Να σας ξομολογηθώ μια διαπίστωση, όχι ότι ξαφνιάστηκα…
Δέκα μέρες στην αγνή ελληνική ύπαιθρο, άκουσα πολύ ραδιόφωνο. Τοπικούς σταθμούς, παρακλάδια της κρατικής ραδιοφωνίας. Με τις διαφημίσεις τοπικών μαγαζακίων γέλασα με την καρδιά μου, αλλά δεν στεκόμεθα εκεί. Δημοσιογράφοι επαρχίας στήνουν ενημερωτικές εκπομπές. Ναι, αυτό κάνουν. Όχι δεν θα σταθώ στα θέματα που επιλέγουν, ούτε στο λεξιλόγιο, ούτε στο αξάν, ούτε στο πόσο συμπεθέρες. Θα σταθώ στο… πόσο γλύφτες! Πόσες δεκαετίες πίσω…
Μου θύμισε εποχή προ ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Εποχή Μαρούδα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Καλά, κυκλοφορούν κατόπιν έξω στην κοινωνία και δεν ντρέπονται; Φαίνεται πως δεν ντρέπονται. Όταν αλλάξει η κατάσταση, πάλι τα ίδια ζαγάρια θα στρογγυλοκάτσουν στις ίδιες καρεκλίτσες; Φοβάμαι πως ναι. Αλλά… αλήθεια πόσο μίζερο και πόσο περιορισμένης ευθύνης!
Ούτε να γελάσω δεν είχα διάθεση.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.