Ένα διήγημα για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά… της Σοφίας Κιόρογλου.
“Τον λαμπρόν Βασιλέα και των πιστών μέγα καύχημα και των νυμφαίων το κλέος, Ιωάννην τιμήσωμεν, εν ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, την μνήμην επιτελούντες αυτού, συμφώνως ανακράζοντες. Δόξα τω σε Δοξάσαντι, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα των ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα”
ακούω τη γιαγιά να ψέλνει στο ψάθινο καρεκλάκι της δίπλα στην εικόνα της Παναγίτσας μετά τον εσπερινό, κάνοντας κομποσκοίνι. Δεν θέλησα να την διακόψω και προχώρησα προς την πόρτα.
“Μιχάλη, στάσου παιδί μου. Θέλω να σου πω πως ζει ο Μαρμαρωμένος Bασιλιάς”.
Γύρισα να αντικρύσω εκείνη την αδύνατη γιαγιούλα που από καιρό μας προέτρεπε να κάνουμε υπομονή παρά τις δυσκολίες που το έθνος μας περνούσε. Θυμάμαι φώτιζε ολόκληρο το πρόσωπο της, λαμπάδα γινόταν αναμμένη σαν μίλαγε για τον Αρχάγγελο Μιχαήλ που τόσο ευλαβούνταν και για τον Άγιο Ιωάννη Βατάτζη τον ελεήμονα, τον οποίο ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θα υποδείξει εις τους Χριστιανούς ότι αυτός θα βασιλεύσει τώρα. Θα τους υποδείξει με το δάχτυλό του τον τόπο και θα τον καλέσουν να ηγηθεί και να βασιλεύσει εις τον ελληνικό και ορθόδοξο λαό. Και θα γίνει αυτό. Μας διάβαζε τον βίο του και κάθε φορά που έφτανε στην ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ αγίου ανδρός προς τον βασιλέα Μανουήλ Παλαιολόγο, δάκρυα ανάβλυζαν τα μάτια της. Κάτω από τη μικρή λάμπα που σιγόκαιγε το βραδάκι που μαζευόμασταν μας έλεγε:
“Τότε άγγελος εξ ουρανού καταβήσεται δια νεύσεως Θεού, έχων εν τη χερί αυτού σκήπτρον και ξίφος του Αγιωτάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου, και τον ειρηνικόν στέψει βασιλέα. Ος και αυτόν μέσον πάντων εστίν εν τω πολέμω, δώσει δε αυτώ το σκήπτρον και το ξίφος, και το όνομα αυτού Ελεήμονα καλέσει”.
Μας την διάβαζε συχνά πυκνά από όταν ήμασταν μικρά και μας μιλούσε για τον θρύλο, για το ποθούμενο που δεν θα αργήσει να έρθει και για την Παναγιά που στην αγκαλιά της κρατά τον Δούκα τον Βασιλιά της Νίκαιας που το βόλι του εχθρού δεν τον άγγιξε.
Όσο τα χρόνια περνούσαν και φύγαμε από το Διδυμότειχο για να σπουδάσουμε, τόσο τα λόγια εκείνης της σοφής γιαγιάς μας μεγάλωναν την δίψα μας να βρεθούμε στην Κωνσταντινούπολη, εκεί που οι παππούδες μας είχαν το βιός τους. Τα πράγματα στην Ελλάδα μας γίνονταν όλο και δυσκολότερα. Μετά την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα χριστιανικά ήθη διαβρώθηκαν και οι φορολογίες διαδέχονταν η μια την άλλη με αποτέλεσμα ο ζυγός του ψευτορωμέικου να γίνεται αβάσταχτος. Τότε άρχισα να φέρνω στο νου μου τα λόγια της γιαγιάς μου της Σοφίας.
“Τώρα” μου έλεγε “η Ελλάδα κοιμάται, παιδί μου. Είναι σαν υπνωτισμένη. Κι αυτό θέλημα του Θεού είναι γιατί τούτος ο τόπος θα ανθήσει παιδί μου. Θα ξαναπάμε στις πατρίδες μας. Αχ να ζούσα στα χρόνια σας, να ξαναδώ από κοντά το Βόσπορο” αναστέναζε. Τα μάτια της σπινθοβολούσαν προσμονή αλλά σκοτείνιαζαν αμέσως όταν μας έβλεπαν να μην δίνουμε τόση σημασία στα λόγια της. Όμως αυτό δεν ήταν αλήθεια. Η φλόγα της επανάκτησης των χαμένων εδαφών και η επαναλειτουργία της Αγίας Σοφίας σιγόκαιγε από τότε.
