή εκεί και έτσι συναντούσαν τον Πατέρα Ιγνάτιο που ήταν επιστάτης των οπωρώνων που ανήκαν στην Ρωσική Ορθόδοξη Ιεραποστολή.
Η κυρία Σοφία επισκεπτόταν συχνά το μοναστήρι της Αγίας Τριάδος στη Χεβρώνα και μας είπε:
– Ο Πατέρας Ιγνάτιος ήταν άνθρωπος της προσευχής και της θεοπτίας. Άκουγε ουράνιες μελωδίες. Εγώ προσωπικά, τον έζησα. Τα ταξίδια μας παλαιότερα ήταν 15 με 18 ημέρες, οπότε είχες το χρόνο να βιώσεις καλύτερα τα γεγονότα. Έχω προσωπική εμπειρία της αγιότητάς του. Το Πάσχα, πάντοτε το Άγιο Φως κατέβαινε και άναβε τα κεράκια του. Την πρώτη φορά που πήγα στους Αγίους Τόπους ήταν καλοκαίρι και μετά τη γνωριμία μας, άρχισα να μετρώ τις ημέρες αντίστροφα μέχρι να πάω πάλι να τον συναντήσω. Έχω τρία προσφοράκια από τα χέρια του, τα μικρά με τη μικρή σφραγίδα. Τα μοιράζουν στις αρτοκλασίες οι Ρώσοι και μικρά φυλακτά, μικρά κομματάκια τετραγωνισμένα από τη Δρυ της Μαμβρή, τα οποία έβαζε κάτω από την Αγία Τράπεζα. Τα λειτουργούσε επί 40 ημέρες και τα έδινε για ευλογία. Ευωδιάζουν ακόμα και τώρα στο εικονοστάσι μου! Ευωδίαζε ολόκληρος! Δεν σε κοίταζε. Σαν να συνομιλούσε με κάποιον, Αλλοιωνόταν το πρόσωπό του. Έλαμπε σαν τον ήλιο. Τον είδα. Τον έζησα. Σιωπή. Αγία σιωπή. Εκκωφαντική σιωπή. Όταν έβλεπε κάποιον με πρόβλημα του έδινε ένα χαρτάκι που του έγραφε κάτι στα ελληνικά. Έκρυβε καλά το προορατικό του χάρισμα. Η Αγία Τριάδα τον πληροφορούσε! Τα γνώριζε όλα αλλά δεν μίλαγε. Μόνο χαμογελούσε. Τρεις ήταν πριν μερικά χρόνια εκεί στο μοναστήρι της αποκάλυψης του Θεού, της Αγίας Τριάδος. Οι Άγιοι Ρώσοι: ο π. Ιγνάτιος, ο π. Γεώργιος και ο π. Βλαδίμηρος.
– Δεν με γνώριζε κι όμως με αποκάλεσε με το όνομά μου όταν με είδε στον δρόμο. Σάστισα. Έχω την φωτογραφία του στο εικονοστάσι μου. Τον επικαλούμαι σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Είναι κρίμα που ακόμη δεν έχει γραφτεί κάποιο βιβλίο για την μεγάλη αυτή ασκητική μορφή από την Ρωσική Εκκλησία. Τα θαύματά του πολυάριθμα, τα έζησα!
O Πατέρας Χρυσόστομος σε συνέντευξή του στην δημοσιογράφο Αλεξάνδρα Νικιφόροβα σημειώνει τα εξής:
– Ήταν μια μεγάλη ευλογία για μένα να γνωρίσω Αγίες μορφές. Ρώσους, Ρουμάνους και Έλληνες. Οι παλαιότεροι Πατέρες μου είπαν πως τα παλαιότερα χρόνια οι Ρώσοι προσκυνητές ερχόντουσαν στους Αγίους Τόπους με τα πόδια.
