Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης. Θαύματα

Φίλοι και ακροατές, έχουμε στην τηλεφωνική μας γραμμή τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ, Αρχιμανδρίτη Κύριλλο, και συνομιλούμε μαζί του για το πρόσωπο του μακαριστού Γέροντος Ιακώβου.

Πάτερ Κύριε, την ευχή σας.

Ευχή του Θεού να έχετε.

Πάτερ Κύριε, είστε ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής του οσίου Δαβίδ και πνευματικό παιδί του μακαριστού Γέροντος Ιακώβου, τον οποίο εσείς ζήσατε από μικρό παιδί μέχρι την κοίμησή του.

Θα θέλαμε να μας πείτε λίγα λόγια για την προσωπικότητα του Γέροντος Ιακώβου, ούτως ώστε και οι φίλοι Ακροατές που ακούν αυτή τη στιγμή την εκπομπή μας να μάθουν περισσότερα στοιχεία για την ζωή του γέροντος.

Ο γέροντας Ιάκωβος γεννήθηκε το 1920 στη Λιβύη της Μικράς Ασίας.

Από γονείς, όπως ο ίδιος μας περιέγραφε, ενάρετους.

Μικρό παιδί ξεριζώθηκε από τη Μικρά Ασία και ήρθε και καταστάθηκε στη φαράκλα της Βορείου Ευβοίας .

Από μικρό παιδί ήταν προορισμένος, όπως φαίνεται, για την υπηρεσία του Θεού.

και μάλιστα προικισμένος θα έλεγα με το χάρισμα το ιαματικό και το προορατικό, γιατί από μικρό παιδί στο χωριό του όπως όλοι το ομολογούνται τον είχαν για γιατρό.

Ό,τι θέλανε, σε αυτόν πηγαίνανε άρρωστοι , οτιδήποτε, να τους διαβάσει μια ευχή και όπως καταλογόντας έλεγε ο ίδιος δεν ήξερα τίποτα, είχα μια σύναψη και ό,τι έβλεπα τους σταύρωναν και τους διάβαζαν και γινόντουσαν καλά.

Ε, αργότερα τελειώνοντας το στρατιωτικό, ήρθε στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ και για 40 ολόκληρα χρόνια με ζήλο, με αυταπάρνηση, με υπακοή υπηρέτησε το μοναστήρι αυτό, δίνοντας όλους τους ανθρώπους την ευλογία του.

Και αυτό φαίνεται διότι όπου και να πάμε, είτε με την Αγία Κάρα είτε οπουδήποτε αλλού, υπάρχουν άνθρωποι που μας λένε συνέχεια για το γέροντα, τι τους είπε όλη τους τη ζωή της και αγγραφούσε μέσα σε πέντε λεπτά.

Από εκεί φαίνεται πόσο χαριτωμένος ήταν από το Θεό.

Γι’ αυτό το μοναστήρι και μετά την κίνησή του η μνήμη του είναι ζωντανή.

Από όλους προσευχήθηκαν.

Και θα έλεγα και όταν ζούσε πολλά θαύματα επιτελούσε, με την προσευχή του αλλά και μετά την κοίμησή του, την οσιακή κοίμησή του, πολλά θαύματα επιτελεί.

Πάτερ Κύριε Λέ, θα ήθελα πριν προχωρήσουμε σε αυτό το επιμέρους θέμα που θα σας ρωτήσουμε συγκεκριμένα, θα θέλαμε να μας πείτε, η ζωή του Γέροντος Ιακώβου υπήρξε όπως είπατε και εσείς αγία πριν ακόμα από την κοίμησή του.

Και αυτό φαίνεται από την συρροή των πιστών μετά από την κοίμηση του Γέροντος στο μοναστήρι σας.

Ο κόσμος έχει όχι απλώς διπλασιάστηκε και διπλασιάστηκε, αλλά πολύ περισσότερο και έρχονται για τον Γέροντα πολλοί άνθρωποι.

Γέροντα θα θέλαμε να μας πείτε, ο Γέροντας είχε κάτι το ιδιαίτερο που προσέλκυε τον κόσμο.

Ποια κατά τη γνώμη σας πιστεύετε πως ήταν εκείνα τα στοιχεία που ο Γέροντας πραγματικά.

Καταρχήν, Κώστα μου είχε πολύ αγάπη. Και νοιαζότανε παρόλα που υπέφερε, ή μάλιστα υπέφερε από πολλά πράγματα, από πολλές αρρώστιες , από εγχειρήσεις κλπ, σε κανέναν άνθρωπο δεν έλεγε δεν μπορώ να σε δω, να μην ακούς του προβλήματου.

Και πολλές φορές εμείς προσπαθούσαμε, γιατί θέλαμε να τον κρατήσουμε όσο μπορούσε περισσότερο στη ζωή, να λέμε ότι δεν μπορεί ο Γιώργης, εκείνος έλεγε αφήστε με να πεθάνω στο καθήκον μου.

Αυτή ήταν μια θυσία για τον Πατριάκο.

και πάντα μας έλεγε ο κόσμος ούτε να φάει ζητάει ούτε να πιεί, ζητάει την αγάπη μας.

Εάν αυτό μπορούμε να το κάνουμε θα πετύχουμε στη ζωή μας σαν μοναχοί.

Εάν δεν το πετύχουμε δεν μας έλεγε περισσότερο.

Μπορεί να καταλάβει κανείς ποιο ήταν το πνεύμα του γέροντα.

Είχε σας είπα πάρα πολύ αγάπη για όλο τον κόσμο.

Για αυτό και ο Θεός τον τίμησε.

Ο γέροντας Πατρίκης είχε και αγάπη αλλά είχε και πολύ μεγάλη ταπείνωση.

Υπάρχει και ένα δίκαιο, από πλευράς ταπεινώσεως ήτανε, θα πω τη λέξη, τέλειο.

Γιατί ποτέ δεν είπε εγώ κάτι είμαι.

Παρά έλεγε, αν οι άνθρωποι του λέγανε πολλές φορές, του κάνουν προτάσεις να επισκεφθεί κάνα μοναστήρι, έλεγε εγώ είμαι χίον τεθνικός όπως έλεγε ο αγιστικός μου στους Αγιορείτες.

Σκυλί ψόφιο έλεγε είμαι.

Τι να κάνω ρωτάς στον τόπο, να βρωμήσου με τις αμαρτίες μου.

Μέσα στο μοναστήρι ήταν τόσο απλός που κανείς δεν έλεγε ότι αυτός είναι γούμενος ή ξέρω οτιδήποτε άλλο.

Απέριθρος άνθρωπος, με την ευκολογιστά του, με την ταπείνωσή του, έτσι προσείλκυε την αγάπη όλου του κόσμου.

Κανείς δεν έφυγε από το πετραχήλι του να μην είναι ευχαριστημένος.

Αυτό το ζούσαμε κάθε μέρα εμείς.

Και ο Θεός είπε, μάθετε απ’ εμού, ότι «Πράος, ειμί και ταπεινός τη καρδία και βρίσκεται να ψηθείς ημών».

Ο Γιώργος ήταν πράος και ταπεινός.

Γι’ αυτό άλλωστε, Πάτερ Κύριλλε, όπως είπατε κι εσείς, ο κόσμος έρχεται κατά συρροή στο μοναστήρι.

Μάλιστα.

Θέλαμε, Πάτερ Κύριλλε, επειδή γνωρίζουμε, όπως κι εσείς προηγουμένως αναφέρατε, ότι μετά από την κοίμηση του γέροντος, ο μακαριστός παππούς, ο γέροντας Ιάκωβος, έδωσε κάποια σημεία αγιότητας.

Ναι.

Θα θέλαμε να μας λέγατε κάποια στοιχεία τα οποία πιστεύω ότι θα βοηθήσουν τους φίλους ακροατές και θα τονώσουν την πίστη αυτών που ίσως από κάποια προβλήματα της ζωής ολιγοπιστούν.

Ακούστε να δείτε.

Δεν υπερβολεί αυτό που θα σας πω ότι καθημερινά ζούμε ένα θαύμα.

τόσο από τον Όσιο Δαβίδ, όσο και από τον μακαριστό Γέροντα.

Θα έλεγε ότι αυτή την εβδομάδα που μας πέρασε, λάβαμε δύο γράμματα, ένα από την Αγγλία και ένα από τη Γερμανία, με θαύματα του Γέροντα.

Η μία κυρία, όπως μας γράφει από την Αγγλία, ήταν σχεδόν παράλληλη, δεν μπορούσε να περπατήσει, δεν είχε γνώριση βέβαια προσωπικά του Γέροντα, πήρε το βιβλίο του και μέσα από το βιβλίο του διάβασε για τον Γέροντα.

και ενώ όπως γράφει στο γράμμα δεν μπορούσε να περπατήσει, να κουνηθεί, σταυρώθηκε λέγει με το βιβλίο, τον παρακάλεσε να τη θεραπεύσει και έβαλε το βιβλίο στο προσκεφάλι της και το πρωί σηκώθηκε χωρίς να αισθάνεται παραμικρό πόνο.

Άλλη κυρία από την Γερμανία, γράφει για το παιδί της, ο πυρετός δεν έπεφτε με τίποτα, παρόλα που οι γιατροί κάνουν ό,τι μπορούσαν να κάνουν και παρακάλεσε τον γέροντα και σταύρωσε το παιδί, στείλει λίγο λαδάκι που είχε πάρει υπό το τάφο του Γέροντα και ό, το θαύμα τους το πρωί σηκώνει και το παιδί χωρίς τίποτα.

Και μάλιστα είπε στη μητέρα του ότι είδα έναν παπά που ήρθε και με ευλόγησε και μου είπε ότι θα γίνω καλά.

Και όταν του έδειξε το βιβλίο με τη φωτογραφία του Γέροντα «Μαμά, αυτός ήταν ο παπάς που με έκανε καλά.

Θα λάβουμε αυτά τα γράμματα αυτήν τη βδομάδα».

Εκτός το βράδυ ο πατήρ Παύλος πούδεσε ένα γράμμα μιας κυρίας από την Αθήνα, η οποία είχε φρικτούς πόνους στο χέρι της.

Πήγε παντού, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα και όπως μας γράφει, αφού σταυρώθηκε με το λαδάκι από το καντήλι του γέροντα που είχε έρθει στη Μοναστήρια και έχει πάρει, Την νύχτα, βλέπει, 15 Ιουνίου του 1994 γράφει η ημερομηνία, βλέπει τον γέροντα, τον ύπνονται και της λέει «παιδί μου, μη στεναχωριέσαι, εγώ ήρθα να σε βοηθήσω».

Της έπιασε, λέει, το χέρι που τον καρπό.

Την ευλόγησε και ο τοθάδος από την ώρα εκείνη μέχρι σήμερα δεν έχει ποτέ σας δει πόνος, ο γέροντας.

Αυτά είναι τα τρία που σας λέω αυτές τις ημέρες που λάβαμε τα γράμματα από τις κυρίες.

Και καθημερινά έρχονται στο μοναστήρι μας άνθρωποι και μας λένε πόσο ζωντανή είναι η παρουσία του Γέροντα στη ζωή των ανθρώπων.

Πάτερ Κύριλλε , είναι τόσα πολλά τα θαυμαστά γεγονότα του Γέροντα.

Μα εγώ σας είπα ότι ζούμε ένα καθημερινό θαύμα.

Δεν είναι υπερβολή αυτό που σας λέω.

Γι’ αυτό κι εμείς, Γέροντα Κύριλλε, θελήσαμε στην εκπομπή μας η οποία ως σκοπό έχει την φανέρωση τέτοιων γεγονότων αλλά και άλλων πνευματικών θεμάτων ούτως ώστε και οι φίλοι Ακροατές που ακούν αυτή τη στιγμή την εκπομπή ή ακόμη και οι πιο δύσπιστοι οι οποίοι θα θεωρήσουν τα γεγονότα της πίστη ως μυθεύματα γι’ αυτό θελήσαμε δια ζώσης να έχουμε αυτή την επικοινωνία ούτως ώστε και αυτοί ακόμη οι άνθρωποι να συγκλονιστούν θα έλεγα από την αλήθεια των γεγονότων.

Εγώ δεν μπορώ να πω ούτε στην ψυχή του κάθε λόγος ανθρώπου που μπορούμε να πούμε αλλά ούτε και διαφήμιση θέλουν να κάνουν αυτό.

Θέλω να το πω καθαρά και ξάστερα με τον τρόπο αυτό.

Αλλά όμως πρέπει, γιατί ο Θεός είπε εάν εμείς κρύψουμε την αλήθεια, είπε κάποτε σημερινά, και οι λίθοι κεκράξονται.

Θα μιλήσουν οι πέτρες.

Εάν εμείς δεν πούμε την αλήθεια, οι πέτρες στη μοναστήρι θα φωνάξουν.

Γιατί αυτό είναι ένα καθημερινό θαύμα.

Ποιος είναι στη μοναστήρι και σήμερα ακόμη που τα συζητάμε, όσοι άνθρωποι μας έχουν πει την παρουσία του Θεού των Αγίων στη ζωή των ανθρώπων.

Γιατί δεν θα μ’ έλεγε τίποτα άλλο παρά η παρουσία του Θεού στη ζωή των ανθρώπων δια μέσα των Αγίων.

Γέροντα κύριε να σας ευχαριστήσουμε εμείς για αυτήν την τηλεφωνική επικοινωνία που έχουμε αυτή τη στιγμή και να ευχηθούμε λόγω του περιορισμένου χρόνου της εκπομπής ο Θεός δια πρεσβειών του αγαπημένου παππού τόσο του Μοναστηριού όσο και όλων των ανθρώπων που τον έχουν γνωρίσει, να σας σκεπάζει και να στερεώνει το δικό σας αγώνα και να πρεσβεύει και όλο τον κόσμο.

Εγώ εύχομαι σε όλους σας και σας προσωπικός και στα παιδιά που βρίσκονται εκεί αλλά και σε όλο το κοινό πυρμα της Εκκλησίας η ευλογία του Θεού να είναι κοντά τους.

Να είναι στα σπίτια τους.

Οι παιδείας των Αγίων να μας σκεπάζουν όλους.

Πάτερ Κύριε να σας παρακαλέσουμε ιδιαίτερα να πρεσβεύετε για τα παιδιά εδώ στο ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος, που με το δικό τους τρόπο και αυτοί δίνουν το παρόν, ούτως ώστε οι άνθρωποι που ακούν το σταθμό και να είναι ευχαριστημένοι, αλλά και να λαμβάνουν πνευματικά μηνύματα.

Εγώ εύχομαι η ευλογία του Αγίου Θεού να είναι σε όλους μας, και στα παιδιά και στον πατέρα Νικόλαο, τον οποίο αγαπούμε πάρα πολύ, και σε όλους σας.

Σας ευχαριστούμε, Πάτερ Κύριλλε.

όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας, διότι οι Άγιοι εμάς δεν είναι μακριά από εμάς, είναι δίπλα μας, είναι κοντά μας.

Αρκεί να τους επικαλεστούμε με πίστη.

Να γίνει η ευχή σας ευχόμαστε πραγματικότητα.

Πάτερ Κύριε, σας ευχαριστούμε.

Την ευλογία του Θεού εύχομαι.

Σας ευχαριστούμε.

Ναι, είστε καλά.

Τον πατέρα Κύριλλο, φίλοι ακροατές, να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα, διότι παρά το φόρτο των εργασιών που επιτελούνται στο μοναστήρι, και παρά το γεγονός της προσέλευσης του κόσμου για το μυστήριο της εξομολογήσεως υποβλήθηκε στον κόπο να απαντήσει στην πρόσκληση της εκπομπής μας στην αναφορά που κάνουμε για τον μακαριστό Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.

Αγαπητοί ακροατές, έχουμε στην τηλεφωνική μας γραμμή την κυρία Παρασκευοπούλου Ουρανία, οικονομολόγος το επάγγελμα, η οποία θα δώσει και αυτή την προσωπική της μαρτυρία στην εκπομπή μας για το πρόσωπο του Γέροντος Ιακώβου.

Κυρία Παρασκευοπούλου χαίρετε.

Χαίρετε.

