Την εποχή που είχα αρχίσει να συμβιβάζομαι με την ώριμη εκδοχή μου, τα τριαντατεσσερα μου χρόνια στο επάγγελμα που -αλίμονο- σαν χθες μου φαίνεται η φοίτηση μου στην σχολή, που εδώ και χρόνια έπαψα να είμαι ο «μικρός» στους θιάσους, παράλληλα με την προσφώνηση στον πληθυντικό των μαθητών μου, αυτήν την εποχή που εμπεδωσα πως μετά τα πενήντα έχει άλλη ομορφιά η ζωή, συνέβη….
Και συνέβη όμορφα σαν δώρο-πάντα εξ ορισμού είναι δώρο η ζωη.
Ξανά έγινα μικρός. Μικρός πραγματικά, όχι κατά την γνώμη μου. Όχι ταπεινά μικρός.
Όπως λέμε «πόσο μικρός απέναντι στα θαύματα της ζωής». Σ´ αυτό ούτως ή άλλως είμαστε όλοι όχι μικροί, αμεληταίοι θα έλεγα.
Εννοώ μικρός μικρός.
Μικρός για παππούς!!! Ξαναέγινα μικρός σε κάτι. Κι είναι τόσο σημαντικό αυτό το κάτι. Τόσο σημαντικό που είναι σημείο αναφοράς. Έτσι λοιπόν Νοιώθω μικρός και πάλι, νεαρός, πολλά υποσχόμενος που τόσο μου άρεσε και το χα πεθυμησει. Να είμαι «πολλα υποσχόμενος».
Κι η Σμαράγδα Καρύδη, με πολλή αγάπη, τον τρολλάρει στα σχόλια:
Έλα στον παππού
Έλα στον παππού
Σ αυτόν που τα χει όλα
και μη κοιτάς αλλού!