– Σημείωση δική μου εδώ: Γνώρισα και ένα γκρουπ από Κίεβο πριν 25 χρόνια χωρίς νερό μέχρι να έλθουν και να προσκυνήσουν τον Πανάγιο Τάφο. Υπήρχε ένας γνωστός γέροντας, ο Πατήρ Ιγνάτιος στη Χεβρώνα. Ήταν ένας Ρώσος Άγιος. Πέθανε σε βαθιά γεράματα. Εκείνη την εποχή υπηρετούσα ως διάκονος στη Βηθλεέμ και το 1975, στην εορτή του Αγίου Γεωργίου, παραβρέθηκα στην ολονυχτία στη Χεβρώνα και διανυκτέρευσα. Στις 2 το πρωί, οι καμπάνες θα χτυπούσαν για τη λειτουργία. Στις τρεις θα άρχιζε η λειτουργία με το: «Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων…» μετά τον Όρθρο και εν συνεχεία, θα άρχιζε η Θεία Λειτουργία. Διάβασε τον εξάψαλμο στην εκκλησία στην Σλαβική, και μετά ο π. Ιγνάτιος άρχισε την Προσκομιδή. Δεν ήξερα Ρωσικά, αλλά εγώ απλά τον βοήθησα ως διάκονος. Τη στιγμή που πήρε το πρόσφορο για τη Θεία Ευχαριστία στα χέρια του για να κόψει τις Μερίδες για το Δισκοπότηρο, δάκρυα ασταμάτητα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια του. Εγώ και άλλοι ιερείς ολοκληρώνουμε τη Προσκομιδή σε δεκαπέντε με είκοσι λεπτά. Ο Πατήρ Ιγνάτιος αυτό το έκανε σε μια ολόκληρη ώρα! Όταν έκοψε τις μερίδες στη μνήμη των Ταξιαρχών, στον Τίμιο Πρόδρομο, στους Aγίους της ημέρας, και στις χιλιάδες των Αγίων, τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια του. Έβλεπε κάτι! Ήταν Άγιος. Συνήθως, αρχίζουμε τη Θεία Λειτουργία με το: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός…» και συνεχίζουμε για μιάμιση ώρα. Αλλά χωρίς να έχει σημασία τι προσευχές διαβάζοντο, ο Πατήρ Ιγνάτιος γονάτιζε και έκλαιγε ασταμάτητα! Αρχίσαμε τη Θεία Λειτουργία στις τρεις το πρωί και τελειώσαμε στις 11:30 το πρωί. Όλο του το είναι ήταν βυθισμένο στις προσευχές. Τα χέρια του ήταν υψωμένα στον ουρανό. Όταν προσευχόταν ποτέ δεν επέτρεπε στον εαυτό του να αποσπασθεί από οποιαδήποτε συζήτηση. Λάβαμε την Θεία Κοινωνία και διαβάσαμε την απόλυση. Ήταν περίπου μεσημέρι! Είχα σταθεί στα πόδια μου όρθιος για οκτώ με εννέα ώρες! Στη συνέχεια πήγαμε στο αρχονταρίκι από την εκκλησία. Ο Πατήρ Ιγνάτιος, έβγαλε λίγο ξερό ψωμί, λίγο γλυκό κόκκινο κρασί που έφτιαχνε ο ίδιος, και μερικές ελιές. Ήπιαμε το κρασί, στο οποίο βυθίσαμε το αποξηραμένο ψωμί, και φάγαμε τις ελιές. Είμαι ιερέας πάρα πολλά χρόνια, αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω τέτοια ευλάβεια και μια τέτοια λειτουργία χωρίς καθόλου κούραση. Μετά αφότου έγινα Ηγούμενος, οσάκις μου έφερναν το κρασί του για τη Θεία Λειτουργία, αυτό ήταν κόκκινο, γλυκό και χωρίς πρόσθετα. Ο Πατήρ Ιγνάτιος, ήταν ένας Άγιος άνθρωπος! Αναπαύθηκε στη δεκαετία του 1980, δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς στη Χεβρώνα, όπου υπηρέτησε όλη τη ζωή του και θάφτηκε εκεί. Δεν πλύθηκε ποτέ! Κυκλοφορούσε με φθαρμένα παπούτσια χωρίς κάλτσες. Τα μαλλιά του ήταν μπερδεμένα σαν κλωστές. Το μαύρο νάιλον ράσο του ήταν με λάδι εμποτισμένο, γιατί όπως θυμάμαι, άναβε τα 150 καντήλια μόνος του. Στις 2 το πρωί, όταν χτυπούσε η καμπάνα, και για μια ολόκληρη ώρα άναβε το καντήλι μπροστά από κάθε Άγιο, στις εικόνες τους, κάνοντας στρωτές μετάνοιες. Το λάδι έσταζε κάτω από τα χέρια του και πάνω στα ράσα του. Είχε μια τσάντα, στην οποία κρατούσε μια εικόνα της μητέρας του Θεού, της Παναγίας του Καζάν, και όταν ήθελες να φιλήσεις το χέρι του, έβγαζε την ιερά εικόνα της Παναγίας και σου την έδινε να την φιλήσεις. Ήταν ένας πραγματικός Άγιος. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν άλλον άνθρωπο σαν κι αυτόν στη ζωή μου!
Μαρτυρία όγδοη
Ο Άγιος Φιλούμενος τον προστάτεψε
Ένα βράδυ ο Πατέρας Ιουστίνος από το Φρέαρ του Ιακώβ είδε πάλι στον ύπνο του τον Άγιο Φιλούμενο:
– Σήκω, του είπε, είναι η ώρα της ακολουθίας.
