Η Τζένη Κοσμίδου είναι μια νέα ταλαντούχα ηθοποιός που παίζει, γράφει και σκηνοθετεί, ενώ ήδη έχουν εκδοθεί πέντε βιβλία της. Την συναντήσαμε και μοιράσθηκε μαζί μας την δική της ματιά…
– Πολυτάλαντη λοιπόν. Αλήθεια πως ξεκίνησε η ενασχόληση σου με τον κόσμο του θεάτρου; Πρώτα άρχισες να γράφεις ή να παίζεις;
Γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το γράψιμο ανέκαθεν αποτελούσε για μένα τρόπο έκφρασης, εκτόνωσης και δεν είναι λίγες οι φορές που αποτέλεσε και μέσο διαφυγής. Το θέατρο είναι ένα τελείως διαφορετικό κεφάλαιο στη ζωή μου αλλά πλέον το ίδιο αγαπητό και απαραίτητο για να είμαι ισορροπημένη και ευτυχισμένη.
Δεν μπορώ να συγκεκριμενοποιήσω την στιγμή που ξεκίνησε ουσιαστικά το θέατρο για εμένα. Από παιδί είχα συμμετάσχει σε κάποιες παραστάσεις και αργότερα σε μερικές άλλες στα πλαίσια φιλανθρωπικών εκδηλώσεων αλλά δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό η ιδέα του να γίνω ηθοποιός. Όλα ξεκίνησαν όταν οι συγκυρίες με έφεραν κοντά με ανθρώπους του θεάτρου. Το αγάπησα ουσιαστικά σιγά σιγά χωρίς να το έχω καταλάβει μέσα από την διαδικασία των προβών και του στησίματος μίας παράστασης. Για μεγάλο διάστημα μου αρκούσε να βλέπω τους φίλους μου να δουλεύουν πάνω σε έργα, βοηθώντας τους κρατώντας τους λόγια κλπ. Τη στιγμή που έγραψα το «Σήμερα γίνομαι 30» το πρώτο μου θεατρικό έργο κατάλαβα πως ήθελα να είμαι εγώ αυτή που θα του δώσω ζωή στην σκηνή. Στην πρεμιέρα του βεβαιώθηκα πως για πρώτη φορά βρισκόμουν εκεί που πραγματικά ήθελα να είμαι και από τότε δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ούτε σαν φευγαλέα σκέψη η ιδέα να το αφήσω.
– Τα έργα που γράφεις επί το πλείστον, έχουν μια δραματική χροιά και πολύ έξυπνα παρουσιάζεται ο χαρακτήρας κάθε ήρωα που πλάθεις. Εμπνέεσαι από τους ανθρώπους γύρω σου;
Απόλυτα. Θεωρώ πως η τέχνη οφείλει να είναι ρεαλιστική, ειλικρινής και όσο πιο κοντά γίνεται στην σύγχρονη πραγματικότητα. Ο δημιουργός πρέπει να δείχνει την αλήθεια του είτε αυτή είναι άμεσα βιωματική (στηριζόμενη σε δικά του βιώματα) είτε έμμεσα (στηριζόμενη σε βιώματα ανθρώπων που είχε την δυνατότητα να παρακολουθήσει από κοντά). Για αυτό τον λόγο και μου αρέσει πολύ να γνωρίζω ανθρώπους και να τους ακούω. Οι απόψεις, οι σκέψεις, οι προβληματισμοί και οι εμπειρίες τους αποτελούν μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης.
– Είσαι αισιόδοξη σαν άνθρωπος;
Δεν μου αρέσει να τοποθετώ ταμπέλες ούτε στους άλλους ούτε στον εαυτό μου, γιατί όσο αφορά τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά δεν νομίζω πως υπάρχει μία καθολική αλήθεια. Όλα είναι θέμα χρονικής στιγμής και συγκυριών, οπότε έχω περάσει μεγάλα διαστήματα αισιοδοξίας και αντίστοιχα απαισιοδοξίας.
– Μίλησε μας λίγο για τον ρόλο που θα έχουμε την ευκαιρία να σε απολαύσουμε το καλοκαίρι, στην παράσταση «Θου κύριε… οι φοροφυγάδες» και αυτήν την συνεργασία.