Φέτος, τον Φεβρουάριο του 2015, αποφάσισα να βρω πληροφορίες για τον Άγιο Βατάτζη. Έπεσε τελείως τυχαία στα χέρια μου μια προφητεία του Γέροντος Εφραίμ της Αριζόνας. Θέλημα Θεού; Ειλικρινά δεν ξέρω. Ίσως επειδή είμαι και γω από το Διδυμότειχο, πρόσφυγες οι παππούδες μας, μάς ανέθρεψαν με τα νάματα της Ορθοδοξίας και με την ελπίδα ότι η πατρίδα μας θα επιστρέψει στις βάσεις της. Ίσως κιόλας η αγάπη που μας ενστάλλαξε η γιαγιά μου η Σοφία για τον μεγάλο αυτό άγιο Ιωάννη από την Νίκαια.
Όπως λοιπόν αφηγείται ο γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας, κάπου έξω από την Κωνσταντινούπολη κοιμάται ένας βασιλέας ονόματι Ιωάννης. Στρατηγός μεγάλος με ρούχα βασιλικά της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και δύο πορφυρούς σταυρούς στους ώμους, που κρατά σφιχτά στο χέρι του ένα ξίφος. Λίγα εκατοστά απομένουν μονάχα πριν βγει από το θηκάρι του. Αυτός είναι ο δούξ Ιωάννης Βατάτζης, βασιλεύς της Νίκαιας, αυτός θα ηγηθεί του γένους των Ρωμιών. Αμήν.
Κατά την διάρκεια της έρευνας μου διαπίστωσα ότι ο Βατάτζης δεν είναι μια τυχαία φυσιογνωμία. Πάντα υπήρξε προστάτης και συμπαραστάτης της αγροτικής και αστικής τάξης και επιδίωκε διαρκώς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου κυρίως των γεωργών και κτηνοτρόφων, αφού για να τους βοηθήσει έκανε μεγάλη απογραφή (κάτι σαν Εθνικό Κτηματολόγιο) και επίταξε κατόπιν τεμάχια γης από τους μεγαλοκτήμονες και τους αριστοκράτες και τα διένειμε σε όλους τους φτωχούς υπηκόους του, ώστε να ζουν άνετα και ανθρώπινα!
Στάθηκε αληθινός “πατέρας των Ελλήνων”, πατάσσοντας με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση του λαού, νιώθοντας κάθε λεπτό όχι σαν απλός βασιλιάς, αλλά ως ταγμένος από το Θεό να βοηθάει το λαό του και τους αδικουμένους! Τέτοιοι ηγέτες δυστυχώς δεν υπάρχουν στις μέρες μας όπου η μασονία και αθεΐα κυριαρχούν επιτάσσοντας μια νέα τάξη πραγμάτων για την εγκαθίδρυση ενός αντίχριστου κράτους. Ο μεγάλος αυτός άγιος έλαβε ακόμη και μέτρα οικονομίας τέτοια, που απαγόρευαν τη σπατάλη του δημοσίου και του ιδιωτικού πλούτου, ενώ ίδρυσε φιλανθρωπικούς και ευκτήριους οίκους, πτωχοκομεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, βιβλιοθήκες, έχτισε Ναούς και βοήθησε αποφασιστικά τα Μοναστήρια.
Μάλιστα τέτοια ήταν η πολιτική ποιότητά του, που όταν κάποτε συνάντησε το γιο του Θεόδωρο στο κυνήγι να φορά πολυτελή ρούχα, αρνήθηκε να τον χαιρετήσει! Και όταν το παιδί του τον ρώτησε σε τι είχε σφάλει, ο Ιωάννης του απάντησε ότι εκείνα τα μεταξωτά και χρυσοΰφαντα που φορούσε ήταν από το αίμα του λαού του και πως θα έπρεπε να ξέρει ότι κάθε έξοδο, πρέπει να γίνεται για τον λαό. Ο πλούτος των βασιλέων, έλεγε, ανήκει στο λαό!
Ο Ιωάννης Βατάτζης δεν έβγαζε από το νου του το μεγάλο ποθούμενο, την ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Σταυροφόρους και την ανασύσταση της Ελληνοχριστιανικής Αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό εργάστηκε προς την κατεύθυνση αυτή με όλη τη δύναμη της ψυχής του.
Σώφρων, συνετός και προνοητικός στην πολιτική του, αν και είχε επιλέξει ικανότατους στρατηγούς, επιδίωκε την αποφυγή των μαχών, χρησιμοποιώντας αρχικά την διπλωματία. Γνώριζε να μην αναλαμβάνει τίποτε πριν το προπαρασκευάσει κατάλληλα.
Κατασκεύασε κατόπιν ισχυρό στόλο και ελευθέρωσε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Ικαρία, Κω και άλλα νησιά του Ελληνικού Αρχιπελάγους, υπολογίζοντας σωστά ότι κουμάντο στο Αιγαίο κάνει όποιος έχει στόλο και άρα οι Λατίνοι χωρίς πολεμικά πλοία και βάσεις, δεν θα κρατούσαν για πολύ ακόμη τη Θεοφύλακτη Πόλη.
