Ελάτε, ελάτε. Πάρτε μολύβι και χαρτί. Στρωθείτε στο θρανίο απέναντι από τον πίνακα, καλά μου, θα κάνουμε γραμματική. Στο εντελώς εκλαϊκευμένο της.
Συμπαθάτε μας οι φιλόλογοι της ομηγύρεως, αλλά μπαΐλντισα ο δόλιος, έχω χρόνια ωτίτιδα, μην απογίνω με όσα ακούω και δυσκολευτεί να με χαρεί φέτος η Λούτσα η πεντάμορφη, η Λούτσα η παινεμένη. Στο θέμα μας τώρα.
Εκείνα τα ρημαδοαδικοπαθημένα ρήματα της καθαρευούσης το αίρω, το άγω, το λέγω και το καλώ ντε, τι σταυρό τραβάνε τα άμοιρα στις μέρες τούτες τις πικρές, τις ύπουλες, τις μίζερες και τις γλυκοκαριολίτσες! Την τελευταίαν εβδομάδα της Αποκριάς διανύωμεν, οπότε τα ξεφουρνίζουμε στο πνεύμα των ημερών.
Παλιότερα ασελγούσαμε επί των ρημάτων ως μαθητές (αχ εκείνες οι χρονικές κι εγκλιτικές αντικαταστάσεις των εξετάσεων του Ιουνίου), επίσης οι κληρικοί επιδίδονταν σε ανδραγαθήματα τόσο κατά τα αναγνώσματα όσο και στα κηρύγματα εκ του προχείρου, τέτοιον καιρό μάλιστα των σαρακοστιανών ακολουθιών, βάϊ μάνα μ’, σκέτη σφαή! Ναι, σωστά. Σφαή.
Το περιπλέον στις μέρες τούτες τις ζοφερές της περισπούδαστης αριστεράς διακυβερνήσεως με τις πολιτικές διεργασίες, ήρθε και μας αποδιοργάνωσε. Ανάμεσα στις εικασίες, τις κωλοτούμπες, τα σενάρια, τα σαχλά επιχειρήματα, τα ξεκατινοξεμπροστιάσματα και τα “έκαμε κι η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμον όλο” επανήλθε η κακοποίησις των ρημάτων στη μόδα, πολλές σόλοικες εκφράσεις έγιναν του συρμού.
Το τι λέγεται στη Βουλή, ούτε η Μαρίκα Νέζερ, ούτε η Δέσποινα Στυλιανοπούλου τέτοια εφευρετικότη. Ξιφουλκούν κατά πάντων και πασών περιννούστατα πολιτικά στελέχη, δημοσιογράφοι & δημοσιολογούντες, συχνά με κείνο το άμοιρο το αίρω, το άγω, το θέτω, το ελέγχω & τα παράγωγά τους ατάκτως… σωριασμένα (εντάξει;) να γνωρίζουν πιένες & σουξέ μεγάλο.
Η άλλη γράφει ποιήματα να υμνήσει τον Αλέξη.
Στα ραδιόφωνα, (ω, στα ραδιόφωνα!) εκεί γίνεται η μεγάλη σφαγή. Λόγια, λόγια, λόγια. Που δεν σημαίνουν τίποτα. Ανασκολοπίζοντας την εμπιστοσύνη πότε προς την κυβέρνηση, πότε προς τον τάδε αρχηγό και συχνότερα τις έννοιες.
Αϊ, αϊ, αϊ! Πού σε πονεί και πού σε σφάζει. Από τα συμφραζόμενα μονάχα κάτι υποψιάζεσαι. Εκείνη η άρση η δόλια, τι αμαρτίες πλερώνει!
Αμ εκεί πάλι που θέλουν να ειπούν πως ο τάδε… ήρε την εμπιστοσύνη! Μμ μμ, αφήστε το κι είμαι σε κρίση ευερέθιστου εντέρου και πώς θα την βγάλω με τα σαρακοστιανά!
