Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης.Βιος
Παιδικά χρόνια και πρώιμη ζωή
Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στο Λιβίσι της Μικράς Ασίας το 1918.
Ο παππούς του από την πλευρά της μητέρας του, ο Γιώργης Κρεμμυδάς, ήταν ένας ευσεβής άνθρωπος που βάφτισε τον εγγονό του. Δυστυχώς, ο παππούς Γιώργης πέθανε κατά τη διάρκεια της εξορίας του από τους Τούρκους.
Ο πατέρας του Ιάκωβου, ο Σταύρος Τσαλίκης, ήταν χτίστης από τη Ρόδο. Ο Σταύρος ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τη μητέρα του Ιάκωβου, Θοδώρα Κρεμμυδά, στο Λιβίσι.
Το 1914, ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Οθωμανική Αυτοκρατορία άρχισε να διώκει τους Έλληνες της Μικράς Ασίας.
Ο πατέρας του Ιάκωβου, ο Σταύρος, εξορίστηκε και αναγκάστηκε να εργαστεί σε ορυχεία. Εκεί, γλίτωσε από βέβαιο θάνατο όταν κατέρρευσε ένα ορυχείο, γεγονός που απέδωσε στην προστασία του Αγίου Χαραλάμπους.
Αργότερα, ο Σταύρος στάλθηκε στην περιοχή της Τραπεζούντας για να εργαστεί ως χτίστης σε νοσοκομείο.
Η οικογένεια Κρεμμυδά, συμπεριλαμβανομένης της Θοδώρας και των παιδιών της, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Λιβίσι. Ταξίδεψαν με πλοίο στην Ελλάδα, αντιμετωπίζοντας κακουχίες και κινδύνους.
«Όταν κατεβήκαμε στο λιμάνι του Πειραιά», αφηγείτο ο ίδιος ο Άγιος, «παρόλη τη νηπιακή μου ηλικία, θυμάμαι ότι ακούσαμε για πρώτη φορά στην ζωή μας κάποιους Έλληνες να βλαστημάνε τα Θεία. Τότε η γιαγιά μου είπε: “Πού ήρθαμε εδώ; Καλύτερα να γυρίσουμε πίσω να μας σκοτώσουν οι Τούρκοι, παρά να ακούμε τέτοια λόγια. Στη Μικρά Ασία δεν ξέραμε τέτοια αμαρτία”».
Κατέληξαν στον Άγιο Γεώργιο, ένα χωριό κοντά στην Άμφισσα. Εκεί, η Θοδώρα πέθανε από τύφο, αφήνοντας τον Ιάκωβο ορφανό από μητέρα.
Ο πατέρας του, ο Σταύρος, αφού έμαθε για τον θάνατο της Θοδώρας, επέστρεψε στην Ελλάδα και βρήκε τα παιδιά του.
Πρώιμη πνευματική ανάπτυξη
Ο Ιάκωβος, από μικρή ηλικία, έδειξε μια βαθιά πίστη και αγάπη για την Εκκλησία.
Πριν μάθει να διαβάζει, είχε αποστηθίσει τη Θεία Λειτουργία.
Μόλις έμαθε τα πρώτα γράμματα, άρχισε να διαβάζει εκκλησιαστικά βιβλία με ζήλο.
Ο Ιάκωβος βοηθούσε τον ιερέα στο ναό, ψάλλοντας και φροντίζοντας το ιερό.
«Κάποια Κυριακή πρωΐ με βρήκε ο ιερέας να κάνω μετάνοιες στο ιερό και μου είπε: Παιδί μου Ιάκωβε, σήμερα Κυριακή, ημέρα αναστάσιμη, ανέστη ο Κύριος, δεν κάνουν μετάνοιες». Κι εγώ του απάντησα: «Κάνω μετάνοιες πάτερ, γιατί η μητέρα μου έτσι με έμαθε».
Συχνά διάβαζε ευχές για τους ασθενείς και λέγεται ότι έκανε και αυτοσχέδιες προσευχές.
Η πίστη και η ευσέβειά του προσέλκυσαν την προσοχή του Μητροπολίτη Χαλκίδας, ο οποίος τον χειροτόνησε αναγνώστη σε νεαρή ηλικία.
Σε μια περίπτωση, ο Ιάκωβος βάφτισε ένα μωρό όταν ο ιερέας δεν μπόρεσε να το κάνει.
Ενηλικίωση και Μοναχισμός
Στην ενηλικίωσή του, ο Ιάκωβος εργάστηκε ως χτίστης και αγωνίστηκε να στηρίξει την οικογένειά του.
Καθυστέρησε να γίνει μοναχός για να φροντίσει την άρρωστη αδερφή του.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο Ιάκωβος υπηρέτησε στο στρατό και διατήρησε την πίστη και την ευσέβειά του παρά τις δυσκολίες.
Πούλησε ακόμη και την μερίδα του φαγητού από το στρατό για να αγοράσει χαλβά και να κρατήσει τη νηστεία του.
