Τι να πει κανείς για την τιμή της αλληνής! Τι να φταίει-τι να φταίει που δεν πήγαμε μπροστά; Λέτε να φταίει που δεν πίνω καφέ κανονικό, παρά κάτι νεροζούμια; Δεν μετρήσαμε το κύμα και τον άνεμο σωστά. Ακούω στο ραδιόφωνο σχόλια και συνεντεύξεις με θέμα τις εκλογές του… μέλλοντός μας. Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλει να κάμει ποιός. Όλα στο περίπου, στο “γύρω-γύρω να ‘ρχεται και μέσα να μην μπαίνει”. Για το πώς θα πληρώσουμε την εφορία, δεν λένε. Για το τι θα γίνει με τα δάνειο των νοικοκυριών, τσιμουδιά. Για τα άνεργα παιδιά που κλείνονται στα σπίτια σαν λεχώνες, τίποτα. Νιαουρίζουν κάτι λόγια συμπαράστασης βεβαίως-βεβαίως, παράπονο δεν έχω. Μήτε για τις φούντες των κορδονιών της Βίκης Σταμάτη λένε κουβέντα, γιατί τρέμει το φυλλοκάρδι τους μπας και ξηλωθεί το πουλόβερ. Παρ’ όλα αυτά, εκεί που τρελαίνομαι είναι που βλέπω γύρω μου κόσμο να σφυρίζει ανέμελα και να προγραμματίζει διακοπές. Είναι τόσοι πολλοί οι πλούσιοι σ’ αυτόν τον τόπο; Ναι, ξέρω, έπαιρνε υψηλά ποσοστά το πασόκ για πολλά χρόνια. Αλλά πόσοι πήραν τα μεγάλα δάνεια, τις επιδοτήσεις, τις διευκολύνσεις, τις θέσεις τις καλές. Πόσοι είχαν πατέρα μαυραγορίτη και βρήκαν απόθεμα; Πόσοι κληρονόμησαν άκληρες θείες πια; Τόσοι πολλοί; Βλέπω βεβαίως και κόσμο έτοιμον να μπουκάρει και να τα κάνει λίμπα, άλλους μισό βήμα πριν το φουντάρισμα στο κενό… Αλλά είναι και κείνοι οι ανέμελοι κι ωραίοι, οι τρεις λαλούν κι εφτά χορεύουν τον χορό της κοιλιάς. Πού τα βρίσκουν;
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.