Κι όμως έπρεπε να δουλέψω σε σειρά επανορθωτικών κινήσεων! Ήταν αυτό που πάντα σιχαινόμουνα… όμως έπρεπε…
Κι ύστερα ήρθε η αναγνώριση του λάθους… Η επίπλαστη συναίσθηση της ευθύνης… Και η έλλειψη της ζήλιας …
Κι όμως έπρεπε να πείσω και να πεισθώ!!! Ήταν αυτό που πάντα ήτανε στα προγράμματα αποφυγής!!!
Κι ύστερα ήρθε η μνήμη σε ελάσσονα “τρόπο”… Η αρχή του ηθελημένου αλτσχάιμερ… Η αποδοχή του “ποτέ”…
Κι όμως έπρεπε να βγάλω το αλάτι από τα θαλασσωμένα μου χέρια!!! Αυτά -έτσι κι αλλιώς- ξεχνούσαν από πάντα!!!
Κι ύστερα ψιθύρισες στα σπασμένα κοχύλια ένα όνομα… Μπορεί και νάταν το δικό σου… ή και το δικό μου!!!
Κι όμως έπρεπε να σε ξεντυθώ… όσο ακόμα είσαι η ανάμνηση μιας παραπλανημένης μέδουσας…
Κι ύστερα ήρθε η θλίψη… η φρόνιμη αναπόληση… η σώφρων βεβαιότητα του τετριμμένου τέλους …
Κάλμα… Όλα καλά!!!
του Λάκη Παλίδη