Όπως ακούσατε στο μικρό αυτό πρόλογο αναφερόμαστε στη θαυμαστή ζωή του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη.

Πράγματι θαυμαστή και με μεγάλη ευλογία για εμάς που γνωρίσαμε τον Γέροντα και είχαμε την ευλογία να δεχτούμε τις πρακτικές συμβουλές και νουθεσίες και βέβαια να σωθούμε από το χέρι του πατρός Ιακώβου γιατί πρέπει να σας πω ότι είχε πολύ μεγάλη υπαρισία στην Παναγία και στον Χριστό και στον Όσιο Δαβίδ και στον Αγιάννη τον Ρώσο.

Θα θέλαμε, κυρία Παρασκευοπούλου, μέσα από αυτή σας τη γνωριμία να μας λέγατε πώς γνωρίσατε τον Γέροντα.

Το 1982 είχα ένα πρόβλημα, το συζήτησα με μια φίλη μου, Φίλοι μου, αυτή μου είπε ότι είχε ακούσει ότι κάπου στην Εύβοια, στον Όσια Δαβίδ υπάρχει ο γέροντας ο πατήρ Ιάκωβος, της πρότεινα να πάμε και πράγματι πήγαμε.

Όταν πήγαμε εκεί, πήγαμε μια Παρασκευή βράδυ αργά, την άλλη μέρα το πρωί σηκωθήκαμε, πήγαμε στη Λειτουργία, εκεί κάθε μέρα λειτουργούν από ότι θα ξέρετε βέβαια πέντε ώρες, όταν τελείωσε η Λειτουργία ήταν κάπου πενήντα άτομα εκεί, Περιμέναμε να δούμε τον Γέροντα.

Πράγματι, ήρθε ο πατήρ Σεραφείμ και μας είπε, επειδή έχει πολλοί κόσμο, να πηγαίνουμε, ας πούμε, αν ήταν κάποιος μάνα και κόρη μαζί, ένα ζευγάρι μαζί, για να κερδίσει χρόνο ο Γέροντας να μας δει όλους.

Ε, ήρθε και η δική μας σειρά, πράγματι μπήκα μέσα στον Γέροντα με τον άντρα μου.

Όταν μπήκαμε μέσα και με το που σκύψαμε και του φιλήσαμε το χέρι, Ο γέροντας μόλις με είδε μου λέει γιατί παιδάκι μου ουρανία χωρίς εγώ να έχω προλάβει να του πω ούτε καν πως με λένε.

Και άρχισε να κλαίει, να κλαίει όμως τόσο δυνατά που τα δάκρυά του φτάνουν στο πάτωμα.

Διότι ο γέροντας από ό,τι κατάλαβα μετά είχε δει αυτά που είχα περάσει και αυτά που σχώσατε εδώ μεταξύ.

Γιατί αυτά που ήρθαν ήταν πολύ χειρότερα από αυτά που είχα περάσει.

Είχε καταλάβει δηλαδή τα πάντα.

Πάντα.

Εγώ βέβαια τα έχασα γιατί για πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα έναν άνθρωπο που δεν τον είχα ξαναδεί να κλαίει τόσο πολύ για μένα.

Και βέβαια συγκλονίστηκα εκείνη τη στιγμή.

Άρχισε λοιπόν μετά να μου λέει διάφορα πράγματα που αυτά βασικά ήταν τρόποι και διέξοδοι που θα ακολουθήσω για να περάσω αυτά που ερχόντουσαν .

Γιατί βέβαια αυτά που είχα περάσει δεν είχε πια κανένα λόγο να μου πει κάτι.

Εγώ φεύγα είχα μείνει, δεν ήξερα τι να πω και ήταν πρώτη φορά στη ζωή μου που έβλεπα έναν Άγιο άνθρωπο μπροστά μου.

Γιατί τι άλλο να πω χωρίς να του έχω πει εγώ το όνομά μου.

Ακόμα και οι φίλοι μου να πούμε ότι το είχαν ακούσει δεν με λέγανε έτσι.

Με λέγανε με έναν υποκοριστικό όνομα.

Οπότε τι άλλη εξήγηση θα μπορούσα να έχω δώσει από αυτό.

Και πώς μπορεί κάποιος ο οποίος δεν είναι Άγιος να κλαίει.

δηλαδή να κλαίει έτσι ήρεμα ήσυχα δηλαδή όχι ξέρετε να κλαίει με κραυγές και με τέτοια να μιλάει, αυτό το ήρεμο ύφος θα τον είχατε γνωρίσει φαντάζομαι και τα δάκρυα του να φτάσουν στο πάτωμα.

Είχε ο Γέροντας, κυρία Παρασκευοπούλου, αυτό το χάρισμα από το Θεό να μπορεί να βλέπει την ψυχή του κάθε ανθρώπου.

Αυτό είναι γεγονός.

Και να πονά για τον άνθρωπο.

Αυτό είναι γεγονός.

Και βασικά μετά όταν ήρθαν τα μεγάλα βάσανα, τότε κατάλαβα ότι ο γέροντας έκλαιγε για αυτά που ερχόσαστε σε μένα, και όχι για αυτά που είχα περάσει, που εγώ νόμιζα ότι για αυτά θα τα πολλά βάσανα.

Θα θέλαμε, κυρία Παρασκευοπούλου, να μας λέγατε και για αυτά που ζήσατε πριν κοιμηθεί ο γέροντας, αλλά περισσότερο να σταθούμε σε αυτά που συνέβησαν μετά από την κοίμησή του.

Όσο ζούσε βασικά ο γέροντας και περνώντας πάρα πολλά βάσανα και δεν είναι λόγος δεν θα τώρα να τα πούμε γιατί δεν υπάρχει και λόγος.

Βασικά αυτό που προέχει είναι να πούμε την βοήθεια που είχα από τον γέροντα.

Οτιδήποτε και να μου συνέβαινε πήγαινα στον γέροντα.

Ή αν δεν μπορούσα να πάθω τον έπαιρνα τηλέφωνο.

Αμέσως είχε ένα τρόπο να μου μαλακώσει την ψυχή, να με συμβουλέψει, να μου δώσει κουράγιο και αμέσως λες και γινόταν κάτι σημαντικό και εγώ πια από εκεί που ήμουν μέσα στο χάος και στην απελπισία έφτανα κουράγιο και δύναμη να μπορώ να προχωρήσω.

Όλα αυτά βέβαια όσο ζούσε.

Όταν όμως κοιμήθηκε ο γέροντας, εγώ τα έχασα.

Γιατί βέβαια σας είπω ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αποκτούσα ένα τέτοιο σπουδαίο γέροντα και είχα την τύχη και την ευλογία να έχω δίπλα μου έναν αγιασμένο άνθρωπο που να μπορώ να του λέω τα μυστικά μου, να του λέω τα προβλήματά μου και να έχω λύσεις και να ξέρω ότι η δική του προσευχή έφτανε στην Παναγία και στον Χριστό για να με βοηθήσουν και ότι εγώ ήμουνα τόσο αμαρτωλή τι να προσευχηθώ εγώ.

Όταν όμως κοιμήθηκε ο Γέροντας πια ένιωσα ότι κάτι μου έφυγε, κάτι δεν το είχα δικό μου.

Ενώ ο Γέροντας και όταν ας πούμε ήταν εδώ κοντά μας έλεγε ότι και να φύγω, Να ξέρετε ότι θα είμαι δίπλα σας.

Αρκεί και εσείς να με σκέφτεστε.

Κι εμείς και το 91 τον Νοεμβρίου, 21 Νοεμβρίου, βέβαια εγώ τα προβλήματα συνεχιζόντουσαν και βέβαια είχαν γίνει και τεράστια.

Οπότε, είχε φτάσει πια Ιούνιος του 92 και μη αντέχοντας άλλο και μη βέβαια έχοντας τον πατήρ Ιάκωβο κοντά μου, έκανα μια πολύ τραγική μεγάλη απόφαση να θέσω τέρμα στη ζωή μου, Είχα πει ότι θα έλυνα το πρόβλημά μου αυτό.

Όχι.

Απλώς και θα χανα την ψυχή μου και βέβαια κανένα πρόβλημα δεν πρόκειται να νιώθω.

Και αφού ήταν η εβδομάδα της πεντηκοστής θυμάμαι.

Φαντάζομαι πως το πρόβλημα αυτό που είχατε κυρία Παρασκευοπούλου ήταν τόσο μεγάλο για να οδηγηθείτε σε αυτή τη σκέψη.

Ναι ήταν πάρα πολύ μεγάλο.

Είχε κρατήσει πάρα πολύ καιρό.

Ένιωθα τον εαυτό μου και απέναντι στην άλλη μου οικογένεια ότι ίσως εγώ έφταιγα για όλα αυτά.

Ένιωθα ότι δεν υπήρχε λύση για μένα.

Βέβαια πολύ μεγάλο σφάλμα γιατί από τη στιγμή που υπάρχει Χριστός και η Παναγία και Άγιοι πάντα υπάρχουν λύσεις.

Αλλά καμιά φορά μας πιάνει απελπισία και βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά.

Ήταν η εβδομάδα της πεντηκοστής και ήταν η Παρασκευή προπαραμονή της πεντηκοστής, θυμάμαι.

Ήταν Ιούνιος μήνας και εγώ αφού έχω πάρει τις αποφάσεις, με έχω κανονίσει με τι θα κάνω αυτό που θέλω να κάνω και βέβαια το βράδυ ξαπλώνω στον καναπέ στο σαλόνι μου περιμένοντας να κοιμηθούν όλοι οι δικοί μου στο σπίτι για να κάνω εγώ αυτό που ήθελα.

για να μην με δει και κανένας και με σώσει, γιατί βέβαια αυτό ήταν και το.

.

.

η απόφασή μου ήταν ειλημμένη .

Πριν βέβαια φτάσω να πάω να ξαπλώσω το καναπέ, έχω πάει στα εικονίσματα, έχω παρακαλέσει την Παναγία να προσέχει τα παιδιά μου αφού θα έλειπα κι εγώ.

Έχω κάνει τα παραπονα μου στον Πατήρ Ιάκωβο ότι μ’ έχει εγκαταλείψει και με άφησε αφού έφυγε, δεν είχε κρατήσει την υπόσχεσή του που μας έλεγε ότι θα ήταν κοντά μας και όλα τα σχετικά και πως το έλεγα τώρα που είσαι στον ουρανό η Παναγία θα σε ακούει πιο καλά ενώ θα ακούει ο λεός στη γη τώρα που είσαι εκεί άρα δεν της λες τίποτα.

Και μην σας τα πω λόγο, αφού είπα όλα αυτά κλαίγοντας ξαπλώνω σε ένα καναπέ περιμένοντας να κοιμηθούν όλοι οι άλλοι για να κάνω αυτό που ήθελα.

Και ξαφνικά εκεί που είμαι ξαπλωμένη νιώθω ένα χέρι να πιάνει το χέρι μου στο καρπό ακριβώς το δεξί Και μου λέει, όχι παιδάκι μου μην το κάνεις αυτό, δεν πρέπει να το κάνεις αυτό που σκέφτεσαι.

Εγώ βέβαια νομίζω ότι είναι ο άντρας μου, τουλάχιστον βρε Γιάννη κι εσύ, αλλά και την ώρα συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι ούτε εκείνος το ήξερε.

Και ακούω τον πατήρ Ιάκωβο να μου λέει, όχι παιδάκι μου δεν είμαι ο κύριος Γιάννης, όπως να ξέρετε ότι μας έλεγε όλους κυρίους.

Και τότε καταλαβαίνω και μου λέει, Γιάννη παιδί μου μην το κάνεις αυτό, Αυτό δεν πρέπει να το κάνεις, άντεξες τόσα.

Τώρα μου λες, τώρα που με αφήσατε, μου λες δεν σε έχω αφήσει.

Θα πας μου λέει στο μοναστήρι, θα βρεις τον πατέρα Κύριλλο και θυμήσου ότι όλα αυτά θα περάσουν.

Σε παρακαλώ πάρα πολύ.

Εσύ λέγεσαι κάποτε δεν με αγαπάς πολύ.

Ναι τουλάχιστον, σας αγαπούσα και σας αγαπάω.

Τότε μου λέει άμα με αγαπάς πώς θα κάνεις αυτό.

Αν το κάνεις δεν με αγαπάς.

Εκεί την ώρα συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί.

Σηκώθηκα, ωστέ και έκανα το χέρι μου να ψάχνω μέσα στο δωμάτιο που ήταν σκοτάδια βέβαια, να πιάσω να δω τον πατήρ Ιάκωβο.

Βέβαια ο πατήρ Ιάκωβος είχε φύγει.

Αλλά το χέρι μου το δεξί, αισθανόμουν ακόμα εκεί που με είχε πιάσει το χέρι του.

Και αυτή τότε τρεις μέρες αισθανόμουν το χέρι του πατήρ Ιάκωβος στο χέρι μου.

Προσπαθούσα να μην το ακουμπήσω πουθενά, να μην το πλύνω εκεί και φύγει, ας πούμε, το χέρι του πατήρια Ακόβου.

Βέβαια, μετά από αυτό που καταλαβαίνετε δεν το έκανα.

Απλώς σηκώθηκα και έκανα μια προσευχή και ευχαρίστησα τον Χριστό και την Παναγία για τη κι άλλη μια φορά με είχανε σώσει.

Και τον πατήρ Ιάκωβο βέβαια.

Και βεβαίως θα κάνω αυτό που μου είπε μετά, να πάω στο μοναστήρι να βρω τον πατέρα Κύριλλο και να κάνω αυτό που έπρεπε να κάνω για να περάσω από το πρόβλημα αυτό που είχα στο Σαββαρά, το οποίο βέβαια και πέρασε.

Κυρία Παρασκευοπούλου, είναι όντως θαυμαστή η αναφορά σας αυτή στο γεγονός αυτό, στη βοήθεια που ο Γέροντας Ιάκωβος σας παρέσχει σε μια κατάσταση η οποία μόνο για τους ανθρώπους οι οποίοι ζουν σε αυτήν την κατάσταση μπορούν περισσότερο να σας καταλάβουν.

Αυτό είναι γεγονός ότι μόνο κάποιος που ζει μέσα σε αυτήν την κατάσταση και είναι μέσα στην Ορθοδοξία μπορεί να καταλάβει ότι μπορεί να σωθεί από τα πάντα.

Δεν υπάρχει τίποτα που ο Χριστός δεν το έκανε καλά και η Παναγία ή οι Άγιοι μας.

Δηλαδή αν μπορούσαμε να καταλάβουμε ότι οι Άγιοι μας, ο Χριστός και η Παναγία μας είναι δίπλα μας κάθε μέρα νομίζω ότι θα είχαμε λύσει όλα μας τα προβλήματα.

Εμείς πάντως, κυρία Παρασκευοπούλου, από την δική μας πλευρά, από την αναφορά μας στην ζωή του γέροντος Ιακώβου, θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε για αυτή σας την πραγματικά σημαντική συμβολή στην εκπομπή μας.

Να ευχαριστήσουμε τον Χριστό και την Παναγία που μας έστειλε τέτοιο γέροντα και να τον παρακαλούμε να είναι πάντα κοντά μας, γιατί βέβαια η ζωή είναι δύσκολη, να είναι πάντα δίπλα μας και να προσβεύει στην Παναγία και στον Χριστό να φτάσουμε και εμείς κοντά στον δρόμο γιατί βέβαια να φτάσουμε την αγιότητα του γέροντα.

Αυτό είναι όνειρο, απατηλό.

Ο γέροντας είχε αγιάσει από εδώ, από τη γη που ήτανε.

Γιατί εκείνος ήξερε να βιάζει τον εαυτό του, κυρία Πρασκευαπούλου.

Εκείνος αγαπούσε πραγματικά το Θεό χωρίς συναισθήματα του νου, αλλά της καρδιάς.

Ακριβώς.

Εκείνος είχε φτάσει στην τέλεια αγάπη για τους ανθρώπους και για τον Χριστό.

δεν ξεχώριζε κανέναν, αγαπούσε τους πάντες, ήταν έτοιμος να θυσιαστεί για οποιονδήποτε ξένο περνούσε και τους ζητούσε την ευλογία του.

