Εκδόσεις Ψυχογιός, 2017
Σελ. 428
Το βιβλίο αυτό είναι προϊόν πολυετούς αναζήτησης της αληθινής ταυτότητας του Αγίου, που χρησιμοποιεί ως εργαλεία του τη δόκιμη βιβλιογραφία, την επίσκεψη στους τόπους όπου «περπάτησε» ο Άγιος και τη γόνιμη συζήτηση με πρόσωπα τα οποία όντως συνδέθηκαν με εκείνον. Στόχος δεν ήταν να καταγράψει ο συγγραφέας απλώς λόγια νουθεσίες, αλλά να ανακαλύψουμε ως αναγνώστες, όσο γίνεται αμεσότερα, το φυσικό και ιστορικό περιβάλλον εντός του οποίου ανατράφηκε και έδρασε. Ταυτόχρονα ο συγγραφέας ήρθε σε «επαφή» με όσους και όσα τον επηρέασαν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του.
«Αυτοβιογραφία» θα μπορούσε να είναι ο ακριβής τίτλος του βιβλίου αυτού με θέμα τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη καθώς περικλείει τον Βίο και τους Λόγους του Αγίου, έτσι όπως τα μετέφερε ο ίδιος.
Σκοπός του βιβλίου είναι να παρουσιάσει με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια τον Βίο του Αγίου Παϊσίου και το θεολογικό βάθος των λόγων του. Ο ίδιος ο Άγιος Παΐσιος απεκάλυψε πολλά γεγονότα από τη ζωή του (παιδική ηλικία, σχολείο, στρατός, μοναχικός βίος, ασθένειά του, κλπ.). Επίσης, έγραψε και μίλησε πολύ για ποικίλα θέματα (οικογένεια, μετάνοια, θάνατος, προφητικός λόγος, κλπ.).
[grbk https://www.greekbooks.gr/foukadakis-georgios.person%5D
Σημαντικό γεγονός αποτελεί το ότι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα με τη συμπλήρωση μόλις είκοσι ετών από την κοίμησή του, η Εκκλησία προχώρησε στην ανακήρυξη της αγιότητας του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτη. Το αισθητήριο του λαού του Θεού, ενόσω ο Άγιος ακόμα ζούσε στον κόσμο, αντιλαμβανόταν το άρωμα της αγιότητάς του. Για αυτό και η Πατριαρχική Σύνοδος της Εκκλησίας «πιέστηκε» από το πλήρωμα της, τη στιγμή που σε άλλες περιπτώσεις περιμένει πενήντα ή και εκατό χρόνια μετά την κοίμηση ενός Αγίου. Στην περίπτωσή του τιμώνται εικόνες του, υπάρχουν ναοί αφιερωμένοι στο όνομά του και τελείται η Ακολουθία του, όσο κι αν ο ίδιος από ταπείνωση ποτέ δεν περίμενε κάτι τέτοιο.
Το βιβλίο αυτό στηρίχθηκε στα τέσσερα βιβλία που ο ίδιος ο Άγιος συνέγραψε: Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (1975), Γέρων Χατζή-Γεώργης ο Αθωνίτης (1986), Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα (1993) και Επιστολές (1994). Επίσης αντλήθηκε υλικό από τους Λόγους που απηύθυνε προς τις μοναχές του Ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος στη Σουρωτή. Ο συγγραφέας μελέτησε επίσης επιστολές του Αγίου Παϊσίου προς γνωστούς του, διάφορες ομιλίες του αλλά και συμβουλές του σε προσκυνητές στο Άγιο Όρος.
Η Προσωπογραφία του Αγίου Παϊσίου χωρίζεται σε δύο Μέρη.
Το Πρώτο Μέρος ασχολείται με τον Βίο του, που αναπτύσσεται σε τέσσερα κεφάλαια. Στο πρώτο κεφάλαιο παρακολουθούμε τον βίο του Αγίου ως κοσμικού. Στο δεύτερο κεφάλαιο καταγράφεται ο μοναχικός του βίος. Στο τρίτο κεφάλαιο αναφέρεται στα πρόσωπα που επηρέασαν τον Άγιο ως μοναχό (Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, Παΐσιος Β’, Γέροντας Χατζή-Γεώργης, παπα-Τύχων ο Ρώσος καθώς και άλλοι δεκαεπτά όσιοι Γέροντες που επηρέασαν τη μοναχική βιωτή του). Στο τέταρτο κεφάλαιο καταγράφονται ορισμένα «θεία γεγονότα», όπως ο ίδιος αποκάλυψε.