Μετά τον πόλεμο, ο Ιάκωβος πήγε στην Αθήνα για δουλειά και συνέχισε να ζει μια πνευματική ζωή.
Το 1952, σε ηλικία 34 ετών, ο Ιάκωβος έγινε μοναχός στη Μονή Οσίου Δαυίδ στο Ξηρό Όρος.
Μοναστική ζωή και θαύματα
Στη Μονή, ο Ιάκωβος αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, συμπεριλαμβανομένης της εχθρότητας από ορισμένους μοναχούς.
Αυτός, ωστόσο, παρέμεινε ταπεινός και υπάκουος, και πάντοτε ο Όσιος Δαυίδ ήταν το παράδειγμά του.
Ο Ιάκωβος εργάστηκε σκληρά για να ανακαινίσει τη Μονή και να την επαναφέρει σε μια πνευματική ζωή.
Ο Άγιος Ιάκωβος έζησε μια αυστηρή ασκητική ζωή, προσευχόμενος, νηστεύοντας και εργαζόμενος ακούραστα.
Η Γραφή μας λέει «Η Βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» και ο Άγιος.Ιακωβος Τσαλίκης το εφάρμοσε αυτό πιάτα. Η βία που ασκούσε στον εαυτό του στο καθετί ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του. Δεν συγκατέβαινε εύκολα στον εαυτό του. Αλλά και η ευθύτητά του ήταν μοναδική, ήταν άνθρωπος του «ναι, ναι» και του «ου, ου».Η νηστεία του Αγίου Ιακώβου ήταν επίσης πολύ αυστηρή.
Όσο κουρασμένος ή άρρωστος κι αν ήταν, ποτέ δεν έδιωξε από κοντά του όποιον ζητούσε την βοήθεια του.
Ο κόσμος», έλεγε στη συνοδεία του, «ούτε να φάει ζητάει, ούτε να πιει, ζητάει την αγάπη μας. Αν μπορούμε αυτό να το κάνουμε θα επιτύχουμε στη ζωή μας ως μοναχοί».
Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης πολέμησε με δαίμονες και έλαβε θεϊκά χαρίσματα, συμπεριλαμβανομένης της ικανότητας να θεραπεύει ασθενείς και να διώχνει δαιμόνια.
Οι προσευχές του θεράπευαν ασθενείς και δαιμονισμένους, ενώ οι ευλογίες του έδιναν ψυχική ισορροπία και λύσεις σε καθημερινά προβλήματα. Η ελεημοσύνη του έφερε απελευθέρωση από τη φτώχεια, και η παρουσία του ήταν πηγή θεϊκής έμπνευσης. Για τους πιστούς, η δύναμη της πίστης του Αγίου έφερε θαύματα, όπως η απόκτηση παιδιών σε άτεκνα ζευγάρια, αποδεικνύοντας την άμεση παρέμβαση του Θεού στη ζωή των ανθρώπων.
Ο Ιάκωβος απέκτησε φήμη ως θαυματουργός και άνθρωποι από όλη την Ελλάδα έρχονταν στη Μονή για να τον δουν.
Άγιος Ιάκωβος Κοίμηση
Ο Ιάκωβος κοιμήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1991, σε ηλικία 73 ετών.
Η κηδεία του ήταν μια μεγάλη εκδήλωση, με χιλιάδες ανθρώπους να συρρέουν στη Μονή για να τον τιμήσουν.
Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης έκανε πολλά θαύματα και μετά την κοίμησή του.
Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης. Γιορτή
Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης γιορτάζει στις 23 Νοεμβρίου, επειδή στις 22 που είναι η κοίμησή του γιορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου.
Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης. Ύμνοι
Απολυτίκιο
Ήχος γ΄. Θείας πίστεως.
Χαίρει έχουσα, σε παραστάτην, η πολύφημος νήσος Ευβοίας, και του οσίου Δαυΐδ επαγάλλεται, η θεία Μάνδρα τον τάφον σου έχουσα, θεοχαρίτωτε πάτερ Ιάκωβε, σύ γάρ χάριτας, βλυστάνεις ημίν εκάστοτε, ως ρεύμα Παρακλήτου ανεπίσχετον.
Απολυτίκιο
Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.
Ευβοίας τον έφορον, και κοινοβίου Δαυίδ, σεπτόν προεξάρχοντα, και του λαού ποδηγόν, Ιάκωβον όσιον, δεύτε εν ευφροσύνη, καταστέψωμεν ύμνοις, ούτος γάρ εντυγχάνει, τώ Χριστώ υπέρ πάντων, παρέχει δε τοις ανθρώποις, χάριν και έλεος.
Απολυτίκιο
Ήχος πλ. α΄. Τον Συνάναρχον Λόγον.