Και αυτό είναι η Χριστιανοσύνη.

Κυρία Παρασκευοπούλου, σας ευχαριστούμε.

Ευχαριστώ κι εγώ πάρα πολύ που μου δώσετε τη χαρά να ευχαριστώ στον Γέροντα.

Εμείς έτσι να ευχαριστήσουμε από τη δική μας πλευρά και να ευχηθούμε ο Γέροντας Ιάκωβος, ο οποίος έχει παρησία στον Χριστό.

Πολύ μεγάλη.

Και βοηθάει όσους τους επικαλούνται με το δικό του τρόπο που εκείνος ξέρει.

Αυτό είναι γεγονός.

Θα θέλαμε λοιπόν και πάλι να σας ευχαριστήσουμε.

Πάει να με ευχαριστήσει, να ευχαριστήσουμε τον Χριστό και την Παναγία και να παρακαλάμε να είναι πάντα κοντά μας ο Γέροντας να μας οδηγεί στον δρόμο του Χριστού και της Παναγίας.

Να γίνει όπως το λέτε.

Αμήν.

Σας ευχαριστούμε πολύ.

Στην συνέχεια φίλοι ακροατές θα έχουμε τηλεφωνική επικοινωνία με τον αρεοπαγίτη κύριο Εμμανουηλίδη Εμμανουήλ Έχει και αυτός πολλά ενδιαφέροντα της παρουσίας του Γέροντα να μας διηγηθεί.

Φίλοι και ακροατές, έχουμε την ιδιαίτερη χαρά και την τιμή να φιλοξενούμε στην τηλεφωνική μας γραμμή τον αρεοπαγίτη κύριο Εμμανουηλίδη Εμμανουήλ, ο οποίος είχε την ευλογία από τον Θεό να γνωρίσει τον γέροντα.

Κύριε Εμμανουηλίδη χαίρετε.

Χαίρετε.

Θα θέλαμε μέσα από την προσωπική σας εμπειρία κύριε Εμμανουηλίδη, να δώσετε κάποια στοιχεία για την μορφή του γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη, ούτως ώστε και οι φίλοι ακροατές που ακούν αυτή τη στιγμή το ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος, τόσο εδώ στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο, να σκευραθήσουν την αγιασμένη προσωπικότητά του.

Με πολύ χαρά θα το κάνω, γιατί το θεωρώ και μια ψυχική ανάγκη, αναφερώμενος τον Γέροντα Ιάκωβο, τον οποίον εγνώρισα μέσω του συναδέλφου μου Τζούμα Δημητρίου, επί τιμή αεροπαγή του, πάνω από 10 χρόνια πριν την κοιμηση του, που έγινε στις 21 Νοεμβρίου του 1991.

Ο γέροντας είτε σε επισκέψεις που τον είδαμε απάνω στον Όσιο Δαβίδ όπου 40 ολόκληρα χρόνια εκεί υπηρέτησε είτε οσακης ερχόταν στην Αθήνα για αναγκαστικές εξετάσεις της υγείας του γιατί έπασχε από καρδιά, είχε μόνιμο βηματοδότη, είχε προβλήματα στα πόδια, στο στομάχι και ένα σωρό.

Πάντα ήταν άνθρωπος που συνδύαζε και βίωνε μια άκρα ταπεινοσύνη με απλότητα συνδυασμένη με καλοσύνη και άφατη αγάπη.

Μιλούσε έτσι πολύ απλά, με παραδείγματα, ξεκινούσε τη συζήτηση με κάποια δήθεν θέματα της καθημερινότητας και τη συνέχιζε σε θέματα εξόχως πνευματικά.

Όταν έβλεπε βέβαια αδιάφορους, απέφευγε την περέτερα συνομιλία, συνομιλία εκτός αν υπήρχε κάποιος ειδικός λόγος που αυτός τον καταλάβαινε.

Με την απλότητα του λόγου του και τη ζωντανή αγάπη που ούδη χρέσεις τον οποιοδήποτε, χαιρόσουν ώρες ολόκληρες να τον ακούς.

Ξεχνούσες πραγματικά την ώρα, άσχετα αν υπήρχε πολύς κόσμος ή όχι, και έμενες με την εντύπωση ότι ο συνομιλητής σου, ο οποίος δεν είχε σοφία κοσμική αλλά είχε σοφία Θεού, σε άγγιζε, σε σαγήνευε με τις ολοκάθαρες γυμνές αλήθειες του.

Συνήθως για να γίνει σαφέστερος έλεγε κάποια παραδείγματα και τέτοια παραδείγματα απλά ώστε να γίνουν εύληπτα, καταλήπτα από τον οποιοδήποτε.

Τι να πρωτοπεί κανείς.

Ήταν μια προσωπικότητα, μια μορφή που θα έλεγε κανείς ότι ήταν στην πραγματικότητα ένας σύγχρονος πατέρας όπως οι πατέρες εβίωναν απ’ τα πανάρχαια χρόνια.

Ένας ισοστάθειος με εκείνους, ένας ισότιμος πατέρας.

Απέκρυβε εκείνο το ευπρεπές γνώρισμα, το οποίο τονίζω, είναι ότι απέκρυβε επιμελέστατα τις όποιες αρετές του.

Έδειχνε πάρα πολύ έναν εαυτό διαφορετικό από ό,τι πραγματικά είναι.

Αυτά έτσι εν συνόψει γύρω από την προσωπικότητά του.

Εάν θέλετε κάτι συγκεκριμένο, πιο ειδικό, ευχαρίστως, μπορώ να μιλάω ώρες ατέλειωτες για τον πατέρα Ιάκωβο γιατί τον έζησα πάρα πολύ κοντά και πολλές φορές έστω και μόνοι ή με κάποιους λίγους βράδια ολόκληρα συζητούσαμε σε βάθος αλήθειες οι οποίες πράγματι σου έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη.

και ακόμη έχουν στα αυτιά μου και στην ψυχή μου τα όσα ο ίδιος μας έλεγε.

Κύριε Μανουλίδη, σίγουρα αυτά που μας λέτε έχουν υπόσταση, διότι όπως είπατε και εσείς τόσα χρόνια ζήσετε κοντά στον Γέροντα.

Εμείς θα θέλαμε να σταθούμε λίγο σε δύο στοιχεία, τα οποία είναι φανέρωμα της προσωπικότητας του Γέροντος Ιακώβου.

Το ένα είναι η αγάπη και το άλλο είναι η ταπείνωση.

Μιλήστε μας για αυτές τις δύο αρετές του Γέροντα.

Πρώτα για την ταπεινοφροσύνη θα σας πω τούτο, ότι δίωνε την ταπεινοφροσύνη και πάντα τη συνδύαζε με το άλλο το ευπρεπές γνώρισμα της απόλυτης αγάπης γιατί έλεγε η ταπεινοφροσύνη είναι πάντα συνδυασμένη με την αγάπη.

Έδειχνε δηλαδή σαν μικρό παιδί μια απλότητα, δίωνε αυτή την ταπεινοφροσύνη όχι την ταπεινολογία λέγοντας, επί παραδείγματι, γιατί εσείς επίσημοι άνθρωποι, αρεοπαγίτες, πρόεδροι εφετών, καθηγητές πανεπιστημίου, έρχεστε σε μένα τον αγράμματο, τον άχρηστο, τον απαίδευτο, τον χοϊκό, εσείς είστε οι μεγάλοι, οι ισχυροί, οι δυνατοί.

Ντρεπόταν να δεχθεί κάποιο καλό λόγο από εμάς, γιατί θεωρούσε και το εννοούσε αυτό, ανάξιο, ανάξιο όργανο του Θεού.

και όταν η κουβέντα ζέστανε και λεγόντουσα κάποιος αλήθειος ότι με τις προσευχές σου γέροντα έγινε και αυτό έγινε και το θαύμα αυτό γιατί ο γέροντας όσοι ο Σδαβής άκουσε αντί άλλης απαντήσεις αναφωνούσε ζςι κύριος των δυνάμεων το λέγω αυτό και συγκινούμαι αυτή τη στιγμή γιατί έτσι με έμφαση το αναφωνούσε ζει κύριος των δυνάμεων δότε δόξα τον Θεό σε άγγιζε αυτή του η κουβέντα έμπαινε μέσα στην ψυχή σου στην ψυχή κάθε συνομιλητού και ένιωθες παιδάκι εσύ ο ίδιος ο όποιος καθηγητής αν ήσουν ή ο όποιος επιστήμονας αρκεί να σας αναφέρω και ένα άλλο παράδειγμα ακόμα και ο νυν Πατριάρχης Βαρθολομαίος πριν γίνει ο Πατριάρχης είχε την ευτυχία να συνομιλήσει μαζί του και τόσο πολύ εγωϊτεύθηκε, γνωρίζει εκ του σύνευης τον Πατριάρχη και μάλιστα αφού τον κατασυγκίνησε και τον κατασυγκίνευσε, του είπε και να μην αλλάξεις όταν γίνεις και προκαθήμενος.

Δηλαδή προέβλεψε ακόμη και το ότι θα ανέλθει εις τον θώκον του Πατριάρχου του Οικουμενικού Θρόνου.

Δηλαδή θέλω να πω ότι η ταπεινοφροσύνη του ήταν δύο μάτια του.

Ήταν ένα, μια ταύτιση με το εγώ του.

Της συνδύαζε με την αγάπη.

Όλη η ζωή του Γέροντος ήταν μια ζωντανή παροχή αγάπης.

Αγάπη χωρίς διάκριση, μεταξύ μορφωμένων ή αγραμμάτων, μεταξύ φίλων ή εχθρών.

Και σε αυτόν που κάποτε έκοψε τα ελαιόδεντρα του Μοναστηριού και κατά κάποιον τρόπο φαίνεται εύλογα να είναι θυμωμένος και να ζητήσει τη δίωξή του, ακόμη και τη δικαστική δίωξη, ο γέροντας του έδειξε αγάπη.

Πολλές φορές ένα δείγμα της αγάπης ήταν και αυτό.

Εμείς δίναμε κάποια πράγματα ή οποιοσδήποτε επισκέψεις.

δεν τα ζητούσε, δεν τα πολύ ήθελε, αλλά εμείς πιεστικό τον τρόπο, από ευγνωμοσύνη κάτι του δίναμε.

Ε, τα έπαιρνε με το ένα χέρι Κώστα μου και με το άλλο χέρι τα έδινε στους φτωχούς και ενδεείς .

Τα έκανε μάλιστα κάποια δέματα, έβαζε και ορισμένα τρόφιμα, έβαζε και κάποια άλλα.

Και με αυτόν τον τρόπο, το μυστικό, χωρίς επιδείξεις και χωρίς να ξέρει ευεώνει αυτό.

τι πει η αριστερά, τι πει η δεξιά, η αριστερά μη γνωστό για αριστερά σου, τι πει η δεξιά σου, όπως λέγεται, έκανε αυτός αυτή την πράξη αγάπης.

Και έλεγε συχνά τούτο το λόγο, θέλω να σας τονίσω με έμφαση, ότι πολύ μεγάλη, Μανώλη μου, ευλογία υπάρχει.

Ένα δίνω δέκα μου έρχονται, δέκα δίνω εκατό έρχονται.

Δηλαδή, εβίωνε αυτή και την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη και ήταν όλος έμπλεος της ταπεινοφροσύνης και αγάπης.

Και για να καταλήξω έλεγε ότι το οικόπεδο για να χτιστεί το σπιτιστέριο και να μην μπορεί να γκρεμιστεί το οικόπεδο των όποιων αρετών και της όποιας σωστής χριστιανικής διωτής είναι η άκρατη ταπεινοφροσύνη.

Να κόψεις το εγώ σου.

Τότε μπορείς να πεις ότι είσαι κατάλληλος και πρόσφορος να κάνεις κάποια βήματα προς το Θεό.

Αυτός ήταν ο πατήρ Ιάκωβος στον τομέα αυτό της ταπεινοφροσύνης και της αγάπης.

Κύριε Μανουηλίδη, είναι πραγματικά θαυμαστά αυτά που μας λέτε, γιατί εσείς τον ζήσατε από κοντά.

Θα ήθελα όμως έτσι, δρατώμενος τις ευκαιρίες αυτής που σας έχουμε στην τηλεφωνική μας γραμμή, και είναι ιδιαίτερη αυτή η χαρά, να σας ρωτήσουμε το εξής.

γνωρίζουμε ότι είχατε εσείς μια προσωπική εμπειρία της παρουσίας του Γέροντος Ιακώβου μετά από την κοίμησή του.

Θα θέλαμε για πνευματική ωφέλεια των φίλων Ακροατών που ακούν αυτή τη στιγμή την εκπομπή μας να αναφέρατε αυτό το γεγονός.

Καταρχήν μπορώ να πω ότι όταν ζούσε πάρα πολλές φορές, μα πάρα πολλές φορές να συμπαραστάθηκε και σε προσωπικά θέματα και σε ένα θέμα υγείας μου η παρουσία του ήταν τρομερά ευθύνη και θα έλεγα καθοριστική στο ότι υπάρχω και ζω.

Αυτό δεν το λέγω γιατί είναι μια μεγάλη ιστορία και δεν το έχω πει πουθενά και ίσως δεν χρειάζεται να το πω.

Όμως του έλεγα, γέροντα, κάντο με τη δουλειά μου, με τις αποφάσεις που βγάζουμε, στον άδειο πάγο ή με τα συμβούλια.

Οι μπαταρίες μας τελείως αδειάζουν και ρετάρουν και κατά κάποιον τρόπο έχουν αδειάσει οι μπαταρίες μας και πρέπει να τις γεμίσουμε.

Τι θα γίνει? Ε, απαντούσε χαμογελώντας.

Ε, ξέρεις πως γεμίζουν οι μπαταρίες.

Τις συνδέεις τις μπαταρίες με την πηγή της ενεργειας που είναι ο Θεός.

Και στο τέλος, πάντα ρωτούσε με χαμόγελο.

Ε, Μανουλάκια, καθόμασταν δυο-τρεις ώρες μαζί, δυο-τρεις μέρες μαζί με συναδέλφους.

Ε, τώρα που γέμισαν οι μπαταρίες μπορείς να ξαναπάς κάτω.

Και κοίταξε στις συνδέσεις.

να μην αδειάσουν οι μπαταρίες και ρετάρει το μηχάνημα.

Ήταν χαρακτηριστική.

Λοιπόν, όταν κινήθη ο γέροντας, εκεί που ήμουν κουρασμένος στο γραφείο, ένιωσα ένα παράπονο.

Λέω, έφυγε και ο πατήρ Πορφύριος, έφυγε και ο πατήρ Παΐζος, έφυγε και ο πιο προσιτός από όλους τους γέροντας μας, γιατί ήταν και νεότερος από τους άλλους, ο πατήρ Ιάκωβος.

και μεταξύ σκέψεως και προσευχής έκανα έναν λογισμό.

Μάλλον ήμουν σε εγρήγορση.

Δεν μπορώ να το πω αυτό ξεκάθαρα.

Μεταξύ εγρήγορησεως και υπνέστο.

Και λέω, ωραία, φύγατε, όχι προσευχή, όλοι σας μας άφησαν το ορφανούς, τι γίνεται τώρα, οι μπαταρίες θα είναι άδειες.

Και παρουσιάζεται ζωντανός, χαμογελαστός, και μου λέει, ε, είσαι και αρεοπαγίτης, λέει, πρέπει να σε λέει λίγο κουτός.

γιατί λέω γερότα κουτός ε λέει όταν ήμουν κάτω στη γη κι εγώ μαζί γονατιστός παρακαλούσα τώρα που είμαι εδώ πάνω, τι να παρακαλέσω εσύ έχεις απευθείας τώρα με ct και αυτό με συνεκλώνησε μία ολόκληρη εβδομάδα είχα καρφωθεί σε αυτό που μου είπε τον είδα χαμογελαστό, ζωντανό και μου είπε μη φοβάσαι τώρα, τώρα έχεις κατευθείαν τηλεφωνική γραμμή, οι μπαταρίες σου Κοίταξε να είναι συνδεδεμένες και δεν θα αδειάσουν ποτέ.