Πρόκειται για μία εξαιρετική κωμωδία που ενθουσίασε το θεατρόφιλο κοινό τον χειμώνα που μας πέρασε στο θέατρο Αυλαία. Ο Γιώργος Μακρής έχει γράψει ένα ξεκαρδιστικό κείμενο το οποίο έχει σκηνοθετήσει με τέτοιο τρόπο που δεν αφήνει τον θεατή να ηρεμήσει λεπτό από τα γέλια. Η επιλογή των ηθοποιών δε, δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη κάνοντας αυτή μου την πρώτη εμφάνιση σε κωμικό ρόλο ακόμα πιο αξέχαστη για μένα. Συγκεκριμένα συμπρωταγωνιστώ στο πλευρό των: Γιώργος Βασιλείου, Γιώργος Μακρής, Νίκος Ζιάγκος, Ίνα Λαζοπούλου, Γιώργος Μαυράς, Πηνελόπη Σταματάκου. Μαζί μας και ο Γιώργος Γεωργίου.
Έκπληξη θα αποτελεί η επί σκηνής παρουσία του Ματθαίου Γιαννούλη που θα ταξιδέψει το κοινό σε μοναδικά μουσικά μονοπάτια.
Τρεις Έλληνες από διαφορετικά μέρη της Ελλάδος φεύγουν από την χώρα κυνηγημένοι ως φοροφυγάδες. Τους κυνηγούν αυτοί που έκλεψαν την χώρα, το σύστημα, οι πολιτικοί, το Κράτος, οι επιχειρηματίες των off shore εταιρειών, η εφορία, το ΙΚΑ και όλοι αυτοί στους οποίους χρωστούν.
Αποφασίζουν λοιπόν να φύγουν και να επιστρέψουν μόνο αν βρουν δουλειά στο εξωτερικό, αν μαζέψουν χρήματα ώστε να είναι σε θέση να ξεχρεώσουν μόνο αυτούς στους οποίους χρωστούν αλλά σε καμία περίπτωση το κράτος γιατί αυτό τους έχει κλέψει την ίδια τους την ζωή.
Αποφασίζουν και οι τρεις χωρίς να γνωρίζονται να πάνε Γερμανία. Εκεί, ψάχνοντας ως Έλληνες βρίσκουν καταφύγιο σε καθολικό μοναστήρι ως μοναχοί και πέφτουν στα χέρια του πιο σκληρού Ηγούμενου. Ζουν πραγματικά κάτω από την σκιά μιας νέας κατοχής. Βρίσκουν πολυμήχανους τρόπους επιβίωσης ώσπου η τύχη τους, τους χαμογελά.
Εγώ υποδύομαι την Ιουλία Άουσβιτς. Μια γυναίκα πειρασμό που ασκεί το επάγγελμα της δημοσιογραφίας με περίσσιο ζήλο και πάθος. Διεισδύω λοιπόν στο μοναστήρι με δόλιο τρόπο και καταλήγω να κρατάω στα χέρια μου μεγάλες αποκαλύψεις που στο τέλος παγιδεύουν εμένα την ίδια.
Εκτός από εμένα έχουν διεισδύσει στο μοναστήρι και άλλες θηλυκές υπάρξεις η καθεμία με έναν δικό της σκοπό με αποτέλεσμα το μοναστήρι να αναστατώνεται από τρελές παρεξηγήσεις αλλά και ερωτικές ιστορίες.
– Έχετε ξανασυναντηθεί επαγγελματικά με τον Γιώργο Μακρή;
Όχι είναι η πρώτη μας φορά αλλά είμαι σίγουρη πως δεν θα είναι η τελευταία. Ο Γιώργος είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και πολύ σωστός επαγγελματίας.
– Έχεις σκεφτεί να γράψεις κωμωδία;
Μπορεί και να έχω γράψει ήδη.
