Όλοι έχουν δικαίωμα στην αλλαγή… Η βασίλισσα που έγινε άγγελος…..
Όταν γεννήθηκε η μικρή πριγκίπισσα Λυδία όλοι την κοίταζαν παράξενα, δύο τεράστια μάτια ήταν όλο το πρόσωπό της. Ένα φως φάνηκε σαν άρχισε να γελά στο μέτωπό της και τα λακκάκια στα μαγουλά της ήταν σαν δύο μικρά διαμάντια για να στολίζουν την χαρά της.
Δεν έμοιαζε με τα άλλα παιδιά της οικογένειας, ήταν το πρώτο, ήταν το παιδί του έρωτα όπως της έλεγε η βασίλισσα και μητέρα της.
Τα χρόνια περνούσαν, η Λυδία ήταν από τα πιο έξυπνα παιδιά στο βασίλειο αλλά και από τα πιο όμορφα, έπαιρνε εύκολα τίτλους, ξεχώριζε σε ότι έκανε, και όπου και αν συμμετείχε οι υπόλοιποι δείλιαζαν, ήταν ακαταμάχητη (όσο μπορεί να είναι ένα παιδί ή αργότερα μια έφηβη που δεν γνωρίζει την δύναμή της και δεν μπορεί να την χειριστεί).
Γρήγορα άρχισε να γίνεται ματαιόδοξη, αλαζόνας θα μπορούσα να πω, ήταν για κείνην όλα εύκολα, δύσκολα μπορούσε να αντισταθεί κανείς στην ομορφιά και την εξυπνάδα της, φοβερός συνδυασμός.
Εκείνη πίστευε πως έτσι ήταν, ο καθένας ήταν φτιαγμένος με την δική του στόφα αντί με την δύναμή της να βοηθά, εκείνη κοιτούσε να αποκομίζει το καλύτερο για εκείνη.
Δεν είχε πολλούς φίλους, μετά σχεδόν κανέναν, μα δεν την ένοιαζε, ήθελε να έχει φίλο τον εαυτό της και τον καθρέφτη της, όταν ήρθε ο πρίγκηπας Ριζάριο στην ζωή της ήταν ένα μεγάλο δώρο για εκείνη.
Ο πρίγκηπας ήταν ταλαιπωρημένος, στο βασίλειο του πατέρα του υπήρχε φτώχεια, οι χωρικοί ήταν σκληροί και πότες, η ζωή του ήταν πολύ δύσκολη, προσπαθούσε να κρατήσει τις ισορροπίες και πάντα έκανε υπομονή. Η μητέρα του ήταν περίπου σαν την Λυδία, μόνο πολύ πιο ανήθικη, η Λυδία ήταν ανόητη, γιατί ανόητος είναι αυτός που κοιτά μόνο τον εαυτό του βέβαια. Η μητέρα του δημιουργούσε έχθρες με τον πραγματικό του πατέρα ενώ στην ουσία ποτέ και ο δεύτερος πατέρας του δεν φάνηκε να λειτουργούσε σαν πατέρας του.
Να φανταστείτε ο Ριζάριο έτσι είχε γίνει φτωχότερος, έχοντας δύο πατέρες, δεν κληρονόμησε κανέναν. Πόσο μεγάλη αδικία ήταν αυτή, τι τιμωρία θα λάβουν οι σφετεριστές και κυρίως η μητέρα του που τα έδωσε όλα στην αδερφή του σαν να μην υπήρξε εκείνος καθόλου ενώ ο δεύτερος πατέρας που τον ανέθρεψε, με πολλά προβλήματα ομολογουμένως, σίγουρα θα ήθελε να τον αντιμετωπίσουν όλοι μέχρι το τέλος σαν πραγματικό του παιδί.
Η Λυδία, πόνεσε τον Ριζάριο, πόνεσε τον μέθυσο πατριό-πατέρα, και προσπάθησε να αποκαταστήσει την αδικία που στα εφηβικά της μάτια ήταν τεράστια.
Παντρεύτηκαν, η χαρά τους ήταν μεγάλη μα οι ίδιοι ήταν μικροί, πολύ μικροί για μια τέτοια χαρά που έσβηνε αδικίες και έφερνε δύο ανθρώπους σε ένωση κάτω από την ευλογία του μεγάλου θεού.
Η Λυδία συνέχισε να είναι αλαζονική και ματαιόδοξη, ήταν και αυτή πικραμένη, γιατί στο δικό τους βασίλειο ζούσε η διχόνοια, δεν υπήρχαν δεσμοί αγάπης στην οικογένεια τους. Δεν έφταιγαν μόνοι οι άλλοι, αλλά αυτή ήταν η άμυνα για την συναισθηματική φτώχεια μέσα στην οποία ζούσε, γιατί η υλική αφθονία ποτέ δεν καλύπτει την συναισθηματική φτώχεια.