Αυτό από την εμπειρία μου.

Φαίνεται λίγο κάπως υπερβολικό, αλλά είναι ένα βίωμα, δεν μπορώ να το αγνοήσω, δεν μπορώ να το υπογραμμίσω, δεν μπορώ να το εκφράσω κατά αυτόν τον τρόπο όπως το εκφράζω.

Είδατε δηλαδή κ.

Μανουλίδη έτσι στον ξύπνιο σας που λέμε στην απλή γλώσσα του λαού ζωντανό τον Γέροντα Ιάκωβο στην αδημονία που είχατε για το τι θα γίνει στο πρόβλημά σας τον πατέρα Ιάκωβο.

Ακριβώς όπως το είπα.

Κύριε Μανουλίδη, εμείς να σας ευχαριστήσουμε για αυτή τη συμμετοχή σας στην εκπομπή μας.

Και εγώ, με συγχωρείτε αν είπα κάπως λίγο με περισσότερη έμφαση αυτά που είπα.

Εσείς από το περισσότερο της δικής σας καρδιάς μιλήσετε.

αλλά είναι από την καρδιά και από μια καρδιά μάλιστα που ομολογουμένως έχει ζυμωθεί πάρα πολύ με τα λόγια του Γέροντα που παρά την απλότητά τους είχαν καθοριστική πάνω μου σημασία για την περαιτέρω πορεία της ζωής μου.

Γι’ αυτό και εμείς σας διαλέξαμε έτσι ως προσκεκλημένο της σημερινής μας εκπομπής κύριε Μανουλίδη για να δώσετε την προσωπική σας μαρτυρία.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ και αυτή τη στιγμή νιώθω νομίζω και κλαίγω τώρα Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι συνομιλώ με τον γεροντά μου και κατά κάποιο τρόπο θα θυμώσει διότι δεν ήθελε ποτέ να ακούσει κάποια λόγια που αναφέρονται σε αυτόν και είναι κολακευτικά για αυτόν.

Θα θυμώσει σίγουρα.

Εμείς θα σας ευχαριστήσουμε από την δική μας πλευρά και να ευχηθούμε Θεός.

.

.

Και σας εύχομαι ό,τι καλό.

Και σας αγορατάς σας κάθε ευκαιρία για τέτοιες ψυχικές ανατάσεις που είναι για μας παρηγοριά και ελπίδα.

Ευχαριστούμε και γεια σας.

Πόσο μπορεί να σταθεί στην λογική του σύγχρονου ανθρώπου το αναφερόμενο γεγονός της παρουσίας του μακαριστού γέροντος Ιακώβου Ιακώβου μετά από την κοίμησή του φίλοι Ακροατές.

Πόσο ακόμα θα δυσπιστούμε στην ύπαρξη της αιώνιας ζωής που τον κάθε ένα από εμάς περιμένει.

Να ακούσουμε όμως φίλοι Ακροατές και την επόμενη τηλεφωνική μας επικοινωνία που θα είναι με τον τέως σμήναρχο της αεροπορίας τον κύριο Κωστομητσόπουλος Γεώργιο.

έχει και αυτός πολλά να μας διηγηθεί.

Φίλοι Ακροατές, έχουμε την ιδιαίτερη χαρά να φιλοξενούμε στην τηλεφωνική μας γραμμή τον κύριο Κωστομητσόπουλο Γεώργιο, ο οποίος θα διηγηθεί την περιπέτεια της ασθένειάς του καθώς και την θαυμαστή θεραπεία του από τον Γέροντα Ιάκωβο.

Κύριε Κωνστομιτσόπουλες σας ακούμε.

Καταρχήν ευχαριστώ πολύ κύριε Συλλάβε για την ευκαιρία που μου δίνετε να παρουσιάσω την περιπέτεια μου στο ευρύτερο κοινό.

Την 28η Αυγώνα 1995 εισήρθα εκτάκτως στο νοσοκομείο της αεροπορίας με ισχυρό κοιλιακό πόνο και τυμπανισμό.

Αμέσως με οδήγησαν στο παθολογικό τμήμα και έγιναν το διάφορες εξετάσεις αίματος, ακτινογραφίας, υπερηχογράφημα, χωρίς να την υπηρεσθωθεί κάτι.

Την επόμενη, η κατάστασή μου επιδεινώθηκε και το απόγευμα άρχισα να παρουσιάζω μελανές κηλίδες στο σώμα μου και τα άκρα, καθώς και ύπτερο.

Αμέσως υποψιάστηκαν πάθηση της χολής μου και με οδήγησαν στο χειρουργείο με αρτηριακή πίεση 5 η μεγάλη και 3 η μικρή.

Οι γιατροί φορηδήθηκαν πάρα πολύ και επινεύρισαν ταχύτατα, λέγοντας στους δικούς μου ότι οι πιθανότητες επιβίωσης μου είναι πολύ ελάχιστες, μόλις 5%.

Διότι είχε επέλθει σηψαιμία.

Οι ελπίδες του χειρούργου απέμεναν στο Θεό.

Έκανε το σταυρό του και με χειρούργησε.

Με οδήγησαν στην Εντατική Μονάδα και με κρατούσαν στη ζωή με τα μηχανήματα, με ορους και παροχή αίματος επί δεκαήμερων.

Εγώ δεν νιώθω τίποτα, ήμουν αναίσθητος .

Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι αυτές τις δέκα ημέρες απέναντι μου και ψηλά στον τοίχο έβλεπα συνεχώς μία εικόνα 60-80 εκατοστά περίπου ενός ιερωμένου με λευκά χρυσοκέντητα άμφια και λευκό σκούφο μοναχού.

Σκεφτόμουν και έλεγα, είναι άραγε ο Άγιος Νεκτάριος ή ο Άγιος Νικόλαος, μα δεν τους έμοιαζε και δεν φορούσε μήτρα.

Βασάνιζα το μυαλό μου για πολλές ώρες να βρει ποιος Άγιος ήταν αυτός που συνεχώς έλαβε μπροστά μου επί δεκαήμερων.

Προσπαθούσα να συγκρατήσω καλά τη μορφή του, για να εξακριβώσω όταν θα γινόμουν καλά, ποιος ήταν αυτός ο προστάτης μου.

Πραγματικά η μορφή εκείνη είναι αποτυπωμένη στο μυαλό μου και δεν πρόκειται ποτέ να την ξεχάσω.

Βγήκα από την Εντατική και πήγα στο δωμάτιο αναρρώσεως.

Σε δύο-τρεις ημέρες άρχισα να συνέρχομαι, αλλά και πάλι με βασάνιζε εκείνη η εικόνα που έβλεπα και το έλεγα στους δικούς μου.

Μια ημέρα ζήτησα να δω τον χιουργό μου, να τον ευχαριστήσω.

Ήρθε και κάθισε δίπλα μου ένα υπέροχο ευσεβεστατο παλικάρι, ο χειρουργος Σακοράφας Γεώργιος.

Άρχισε να με ρωτάει πώς αισθανόμουν, τι έβλεπα στην εντατική και ήμουν τόσο ανήσυχος.

Ο κύριος Σακοράφας είναι στο νοσοκομείο της αεροπορίας.

Με πτήριζα ότι από την ώρα που μου πήγανε για το χειρουργείο, μέχρι την ώρα που μου πήγαν στο δωμάτιο ο ναρόσεως, μετά από 10 ημέρες, δεν αισθανόμουν και δεν έβλεπα τίποτε.

Ούτε γιατρούς, ούτε νοσηλευτικό προσωπικό.

Άκουα μόνο τις ομιλίες τους, χωρίς να καταλαβαίνω τι λένε.

Εκείνο που συνεχώς έβλεπα, στο ίδιο σημείο, οσάκις άνοιγα τα μάτια μου, ήταν η εικόνα ενός ιερωμένου, με λευκά άμφια και σκούφου μοναχούς στο κεφάλι.

Μάλιστα.

Άγνωστος πάντως εις εμένα.

Τότε ο γιατρός μου είπε πριν σε χειρουργήσω έκανε το σταυρό μου και επικαλέστηκα την βοήθεια του προστάτη μου πατέρα Ιακώβου ο οποίος ήταν ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ του Γέροντα στη Λίμνη Ευβοίας.

Εγώ μου είπε δεν τον γνώρισα προσωπικώς αλλά ο καθηγητής μου μου είχε πει ότι στις δύσκολες περιπτώσεις να επικαλούμαι τη βοήθεια του πατέρα Γιώργου και αυτό έκανα.

Την 19.09.1995 έφυγα από το νοσοκομείο και πήγα στο σπίτι μου αλλά πάντα η μορφή του Αγίου ήταν μπροστά μου και με απασχολούσε.

Πήγα στην εκκλησία να κοινωνήσω και έψαχνα τις εικόνες μία προς μία μήπως βρω κάποιον που να του μοιάζει.

Αφού δεν βρήκα τίποτε, έφυγα με τη μορφή του πάντα μπροστά στα μάτια μου.

Έλεγα τον περιστατικό, στους γνωστούς και φίλους μου.

Μια μέρα ήρθε να με δει μια κυρία και μου έφερε ένα βιβλίο του μακαριστού πατέρα Ιακώβου να το διαβάσω.

Μόλις είδα τη φωτογραφία του γέροντα στο εξώφυλλο, ένα ρίγος ένιωσα να μου διαπερνάει με το σώμα.

δάκρυσα, αγκάλιασα το βιβλίο και το σπάστηκα πολλές φορές.

Επιτέλους βρήκα την Αγία Μορφή που επί μέρες έψαχνα.

Αμέσως πήρα τηλέφωνο τον γιατρό που με χειρούργησε και με λαχτάρα του ανέφερα σε ποιο πρόσωπο ανεγνώρισα τον Άγιο μου να με βοήθησε να γίνω καλά.

Το δέχτηκε με ευλάβεια και μου είπε θέλω πολύ να πάω κι εγώ στη χαρά του.

Τώρα γεννήθηκε και σε μένα η λαχτάρα να επισκεφθώ τη Μονή του Οσίου Δαβίρ και να προσκυνήσω στον τάφο του.

Δεν μπορούσα όμως να οδηγήσω αυτοκίνητο τόσο μακριά και με βασάνιζε η σκέψη πώς και πότε θα πάω σε χάρη του.

Την 24η Ενδεκάτου 1995 με παίρνει τηλέφωνο ο κουμπάρος μου, ιατρός Αθανασιάδης Δημήτριος ο οποίος έζησε από κοντά την περιπέτεια μου και ζήτησε το περιστατικό και μου λέει «Πάμε αύριο στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ» ήταν το καλύτερο δώρο που θα μου έκανε.

Πράγματι, την επομένη ξεκινήσαμε και πήγαμε στο μοναστήρι ακολουθώντας τις πινακίδες της οδικής συμπλοφορίας παρόλο τα χιόνια που βρήκαμε στο δρόμο.

Η συγκίνηση και η χαρά μου δεν περιγράφονται που αξιώθηκα να προσκυνήσω τον τάφο του Προστάτη και Πατέρα Ιακώβου και που όλα εξελίχθηκαν τόσο γρήγορα και τόσο βρουνιακά.

Η Αγία Μορφή Του θα μείνει ριζωμένη βαθιά στην ψυχή μου και θα επισκέπτομαι τη χάρη Του όσο μπορώ πιο τακτικά.

Κύριε Κωνσταντινιτσόπουλε, σε αυτήν την πραγματικά συγκινητική ατμόσφαιρα που δημιουργήσατε με την αναφορά σας στο γεγονός της θεραπείας σας από τον μακαριστό Γέροντα Ιάκωβο, θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε Περισσότερο για ωφέλεια των φίλων Ακροατών αλλά και προσωπική δική μας θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε το εξής Μέσα στην Εντατική πόσα πόσες μέρες ήσασταν Ήμουνα 10 μέρες συνεχώς Ήσασταν κλινικά νεκρός όπως λέμε στην Κλινικά νεκρός δεν σας δούλευα τίποτα δεν έβλεπα τίποτα παρά μόνο τη μορφή του Αγίου Αυτή τη στιγμή μας ακούν χιλιάδες Ακροατές τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία επαρχία.

Ανάμεσά τους σίγουρα θα βρίσκονται και κάποιοι συνάνθρωποι που ίσως αμφισβητήσουν το γεγονός που μας αναφέρατε προηγουμένως.

Τι θα τους λέγατε? Εγώ είμαι ένας απλός χριστιανός, όπως το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, χωρίς μεγάλους σταυρούς και φανφάρες.

Το γεγονός όμως αυτό, με έφερε περισσότερο κοντά στην εκκλησία και πιστεύω ακράδαντα, γιατί ήμουν νεκρός και αναστήθηκα.

Τα γεγονότα δι’ αυτά καθεαυτά και οι συγκυρίες όπως η συνεχής και μοναδική παρουσία της μορφής του Αγίου τις κρίσιμες ώρες που περνούσα, η ομολογία του Ιατρού μου, η προσφορά του βιβλίου από μια τυχαία κυρία με τη φωτογραφία του Αγίου και η πρόθεση του κουμπάρου μου να με πάει στο μοναστήρι με χιόνια είναι αυτά που μπορούν να πείσουν να πείσουν τον καθένα πέντες αληθείας.

Κύριε Κωνσταντινούπολε, είναι πραγματικά τόσα πολλά τα γεγονότα που έχει συντελέσει ο γέροντας Ιάκωβος μετά από την κοίμησή του που πιστεύω πολλές εκπομπές και αν κάναμε όσα αναφορά στο πρόσωπό του δεν θα ήσαν αρκετές για να καλύψουμε το όλο θέμα.

Εμείς θα θέλαμε από την εκπομπή αυτή να σας ευχαριστήσουμε ολόψυχα για την συμβολή σας και ευχόμαστε ο Γέροντας Ιάκωβος ο οποίος έχει παρρησία ενώπιον του Δεσπότου Χριστού να πρεσβεύει τόσο για εσάς, για όλο τον κόσμο και ευχόμεθα όλα να είναι κατ ευχήν και σε εσάς και στην οικογένειά σας.

Ευχαριστώ πάρα πολύ και ευχαριστώ επίσης για την ευκαιρία που μου δώσετε να κάνω γλωστό στο ελληνικό λαό ότι και σήμερα υπάρχουν Άγιοι και πρέπει να πιστεύουμε.

Σας ευχαριστούμε και εμείς πάρα πολύ κύριε Κωνσταντινούπολη.

Γεια σας.

Φίλοι και ακροατές , έχουμε την ιδιαίτερη χαρά να φιλοξενούμε στην τηλεφωνική μας γραμμή ένα από τα πνευματικά παιδιά του Γέροντος Ιακώβου, την κυρία Δήμητρα Καββαδία.

Κυρία Δήμητρα χαίρετε.

Χαίρετε κύριε Τσανάλη.

Όπως ακούσατε στον πρόλογο της εκπομπής, προσπαθούμε σήμερα να φέρουμε στη μνήμη μας κάποια στοιχεία από τη ζωή του Γέροντος Ιακώβου, για ωφέλεια τόσο των Ακροατών, αλλά και προσωπικά δική μας.

Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Τινάλη, γιατί μου δίνετε την ευκαιρία να μιλήσω για τον πνευματικό μας πατέρα, τον μακαριστό Γέροντα Ιάκωβο τον Τσαλίκη, τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, στη λίμνη της Εύβοιας .

Ο μακαριστός Γερονιάκοβος ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα, στολισμένη με όντες τις αρετές από μικρό παιδί, τις οποίες καλλιέργησε.

Αλλά πάνω από όλα, αυτό που προσωπικά με είχε εντυπωσιάσει, ήταν η μεγάλη αγάπη που έτρεφε και το συνάνθρωπο.

Για μας όλους που πηγαίναμε εκεί πέρα και έσκυβε πάνω στα προβλήματά μας, με πολλή αγάπη, με στοργή, με αφοσίωση, προσπαθούσε πώς να μας βοηθήσει και πώς να μας ξεκουράσει.

Και ενώ πηγαίναμε με πολύ άγχος και πολύ στεναχώριες στην καρδιά μας, όταν φεύγαμε, φεύγαμε τελείως άλλοι άνθρωποι, γεμάτοι ελπίδα, γεμάτοι παρηγοριά, γεμάτοι από την αγάπη του Γέροντα.