– Το σίγουρο είναι πως με ό,τι καταπιάνεσαι έχει επιτυχία. Ποιο είναι το μυστικό σου; Έχεις κάποιον που σε στηρίζει σε όλο αυτό;
Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό. Αγαπώ απόλυτα αυτό που κάνω και του δίνω το 100% της ψυχής και του χρόνου μου. Πολλοί άνθρωποι έχουν πιστέψει στη δουλειά μου και σε εμένα τιμώντας μας με την στήριξη και τους χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη γιατί μου δίνουν δύναμη να προχωρήσω. Θα ξεχωρίσω την καλή μου φίλη και συνεργάτιδα Αγγελική Γκαλμπένη – Παπαγρηγορίου γιατί ασπαζόμαστε μία παρόμοια καλλιτεχνική οπτική γωνία και δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο που να γεννά περισσότερη δύναμη και σιγουριά από έναν στενό φίλο και συνεργάτη που μοιράζεστε το ίδιο όνειρο.
– Η επιτυχημένη παράσταση σου «Οι Βράχοι» βρίσκεται στις υποψηφιότητες των 2nd Annual Gay Theatre Awards. Τι συναισθήματα σου γεννά αυτή η επιλογή;
Η επιτροπή διοργάνωσης των 2nd Annual Gay Theatre Awards μας τίμησε ιδιαίτερα επιλέγοντας μας μέσα σε τόσες παραστάσεις και την ευχαριστώ θερμά για αυτό. Είμαι χαρούμενη και περήφανη όπως θα ήταν κάθε γονιός που θα έβλεπε το παιδί του να χαίρει αγάπης και αποδοχής γιατί μόνο με τη σχέση γονιού – παιδιού μπορεί να παρομοιαστεί η σχέση του δημιουργού με το δημιούργημα του.
– Φαινόμενο της εποχής μας είναι η έξοδος από τη χώρα πολλών νέων ανθρώπων που αναζητούν καλύτερες εργασιακές ευκαιρίες στο εξωτερικό. Σκέφτηκες ποτέ να το κάνεις κι εσύ;
Η ιδέα του να εγκαταλείψω την χώρα μου δε μου έχει περάσει στιγμή από το μυαλό χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως η προοπτική μίας διεθνούς καριέρας με αφήνει αδιάφορη. Αν λοιπόν πήγαινα κάποια στιγμή στο εξωτερικό θα ήταν έπειτα από συνειδητή επιλογή, όχι από δειλία ή επιζητώντας την προσωπική μου άνεση ή ευκολία. Η τέχνη οφείλει να ανθίζει τις δύσκολες εποχές γιατί ο κόσμος την έχει περισσότερο ανάγκη· όχι να εγκαταλείπει σαν τα αποδημητικά πουλιά αναζητώντας καλύτερο κλίμα
– Μπορείς να μας πεις κάτι για τα σχέδια σου για την επόμενη θεατρική σεζόν ή είναι ακόμη πολύ νωρίς;
Όπως έχει ήδη ανακοινωθεί «Οι Βράχοι» θα συνεχιστούν για δεύτερη χρονιά και οι νέες περιπέτειες της μάγισσας Ταραντούλας θα βρίσκονται το φθινόπωρο κοντά στους μικρούς μας φίλους. Υπάρχουν και άλλα πολλά σχέδια για τον χειμώνα που έρχονται αλλά θα προτιμούσα να τα συζητήσουμε όταν θα είναι η στιγμή τους.
– Με τόσες δουλειές, έχεις βιώσει ζήλια ή κακό ανταγωνισμό από άλλους συναδέλφους σου και αν ναι πως το αντιμετωπίζεις;
Δεν μπορώ να απαντήσω θετικά ή αρνητικά σε αυτή την ερώτηση γιατί τέτοια συναισθήματα και συμπεριφορές με αφήνουν παγερά αδιάφορη σε σημείο που δεν τα αντιλαμβάνομαι καν. Με ενδιαφέρει μόνο η δουλειά μου και το πώς αυτή θα διεξάγεται σωστά, όμορφα και ομαλά. Οτιδήποτε στέκεται εμπόδιο το απομακρύνω από κοντά της και κατ’ επέκταση και από εμένα.
Δεν περίμενα άλλη απάντηση από μια τόσο δυναμική γυναίκα. Σου εύχομαι τα καλύτερα και ανυπομονώ να σε δω στο «Θου κύριε… οι φοροφυγάδες».
Ελένη Τριανταφύλλου
Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος