Αυτές τις μέρες, με τις δίκαιες απεργίες στο Μετρό και στον Ηλεκτρικό, είπα να το ρίξω λίγο στο περπάτημα.
Πέρασα από μικρές συνοικίες και είδα σπίτια όπου οι άνθρωποι ζουν χωρίς ηλεκτρικό. Ο πατέρας προσπαθεί να τα φέρει βόλτα, η μητέρα μαγειρεύει στο γκάζι και τα παιδιά παίζουν, μάλλον ανέμελα λόγω ηλικίας, στο δρόμο. Πράγματα που μας φαίνονται αυτονόητα όπως το ηλεκτρικό και το νερό, για άλλους είναι πολύτιμα και είτε δεν τα έχουν, είτε τα χρησιμοποιούν με πάρα πολύ προσοχή.
Με αυτές τις εικόνες θυμήθηκα τη σύγχρονη Κωνσταντινούπολη. Το λαμπερό “εξώφυλλο”, με τους ουρανοξύστες, τα εμπορικά κέντρα, τα μεγάλα ξενοδοχεία. Και λίγο πιο μέσα, στις φτωχογειτονιές που οι ξεναγοί σε αποτρέπουν να πλησιάσεις – “έχει πολλούς κλέφτες εκεί, κινδυνεύεις” – μια δεύτερη Πόλη, ή μάλλον μια παραγκούπολη. Είχαν κι αυτοί το ΔΝΤ την τελευταία δεκαετία, η μεσαία τάξη ψαλιδίστηκε άγρια, οι φτωχοί γίναν πολύ φτωχότεροι, και οι λίγοι έγιναν πολύ πιο πλούσιοι.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι προς τα εκεί κατευθυνόμαστε, κι ακόμα παρακάτω. Ολοταχώς. Η απόλυτη έλλειψη ηθικής και συνείδησης όταν συνδυάζεται με τη μεγιστοποίηση του κέρδους των λίγων εις βάρος του συνόλου, δε μας δίνει σαν αποτέλεσμα μόνο την οικονομική δυσχέρεια, αλλά και δυστυχία. Δυστυχία σε ποσότητες χονδρικής κι όχι σε δόσεις όπως τα περίφημα “δάνεια” των “συμμάχων” μας (εταίρους τους λέγαμε πρόσφατα, μα δε μου πάει η λέξη).
Κάπως έτσι, βαριά και μελαγχολικά, συνέχισα να προχωρώ με τα πόδια. Στις σκάλες ενός σταθμού του ΗΣΑΠ, με κατεβασμένα τα ρολά λόγω της απεργίας, καθόταν μια γιαγιάκα. Πρέπει να κόντευε 80 χρονών κι ήταν αναγκασμένη να ζητιανεύει. Καθώς πλησίαζα κι άλλο, βλέπω δυο νέους να σκύβουν και να τις δίνουν μια σακούλα. Την παίρνει και λάμπει το πρόσωπό της. Τους ευχαριστεί κι έχει ένα τεράστιο χαμόγελο. Τα παλικάρια είχαν ψωνίσει ψωμί από κάποιο γειτονικό φούρνο και της το έδωσαν.
Την εποχή που ζούμε και στις μέρες που έρχονται, πρέπει να θυμηθούμε την ανθρωπιά μας. Να σπάσουμε αυτό το κέλυφος αναισθησίας που θέλει να μας τυλίξει. Να κλείσουμε τα αυτιά μας στα ψεύτικα τα λόγια που μας βομβαρδίζουν καθημερινά τηλεοπτικά και να τα ανοίξουμε για να ακούσουμε τον διπλανό μας, τον γείτονά μας. Να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο. Να σηκωθούμε από τους καναπέδες – φάκες για ανθρώπους έχουν καταντήσει – και να φωνάξουμε φτάνει πια, ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ! Να ζήσουμε.
Τότε υπάρχει ελπίδα.
Α.Α.