Στον καθέναν από εμάς έδινε την εντύπωση ο πατήρ Ιάκωβος ότι τον αγαπούσε περισσότερο από τους άλλους, ενώ το ίδιο πολύ αγαπούσε όλους μας.

Γι’ αυτό όλες τις ώρες του 24ώρου τις κατανάλωνε για μας.

Από το που θεωρούν τα χαράματα, μέχρι στις 12 η ώρα τα μεσάνυχτα και, η σχολή του ή με τη Θεία Λειτουργία ή με την Εξομολόγηση ή με τις κατηδίαιες ερωτήσεις των καθένα από μας και με τους πόνους μας.

Έκλαιε ο Γέροντας, τόση πολύ αγάπη είχε και δεν έκλαιγε εκείνη την ώρα ή δεν το έκανε απλώς γιατί ήταν τόσο αγνός, αλλά αυτό το έβλεπε σε κάθε στιγμή της ζωής του.

Ότι πήγαινε και προσεύχεται και έκλαιγε για του κάθε έναν στο πόνο για να μας ξεκουράσει ο Θεός και να μας βοηθήσει.

Θυμάμαι μια φορά πόσο ο Γέροντας είχε στενοχωρηθεί γιατί είχαν έρθει κάτι προσκλητές από ένα μέρος της Θεσσαλίας και κάποια αδελφή του είχε πει ότι μια από τις άλλες την είχε πειράξει και ήταν κάτι πειρασμικό.

Ο γέροντας συνεβούλευσε την άλλη την αδελφή που πείραζε την πρώτη ότι δεν έπρεπε να το κάνει.

Και όταν φτάσανε στην πόλη τους, ύστερα από μία ώρα τον ξαναπήρε το γέροντα στο τηλέφωνο η πρώτη αδελφή και είπε ότι συνέχισε να τον πειράζει, να την πειράζει η άλλη.

Και ο γέροντας τόσο πολύ που στενοχωρήθηκε, που γέμισαν τα μάτια του δάκρυα και έκλαιγε.

Έκλαιγε, μπορώ να πω, περισσότερο για τη δεύτερη αδελφή που πείραζε την πρώτη παρά για την άλλη που έσηκων το σταυρό του πειρασμού.

Μάλιστα.

Κυρία Καββαδία, τέτοιων γεγονότων είμαστε κι εμείς αυτόπτες μάρτυρες και εγώ θυμούμαι πολλές φορές που βρισκόμουν στο μοναστήρι του οσίου Δαβίδ, βλέπαμε τον γέροντα να ταράσετε το στήθος του από τον πόνο για τον συνάνθρωπο.

Θα ήθελα όμως μια και έχουμε αυτή την χαρά να σας έχουμε στο τηλέφωνο, να μας πείτε και εκείνο το προσωπικό γεγονός, που είναι ένα άλλο δείγμα της αγάπης του γέροντα προς εσάς και στον σύζυγό σας, Πιστεύω θα ωφελήσει πολύ τους Ιούλιου ακροατές που ακούν αυτή τη στιγμή την εκπομπή μας.

Η αλήθεια κύριε Τσινάλη είναι ότι έχω πολλές εμπειρίες από τον Γέροντα και πολλά πράγματα θαυμαστά έχουν ζήσει και εγώ και ο άνδρας μου και όλη μου η οικογένεια όσο ζούσε ο Γέροντας.

Αλλά ωστώς θα σας πω αυτό που μου είχε συμβεί το 1986 τον Ιούλιο όταν ήμουν στο εξοχικό μας σπίτι σε μια παραλία της Κορινθίας και επειδή εκείνο το βράδυ έλειπε ο άντρας μου, ήταν εδώ στην Αθήνα γιατί εργάζεται, ήταν επιθεωρητής σε μια ασφαλιστική εταιρεία, εγώ ήμουνα μόνη στο σπίτι και κατά σύντοση έλειπαν από τα σπίτια τους που είναι δίπλα από το δικό μας και τα αδέλφια μου, γιατί έχουν και τα αδέλφια μου γύρω σπίτια.

Ήμουνα μόνη.

Το βράδυ, σε 11.30 ώρα, άκουσα πατήματα στο τσιμέντο της αυλής και κατάλαβα ότι κάποιος θα ήταν ξένος, αφού δεν χτύπησε ούτε κουδούνι, ούτε τίποτα.

Εγώ, βέβαια, εκείνη την ώρα είχα σβήσει το φως και είχα ετοιμαστεί και είχα ύπνο.

Άναψα, λοιπόν, τα φώτα και τότε άκουσα γρήγορα πατήματα που τρέχανε για να απομακρυνθούν.

Φυσικά επειδή ήμουν μόνη μου δεν άνοιξα πόρτα ούτε καν, αλλά απλώς έκανα το σταυρό και ζήτησα, επικαλέστηκα το Θεό να με προστατεύσει.

Κάθησα πολλές ώρες ξάγρυπνη γιατί είχα αναστατωθεί και φοβήθηκα, δεν ήξερα τι άνθρωποι αυτοί ήταν, δεν θα είχαν έρθει οπωσδήποτε για καλό, θα είχαν έρθει να με κλέψουν.

Κάθε περίπτωση αφού οι ώρες περνούσαν, στο τέλος κοιμήθηκα γύρω στη δυόμιση ώρα, Μετά από μισή ώρα τα έσβησε το φως και στη στριθή μεση άκουσα κάτι θορύβους οι οποίοι ήταν πολύ αιταφές.

Νόμιζα ότι επειδή βάψαμε τότε τα κουφώματα και είχαμε μαστόρφωση ότι ίσως είχαν έρθει οι γάτες και γκρατζούνιζαν την εξώπορτα.

Και όπως ήμουν απ’ τον ύπνο σηκώθηκα απ’ την κρεβατοκάμαρα, βγήκα στο office και στο hall και πήγαινα να την ανοίξω την εξώπορτα για να διώξω τις γάτες όπως νόμιζα.

Εκείνη τη στιγμή όμως έπεσαν τα μάτια μου πάνω στο σταθερό της κυρίας εισόδου της πόρτας που έχει ένα κρύσταλλο με σιδεριά και είδα ότι ένας ψηλός άντρας είχε στυλώσει την πλάτη του και έσπρωχνε από τη μια πλευρά.

Αλλά έβλεπα όμως ότι έσπρωχνε το και η πόρτα γιατί λύγιζε, έκανε ένα πράγμα σαν λύγισμα και δεν ήταν και κλειδωμένη η πόρτα εκείνη το βράδυ γιατί καλάθηκε η δαριά.

Αποδύθηκα αμέσως, έκανα το σταυρό μου και όταν πια άναψα τα φώτα, αρχίζει το έβαλε στα πόδια.

Και πήγα από το παράθυρο της κουζίνας αλλά είδα μόνο πλάτες, δεν είδα τίποτα ούτε γνώρισα ανθρώπους.

Γύρισα στο Λίδη Γκρούν που είναι συνέχεια με το χώρο και είπα σε ένα εικονάκι του Αγίου Νικολάου που έχουμε πάνω στο τζάκι και που τον είχα βάλει για φύλακα, που τον είχαν δώσει από το μοναστήρι της βάρκιας του αγίου Νικολάου.

Του λέω «Άγιε Νικόλα μου, εγώ σε έβαλα για φύλακα εδώ πέρα και τώρα κοίταξε τι μου συμβαίνει».

Ωραία έφυγα και μόνη μου και αυτοί ήρθαν να με ελευθερήσουν.

Και όταν γύρισα για να πάω προς την κρεβατοκάμαρα, τότε βλέπω ολόκληρο τον πατέρα Ιάκωβο προς τα όντα.

Ζούσε ο πατήρ Ιάκωβος γιατί ήταν το 86.

Ο πατήρ Ιάκωβος εκοιμήθηκε το 1991 των Εισοδίων.

Δεν μου μίλησε, δεν του μίλησε γιατί εντυπωσιάστηκα που είδε τον Γέροντα και μετά χάθηκε ο Γέροντας.

Πήγαμε αμέσως ύστερα από λίγες μέρες με τον άντρα μου πάνω στο μοναστήρι γιατί συνηθίζαμε να πηγαίνουμε συχνά, μόλις μας είδε και μας καλωσό, μη δίαισε ο Γέροντας.

Γιατί ο Γέροντας εγνώριζε το γεγονός.

Γι’ αυτό μας είπε τότε, απευθυνόμενος προς εμένα, Είδατε κυρία Δήμητρα που ήρθαν οι ληστές κάτω εκεί στο σπίτι που έχετε στη θάλασσα και θα σας λήστευαν.

Εδώ δηλαδή είχαν νομίσει ότι ήταν κλέφτες.

Αλλά ο γέροντας ήξερε ότι αυτοί είχαν πιο κακό σκοπό γιατί τους απεκάλεσε ληστάς.

Και ο γέροντας όπως είχε για όλα τα πνευματικά του παιδιά και όλους τους προσθυμητάς με έρημνα και αγάπη να μας προστατεύει από το κάθε τι, με τη μεγάλη του αγάπη, είχε προείδει το τι θα γίνεται στο σπίτι μας και γι’ αυτό ήρθε και με βοήθησε να ξυπνήσω που κανονικά δεν έπρεπε να ξυπνήσω, που ούτε μισή ώρα δεν είχα κοιμηθεί, ήταν πρώτος μου ύπνος.

Ω και άναψα το φως και φύγανε, αλλά και να με παρηγορήσει ότι εδώ είμαι παιδί μου.

Βέβαια ο Γέροντας είπε ότι ο Άγιος Δαβίδ ήτανε που ήρθε και εγώ του είπα όταν μου το είπε και ένα μήνα πριν να κοιμηθεί το 1991, του λέω Γέροντα εγώ μπορεί να ήταν ο Άγιος Δαβίδ αλλά δεν ήταν ο Άγιος Δαβίδ, ήταν εσάς.

Και πάλι μειδίασε με αυτόν τον χαρακτηριστικό τρόπο που μειδιούσε ο Γέροντας και δεν είπε τίποτα.

Δεν είπε ούτε αν ήταν ο Άγιος Δαβίδ ούτε αν ήταν εκείνος Ήταν πολύ σεμνός και το κάθε τι που σου πρόσφερε μια βοήθεια δεν ήθελε να το παρουσιάσει σαν δικό του ποτέ.

Είναι πραγματικά ο Θεός, κυρία Δήμητρα, θαυμαστός εν της Αγίας Αυτού.

Σίγουρα είναι τόσα πολλά τα θαυμαστά γεγονότα που ο Γέροντας Ιάκωβος έχει επιτελέσει, κυρία Καββαδία, που πιστεύω πολλές εκπομπές θα χρειαζόταν για να τα αναφέρουμε.

Εμείς πάντως σας ευχαριστούμε για αυτή σας την συμβολή στην εκπομπή μας και ευχόμαστε ο Γέροντας Ιάκωβος που σε όλους τους ανθρώπους, στη συνείδηση όλων των ανθρώπων είναι Άγιος μέσα στην Εκκλησία μας, να σας επισκιάζει πάντοτε και να προσβέβει στο Θεό τόσο για εσάς αλλά και για όλο τον κόσμο.

Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ.

Εγώ σας ευχαριστώ κύριε Τσινάλη και αντεύχομαι το ίδιο για εσάς και για όλο τον κόσμο, γιατί πράγματι ο Πετουριάκος έχει μεγάλη παρρησία και αυτή τη στιγμή μπορεί μόνος του να ζητά και να λαβαίνει από τον Κύριο για τον κάθε ένα μας ό,τι έχουμε ανάγκη.

Ανάγκη πνευματική φυσικά.

Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

εκτά που ομολύσαν τον Χριστού ενός βεβαιού μέτρων.

Φίλοι και Ακροατές, έχουμε στην τηλεφωνική μας γραμμή ένα από τα πνευματικά παιδιά του μακαριστού γέροντος Ιακώβου, τον αρεοπαγίτη κύριο Δημήτριο Τσούμα, ο οποίος θα μιλήσει στην εκπομπή μας και θα δώσει την προσωπική του μαρτυρία.

θα μιλήσει στην εκπομπή μας και θα δώσει την προσωπική του μαρτυρία.

Κύριε Τσούμα χαίρετε.

Χαίρετε.

Θα θέλαμε μέσα από την προσωπική σας εμπειρία, που νομίζω ήταν αρκετά χρόνια κοντά στον Γέροντα, να μας λέγατε κάποια στοιχεία για να μπορέσουν και οι φίλοι ακροατές να σκιαγραφήσουν την προσωπικότητά του.

Μάλιστα.

Είχα τη μεγάλη ευλογία να γνωρίσω τον μακαριστό πατέρα Ιάκωβο Πολλά χρόνια πριν από την εκδημία του, από την πρώτη στιγμή με κατέκτησε με την απλότητα, την ταπείνωση και την απέραντη αγάπη του.

Γι’ αυτό τον είχα γέροντα πνευματικό, αλλά όχι μόνον εγώ, όπως είχα διαπιστώσει και καθηγητές Πανεπιστημίου της Θεολογικής Σχολής, Μητροπολίτες και άλλη ανώτατη δικαστικοί λειτουργοί .

Είχε μια αγάπη απέραντη προς όλους, η οποία εκδηλώνεται εμπράκτως, είτε με την υλική βοήθεια που έδινε, με τα χρήματα δηλαδή τα οποία συνεκέντρωνε, σε φτωχούς, αρρώστους και αναξιοπαθούντας, είτε με την πνευματική βοήθεια την οποία έδινε, δια του μυστηρίου της Εξομολογήσεως, σε όσους κατέφεραν προς αυτόν.

και ήτανε χιλιάδες μπορώ να πω από όλη την Ελλάδα.

Ήτανε χαρακτηριστική η ταπείνωση του, μου έλεγε συχνά, κύριε Δημήτρη μου, διότι έτσι με αποκαλούσε, τι θέλετε εσείς επίσημα πρόσωπα, και ταλαιπωρείστε, ξοδεύεστε, διαθέτετε χρόνο, να έρθείτε να δείτε έναν αγράμματο καλόγερο.

Και όσοι στο μεγαλύτερη ήταν η ταπείνωση του Γέροντα, Τόσο εμείς τον αγαπούσαμε, τον τιμούσαμε περισσότερο.

Δεν ξέρω, είχε μια απέραντη αγάπη, παρά τα προβλήματα τα οποία είχε εγγύας, διότι είχε και βηματοδότη, είχε κάνει εγχείρηση στομάχου, είχε θρομβωση στα πόδια, είχε προστάτη.

Παρόλα αυτά, προσέφερε τις υπηρεσίες του, τις πνευματικές κυρίως υπηρεσίες του, σε όλο τον κόσμο που κατέφευγε σε εκείνον και όπως προανέφερα ήταν χιλιάδες.

Δεν ξέρω τι θα θέλατε άλλο συγκεκριμένο να σας πω.

Εσείς κύριε Τσούμα έχετε γνωρίσει τον Γέροντα αρκετά χρόνια όπως είπα και προηγουμένως.

Οι φίλοι Ακροατές που ακούν αυτή τη στιγμή την εκπομπή μας θα θέλανε από εσάς να ακούσουν κάποιες εμπειρίες οι οποίες δείχνουν αφενός τις αρετές του Γέροντα και αναφέρομαι στην αγάπη και στην ταπείνωση αφετέρου και στην όλη του προσωπικότητα.

Θα θέλαμε έτσι για να μπορέσουν και οι φίλοι ακροατές να σχεγραφίσουν την προσωπικότητά του, να μας λέγατε κάποια πράγματα που θα τους βοηθήσουν τόσο σε πνευματική κατάνυξη, όσο να τους συνοδεύει αυτή η εκπομπή με τα λεγόμενά σας και σε έτσι μια πνευματική ανάταση.

Ακούστε να δείτε, εγώ λόγω του στελού πνευματικού δεσμού, τον οποίον είχα με τον Γέροντα, θα μπορούσα να αναφέρω πολλά περιστατικά, αλλά χρειάζεται πολύ χρόνος.