Δεν θα πω για τις μετοχές, όχι, όχι, σε τέτοιο πονεμένο κεφάλαιο δεν θα περάσω. Παρά θα σταθώ στα απλά κι απέριττα! Παιδιά, για να το πάρουμε από την αρχή.
Πείτε το με άλλα λόγια, δικά σας. Πείτε “τα πήρε κρανίο ο τάδε και την έκανε με ελαφρά από το μαντρί”, πείτε “ο τάδε αρχηγός ζήτησε στήριξη από αρχηγούς των μικροτέρων κομμάτων της αντιπολιτεύσεως και κείνοι τον έκλασαν”. Πείτε “Η Δούρου καταδικάστηκε για την φονική καταστροφή στο Μάτι και όπου νά ‘ναι παίρνει τον πούλο από την πολιτική κονίστρα” (άντε τώρα να βρουν οι Συριζαίοι ποια είναι η κονίστρα).
Έτσι. Με δικά σας λόγια. Τι τα θέλετε τα περιδιαγραμμάτου, να παν να χαθούν;
Το αίρω λοιπόν κατά περίστασιν μπορεί να σημαίνει διάφορα, όπως: Τραβάω, παίρνω μαζί μου, παρασύρω, κουβαλάω, αντλώ, Σούρνω, ρε αδερφέ. Και τώρα που το κανιβαλλίσαμε, αφήνουμε το ρήμα στη θέση του ανέμελο, δεν το πετάμε κατακούτελα στον ανύποπτο όπως όπως. Έχει και ηλικίες δύσκολες γύρω.
Αν πια μας πιάσει εκείνη η βαρειά επιστημονικότη, τότε το μερεμετίζουμε, το φέρνουμε στα μέτρα της κουβέντας. Βρίσκουμε τον ανάλογο χρόνο και την έγκλιση. Αν δεν νογάμε & τόσο από δαύτα, τότε το αφήνουμε να πάει στον αγύριστο & το λέμε με τα δικά μας λόγια. Λέμε “Μια ντουζίνα βουλευτές την είδαν αλλιώς και ρημαδοσκέφτονται να τον αμολύκουν τον Αλέξη επειδή την ανθίστηκαν την δουλειά ότι βρωμάει ατζαμοσύνη”, μα έλα μου που δεν τους πάει η καρδιά να χάσουν και τον μπεζαχτά, οπότε την κάνουν γαργάρα”! Ναι;
Μην λέμε “θεσούλες, καρεκλίτσες, διορισμοί της παλιάς παρέας, πάρε-δώσε” και το χοντρύνουμε. Αν θέλετε και φωτό για να γίνει το ρεπορτάζ παραστατικό, έχω κάτι καλές, ξέρετε ποιές.
Έτσι. Άντε γιατί έχουμε και νεύρα τεταμένα. Ξεχαρμάνιασα. Ε, μα δεν τους μπορώ κάτι ντούβιανους που το παίζουν και αναλυτές περιννούστατοι. Τα χαϊβανάκια!
Μερσί.
Υ.Γ. Μια τριανταφυλλίτσα, ράτσας “Σίσσυ” απόκτημα σημερινόν θα μεταφυτεύσω. Μωβ-ροζέ, μοσχομυρωδάτη. Υπέροχη. Και ένα άνθος σπανιότατον και πανέμορφον: Καλθέα Crocata. Ευχηθείτε να μου ζήσουν κι ας σας στεναχώρεσα νερό κι αλάτι. Ορίστε, γουέλ-καμ να τα θαυμάσουμε αντάμα, πίνοντας το κατιτίς μας.
Υ.Γ.2ον: Είναι και κάτι τύποι στο fb που γράφουν συχνά κάτι μηνύματα του τύπου “Για σο κοκλα” (εσύ διάβαζε Γεια σου κούκλα) ή κάτι κοπέλες ανέμελες που ρωτάνε με την μια αν είσαι παντρεμένος, περιμένοντας να γαμήσουν οι πρώτοι, να… αποκατασταθούν οι δεύτερες. Μα είναι ολόκληρο κεφάλαιο, θα το αφήσουμε για την επόμενη συνεδρία.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.