Οι καλογέροις
Πολλά στη φύση θαύμασα, σε νέους και σε γέρους
μα πιο πολύ εθαύμασα, αυτούς τους καλογέρους.
Μία ζωή στη στέρηση, τη φύση να νικήσουν,
το πνεύμα νά ‘ναι δυνατό, να μη φιλονικήσουν.
Τιμές και δόξες όλ’ αυτά, είναι μια απαξία.
Μόνο η αγάπη του Χριστού έχει τη σημασία.
Ξυπνάνε πριν τη χαραυγή, δεν ξέρουν απληστία.
Προστάτης τους η προσευχή, η ευγενής νηστεία.
Το σώμα πάντοτε ορθό, τείνει προς τον ουρανό.
Υπακοή για τον Χριστό. Πού στιγμή για χωρατό;
Μία ζωή ασκητική, χάρη να προσελκύσουν.
Η φύση τους πνευματική, τα πάθη να νικήσουν.
Λαμποκοπούν απλότητα, αστράφτουν μεγαλείο.
Για χάρη τους εκάθισα και πάλι στο θρανίο.
Μειδίαμα παρηγοριάς και αισιοδοξίας.
Μη γίνει έρμαιο ο νους, της κάθε φαντασίας.
Χαρά αιώνια μπροστά, πίσω όλη η πίκρα.
Να τρίζουνε και τα οστά που ψάχνουνε για λύτρα.
Μα η υπέρτατη ευχή που λένε με το στόμα,
είναι «καλό παράδεισο» σα μπούμε μεσ’ στο χώμα.