Στο Δεύτερο Μέρος αναπτύσσονται οι Λόγοι του Αγίου Παϊσίου σε δέκα κεφάλαια. Στο πρώτο κεφάλαιο παρατίθεται ο λόγος περί Μοναχισμού (αποστολή του μοναχού, ο κίνδυνος της αποτυχίας, μονές), στο δεύτερο, ο λόγος του περί της Οικογένειας (γάμος, οικογένεια, ανατροφή των παιδιών, εφηβεία και νεανική ηλικία), στο τρίτο, ο λόγος περί Θεού (σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, γνώση Θεού), στο τέταρτο, ο λόγος του περί των Αγίων, στο πέμπτο, ο λόγος του περί των Αρετών (προσευχή, αγάπη, ταπείνωση, πίστη, νους-καρδιά-συνείδηση, λογισμοί, υπομονή, απλότητα, πνευματική ζωή), στο έκτο, ο λόγος του περί των Παθών (αμαρτία, υπερηφάνεια, εγωισμός, απιστία, κατάκριση, αδικία, κοσμικό πνεύμα), στο έβδομο, ο λόγος περί της Μετάνοιας και της Εξομολόγησης, στο όγδοο, ο λόγος του περί του Πόνου και της Ασθένειας, στο ένατο, ο λόγος του περί του Θανάτου και της μετά θάνατον ζωής, τέλος στο δέκατο κεφάλαιο βρίσκεται ο προφητικός λόγος του Αγίου Παϊσίου (τα «δύσκολα χρόνια», οι προφητείες του για την Εκκλησία, τους Έλληνες, την Τουρκία, η Εσχατολογία του).
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης) γεννήθηκε την Πέμπτη 25 Ιουλίου του 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας. Στα Φάρασα τηρούνταν μια σημαντική παράδοση, σύμφωνα με την οποία κάθε οικογένεια είχε στις τάξεις της ένα τουλάχιστον μοναχό, που πρέσβευε για όλες τις γενιές της. Θεωρούσαν ότι η αφιερωμένη στον Θεό ψυχή του μοναχού συντελεί στο να σωθούν όχι μόνο οι οικείοι του αλλά ακόμα και οι συγχωριανοί του. Κατά τον ξεριζωμό από τη Μικρά Ασία το 1924 εγκαταστάθηκε η οικογένειά του στην Κόνιτσα Ιωαννίνων το 1926.
Κοιμήθηκε την Τρίτη 12 Ιουλίου του 1994, στις 11 το πρωί, στο κελί του στο Ησυχαστήριο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος στη Σουρωτή. Στον τάφο του Αγίου, που σήμερα αποτελεί παγκόσμιο προσκύνημα, υπάρχει το ποίημα που είχε γράψει ο ίδιος δεκαοκτώ μέρες πριν την κοίμησή του: «Εδώ τελείωσε η ζωή, εδώ και η πνοή μου, εδώ το σώμα θα θαφτεί θα χαίρει κι η ψυχή μου. Ο Άγιος μου κατοικεί, αυτό είναι τιμή μου. Πιστεύω Αυτός θα λυπηθεί την άθλια ψυχή μου. Θα εύχεται στον Λυτρωτή νά ‘χω την Παναγιά μαζί μου».
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΟΥΚΑΔΑΚΗΣ κατάγεται από την Παχιά Άμμο Ιεράπετρας. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου συνάντησε μεγάλους δασκάλους (Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, Ν. Νησιώτης, Μ. Φαράντος, Κ. Παπαπέτρου, Βλ. Φειδάς) και σπουδαίους συμφοιτητές. Σπούδασε ακόμα Δημοσιογραφία στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας στην Αθήνα, όπου δίδασκαν γνωστοί των γραμμάτων και των τεχνών (Χρ. Γιανναράς, Κ. Ζουράρης, Κ. Γεωργουσόπουλος, Ι. Τζανετάκος, Α. Λεντάκης). Αυτό όμως που αναζητούσε δεν το βρήκε στην επιστήμη, αλλά στο Περιβόλι της Παναγίας, στο Άγιο Όρος. Στα πρόσωπα των Αγίων μοναχών είδε εφαρμοσμένο το Ευαγγέλιο. Αυτό που εκεί γινόταν αδιάκοπα και μυστικά. Ως εκπαιδευτικός δίδαξε Θεολογία και Φιλοσοφία για δέκα χρόνια στην Αθήνα, ενώ από το 2013 υπηρετεί στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Ηρακλείου. Το 2014 έλαβε Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης (Μάστερ) στη Θεολογία από το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο με θέμα της Διπλωματικής του Εργασίας: «Η ασθένεια και ο θάνατος κατά τους Γέροντες Παΐσιο τον Αγιορείτη, Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη και Ιάκωβο Τσαλίκη». Είναι έγγαμος και ο γιος του Νικόλαος γεννήθηκε την ημέρα κοίμησης (12 Ιουλίου) του Αγίου Παϊσίου.
Τραχανάς Κώστας