Πρωτόγνωρα…
Βρε σεις, τι είν τούτα; Πρωτόγνωρα.
Αγρότες αρπάζουν από τα πέτα κυβερνητικούς βουλευτές, τους … (άσε δεν το λέω), τους ξεμπροστιάζουν και τους αποπαίρνουν. Τσ τσ τσ! Ποιος τους τα έμαθε όλα αυτά; Όχι, θέλω να ξέρω ποιος! Για να τον συγχαρώ. Κρίμας, που έλεγε κι ένας τέως Πρωθυπουργός σε ντοπιολαλιά που έμαθε από τις παραδουλεύτρες.
Ευτυχώς οι δρόμοι άνοιξαν κι έτσι επέστρεψα απρόσκοπτα στο συννεφοσκεπές σήμερα άστυ. Σκόνη Σαχάρας, σου λέει. Ναι, επέστρεψα. Με τα λάδια, με τα χόρτα, με τα λεμονοπορτόκαλα και με τα σχετικά απαξάπαντα. Όχι μόνο δικά μου, φανταστείτε τώρα εσείς, ανίψια, γειτονοπούλες, τέτοια βουκολικά. Άκουγα ειδήσεις καθ’ οδόν, αλλά κι εδώ ολημερίς, παλαιόθεν το βίτσιο, κάτω δεν είχα την δυνατότητα, είχα άλλα να γνοιαστώ και να… απολαύσω.
Κρίμας ρε παιδί μου. Αυτό το παιδί ο Αλέξης δηλαδή προκειμένου να αρπάξει την εξουσία χρησιμοποίησε μέσα και ταχτικές… της παραδόσεως; Α, εδώ θα χτυπήσω το χέρι στο τραπέζι και θα δηλώσω μετάνοια. Όχι για την ψήφο. Αν τον είχα ψηφίσει θα χτυπούσα την πολιάν κεφαλήν στο τραπέζι, μπορεί και στον τοίχο. Την μετάνοια θα την δηλώσω γιατί τότε, προ ενός χρόνου και κάτι ψιλά, είχα ψιλοχαρεί για την εκλογήν του, έστω και αν δεν την βοήθησα. Ή τουλάχιστον δεν είχα πικραθεί. Κάτι που είχαν γίνει αχώνευτοι οι Σαμαροβενιζέλοι, κάτι η περιέργεια να δω πώς σκατά κυβερνάει η αριστερά, είπα σκάσε και θα δούμε. Λίγοι μόνο μήνες χρειάστηκαν για να διαπιστώσω ότι πρόκειται για ότι πιο ψευταρούδικο, ότι πιο ανεπαρκές, ότι πιο απροετοίμαστο, ότι πιο σκιτζήδικο που πειραματίζεται διαρκώς, ότι πιο γαϊδουράκι απέναντι σε συνήθειες, σε θεσμούς, σε κανόνες, ότι πιο επικίνδυνο. Πλην είναι αργά για δάκρυα.
Για εσάς δε που όχι μόνο τον ψηφίσατε, μαζί με την ανεκδιήγητη παρέα, αλλά ανεμοτρουλίζατε το βρακί σας από τρελό ενθουσιασμό, εκείνες τις αποφράδες ημέρες των εκλογών και βρίζατε γερμανοτσολιάδες όλους όσους κρατούσαν και μια πισινή σε αυτόν τον τρελό ενθουσιασμό, ένα έχω να ειπώ και να ορμηνέψω έχοντας απόλυτη συναίσθηση του τι λέω. Να κάνετε χαρακίρι καλά μου, άμυαλα και τσαλαφά. Γιατί μας πήρατε στο λαιμό σας. Όχι μόνο τον ελληνικό λαό, αλλά την πατρίδα ολόκληρη. Αν δεν κάνετε χαρακίρι, τουλάχιστον να μάθετε να το βουλώνετε και να κρατάτε πισινή. Ανόητα πλάσματα που καυλώνατε με τις μαλακίες του Γιάνης, που θέλατε τα μούτρα σας να βρίζετε κιόλας. Και τι μούτρα. Σαν εκείνα της Τασίας, της Σίας, κάτι βουλευτών που δεν ξέρω τα ονόματά τους και σκιάζομαι σαν τους βλέπω σε κανένα περιφερειακό κανάλι.
Αλλά και κατά πούθε να κάμω, ο δόλιος. Να αλλάξω κανάλι; Και τι να δω; Ο κ. Λεβέντης απαραιτήτως θα σκοντάψει πάνω μου να λέει τις γνωστές πρωτότυπες μαλακίες καφενείου, ο κ. Κουρουμπλής, γνωστός παλαιοπασόκος να εξυμνεί τον Αλέξης, τελευταία βγήκε από την γυάλα και ο κ. Σιμίτης, αυτό κι αν ήταν. Πόσα να αντέξω πια;
Ευτυχώς που καλοκαιριάζει και θα εξορμήσω σε καμμιά παραλία να λιαστώ, άσε που θα καμαρώσω και τα λελουδικά μου να καυλομαχάνε. Ε, με τόση φροντίδα…
Υ.Γ.
Για να ζηλέψετε θα σας πω ότι στην εξωτική Αγουλινίτσα έφαγα τα πάντα. Από χέλια μέχρι σαλιγκάρια με χόρτα τσιγαριστά. Μέχρι το Πάσχα τα κεφάλια μέσα.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.