Από τον Ριζάριο περίμενε να είναι κοντά της όσο περισσότερο μπορούσε, μα εκείνος ήταν ανεύθυνος και αδαής. Στις πνευματικές του υποχρεώσεις και στην συναισθηματική του στήριξη έπαιρνε ένα μεγάλο μηδενικό. Δεν την έκανε να τον σεβαστεί, έγινε πιο μικρός από ότι ήταν, παρίστανε το παιδί και η Λυδία σε λίγο θα έπαιρνε εξ ολοκλήρου όλες τις υποχρεώσεις του βασιλείου στα χέρια της. Η μητέρα της πέθανε, ο πατέρας της έχασε την γη κάτω από τα πόδια του, όχι πως ήταν ποτέ αυτός βασιλιάς, η Βασίλισσα ήταν αυτή που στήριζε το βασίλειό τους.
Τότε η Λυδία, ενώ επανειλημμένως έλεγε στον Ριζάριο ότι δεν αντέχει αυτή την μιζέρια που τον διακατέχει γνώρισε τον Γεώργιο, και άφησε τον Ριζάριο, που δεν ήταν ευκαταφρόνητος σε ομορφιά και χάρη κατά τα άλλα και πάλι μόνο και πιο δυστυχισμένο από ποτέ, και σίγουρα αυτό την έκανε μισητή στα μάτια όλων, που δεν γνώριζαν τις ευθύνες του βασιλείου της βέβαια!!!
Ο Γεώργιος έφυγε, το ίδιο και ο Ιωάννης αργότερα κλπ κλπ και η Βασίλισσα πια Λυδία έμεινε ολότελα μόνη, ούτε στον καθρέφτη δεν κοιταζόταν πια, μόνο προσευχόταν στον θεό να την απαλλάξει από ότι ίχνος ματαιοδοξίας και αλαζονείας της είχε απομείνει γιατί πια είχε μάθει να μοιράζεται, είχε μάθει να αγαπάει, είχε μάθει να ακούει, είχε μάθει να δίνεται ολοκληρωτικά (στην μικρή της πριγκίπισσα την Κρυσταλλένια που είχε αποκτήσει με τον Ριζάριο – αυτό δεν το αναφέραμε) είχε πάει στην κόλαση για χάρη της και είχε γυρίσει, τα είχε βάλει με όλους τους κακούς του βασιλείου για να προστατέψει την μικρή της και εκεί σε αυτή την προσπάθεια σε αυτό το ολοκληρωτικό δόσιμο, κατάλαβε την δύναμή της, την δύναμη του να δίνεις, να παλεύεις για τους άλλους, και να νικάς, δεν υπήρχε πιο μεγάλη χαρά από αυτή, να νικάς και να νικάς για τους άλλους.
Η βασίλισσα Λυδία είχε πια αλλάξει, προσπαθούσε με ταπεινό και τίμιο τρόπο για το βασίλειό της, τον Ριζάριο τον αγαπούσε, της είχε χαρίσει την μοναδική της κόρη, αλλά θα ήθελε έναν ισχυρό βασιλιά δίπλα τους πιο κοντά στον θεό και στην πνευματικότητα που χρειαζόταν αυτή και το βασίλειό της.
Οι τέχνες και τα γράμματα ήταν ότι πιο αγαπημένο, και θα ήθελε στο δικό της βασίλειο να ανθίζουν και να είναι και για τους πιο φτωχούς.
Προσπαθούσε αλλά τώρα πια όλοι είχαν απομακρυνθεί μέναν στην πρώτη εικόνα ή σε εκείνη ήθελαν να μείνουν γιατί ίσως να ήθελαν την απόσταση, κυρίως οι αδερφές της, που είχαν αφήσει μια μεγάλη τρύπα στην καρδιά της μετά τα τελευταία τους λόγια, και κυρίως για τα βασιλικά κτήματα, είχε σκοτώσει ότι είχε μέσα της για την οικογένειά της, δεν θα μπορούσε πια κανείς να καταλάβει ότι είχε πραγματικά αλλάξει, ούτε φαινόταν να ενδιαφέρει κανέναν πια, όλοι τους την είχαν ξεγράψει, δεν τους ενδιέφερε που αγωνιζόταν για ένα βασίλειο, για μια πριγκίπισσα, όλοι της γύριζαν την πλάτη, εκτός από τον θεό, που της έδειχνε την αγάπη του καθημερινά, και την έσωζε από τις κακοτοπιές της αρρώστια της (δυστυχώς ήταν και άρρωστη – μια μεγάλη βασιλική κληρονομιά σε αυτήν και την κόρη της) και ήξερε ότι τώρα πια είχε γίνει άγγελος, απλά δεν ήταν ακόμη κοντά του…
Με αγάπη, ένα παραμύθι για μεγάλους!!!!
Το ππαραμύθι αυτό μας το έστειλε η Αθηνά Γαλάνη, την οποία και ευχαριστούμε πολύ!