Εν πάση περιπτώσει έχω προσέξει το εξής, ο γέροντας, σας είπα, διακρίνεται για την απλότητα, την ταπείνωση και την αγάπη του.

Γράμματα δεν εγνώριζε, αλλά όμως ήταν ένας σύγχρονος πατέρας της εκκλησίας.

Εκείνο το οποίο θέλω να πω, βλέπω τώρα ότι για την προσωπικότητα που λέτε του γέροντα και για την αγιότητα του γέροντα, βλέπω τις διαστάσεις τις οποίες έλαβε το μοναστήρι μετά την εκδημία του.

Το μοναστήρι έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις.

Αυτό το έχω διαπιστώσει εγώ ίδιος.

Όταν πρώτο πήγα στο μοναστήρι και γνώριζε τον γέροντα, ήτανε τρεις πατέρες, τρεις γέροντες και σήμερα είναι δεκαπέντε.

Λοιπόν, επίσης, έχει γίνει από μοναστήρι που ήταν, έχει γίνει προσκύνημα.

Χιλιάδες, όποιος αμφιβάλλει για αυτά που λέγω, όποιος θέλει να έχει μια προσωπική εμπειρία, Πάνε τον κόπο να πάει ένα προσκύνημα στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίρου.

Να δει τι γίνεται εκεί.

Να δει 20-30 πουλμαν μαζί από όλη την Ελλάδα.

Από την Κρήτη, από τη Μακεδονία, από τη Θράκη που πηγαίνουν εκεί να προσκυνήσουν στον τάφο του Γέροντα.

Θα δείτε, θα σας πουν οι πατέρες.

Δεν θέλω εγώ να αναφερθώ.

Κύριε Τσουμα, ακριβώς, ακριβώς.

Πολλά θαύματα.

Θαύματα πολλά.

δεν έχουμε χρόνο να σας πω.

να πάνε λοιπόν να δούνε τις τεράστιες διαστάσεις που έχει πάρει το μοναστήρι από πλευράς πνευματικής, από πλευράς αδελφότητος και από πλευράς κτηριακής.

Έγινε ένα προσκύνημα, ένα πανελλήνιο προσκύνημα.

Και όχι μόνο από όλη την Ελλάδα, αλλά και από το εξωτερικό, από έξω, από τον Καναδά, από την Αμερική, από την Αγγλία.

Πηγαίνουν εκεί να προσκυνήσουν στον τάφο του Γέροντα.

Να σας πω ένα περιστατικό από το τελευταίο προσκύνημά μου.

Είχαμε διανυκτερεύσει εκεί με μια ομάδα συναδέλφων και φίλων και οι πατέρες μου έβαζαν ένα κελί απέναντι ακριβώς από το μνήμα του Γέροντα.

Ακριβώς απέναντι, 6-7 μέτρα ανατολικά.

Στις 2 περίπου από τα μεσάλα δεν σηκώθηκα από το κελί, βγήκα στη βεράντα, απέναντι σας λέω ακριβώς από το μνήμα του Γέροντα να προσευχηθώ.

Προσευχήθηκα, δεν θυμάμαι πόση ώρα, και όταν πρώτο να αποσυρθώ μέσα εις το κελί μου βλέπω μια σκιά στον τάφο η οποία λόγω του σκότους διότι δεν έχει και φώτα εκεί δεν μπορούσα να διακρίνω την ώρα της προσευχής μου και μετά διέκρινα λοιπόν τη σιλουέτα μιας κοπέλας μιας νεαρής κοπέλας η οποία ήταν ορθή αφορούσε μαύρα και δύο η ώρα προσηύχετο εις τον τάφο του γέροντα.

Μου έκανε εντύπωση μετά δεν της είπα τίποτα αποσυρθεί μέσα εις το κελί μου Μου έκανε πάρα πολύ συμπερτός η εντύπωση να κάθεται μια κοπέλα με τα μαύρα δύο η ώρα στον τάφο του Γέροντα και να προσκυνάει.

Κύριε Τσούμα, είναι όλα καλά αυτά που μας λέτε και πράγματι πηγάζουν μέσα από τη δική σας καρδιά η οποία είχε την ευλογία από το Θεό να γνωρίσει τον Γέροντα.

Όμως, στον σταθμό μας υπάρχουν και ακροατές οι οποίοι ίσως από τα λεγόμενά σας δημιουργήσουν την εντύπωση ότι δεν έχουν έτσι τα πράγματα.

Τι θα τους λέγατε? Θα τους παρακαλούσα να μην έχουν καμία αμφιβολία για αυτά που τους λέγω, διότι τα λέγω απ’ την καρδιά μου, τα λέγω διότι τα πιστεύω και δεν έχω κανένα συμφέρον.

Εν πάση δε περιπτώσει θα τους συμβούλευα να πραγματοποιήσουν ένα προσκύνημα στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ, στη Λίμνη της Ευβοίας , και θα διαπιστώσουν και με την ίδια τους αντίληψη αυτά τα οποία λέγω.

που θα ακούσουν από προσκυνητές , όχι μόνο από πατέρας, ξένους από όλη την Ελλάδα, θα ακούσουν πολλά για τον Γέροντα και θα πιστούν απολύτως για την αγιότητα, την ταπείνωση και την εν γένει προσωπικότητά του.

Κύριε Τσούμα, εμείς να σας ευχαριστήσουμε για αυτή σας την τόσο πραγματικά θα έλεγα αγιασμένη κουβέντα που ήρθαμε για το πρόσωπο του Γέροντος Ιακώβου και να παρακαλέσουμε τον Γέροντα Ιάκωβο, τον προστάτη μας θα έλεγα, να πρεσβεύει τόσο για εσάς που μας τα είπατε τόσο όμορφα για τον Γέροντα, αλλά και για όλο τον κόσμο.

Να σας ευχαριστήσουμε και να ευχηθούμε ό,τι άλλο εσείς θέλετε.

Σας ευχαριστώ πολύ κι εγώ κύριε Συνάλλη, διότι μου δώσατε τη δυνατότητα να αναφερθώ για λίγο εις τον Γέροντα, τον μακαριστό πατέρα Ιάκωβο, τον οποίον τόσο πολύ αγαπούσα, τόσο πολύ σεβόμουν, αλλά τώρα αγαπώ και σέβομαι περισσότερο.

Σας ευχαριστούμε και εμείς.

Χαίρετε.

Φίλοι ακροατές, έχουμε στην τηλεφωνική μας γραμμή τον κύριο Τσαλίδη Δημήτριο, ο οποίος διαμένει στην Ιστιαία Ευβοίας και είναι γιατρός το επάγγελμα και έχει και αυτός να δώσει την δική του μαρτυρία στην σημερινή μας εκπομπή για το πρόσωπο του Μακαριστού Γέροντος Ιακώβου.

Κύριε Τσαλίδη χαίρετε.

Γεια σας.

Τηλεφωνούμε από το ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος και από την εκπομπή Αθωνικά Άνθη.

Συζητούμε σήμερα στην εκπομπή μας για το πρόσωπο του Μακαριστού Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη και θα θέλαμε τη δική σας συμβολή στην εκπομπή μας, μια και γνωρίζουμε ότι είστε μάρτυρας ενός γεγονότος που ο κοινός νους δεν θα μπορούσε να δώσει εξήγηση.

Χαιρετίζω την εκπομπή σας με πολλή αγάπη και εύχομαι πάντα να πηγαίνει μπροστά για να δίνει στάρους στους πιστούς της Εκκλησίας μας και να δίνει πίστη στους που ίσως δεν πιστεύουν.

Υπήρξε αμάρτητα ενός γεγονότος θαυμαστού που είχε σχέση με τον πατέρα Ιάκωβο τον Μακαριστό Σαλίκη.

Στις 17 Ιουλίου το 1993 εκλήθην να εξετάσω κάποιο παιδάκι.

Οι γονείς ήταν και οι δύο επιστήμονες, ο πατέρας φυσικός, η μητέρα φιλόλογος.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο του παιδιού ήταν γεμάτο από εικόνες διαφόρων Αγίων και πολλές εικόνες του Μακαριστού γέροντα.

επειδή τα παιδιά και τα δυο, το ζευγάρι, ήτανε πνευματικά τέκνα του γέροντα.

Αφού εξέτασαν το παιδάκι.

Το επάγγελμά σας είναι παιδίατρος νομίζω.

Και πάμε στην τραπεζαρία να συζητήσουμε ορισμένα πράγματα που λέμε, περί θηλασμού, για διαπαιδαγώγηση του παιδιού, για τις λοιμώξεις κτλ κτλ.

Όλοι σκαθήσαμε εκεί πέρα, άρχισε η μητέρα να κλαίει πάρα πολύ.

Λέω Μαρία γιατί κλαίς, τι συνδέεται.

μου λέει θα σου το πούμε τώρα γιατί είσαι γιατρός μας, θα παρακολουθείς το παιδί μας και είναι σαν να είσαι συγγενείς μας.

Το παιδί μου δεν είναι καλά.

Τι έχει απ’ την εξέταση και μάλιστα εκείνη την ώρα απόρρισα εγώ γιατί δεν βρήκα τίποτα.

Μου λέει πάρε αντί αλληλείς απαντήσεις μου δίνει ένα χαρτί το οποίο είχε το τίτλο απάνω νοσοκομείο παίδων Αγίας Σοφία τμήμα μεσογειακής αναιμίας και έλεγε από κάτω και από κάτω ότι από την εξέταση του ομφαλιου λωρου και της στέρνας, κατά πάσα πιθανότητα το παιδί θα σε έχει ομόζυγο διταμεσογειακή αναιμία, δηλαδή την νόσο, όχι στίγμα απλώς.

Εκείνη την ώρα απόρρισα εγώ και λέω καλά βρε παιδιά, και οι δύο επιστήμονες τους, αν δεν κάνατε μια ηλεκτροφόρηση μοσφαιρής, προτού να μην τέλει.

Ε, το ξέραμε ότι είμαστε φορείς της νόσου.

και μετά δεν κάνατε μια μυοκέντηση, μια μυοπαρακέντηση να δείτε αν το παιδί να κάνει προφοβλάσεις.

Που λένε δεν την κάναμε.

Λέω γιατί.

Θα σου πούμε λέει τι συνέβη.

Όπως ξέρεις οι άνθρωποι είχαν καιρό χρόνια να κάνουν παιδί.

Ο μακαριστός γέροντας ένα χρόνο προτού να κοιμηθεί μας είπε, για συγκεκριμένα στη σύζυγο.

Μαρία μην στεναχωριέσαι, με τη βοήθεια των γιατρών του οσίου αλλά κυρίως του Θεού, θα τη λάβεις και ό,τι και να σου πούνε, ό,τι και να μάθεις για αυτό το έμβρυο, δεν θα το χαλάσεις.

Όλα θα πάνε καλά.

Δεν τα έλεγε από αυτό που μας είπε και εφόσον είχαμε χρόνια να κάνουμε παιδί και πράγματι μας είπε και τη μέρα της σύλληψης, αποφασίσαμε να κρατήσουμε το παιδί και να τραβήξουμε το σταυρό μας.

Λέω Μαρία, δεν ξέρω τι να σου πω, ξέρεις θα βγάλεις τώρα ένα παιδί το οποίο κάθε 20 μέρες θα θέλει μετάγευση και σε ποια ηλικία θα φτάσει δεν ξέρουμε.

Λέει, εμείς αποφασίσαμε ότι και να συμβαίνει να αρχιοκρατήσουμε το παιδί και να πάμε μπροστά.

Λέω, μακάρι ο Θεός να σας βοηθήσει.

Πήγα στον Νιν, ηγούμενο της Μονής, τον οποίο ρώτησα για αυτό το οποίο συνέβη.

Μου λέει, τα παιδιά τα ξέρω, ήταν πνευματικά τέκνα το πατρός Ιακώβου, έχουν πολλή πίστη.

Πιθανόν, εσύ από κάποια άλλη πλευρά, σαν γιατρός να τους στηρίξεις.

Αυτό που συνέβη ήταν ότι το παιδάκι μεγάλωνε φυσιολογικά, έβαζε βάρος φυσιολογικά, ενώ αυτά τα παιδιά δεν βάζουν βάρος και μπορώ να πω και παραπάνω, και πάντα το όποτε ερχόταν και το εξέταζα το παιδί, έλεγα βρε Μαρία δεν μου φαίνεται ότι έχει τέτοιο πράγμα το παιδί, πάει πάρα πολύ καλά και έλεγε μακάρι.

Υφανόν αυτό να της έδινε δύναμη για μεγαλύτερη προσοσιασμό και μεγαλύτερο πλησίασμα προς το θείο.

Επέρασε ο καιρός, κλείσαμε τους 7 μήνες και ήταν να πάει να κάνει και ηλεκτροφόρηση αιμοσφαιρίνης για να δούμε αν έχει μεσογειακή αναιμία.

Βρεθήκαμε Κυριακή Απρίλης ήταν μήνας πάνω στον Όσιο Γαβής και μου είπαν ότι πάνε για να κάνουν την ηλεκτροφόρηση.

Άθελα με τη βοήθεια του Θεού και του Οσίου όλα να πάνε καλά.

Την Πέμπτη, αφού πήγαν τρίτοι μέσα, με πήρε τηλέφωνο και είχε 11,3 αιμοσφαιρίνη και 33,5 αιματοκρίτη.

Φυσικά της είπα ότι πλέον, μιλάω τώρα σαν επιστήμονας, δεν έχει ομόζυγο.

Το πολύ πολύ είναι να έχει την εταιροσύνη, να έχει το στίγμα δηλαδή.

Είχε την ανησυχία του, την επόμενη πέμπτη βγήκε η ηλεκτροφόρηση και το παιδί δεν είχε απολύτως τίποτα.

Πολλοί συνάδελφοι όταν με το συζήτησα αυτό, αυτό το γεγονός ήταν που με έκανε να γυρίσω στην εκκλησία και να πλησιάσω πάρα πολύ στην εκκλησία, όμως όπως σας είπα πρώτα δεν πήγαινα συχνά, γιατί ήταν κάτι συμπλονιστικό για μένα.

Πολλοί συνάδελφοι συγκεντρώντας μου λέγανε «Μα δεν είναι δυνατόν να κάνουν οι γιατροί λάθος από το αίμα που πήραν από το νομάλιο και από τη στέμνα».

Για μένα το θαυμαστό, το θαύμα, είναι το γεγονός της προφητείας του γέροντα, ο οποίος της είπε «Μαρία, με τη βοήθεια των γιατρών του Ουσίου αλλά Κυρίου του Θεού, θα συλλάβεις και τσίπη την Ημερομηνία».

Εγώ λέω, εάν δεν άκουγε το μακαριστό Γέροντα και χάλαγε αυτό το παιδί, θα είχε σκοτώσει ένα πλάσμα το οποίο θα ήταν ολόγερο, δεν θα είχε τη χαρά της μητρότερης, γιατί δεν έχει πλέον ελπίδες να κάνει άλλο παιδί και όλα αυτά θα πήγαιναν χαμένα.

Θα είχε κάνει δηλαδή ένα φόνο σε ένα γερό παιδί και δεν έχει τη χαρά της μητρότερης.

Αυτό ήταν ένα από τα πολλά θαύματα τα οποία υπάρχουν και είναι γύρω μας από το μακαριστό Γέροντα τον πατέρα Ιάκωβο.

Ειωνία ζωή μου.

Κύριε Τσαλίδη, εμείς να σας ευχαριστήσουμε για αυτό το πραγματικά θαυμαστό γεγονός που γίνατε εσείς Μάρτης και ευχόμαστε ο Θεός να σας δίνει δύναμη έτσι με την παρισία που έχετε και τα λέτε και να στηρίζετε από πλευράς ιατρικής τους πιστούς αλλά και να τους βοηθάτε στην πνευματική τους έτσι υπόσταση διότι πραγματικά σήμερα έχουμε ανάγκη ο ένας από τον άλλον.

Εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί μου δώσατε τη δυνατότητα να εκφράσω κάτι το θαυμαστό το οποίο με συμμετλώνησε και με οδήγησε αν θέλετε σε πιο σωστούς δρόμους κοντά στην Εκκλησία και κοντά στον Θεό.