Πράγματι σηκώθηκε, αλλά είδε το ρολόι και διεπίστωσε ότι ήταν νωρίς ακόμη. Όπως στεκόταν δίπλα στο κρεββάτι του, βλέπει το χέρι του Αγίου Φιλουμένου με το γκρίζο αντερί, που συνήθιζε να φοράει και άκουσε αυστηρή την φωνή
του να του λέει:
– Σου είπα να σηκωθείς, αλλά κατέβα στην εκκλησία από την αριστερή πόρτα, όχι από την δεξιά.
Σκέφτηκε μήπως είναι πειρασμός από τον διάβολο και άρχισε να λέει το «Θεοτόκε Παρθένε». Ο άγιος τον έπιασε από τον αριστερό ώμο και του ξαναλέει:
– Έλα, ο ίδιος είμαι, ο Φιλούμενος, μη δοκιμάζεις. Σου ξαναλέω, κατέβα στο προσκύνημα από την αριστερή πόρτα και όχι από την δεξιά.
Έκανε το σταυρό του και κατέβηκε. Στην αριστερή πλευρά της αγίας τραπέζης άκουσε θόρυβο ρολογιού. Κάποιοι είχαν τοποθετήσει ωρολογιακή βόμβα. Κάλεσε αμέσως την αστυνομία και μόλις που πρόλαβαν και την πέταξαν έξω, έσκασε, έγινε η έκρηξη. Την τρίτη φορά που δέχθηκε επίθεση ο π. Ιουστίνος, ήταν από έναν φανατικό Εβραίο που κρατούσε τσεκούρι.
– Θα σε σκοτώσω, όπως σκότωσα και τον άλλο, του είπε.
Ήταν ο ίδιος που σκότωσε τον Άγιο Φιλούμενο. Όμως με ένα μονόκερο μπρούντζινο μανουάλι, ο π. Ιουστίνος τον χτύπησε και του έσπασε τα χέρια, έτσι τον συνέλαβαν. Ομολόγησε τον φόνο, πόσοι ήταν, πως μπήκαν μέσα και έκανε αναπαράσταση του φόνου.
Για όσους δεν γνωρίζουν τον Άγιο
Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, ημέρα της μνήμης του Αγ. Μάρτυρος Φιλουμένου, φανατικοί Εβραίοι μπήκαν στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ κι ενώ ο Άγιος τελούσε τον Εσπερινό, του επιτέθηκαν με τσεκούρι, τον κακοποίησαν και τέλος τον σκότωσαν. Το μαρτύριό του ήταν φρικτό, γιατί οι δήμιοί του τον χτύπησαν αλύπητα στο πρόσωπο και του έκοψαν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Στη συνέχεια βεβήλωσαν την Εκκλησία και το Σταυρό κι έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας τον χώρο. Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου που παρέλαβε το τίμιο λείψανο του μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι παρέμεινε 5 μέρες μετά το μαρτύριό του ζεστό και εύκαμπτο και «βοήθησε» το Γέροντα Σωφρόνιο για να τον ντύσει. Συγκλονιστική είναι επίσης η μαρτυρία του κατά σάρκα αδελφού του π. Ελπιδίου, που αν και μίλια μακρυά, άκουσε τη φωνή του π. Φιλουμένου να του λέγει: «Αδελφέ μου με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις».
Μαρτυρία τριακοστή
Το εικονάκι της Αγίας Αργυρής
Η Κυρά Βασιλικώ είναι μια πολύ καλή μου φίλη από την Αγία Γη, την οποία εγνώρισα το 2019. Θέλησα να της πάρω συνέντευξη για να την συμπεριλάβω στο καινούργιο αυτό βιβλίο με θέμα τα Πανάγια Προσκυνήματα. Με χαρά ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μου και μου εμπιστεύθηκε τα εξής τα οποία ακολουθούν και έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
– Όταν είχα πάει για πρώτη φορά στην Αγία Γη, Σοφία μου γλυκιά, η Γερόντισσα Ειρήνη από την Μεγάλη Παναγιά μου έδωσε ένα εικονάκι της Αγίας Αργυρής. Εν τω μεταξύ, εγώ παρακαλούσα την Παναγιά μας να αποκαταστήσει την κόρη μου. Να παντρευτεί. Η Γερόντισσα Ειρήνη όταν της είπα για την κόρη μου είπε:
– Πάρε το εικονάκι της Νεομάρτυρος Αργυρής και παρακάλεσέ την. Η Αγία παντρεύει κορίτσια και μη φοβάσαι.
