Βιολέτας… το ανάγνωσμα
“Βιολέτα μου ανθισμένη με φύλλα πράσινα,
θέλω τον έρωτά σου κι ας έχει βάσανα…”
Εντάξει, μην τα παίρνουμε κι όλα τοις μετρητοίς, είπα κι εγώ μερακλωμένος ένα τραγούδι για τον καημό του ερωτοχτυπημένου. Γενικώς. Άνοιξη έχουμε, φουσκωδεντριές! Ε, με το ψοφόκρυο που ενέσκυψε φέτος, πήγαν πίσω ακόμα κι οι φουσκωδεντριές, απλώς του λόγου μου καμάρωνα τις βιολέτες τις μοσχομυριστές στο μπαλκόνι και τους το κελάηδισα ένα χεράκι το δημώδες. Κάτι κεφάλια λοξώς απέναντι κρυφοκοιτάξαν πίσω από την κατεβασμένη τέντα, πλην απτόητος. Ακριβώς απέναντι, εκεί απ’ όπου με γλυκοπαραφύλαγε, αν θυμάστε, η Βουλγάρα, άδεια βεράντα. Ερημιά.
Και όλα αυτά σας τα ξεφουρνίζω όσο τηγανίζονται οι πατάτες. Έμεινα νηστικούλης το μεσημέρι, λόγω… τι να σας λέω τώρα και θα το πάω διπλό. Μεσημεριανό και βραδινό σε ένα. Τηγανιά κοτόπουλου (περισσεύματα), συνταγή φίλου εδώ μαγείρου με πατέντα και με σκούφο λευκό ψηλό σαν καμινάδα. Με πιπεριές, με μέλι και με ξύδι. Υπέροχο. Τώρα περιμένω τις πατάτες να ροδίσουν. Αλλά όταν λέμε μεσημεριανό και βραδινό σε ένα, το εννοούμε.
Αυτά λοιπόν αγαπητό μου ημερολόγιο. Αλλά πείτε μου κάτι. Με τούτο το ψοφόκρυο τι θα κάνουμε; Πόσο θα πάει έτσι, πείτε μου εσείς που μελετάτε τα ημερομήνια σαν πιο προεστοί; Έχω και τούτη την καριόλα την ιχμορίτιδα, συγγνώμη κιόλας, αποδιοργανώθηκα από την αντιβίωση. Ααααααα, νισάφι. Θέλω να καλοκαιριάσει, να κρύψω στο πατάρι φόρμες και παπλώματα. Και να κατεβάσω ξέρετε τώρα, μην επαναλαμβάνουμε τα ευκόλως εννοούμενα.
Πάντως τις βιολέτες, δεν χορταίνω να τις καμαρώνω. Αμ εκείνο το άρωμα! Σκέτο αεράκι Επιταφίου. Α, είπα αεράκι Επιταφίου και το θυμήθηκα. Πεθύμησα μια βόλτα βραδινή στην Πλάκα. Αυτή η εποχή είναι η καλύτερη. Άλλοτε την έκανα συχνά τέτοιον καιρό, την βόλτα ντε. Τώρα πέσαμε στην κηπουρική, τα φαγοπότια και τα νοικοκυρίστικα. Επίσης θέλω να ακούσω από τον Φοίβο Δεληβοριά, τον “Γλάρο” από την “Αλίκη στο ναυτικό”. Μου κάνει Άνοιξη που κλείνει το μάτι στο Καλοκαίρι, αλλά στο πιο αγορίστικο, δεν το μπορώ με την Αλίκη.
Με τούτα και με κείνα, σε λίγο θα είναι έτοιμες οι πατάτες. Θα σας ασπαστώ γλυκά και θα σας αφήσω να απολαύσετε το φρούτο σας ή το γιαουρτάκι, μιας και μου είστε σε δίαιτα. Για τις βιολέτες σας τα είπα; Α, ναι. Λύσσαξα με δαύτες, παρασύρθηκα και δεν είπα τίποτα για τα πολιτικά. Και τι να πείς; Έλα μου ντε. Πάντως ωραίο χρώμα το βιολετί. Και ωραίο άρωμα…
Γεια σας βρε, πέφτω με τα μούτρα στο πιάτο. Ποιο πιάτο δηλαδή, περί σαλατιέρας πρόκειται. Η αρρώστια θέλει καλό και πολύ φαγητό. Και η φτώχια θέλει καλοπέραση επίσης. Ελάτε μην με γαργαλάτε να πω ολόκληρη την παροιμία, είναι Σαρακοστή.
Καλό βράδυ.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.