Πάντοτε δύναμη να σας δίνει ο Θεός να κάνετε σωστά τη δουλειά σας.

Σας ευχαριστούμε πολύ.

Γεια σας.

Φίλοι ακροατές , έχουμε τηλεφωνική επικοινωνία με τον κύριο Γιώργος Στεργίου ο οποίος διαμένει στη Λίμνη Ευβοίας.

Έχει και αυτός να δώσει την προσωπική του μαρτυρία για την μορφή του μακαριστού γέροντος Ιακώβου.

Κύριε Γιώργο, σας χαιρετούμε από την Αθήνα.

Και εγώ σας χαιρετώ κύριε Τσελιάνια από τη Λίμνη Ευβοίας.

Προμονάω την ευκαιρία να σας πω πέρα δύο λόγια στο σαχμό σας για τον γέροντα Ιάκωβο, το οποίο μου είχε κάνει το θαύμα.

Θέλαμε πριν μας πείτε για το θαύμα που πραγματικά είναι τόσο αξιόλογο, να μας πείτε λίγα λόγια για την μορφή του Γέροντος Ιακώπου.

Πώς τον γνωρίσατε? Μα θα σας πω.

Εγώ τον Γέροντο Ιακώπου τον γνώρισα πριν γίνει ακόμα ευγούμενος.

Ήταν καλό γέροντο όταν τον γνώρισα.

Και μετά που ήταν ηγούμενος πήγαινα συνέχεια στο μοναστήρι, ξημουργόμαστε στον Γέροντο, τον είχαμε πνευματικό, αλλά δεν ξέραμε ότι ήταν και Άγιος Αγκόν, γιατί ήτανε τότε επειρεστάσεις που δεν ξέραμε.

Αλλά μετά που αναγνωρίσκε, εγώ είχα πνεύμα όγκος στο αριστερό μέρος.

Εκεί πήγα στο γιατρό, σε κάποιο χαράλαμπο, κοτάει εδώ πέρα το παθολόγο που έχουμε, μου λέει, Γιώργο να πας στο γιατρό που είναι στην Αθήνα, γιατί αυτό λέει κακοήθης.

Και πρέπει να πας μέσα να δεις τη γη δεν το βλέπω καλά.

Εγώ προτίμησα να με πάω, πήρα το βιβλίο του Γέροντα και παρακαλούσα τον Γέροντα συνέχεια και ώσπου είχα μετάξει με τη γυναίκα μου να πάμε στην Παναγία Τεντίνο, το οποίο πήγαμε στην Τεντίνο το πρώτο βράδυ καλά, το δεύτερο βράδυ παρουσιάζει τον Γέροντα εκεί με τρεις γάζες τον Γέροντα και μου λέει Γιώργο ήρθα να πάρω αυτό που έχεις.

Εγώ δεν μίλησα τίποτα στη γυναίκα μου, γιατί η Στιτίνο, τα άφησα, ήρθα εδώ στη Λίμνη πάλι, γυρίσαμε στο σπίτι, μπήκα καναπάλι, έλεγα, γυναίκες, πρέπει να δείτε εδώ το γόγκος που είχα, έφυγε.

Που λέει πως έφυγε.

Της λέω, Στιτίνο, που εμένα δεν σου είπα τίποτα, γιατί εκεί είδα τον Γέροντα τον Ιάκωβο, με τρεις γάζες στο χέρι και ήρθε και μου εγχείρες και μου το πήρε.

και από τότε δεν έχει ξαναπαρασκευαστεί τίποτα, είμαι δόξα στον Θεό πολύ καλά και τον ευδοξάζω τον Γέροντα Ιάκωβο, γιατί για μένα είναι Άγιος και πιστεύω γρήγορα να τον αναδείξουμε και Άγιο, γιατί κάνει θαύματα πάρα πολλά και τώρα συνέχεια κάνει θαύματα, γιατί πάω στο μοναστήρι, πάω και ακούω συνέχεια που γίνονται τα θαύματα.

Αυτό είναι πραγματικά ένα γεγονός κύριε Στεργίου και σίγουρα η Εκκλησία μας κάποια στιγμή μετά από την τόση θαυμαστή παρουσία του Γέροντος Ιακώβου μετά από την κοίμησή του να τον αναδείξει και σε Άγιο.

Αυτό όμως είναι θέμα του Θεού πάνω απ’ όλα και μετά της Εκκλησίας.

Βεβαίως.

Εμείς πάντως θα σας ευχαριστήσουμε για αυτήν την τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε και ευχόμαστε ο Θεός να σας δίνει δύναμη και κουράγιο και οι ευχές του Γέροντος Ιακώβου πάντα να σας στηρίζουν και σας και στην οικογένειά σας.

Σας ευχαριστώ πολύ και σε εσάς να σας δίνει κουράγιο ο παππούς και να μιλάτε για τα θαύματα του που κάνει και να σας δίνει ευλογία στον σταθμό.

Σας ευχαριστούμε πολύ.

Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ.

Φίλοι ακροατές, έχουμε την ιδιαίτερη χαρά να φιλοξενούμε στην τηλεφωνική μας γραμμή τον κύριο Τσουμάνη Κωνσταντίνο, ο οποίος θα μιλήσει στην εκπομπή μας και θα αναφερθεί στο θαυμαστό γεγονός της σωτηρίας του γιου του.

Κύριε Τσουμάνη χαίρετε.

Χαίρετε.

Συζητούμε στην εκπομπή μας για το πρόσωπο του μακαριστού γέροντος Ιακώπου Τσαλίκη και θέλουμε τη δική σας συμβολή στην εκπομπή μας αναφέροντας το γεγονός, το θαυμαστό γεγονός, της σωτηρίας του γιου σας από βέβαιο θάνατο.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που μου δίνετε την ευκαιρία κύριε Τσινάλι να πω αυτό που έχω αισθανθεί στη ζωή μου από τον Πάτερ Ιάκωβο και από τον Άγιο Δαβίδ.

Ο γιος μου πήρε το αμάξι και πήγε μια βόλτα.

Γυρίζοντας στο σπίτι είχα μια κακή προαίσθηση που διάβασα ένα σημείωμα που μου είχε αφήσει, Εγώ δεν το θέλω βέβαια, ποτέ δεν είμαι προληπτικός.

Και παρακάλεσα τον Άγιο Δαβίδ και τον Πάτερ Ιάκωβο, πολύ τον παρακαλούσα να μου φέρει το παιδί στο σπίτι.

Όταν έφυγα καθοδόν για τη δουλειά μου, με κλάματα παρακαλούσα τον Άγιο Πάτερ Ιάκωβο, με πολλά κλάματα.

Όταν γύρισα στις 5 και μισή, η γυναίκα μου κλαμένη στην πόρτα, μου λέει κάτι θα σου πω το παιδί είναι καλά κτλ.

Έτρεξα αμέσως στο αμάξι να δω, το παιδί είχε μεταφερθεί από τη Βούλα στο κάτω, μεταφέρανε με ασθενοφόρο.

Εγώ μέχρι να φροντίσω να πάρω το αμάξι, γιατί ήταν σε κακό μέρος, το αμάξι ήταν κατεστραμμένο τελείως.

Από το μέρος του οδηγού τον είχε χτυπήσει μία Mercedes με 120 χιλιόμετρα την ώρα, πλάγια.

Το παιδί ζώνη δεν φορούσε βέβαια.

Μέχρι να μεταφέρω το αμάξι, το παιδί ήρθε στο σπίτι από το κάτω, του είπαν οι γιατροί να καθίσει κάτω με κάποια παυσίπονα.

Δεν είχε απολύτως τίποτα πάθει.

Μετά από δύο μέρες μιλούσα με τη μητέρα του, με το παιδί, και μας λέει να σας πω κάτι.

Αισθάνθηκα ένα χέρι να με τραβάει πάρα πολύ δυνατά, γιατί έπρεπε να σκοτωθεί το παιδί.

Το αμάξι διέλυσε, το διέγραψα από το Υπουργείο.

Έχει γίνει σκόνη, δεν υπάρχει τίποτε από αμάξι.

Αισθάνθηκα ένα χέρι να με τραβάει τόσο δυνατά που κόντεψε να μου βγάζει την πλάτη, έτσι το αισθάνθηκα.

Εγώ παρακάλεσα, ποιος Άγιος με βοήθησε να μου φανερωθεί.

Και βλέπω το ίδιο βράδυ στον Κύπρο με τον Πάτερ Ιάκωβο, μέσα σε πάρα πολύ κόσμο γελαστό, όλος ο κόσμος τον κοιτούσε τον θαύμα ζεγγελαστός.

Ο Πάτερ Ιάκωβος ένα φωτοστέφανο γύρω γύρω από το κεφάλι του και έλαμπε το πρόσωπό του, λέτε το φώτισαν εκατομμύρια κερίων λάμπες.

Αμέσως τον ασπάζομαι εγώ και του λέω σου έχω αφήσει και του είχα αφήσει και δύο σημειώματα του, τα είπα σου έχω αφήσει δύο προγράμματα.

Μου λέει μην είσαι εγώ, θα τα πάρω.

Ο κόσμος τον θαύμαζε, του λέω σε γνώρισαν του είπα εγώ, αλλά απέφευγε κάπως στη δημοσιοκρατία.

Ένα ζωντανό πράγμα μου έσωσε το παιδί και τους ευχαριστώ, τους Άγιους τον Όσιο Δαβίδ και τον Πάτερ Ιάκωβε, τους ευχαριστώ απ’ τα βάθη της ψυχής μου.

Κύριε Τσουμάνι, να σας διακόψω τη ροή του λόγου σας και να σας ρωτήσω.

Είπατε πως το παιδί οδηγούσε και ότι το αμάξι που τράκαρε έτρεχε με 120 χιλιόμετρα την ώρα.

Φυσιολογικά θα έπρεπε από τη σύγκρουση αυτή να μην έμενε τίποτα.

Βλέπετε το αμάξι, το μισό αμάξι έχει μείνει.

Το παιδί δεν έπρεπε να ζήσει γιατί με το χτύπημα, αυτό κάνει έπρεπε να τον κολλήσει απέναντι στο αμάξι.

Αφού δεν φορούσε και ζώνη.

Και συνήθεια το αμάξι αφού το χτύπησε, το κοπάνησε σε μια κολώνα στη δεη με την ταχύτητα που του έφτυπισε, το χτύπησε δύο τρακαρίσματα.

Αφού το παιδί μου λέει πήρα τούμπα στον αέρα, έτσι κατάλαβε.

Από τα τρακάρισμα, τον έριξα σε κολόνα της δεν είναι συνήθεια επάνω.

Και το παιδί δεν έπαθε τίποτα σχεδόν.

Εμείς κυρία Τσουμάνη στην εκπομπή μας δεν θέλουμε τόσο πολύ να τονίσουμε την θαυμαστότητα του γεγονότος, αλλά το ότι στην εποχή μας δεν έχουν λείψει οι άγιοι και ότι ο καλός Θεός στέλνει πάντα τους αγίους του για να βοηθήσουν.

Είναι ζωντανό αυτό το πράγμα που έπαθα εγώ.

Έτσι, αυτούς που τους επικαλούνται.

Είναι ζωντανό θαύμα βεβαίως κύριε Τσουμάνη.

Είναι το κάτι άλλο δηλαδή.

Αν μπορούσα μια μέρα να σας συναντήσω από κοντά έχω και άλλο να σας πω.

Ζωντανό και δεν είμαι παιδάκι, είμαι 35 χρονών άνθρωπος, έχω υπηρετήσει στο πυροσβεστικό σώμα.

Έχω και από εκεί οι εμπειρίες από τους Αγίους που γλιτώσαμε από πολλά ατυχήματα.

Είναι οπωσδήποτε θαυμαστή η παρουσία των Αγίων στη ζωή μας κύριε Τσουμάνη.

Σήμερα όμως στην εκπομπή μας αναφερόμαστε στο πρόσωπο του μακαριστού Γέροντος Ιακώβου.

Είχα την ευχή από τον Θεό να τον γνωρίσω και έχω χαρή πολύ στη ζωή μου τον είχα γνωρίσει.

Είχα μιλήσει μαζί του.

Και όχι μόνο εσείς κύριε Τσουμάνη αλλά και όποιος δίποτε είχε την ευλογία από τον Θεό να τον γνωρίσει.

Έσκυψα κάποτε να τον προσκυνήσω και αισθάνθηκα το άρωμα που πρώτη φορά στη ζωή μου το είχα αισθανθεί.

Τι είναι η αγιότητα των ανθρώπων που η χάρις του Θεού που στέλνει την ευωδία του.

Που μας βοηθάνε, αλλιώς με τα σημερινά πράγματα που γίνονται πολλά κακά γίνονται.

Ήταν η προσευχή που κάνατε εσείς για το παιδί σας.

Μα τον παρακάλεσαν δάκρυα το Πατριάκο.

Άγιε μου Πατριάκο, έλα μπορείς να μου σώσεις το παιδί, σε παρακαλώ έλα.

Και έκλαιγα, καθόδωνο διηγούσα και έκλαιγα.

Κύριε Τσουμάνιε, να σας ρωτήσουμε το εξής.

Πολλοί στην εκπομπή μας, οι ακροατές είναι πάρα πολλοί.

Θα θέλαμε με λεπτότητα να σας ρωτήσουμε το εξής.

Αν κάποιος αμφισβητήσει το γεγονός αυτό και σας πει «Μα τι λες τώρα, στον 20ο αιώνα είναι δυνατόν να υπάρχουν θαύματα», τι θα τους λέγατε? Μπορώ να μιλήσω, να είσαι όποιος θέλει να του μιλήσω.

Ναι, υπάρχουν και θα υπάρχουν σε όλη μας τη ζωή τα θαύματα αυτά.

Αυτά μας κρατάνε σήμερα στη ζωή, δεν βλέπετε τι κακά γίνονται σήμερα δίπλα μας.

Αφού περνούσε από εκεί και έβλεπε το ατύχημα και έλεγε, σκοτώθηκε όχι, άγιο είχε, άγιο και έφευγε.

Άγιο είχε, έκανε το σταυρό και έφευγε.

Αφού μου είπε το παιδί, αισθάνθηκα να με τραβάει τόσο δυνατά, κόντεψα να μου διπλάζει και δεν έπαθε τίποτα το παιδί.

τον πήγανε στη βούλα συνηκά στο κάτ, τον είδανε, του λένε κάτσε με αυτά τα παυσίπονα.

Υπάρχουν Άγιοι βέβαια, αυτοί μας κρατάνε στη ζωή σήμερα.

Και όποιος θέλει μπορώ να τον μιλήσω, οπουδήποτε να μιλήσω δημόσια.

Δεν είμαι παιδάκι, δεν ονειρεύομαι όνειρα, είναι η πραγματικότητα αυτή που λέω.

Μάλιστα.

Κύριε Τσουμάνη, εσείς μετά από αυτό το γεγονός, η πίστη σας έχει δυναμώσει και είναι λογικό αυτό.

Από μικρό παιδάκι πίστευα.

Μ’ έμαθε η μάνα μου και ο πατέρας μου να πιστεύω τους Αγίους.

Και με βοήθησαν μπήκα στην υπηρεσία.

Αλλά αυτή τη φορά πίστευα πολύ.

Αυτή τη φορά όμως είναι κάτι που το είσα.

Τον παρακάλεσα και μου παρουσιάστηκε το βράδυ στον ύπνο μου .

Τον ασπάστηκα, φώτιζε το πρόσωπό του.

Χρυσάφι το πρόσωπό του.

Όλο ζωντανό πράγμα.

Ποιος αμφιβάλλει.

Δεν είμαι κοιμισμένος.

Το είδα όνειρο μεν, αλλά ζωντανό πράγμα.

Ας παρακαλέσουν κι άλλοι.

Είναι κάτι που το είσαι αυτό το πράγμα.

Δεν είμαι παιδάκι.

Είμαι μεγάλος άνθρωπος.

Έχω ζήσει στο πυροδοσιακό σώμα.

Έχω εργαστεί.

Έχω παρακαλέσει.

Έχω γυρίσει στο σπίτι μετά από ατυχήματα σοβαρά πολλά.