– Από τότε το εικονάκι αυτό έλιωσε από τα φιλιά μου και τα παρακαλετά μου για αποκατάσταση της κορούλας μου. Εν τω μεταξύ είχε γνωρίσει ένα αξιόλογο παλικάρι. Ήταν 30 Απριλίου όταν το τηλέφωνο χτύπησε ξαφνικά ενώ έκαμα τις δουλειές του σπιτιού.
– Ντριν, ντριν ντριν… σκούπισα τα χέρια μου και κατευθύνθηκα προς το τηλέφωνο. Σηκώνοντάς το, άκουσα την ενθουσιώδη φωνή της κόρης μου.
– Μαμά μαμά δεν θα το πιστέψεις αλλά μου έκανε πρόταση γάμου ο αγαπημένος μου. Είμαι τόσο ευτυχισμένη.
Η ευλογημένη μητέρα δεν το πίστευε. Κοίταξε στο ημερολόγιο από την Μονή Αγίου Γερασίμου στην Ιεριχώ που μοιράζει ο Γέροντας Χρυσόστομος και τί να δεί; Ήταν ημέρα μνήμης της Νεομάρτυρος Αργυρής. Η χαρά της ήταν απερίγραπτη. Η Αγία Αργυρή αποκατέστησε την κοπελούδα της. Από τότε το Βασιλικώ κάνει λειτουργία και αρτοκλασία εις την μνήμη της. Όταν ξαναεπισκέφτηκε τα Ιεροσόλυμα, πήγε και βρήκε την Γερόντισσα Ειρήνη και της είπε τι είχε συμβεί. Η χαρά της ήταν απερίγραπτη!
Μαρτυρία τριακοστή δεύτερη
Η μαρμάρινη κολόνα και η Χήρα
Ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου στη Ρέμλη βρίσκεται 45 χιλιόμετρα από τα Ιεροσόλυμα. Είναι πατρίδα του Ιωσήφ, ο οποίος μαζί με τον Νικόδημο ενταφίασαν τον Κύριο. Στην Παλαιά Διαθήκη είναι γνωστή με το όνομα Ραμαθαέμ και στην Καινή με το όνομα Αριμαθαία.
Ο ναός χτίστηκε το 784 από την αυτοκράτειρα Ειρήνη. Σύμφωνα με την παράδοση, οι χριστιανοί θέλησαν να χτίσουν ναό. Επειδή όμως ο τόπος δεν είχε μάρμαρα, κάποια χήρα θέλησε να στείλει και αυτή μια μαρμάρινη κολόνα, αλλά ο καπετάνιος δεν δέχτηκε γιατί δεν υπήρχε χώρος στο πλοίο. Η χήρα έκλαιγε και είδε στον ύπνο της τον Άγιο Γεώργιο, ο οποίος θέλησε να μάθει το λόγο που έκλαιγε. Η χήρα του είπε το λόγο και τότε ο Άγιος την βοήθησε και έριξαν την κολώνα στη θάλασσα μαζί με ένα σημείωμα να μπει στη δεξιά πλευρά του Ναού. Ο καπετάνιος βρήκε την κολόνα στη θάλασσα μαζί με το σημείωμα και έτσι στο κτίσιμο του ναού, τοποθέτησαν την κολόνα στα δεξιά του ναού, όπου βρίσκεται έως σήμερα.
Μαρτυρία τριακοστή τρίτη
Η Χρυσή Ρομφαία
Στο Όρος Θαβώρ το 1990, παραμονή της Μεταμορφώσεως, ο κόσμος ήταν ελάχιστος.
Μέσα στο ναό ακούστηκαν βροντερά χτυπήματα, τρεις φορές. Γυρίσαμε, κοιταχτήκαμε και η καλογριά που ήταν στο παγκάρι πήγε να ανοίξει. Δεν ήταν κανείς. Μετά από λίγο πάλι το ίδιο.
Βγαίνει ο ιερέας από την Ωραία Πύλη και αναρωτιέται τι συμβαίνει αλλά κανείς δεν ήξερε να απαντήσει. Τότε στέλνει κάποιον να κοιτάξει γύρω από τον Ναό αλλά κι εκείνος δεν είδε τίποτα. Έγινε και τρίτη φορά και όλοι σκεφτήκαμε πως πρόκειται για κάτι θαυμαστό.
Την ώρα της Θείας Κοινωνίας, από ένα παραθυράκι δεξιά του Ναού μπαίνει μια χρυσή ρομφαία και κατευθύνεται στο Άγιο Δισκοπότηρο.
Το βιβλίο διατίθεται αποκλειστικά στο βιβλιοπωλείο της κυρίας Μάρθας Κούλου στο Μαρούσι, Βασ. Σοφίας 14, απέναντι από το Δημαρχείο ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