Το έπαιξα Αγρότης σήμερα. Μόνος, ψάχνει να ξεπετάξει τις δουλίτσες και μετά να στρωθεί κοντά στο τζάκι μ’ αγκαλιά μια πολυθρόνα μπαμπού. Κατ’ αρχήν έψαχνε βοήθεια για να κουβαλήσει ξύλα. Βρέθηκε αλλοδαπό πιτσιρίκι πρόθυμο, μόνο που γρι ελλήνικος. Είχε πλάκα το θέμα. Δυο καρότσες αγροτικού τίγκα. Στολίστηκε το κάτω από τη σκάλα σε ωραιότατους σχηματισμούς. Τα χλωρά κάτω κάτω, πάνω τα ξερά για λόγους ευνοήτους.
Πήρα και το σήμα τελών κυκλοφορίας, στέλνοντας μιαν ευχή ξέρετε σε ποιούς και φαντάζεστε το περιεχόμενό της. Επίσης βρήκα χόρτα υπέροχα, δεν τα μάζεψα του λόγου μου, παραγγελία. Και μόλις βράδιασε πλύσιμο, στόλισμα, θα κορνάρει από στιγμή σε στιγμή ο Τάκης (που λείπει το στεφάνι του στην Αθήνα και ξεποστίζει χωρίς έλεγχο ο δόλιος κι αυτός) και φύγαμε για την διπλανή πόλη. “Για να δούμε κανέναν κώλο”, έτσι μου είπε. Δεν λέω σε ποια πόλη, έτσι να δείχνει λιγάκι πως έχω αποκλειστεί στο Κωλοκοτρωνίτσι. Ελάτε, ελάτε, σιγά το δύσκολο, θα το πάρει το ποτάμι. Νοτιοδυτικά.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.