Ζωντανή θρησκεία μας.

Υπάρχει Θεός.

Υπάρχει Παναγία.

Οι Άγιοι μας βοηθάνε.

Αλλιώς πηγαιναμε χαμένοι όλοι οι άνθρωποι.

Κύριε Τσουμάνι εμείς να σας ευχαριστήσουμε και να ευχηθούμε.

Εγώ σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να πω αυτά τα λόγια στον αέρα, να τα ακούσουν όλοι οι Έλληνες οι Χριστιανοί και να παρακαλάνε και πάντα θα βρίσκουν βοήθεια.

Πάντα θα βρίσκουν.

Και πάλι.

Όποιος παρακαλάει πάντα θα βρίσκει βοήθεια.

Κύριε Τσουμάνι.

Ευχαριστώ τους Αγίους εγώ και το Θεό και την Παναγία.

Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Θα τους πιστεύω και θα τους αγαπάω σε όλη μου τη ζωή.

Εμείς κύριε Τσουμάνι να σας ευχαριστήσουμε.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

Και να ευχηθούμε όσο και ο πατήρ Ιάκωβος που έζησε στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ να στηρίζει την οικογένειά σας και όλο τον κόσμο.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

Σας ευχαριστούμε πολύ.

Να είστε πάντα καλά στη ζωή.

Σας ευχαριστώ.

Χαίρετε.

Γεια σας.

Σας ευχαριστώ πολύ.

και γενικά έτσι είχα μεγάλη ανησυχία.

Μ’ είχανε βάλει σε μία αίθουσα μέσα, όπου εκεί περίμενα να με πάρουν στο χειρουργείο.

Μ’ είχανε ετοιμάσει, ήμουν μόνη μου και η απόγνωσή μου είχε φτάσει στη δοκατακόρυφα.

Οπότε πάνω στον φόνο που έκανε την απόγνωση, άρχισα να κλαίω και να τον ζητάω, να φωνάζω και να λέω, «Γέροντα, πού είσαι» και εκείνη την ώρα εμφανίστηκε δίπλα από το κρεβάτι μου με το κεφάλι του σκυμμένο, γύρω από την πλάτη του, να περπατάει, να κάνει το γύρο του κρεβατιού και μετά να εξαφανίζεται.

Το συναίσθημα δεν περιγράφεται.

Το μόνο που μπορώ να πω ήταν το αποτέλεσμα ότι ο φόβος και η ταραχή και όλα τα άσπρα που είχαν εκείνη την ώρα μέσα εξαφανίστηκαν να αντικατέθησε μια δροσιά, μια γλυκύτητα, επανήλθε στη σωτηρική μου κατάσταση και νομίζω ότι αυτό ήταν το πιο σπουδαίο και πιο σημαντικό από όλοι.

Γέννησαν ένα αγοράκι, ένα κοριτσάκι, αν και δίδυμα, αν και πρόωρα, 20 ημέρες, δεν χρειάστηκε ούτε οξυγόνου, ούτε είχανε τίποτα, δηλαδή, τα αφιερώσαμε, δώσαμε το όνομα του πατέρα Ιάκωβου, ήταν Ιωάννη Ιάκωβος, και το άλλο στην Αγία Παρασκευή, Εγώ ονομάζομαι Ελένη Κοφινάκου και μένω από το Πατησιων 183, προς συμπλετεί Αμερικής κοντά.

Και εγώ Θεονίκη Καβουσανάκη και μένω κοντά από το Πατησίων.

Όπως θεωρούσαμε.

Ήταν στις 8 Οκτωβρίου, ημέρα Παρασκευή, που συνέβη το γεγονός που θα αναφέρουμε.

Και γυρίζοντας από τον παιδίατρο που είχαμε πάει το παιδάκι της κουμπάρας μου, μας κατέβασε το λεωφορείο στην Πατησίων και τη Γαλατσίου, λόγω του κόσμου που είχε για τη συγκέντρωση που γινότανε.

και προχωρήσαμε.

Φτάνοντας στην πλατεία Κολιάτσου βλέπουμε έναν γέροντα μας έκανε εντύπωση και το σχολιάσαμε πώς ένας παππούλης βρέθηκε τέτοια ώρα σε τόσο κόσμο και σε πολιτική συγκέντρωση πως βρέθηκε εκεί και το σχολιάσαμε.

Προχωρώντας όμως βλέπουμε ότι αυτός ο γέροντας ο παππούλης ήταν στην άκρη του πεζοδρομίου μιλούσε σ’ έναν άνθρωπο Αυτό βίωσμα όμως έδειχνε ότι ούτε άκουγε ούτε έβλεπε τον άνθρωπο ο οποίος το μιλούσε, τον παππούλη.

Προχωρήσαμε, το σχολιάσαμε και αυτό, ας πούμε ότι ο άνθρωπος φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα και ότι μάλλον ασέβεια έδειχνε έτσι τον γέροντα που του μιλούσε και δεν έδινε σημασία.

Προχωρώντας λοιπόν ένα τετράγωνο βλέπουμε μπροστά μας τον γέροντα.

Παραξενευτήκαμε και κοιταχτήκαμε.

Μας έκανε εντύπωση πώς μπορεί να μας έφτασε, γιατί με τον τρόπο που περπατούσε είχε ένα μπαστουνάκι και πήγαινε σιγά σιγά σιγά σιγά έτσι και είπαμε ότι ήταν αδύνατο να μας είχε φτάσει.

Πώς έγινε αυτό χωρίς βέβαια να έχουμε σκεφτεί ακόμη τίποτα.

Φτάνοντας εκεί στη γωνία, τον είδα με τον Γέροντα και στεκότανε και κοίταζε τον κόσμο και κινούσε το κεφάλι του.

Συζητήσαμε εκεί λοιπόν και λέμε να του μιλήσουμε.

Επειδή είμαι ντρέπομαι λιγάκι, λέω στην κουμπάρα μου μίλα εσύ που έχεις πιο πολύ θάρρος με τους γέροντες.

Μάλιστα συζητήσαμε και που που να είναι αυτός ο γέροντας, που που να έρχεται.

Φαινόταν ότι δεν ήταν από τα μέρη αυτά.

Και περιμένοντας εκεί ο γέροντας, πλησιάσαμε, του μιλήσαμε, του ζητήσαμε ευλογία, μας σταύρωσε.

Σταυρώνοντας μας ο γέροντας, σου λέμε ευλογείτε γέροντα ο κύριος παιδί μου.

αλλά ξέρετε τι ήταν αυτό πια που μας συνεχλώνησε δεν μας κοίταξε καθόλου κοίταζε προς τον ουρανό κοίταζε με τα μάτια του του σημείου του σταυρού βλέποντας δεξιά, αριστερά τον ουρανό και κάτω Αφού σταυροσε μας, ζητήσω να συνευρώσει και το παιδάκι της που πάρεις μου που σας είπαμε προηγουμένως είναι με πάει στο γιατρό το οποίο παιδάκι όμως, να σας πω εδώ να σας τονίσω ότι κάθε φορά που έβλεπε έναν παππούλη, βλέπει Είτεσ στην εκκλησία είναι πολύ εξοικειωμένο το παιδάκι, γιατί διαρκώς εκκλησιάζεται, πολύ μωρά βαφτισμένα.

Και έχει αγάπη λατρεία στους παπούληδες.

Όπου λοιπόν να έβλεπε λέει, μαμά παππούλης, μαμά παππούλης.

Και πάντα έδειχνε μια χαρά και φώναζε το παιδάκι.

Εκείνη την ημέρα δεν μίλησε καθόλου το παιδί παρά κοίταζε το γέροντα έτσι.

Είχε μείνει το παιδί και τον κοίταζε.

Το ευλόγησε και το παιδάκι, πήραμε την ευλογία του, την ευχή του και φύγαμε.

Προχωρήσαμε το στενάκι για το άλλο τετράγωνο και ξαναγυρίσαμε πίσω γιατί συζητάγαμε για τον γέροντα.

Οπότε εγώ τον βλέπω και ανέβαινε το στενό πάνω και έφευγε.

Η κουμπάρα μου όμως και ενώ της τον έδειχνα δεν τον έβλεπε τον γέροντα.

Μου λέει δεν βλέπω κανένα γέροντα.

Λέω δεν τον βλέπεις που ανεβαίνει πάνω το στενό.

Όχι μου λέει δεν τον βλέπω.

Προχωρήσαμε και πήγαμε στις σπίτια μας.

Ναι πριν φτάσουμε όμως είπαμε, ρε παιδί μου τώρα λέει ένας παππούλης, θα σου πούμε τι να ήθελε μέσα σε αυτή τη συγκέντρωση.

Και λέω ας μην το σχολιάσουμε δεν ξέρουμε, μπορεί να είναι το σπίτι του.

Και είπα μάλιστα και το εξής, λέω δεν ξέρουμε γιατί ο Θεός, καμιά φορά δεν ξέρουμε τι μπορεί να έχει η Μεσολεμής, τι μπορεί να είναι.

Μήπως έστειλε κάποιον άνθρωπο έτσι για να δει στις πολιτικές συγκεντρώσεις και σε όλα αυτά τρέχουμε.

Εάν ερχόταν ένας Άγιος θα τρέχαμε να ακούσουμε αυτά που θα μας πει έτσι άραγε με τόσο ζήλο και ενδιαφέρον.

Πηγαίνοντας λοιπόν για τα σπίτια μας, η κουμπάρα μου στο δικό της, εγώ στο δικό μου, ήτανε βράδυ σας λέω.

Πάντα στο κρεβάτι μου δίπλα στο τραπεζάκι εκεί στο κομοδίνο, έχω το βιβλίο του παππούλη.

και είναι το είχα διαβάσει ξανά και ξανά, εκείνο το βράδυ πριν ξαπλώσω , κάνοντας κάτι κοντά μας, την προσευχή και αυτά, όπως κάθε βράδυ, λέω να διαβάσω τον παππούλη απόψε, χωρίς να έχει πάει καθόλου μέχρι εκείνη την ώρα στο μυαλό μου τίποτα.

Να διαβάσω τον παππούλη λιγάκι έτσι να με δυναμώσει, γιατί αισθανόμουν κάπου, ξέρατε κάπου μερικές φορές ότι όχι τόσο θερμότητα.

Βλέποντας τον παππούλη αμέσως άσπρησα.

Πω Παναγία μου! Παίρνω την κουμπάρα μου αμέσως τηλέφωνο.

Έχει φτάσει η ώρα πια σχεδόν 12.

Της λέω Νυφούλα κοιμάσαι.

Μου λέει όχι.

Λέω σε παρακαλώ πάρα πολύ.

Έχεις ένα βιβλίο του παππούλη Ιακώβου.

Για πήγαινε πάρ’ το να το δεις.

Μου λέει όχι τι είναι φοβάμαι.

Λέω πήγαινε πάρ’ το να το δεις και θα σου πω.

Όμως έρχεται η κουμπάρα μου στο τηλέφωνο κλαίγοντας και μου λέει, Ελένη, ο γέροντας που είδαμε απόψε ήταν ο πατέρας Ιάκωβος.

Και βιβλίο αυτό δεν το είχατε ξαναδεί.

Εγώ προσωπικά δεν το είχα παρατηρήσει ποτέ.

Δηλαδή ενώ το είχα αγοράσει δεν είχα προλάβει με τα δύο παιδιά να το διαβάσω.

Όχι, το έξω, στην πιτογραφία, το υψόπιμο.

Εγώ πολλές φορές, γιατί το είχα διαβάσει και το ξέρω.

Να μην θυμηθείτε ότι ήταν εκείνο ενώ ήσασταν δίπλα του στην Εδρός Πατρισσίων και ενώ τον βλέπατε, να μην θυμηθείτε ότι είναι ο γέροντας που είναι στο βιβλίο εκείνη την ώρα αλλά να το θυμηθείτε όταν πήγατε στο σπίτι σας.

Αυτό που σκέφτηκαμε και οι δύο ήταν ότι ίσως αν το καταλαβαίναμε να μην αντέχαμε, να μην φοβόμαστε, δεν ξέρω τι.

Το βράδυ όμως έκανα προσευχή και παρακολουθήσα και τον γέροντα και τον Θεό Λέω, παππούλη μου, δεν μπορεί, είμαι τόσο ανάξιο που είναι αδύνατο να ξέρω, δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν είναι δυνατό γιατί ξέρω την αμαρτωλότητά μου, όλη την ταπείνωση το λέω.

Δεν μπορεί ένας άνθρωπος έτσι, τι να πω, απλός αμαρτωλός να το δει, δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Γι’ αυτό, λοιπόν, παππούλη μου, σε παρακαλώ, πριν πω οτιδήποτε, αν εσύ ήσουνα, δείξε μας κάτι, σε παρακαλώ, Παρακαλώ, σαν κλαίγοντας στη νύχτα.

Την άλλη μέρα λοιπόν, και χωρίς πάλι κάτι έτσι ή άλλο, πώς θα το πω, να το συγκεκριτωποιήσω, ότι να είδα το παπούλη και αυτά.

Λέω, στην κουμπάρα μου, θα έρθω, θα έρθω ερχόμενη, θα σου φέρω και μια φωτογραφία που έχω τον παππούλη, να δεις πόσο πολύ μοιάζει με το γέροντα που είδαμε χθες.

Είναι ο παππούλης που είναι μέσα στο κελάκι του η φωτογραφία αυτή.

Λοιπόν, πηγαίνοντας στη μπουμπάρα μου, είχα μαζί μου και την κόρη μου, που είναι 13 χρονών ένα κοριτσάκι, Κατερίνα.

Πηγαίνοντας στη μπουμπάρα μου, το πρώτο πράγμα που καθίσαμε εκεί στον καναπέ, ήταν να βγάλω τη φωτογραφία του γέροντα.

Με μυθολακή, τα ξαναβείς, τον παππούλη.

Και την ώρα που βγάζω τη φωτογραφία, άρχισε να μυρίζει κάτι έντονο.

Βάζω τη ξανά και δίνεις τη μια φωτογραφία σε μένα, και ξαναβάζω σ’ αυτό το τι μας ταθήκαμε στη ζάντα σου.

Μετά από λίγο έρθετε στο πρόσωπο με τα χέρια σου.

Ναι, έκανα έτσι τα χέρια μου και έλεγα μυρίζει τα χέρια μου.

Από πού είναι ο Χριστέ μου πάλι, βγάζω μετά όμως πάλι τη φωτογραφία.

Βγάζουμε τη φωτογραφία, μυρίζουμε τη φωτογραφία και μύριζε Άγιο Μύρος.

Μετά από λίγο πάλι τη ξαναβάλαμε στη ζάντα και ξανά μετά από μισή ώρα, δεν θυμάμαι την ώρα.

Όχι ήταν λιγότερο.

Ξαναβγάλαμε τη φωτογραφία και η φωτογραφία δεν μύριζε, δεν είχε αυτό το άρωμα που είχε τη μυρωδιά, έβγαζε τη μυρωδιά του χαρτιού.

Την Κυριακή λοιπόν πηγαίνοντας στην εκκλησία βρήκαμε τον πνευματικό μας πατέρα, ο πατέρας Σεραφείμ Παπακώστας, τον Άγιο Νικόλαο Αχαρνών.

Τελειώνοντας η λειτουργία του λέμε ο παππούλη θέλουμε να σας πούμε κάτι.

Λέει δεν έχω κάνει κατάλυση ακόμα παιδιά, να τελειώσω και λέω εντάξει, αν είναι λίγο κάτι που επείγει, να μου πείτε τώρα.

Τέλος πάντων κάθισε να του μιλήσουμε.

Του λέμε αυτό και αυτό μας συνέβη.

Λέει είδαμε κάποιον παππούλη και δεν του είπαμε ακόμη πολλά πράγματα και ξέρετε τι μας λέει.

Μήπως ήταν ο πατέρας Ιάκωβος παιδιά μου.

Και βέβαια μας πήραν έτσι τα κλάματα και λέμε ναι αυτό πιστεύουμε αλλά, Εγώ τον έχω Άγιο παιδιά μου, ο Πάτερ Ιάκωβος ήταν ο Πάτερ Ιάκωβος.