Οδηγίες για την παραλία και μια εξομολόγηση…
Στο ακρογιάλι που πλένεσαι, περιστεράκι γένεσαι!
Ελάτε, πλατσουρήστε στα ρηχά, μην ξεμακραίνετε από την ακτή, ο ναυαγοσώστης είναι απασχολημένος να μαζεύει τηλέφωνα. Κελαηδήστε «Είναι το στρώμα μου μονό», βάλτε μεγάλα γυαλιά να μην σας αναγνωρίζει το κοινό και ξεδιπλώστε το κορμί πλάι στο κύμα. Πιέστε καφέδες και νερά, πολλά νερά. Επίσης αφεθείτε στις προσεγγίσεις, τραγουδώντας την Τζαμάικα. Προκειμένου περί προσεγγίσεων και το “Σήκω Διαμάντω να πας για ξύλα” να σας έρθει πρόχειρο, μπουμπουνήστε το.
Το τραγούδι βοηθάει σε κάτι τέτοια. Χαλαρώνεις, εκτονώνεις την ένταση και επιπλέον δείχνεις χαρακτήρα αλέγρο. Και… τα είπαμε: Νο σκουπίδια, Νο καπότες, Νο σκουσμάρια σε θάλασσα και ακτές!
Επίσης κουκουλώστε εκείνα τα παρτσακλά βιβλία που πήρατε επί τούτου ζητώντας στο βιβλιοπωλείο κάτι για παραλία, σας εκθέτουν. Εκτός κι αν ψάχνουμε κάτι σε κλούβιο εντελώς. Οπότε… βουρ. Δεν είμαι κοντά να σας προσέχω και να σας χτυπάω με το βατραχοπέδιλο, έχω κι ελόγου μου ξαμολυθεί.
Να ξομολογηθώ μια στιγμή; Άντε, την παίρνει το ποτάμι. Χθες το βραδάκι βρέθηκα σε ένα μικρό Μοναστήρι για τον Παρακλητικό Κανόνα. Στάθηκα στο δεξιό αναλόγιο, στο αριστερό δυο καλογριές. Χωρίς παπά, με 6-7 σιωπηλούς προσκυνητές, στο μανουάλι μια δεκαπενταριά κεριά μισολιωμένα. Αν αναζητούσα σε λεξικά τα λήμματα Γαλήνη και Ευφροσύνη, αυτό θα μου έδινε.
Μόλις ο ήλιος βουτούσε στη θάλασσα πέρα μακριά, εμείς τρώγαμε λουκούμια μαστίχας πίνοντας κρύο νερό με τσίγκινο τάσι, ανασαίναμε το άρωμα του μπουγαρινιού και λέγαμε για τις καταβολάδες των λελουδιών…
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.