Έφτιαξε ένα πανίσχυρο κράτος από τις στάχτες του Βυζαντίου και είχε σφίξει ασφυκτικά τον κλοιό γύρω από την Κωνσταντινούπολη, την οποία κατέλαβε ο διάδοχός του σε λίγα χρόνια μετά, αφού στις 4 Νοεμβρίου του 1254, σε ηλικία 72 ετών, αφήνει την τελευταία πνοή του, επάνω στο δρόμο για τη πραγματοποίηση του ονείρου του. Αξίζει να σημειωθεί ότι το τίμιο σώμα του ευσεβέστατου, δίκαιου, γενναίου και ελεήμονος βασιλέα Ιωάννη, ενταφιάστηκε σε ένα Μοναστήρι που είχε κτίσει ο ίδιος και το είχε ονομάσει Σώσανδρα, ενώ αργότερα δια θαυμαστής αποκαλύψεως ο ίδιος ο Ιωάννης, ζήτησε να μετακομισθεί το λείψανό του στη Μαγνησία (της Μικράς Ασίας). Όταν όμως πήγαν να ανοίξουν τον τάφο για να εκτελέσουν τη μετακομιδή, μια γλυκιά ευωδία απλώθηκε τριγύρω, σαν να είχε ανθίσει απότομα κήπος αρωματικός!
Ο νεκρός φαινόταν σαν να κάθεται επί βασιλικού θρόνου, χωρίς να έχει καμιά μελανότητα ή δυσωδία που να φανέρωνε πως ήταν νεκρός! ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ήταν μέσα στον τάφο και το χρώμα του ήταν ροδαλό. Έμοιαζε πραγματικά σαν ένας ολοζώντανος, αλλά ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ!
Και μάλιστα και αυτά ακόμη τα ρούχα του επίσης είχαν διατηρηθεί επί επτά χρόνια αδιάφθορα και έμοιαζαν σαν να είχαν μόλις ραφτεί! Μάλιστα από τότε το τίμιο λείψανο του Αγίου βασιλέως Ιωάννη Δούκα Βατάτζη του Ελεήμονος έδωσε πάμπολλα θαύματα, γιατρεύοντας θαυματουργικά Χάριτι Θεού ασθένειες, διώκοντας δαίμονες και θεραπεύοντας ένα σωρό πάθη, με την κατοικούσα εν αυτώ Χάρη του Αγίου Πνεύματος! Για το τι απέγινε το λείψανό του, υπάρχουν πάλι θρύλοι, που τον θέλουν να βρίσκεται κάπου Μαρμαρωμένος και κάποτε να ξαναζωντανεύει και να απελευθερώνει τη Πόλη από το Τουρκικό ζυγό, γιατί σαφώς όλες οι προφητείες μιλάνε για κάποιον Ιωάννη που θα έχει Θεϊκή βοήθεια προς τούτο. Και συνδυάσθηκε να είναι ο Άγιος Ιωάννης αυτός που τον θέλουν οι προφητείες και ο θρύλος, να ανακαταλάβει τη Πόλη. «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικιά μας θάναι..»
Η προφητεία του αγίου Ταρασίου έρχεται να επιβεβαιώσει όλες τις άλλες προφητείες αφού λέγει: “Και τότε εξυπνήσει ο Άγιος Βασιλεύς, ο εν αρχή μεν του ονόματος αυτού το ι, και εν δε τω τέλει σ,έχων,α σημαίνουσι σωτηρίαν…” αποκλείοντας έτσι τις εικασίες ότι Μαρμαρωμένος Βασιλιάς είναι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, και ούτε θα ανακηρυχθεί ποτέ άγιος από την Εκκλησία αφού αναγκάσθηκε και παρέστη στη τελευταία «π α π ι κ ή» Θεία Λειτουργιά στην Αγία Σοφία, προσδοκώντας βοήθεια ο ταλαίπωρος από το Πάπα και τους Δυτικούς.
Είθε το ποθούμενο να έρθει και να ζω να το δω. Άλλωστε τα γεγονότα τρέχουν και οι εξελίξεις διαδέχονται η μιά την άλλη. Τα λόγια και οι ελπίδες της γιαγιάς μου της Σοφίας ακούγονται ακόμη στα αυτιά μου. “Μιχαλάκη μου… Υπάρχει κοιμώμενος Στρατηγός ονόματι Ιωάννης, ο οποίος, τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θα υποδείξει εις τους Χριστιανούς ότι αυτός θα βασιλεύσει τώρα. Θα τους υποδείξει με το δάχτυλό του τον τόπο και θα τον καλέσουν να ηγηθεί και να βασιλεύσει εις τον ελληνικό και ορθόδοξο λαό. Και θα γίνει αυτό.”
Αντίο γιαγιά μου, μακάρι το ποθούμενο να έρθει σύντομα.
Το διήγημα αυτό, της Σοφίας Κιόρογλου, δημοσιεύεται στη Ματιά με την άδεια της συγγραφέως/ποιήτριας για την οποία και την ευχαριστούμε πολύ!