Βιολέτες
Καλά, φιλώ σταυρό, δεν θα παρακολουθήσω απόψε ειδήσεις, άκουσα στο ραδιόφωνα τα νέα. Κλαυσίγελος.
Επίσης είχα δει παλιά στην εξωτική Αγουλινίτσα παραστάσεις τσίρκου και είπα αρκετά. Καθώς και κάτι περαστικά μπουλούκια της συφοράς, αααα εκεί να δείτε δάκρυ και χάχανο. Κάποια καλοκαίρια επίσης είχαμε Λούνα-παρκ με όλα τα σχετικά. Γύρος του θανάτου, κάτι πολύχρωμες κούνιες-βαρκούλες, μια χορεύτρια που σκαρφαλώναμε στις πτυχές του απλωμένου φορέματος πληρώναμε και κείνη μας γύρναγε, επίσης Πέντε κρίκοι ένα τάληρο για περάστε παρακαλώ. Φτάνει, φτάνει, δεν θέλω άλλο, μπούχτισα. Κάνει ψοφόκρυο, έχω φάει και τηγανιά κοτόπουλου με πατάτες τηγανιτές, παίρνω και αντιβίωση για την ιγμορίτιδα, μην το χαλάσω με τις ειδήσεις και ανακατευτώ.
Έτσι, για να το ρίξω έξω, πήρα λελουδικά! Βιολέτες, αγαπημένες μου. Μεθαύριο την Κυριακή είναι της Σταυροπροσκυνήσεως, μεγάλη γιορτή. Και νηστεία. Ο πατέρας μου μοίραζε βιολέτες στην εκκλησία κατά το τυπικόν, μετά την περιφορά του δίσκου με τον Σταυρό. Κι αφού τις μοίρασε 60 χρόνια ανελλιπώς, μια τέτοια μέρα, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, είπε να μας αφήσει και να ξεκουραστεί. Στα 92.
Γι’ αυτό κι εγώ έφερα σήμερα στο σπίτι βιολέτες! Τις αγαπώ όπως εκείνος. Φύτευε τα πιο απίθανα πράγματα κι έπιαναν με την πρώτη. Πήρα μια μεγάλη με πολλά κλαδιά, ολάνθιστη, δεν ξέρω πού θα την βάλω, σε ποια θέση εννοώ. Και άλλες 6 βιολέτες μικρές, μακριά κλαδιά, ψηλά, και στην κορφή ένα μεγάλο μπουκέτο δροσερό. Τα πέτυχα σε μια λαϊκή σχολώντας. Μοσχοβόλησε το μπαλκόνι. Κι ομόρφυνε. Εκείνο το ιδιαίτερο κοκκινοπορφυρό χρώμα, το βιολετί. Κι ένα άρωμα απολύτως ανοιξιάτικο, άρωμα Επιταφίου.
Έφερα μέσα το ένα γλαστράκι, να το μυρίζω όλο το βράδυ. Το καλοκαίρι θα βρω μια μπλούζα σε τούτο το χρώμα.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.