Άγιος Λογγίνος ο Εκατόνταρχος. Βίος
Άγιος Λογγίνος ο Εκατόνταρχος (ή Άγιος Κεντυρίων) ήταν παρών στη Σταύρωση. Ήταν μάλιστα ο Ρωμαίος στρατιωτικός που κέντησε το πλευρό του Ιησού Χριστού και βγήκε αίμα και νερό.
Η Μαρτυρία ενός Εκατόνταρχου
Ο Άγιος Λογγίνος, γεννημένος στην Καππαδοκία, κατείχε μια σημαντική θέση στο ρωμαϊκό στρατό ως εκατόνταρχος, υπηρετώντας υπό τον Πόντιο Πιλάτο στην Ιουδαία. Η μοίρα τον έφερε να είναι παρών σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της χριστιανικής πίστης—τη σταύρωση του Ιησού. Κατά τη διάρκεια αυτού του γεγονότος, ο Λογγίνος έγινε μάρτυρας εκπληκτικών θαυμάτων. Η γη σείστηκε, ο ήλιος σκοτείνιασε, και το καταπέτασμα του ναού σχίστηκε, όπως περιγράφεται στα Ευαγγέλια. Αυτές οι υπερφυσικές εκδηλώσεις είχαν βαθιά επίδραση στον Λογγίνο.
Σε μια στιγμή διαύγειας, ο Λογγίνος διακήρυξε με δυνατή φωνή, "Αληθώς Θεού υιός ήν ούτος," αναγνωρίζοντας τον Ιησού ως τον Υιό του Θεού. Αυτή η δήλωση, καταγεγραμμένη από τους Ευαγγελιστές Ματθαίο, Μάρκο, και Λουκά, σηματοδοτεί μια δραματική αλλαγή στην πορεία της ζωής του Λογγίνου.
Αρνούμενος τον Πλούτο, Επιλέγοντας την Πίστη
Μετά τα γεγονότα της Σταύρωσης, ο Λογγίνος βρέθηκε σε μια ηθική δίνη. Οι Εβραίοι ηγέτες, απελπισμένοι να αποτρέψουν την εξάπλωση της πίστης στην ανάσταση του Ιησού, προσέφεραν δωροδοκίες στους στρατιώτες, συμπεριλαμβανομένου του Λογγίνου, για να διαδώσουν ψέματα ότι οι μαθητές του Ιησού είχαν κλέψει το σώμα Του. Ωστόσο, ο Λογγίνος, μαζί με δύο άλλους στρατιώτες, απέρριψαν αυτά τα αργύρια, δείχνοντας μια ακλόνητη ακεραιότητα.
Αυτή η πράξη αντίστασης είχε σοβαρές συνέπειες. Οι τρεις στρατιώτες εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και ξεκίνησαν ένα ταξίδι για να κηρύξουν τον Χριστό. Η επιλογή τους να προδώσουν την εμπιστοσύνη των Ρωμαίων και να αγκαλιάσουν την νέα τους πίστη ήταν θαρραλέα και επικίνδυνη. Η πίστη τους τους οδήγησε σε ένα μονοπάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει μόνο σε ένα προορισμό: το μαρτύριο.
Ο στρατιωτικός που έγινε Μάρτυρας
Η είδηση της αποστασίας του Λογγίνου έφτασε στα αυτιά του Πόντιου Πιλάτου, ο οποίος, επηρεασμένος από τους Εβραίους ηγέτες, έστειλε μήνυμα στον Αυτοκράτορα Τιβέριο, κατηγορώντας τον Λογγίνο για εγκατάλειψη των στρατιωτικών του καθηκόντων και για τη διάδοση της πίστης στον Χριστό. Η καταδίκη του ήταν δεδομένη.
Οι εκτελεστές στάλθηκαν στην Καππαδοκία, την πατρίδα του Λογγίνου, για να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους.
Σε μια παράξενη στροφή της μοίρας, οι εκτελεστές συνάντησαν τον Λογγίνο, χωρίς να γνωρίζουν την ταυτότητά του, και δέχτηκαν τη φιλόξενη φιλοξενία του. Όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια, ο Λογγίνος, με αξιοθαύμαστη ηρεμία, δέχτηκε την μοίρα του. Προετοίμασε τον εαυτό του για το μαρτύριο, χαιρετώντας το ως την υπέρτατη έκφραση της πίστης του.
Το Μαρτύριο και τα Θαύματα
Ο Λογγίνος και οι δύο σύντροφοί του μαρτύρησαν, αποκεφαλιζόμενοι για την πίστη τους. Η κεφαλή του Αγίου Λογγίνου στάλθηκε στην Ιερουσαλήμ ως απόδειξη της εκτέλεσης. Αλλά η ιστορία του δεν τελειώνει εδώ. Η κεφαλή του, θαμμένη στην Ιερουσαλήμ, έγινε πηγή θαυμάτων.
Μια γυναίκα από την Καππαδοκία, τυφλή από μια ασθένεια, οδηγήθηκε σε όνειρο από τον Άγιο Λογγίνο. Αυτός της αποκάλυψε την τοποθεσία της κεφαλής του και της υποσχέθηκε θεραπεία. Όταν η γυναίκα βρήκε την κεφαλή, ανέκτησε την όρασή της, ένα θαύμα που πιστοποίησε την αγιότητά του. Επιπλέον, η γυναίκα είχε την ευλογία να δει τον γιο της, ο οποίος είχε πεθάνει, να βρίσκεται στον ουρανό μαζί με τον Άγιο, απολαμβάνοντας αιώνια δόξα.
Η γυναίκα, γεμάτη ευγνωμοσύνη, επέστρεψε στην Καππαδοκία με την κεφαλή του Αγίου. Εκεί, έχτισε μια εκκλησία προς τιμήν του, τοποθετώντας την κεφαλή του ως ιερό κειμήλιο. Αυτό το μέρος έγινε πηγή θεραπείας για όλους τους Χριστιανούς της περιοχής.
Άγιος Λογγίνος ο Εκατόνταρχος. Απολυτίκιο
Τον Ήλιον της δόξης Σταυρώ προσηλωθέντα, και τοις εν σκιά του θανάτου εκλάμποντα ως είδες, ηυνάσθης αυτού ταις αστραπαίς, και ήθλησας Λογγίνε ευσεβώς, διά τούτο νοσημάτων παντοδαπών, λυτρούσαι τους εκβοώντας, δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου, πάσιν ιάματα.
Κοντάκιο του Αγίου Λογγίνου του Εκατόνταρχου
Ευφροσύvως γέγηθεν η Εκκλησία, εν τη μνήμη σήμεροv, του αοιδίμου αθλητού, Λογγίvου ανακραυγάζουσα. Συ μου το κράτος, Χριστέ και στερέωμα.