Των οσίων Πατέρων τα κατορθώματα, εν εσχάτοις τοις χρόνοις ζηλώσας άγιε, ανεδείχθης μιμητής τούτων Ιάκωβε, εν τη μάνδρα του Δαυίδ, του προστάτου σου σεμνέ, ποιμάνας ταύτην ενθέως, διό σύν τούτω μη παύση, υπέρ ημών αεί δεόμενος.
Απολυτίκιο
Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.
Λαμπρυνθείς του Δεσπότου ταπεινώσει, Ιάκωβε, κάλλος ενεδύθης αρχαίον, καταυγάσας την Εύβοιαν. Διό συλλειτουργών τοις Χερουβείμ, ωράθης Εκκλησίας χαρμονή, σύν Δαβίδ και Ιωάννη, ιλαστικώς φαιδρύνων τους βοώντάς σοι· Δόξα τώ σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τώ σε αγιάσαντι, δόξα τώ ενεργούντι διά σού, πάσιν ιάματα.
Κοντάκιο
Ήχος γ΄. Η Παρθένος σήμερον.
Τον σεμνόν ηγούμενον, των μοναζόντων Πατέρων, και Δαυίδ διάδοχον, εν τη Μονή της Ευβοίας, λάμψαντα, καθάπερ άστρον εν Εκκλησία, λόγοις τε και ευσεβεί βιοτή εν πίστει, επαινούμεν εκβοώντες, χαίροις θεόφρον Ιάκωβε όσιε.
Μεγαλυνάριο
Χαίροις της Ευβοίας ο στολισμός, και ποιμήν της Μάνδρας, του οσίου πατρός Δαυΐδ. Χαίροις ορθοδόξων, ο βοηθός εν πάσι, Ιάκωβε παμμάκαρ, ημών το καύχημα.
Μεγαλυνάριο
Χαίροις, ιαμάτων ο ποταμός, ευχαίς σου αρδεύων, πάσαν κτίσιν ιλαστικώς, Ιάκωβε θεόφρον, Ευβοίας ο κοσμήτωρ, Δαβίδ τε θεοφόρου, θείος συνέκδημος.
Οίκος
Βίβλος εγγεγραμμένη, τώ δακτύλω του Λόγου, ωράθης, ώ Ιάκωβε μάκαρ· της Τριάδος και γάρ επιγνούς, ευδοκίαν θείαν εις χαράν άληκτον, εισέδυσας αινούμενος, χορώ των Σεραφείμ μελπόντων·
Χαίρε, το άρμα δοξολογίας· χαίρε, ο κόλαφος απειθείας.
Χαίρε, ευσπλαγχνίας ωραίον κατάλυμα· χαίρε, της Ευβοίας ευήρατον βλάστημα.
Χαίρε, άρτος θεοτήρητος πανδαισίας μυστικής· χαίρε, σκεύος θεοδώρητον θεωρίας νηπτικής.
Χαίρε, ουρανοδρόμος χελιδών ξενιτείας· χαίρε, της Εκκλησίας παντευχία αγία.
Χαίρε, ο γνούς αγνώστως τον άναρχον· χαίρε, του Λόγου λάρυγξ ο ήδιστος.
Χαίρε, εις ύψος αρθείςθεωρίας· χαίρε, εκκύπτων εμή τη καρδία·
Κάθισμα
Ήχος δ΄.Κατεπλάγη Ιωσήφ.
Εν μοναίς ευωχηθείς, ένθα η πέτρα της ζωής, ευχαριστίας ιλαρά, ώφθης πηγή θεοπρεπής, αναβλυστάνων χαρίσματα ιαμάτων. Θείον γάρ Δαβίδ, έχων συνόμιλον, έθραυσας σατάν, τα μηχανήματα. Της Θεοτόκου διόπερ απήλαυσας, τας αντιλήψεις θεότιμε, πιστοίς παρέχων, πταισμάτων λύσιν, παντελεήμον Ιάκωβε.
Κάθισμα
Ήχος α΄. Τον τάφον σου, Σωτήρ.
Χειρί σου ευαγεί, εν ημέρα εξόδου, ηυλόγησας σεπτώς, την αγίαν σου ποίμνην, δεικνύς της θεώσεως, απειρόφωτον εύκλειαν· όθεν σήμερον, υμνολογούμεν αξίως, των καμάτων σου, την θεοδώρητον χάριν, Ιάκωβε ένδοξε.
Κάθισμα
Ήχος πλ. δ΄. Την σοφίαν και Λόγον.
Θησαυρίζων πενίαν θεοτερπή, των αγγέλων επέγνως την χαρμονήν, τας ύβρεις δεχόμενος, ωσεί όλβον πολύτιμον· και γάρ ζηλώσας του κτίστου, τρυφήν της κενώσεως, του δολίου τας πάγας, ευτόνως συνέτριψας. Όθεν θεηγόρε, των δαιμόνωνεκφεύγεις, την ῥύμην Ιάκωβε, παντευχία τη κρείττονι, Χαραλάμπους θεόφρονος. Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις ευλαβώς ευφημούσι, την πάντιμον μνήμην σου.