Νέα ήθη…
Νέοι άνδρες (και γυναίκες), νέα ήθη! Ίσως στο πιο ξεφτιλιτέ τους. Για τα ήθη λέω. Έχουν έρθει τα πάνω κάτω τελικά, χάσαμε τα αυγά και τα καλάθια, μπλέξαμε την γραβάτα με το σώβρακο, στελέχη του παλαιού Πασόκ που μετώκησαν σε άλλες καρέκλες για να ξαναβουτήξουν στο μέλι, τώρα καταγγέλουν το σάπιο πολιτικό σύστημα σαράντα χρόνων που κατέστρεψε τη χώρα.
Αλλά και στα απολύτως δικά μας, μια κωλοτουμπίτσα την εκάμαμε. Παραδείγματος χάριν. Μιλούσα το απόγευμα με την μάνα μου στο χωριό. Κι ενώ μέχρι πρότινος η ορμήνεια της στην κατακλείδα κάθε συνομιλίας ήταν “Να ντένεσαι, να φοράς ζακέτα”, απόψε τα αναποδογυρίσαμε και την ορμήνευα του λόγου μου (στα ενενήντα της) να ντύνεται καλά και να φοράει κάλτσες απαραιτήτως. Περί ζακέτας δεν μου βγαίνει, πενήντα χρόνια μετά δεν αντέχω την επανάληψη.
Αλλά γενικώς έχουν οι όροι ανατραπεί. Ξαναπαραδείγματος χάριν. Πριν δέκα χρόνια ποιός θα χαράμιζε μια πορδή για το συνέδριο του Σύριζα; Κανείς. Λέγαμε: Α, πάλι αναλύουν, καταγγέλουν, διαμαρτύρονται εκείνοι οι τάχαμου εναλλακτικοί με τα ταγάρια. Κι ύστερα θα τρέχουν να υποστηρίζουν, ξέρουμε ποιούς. Επίσης μην άκουγαν τίποτις για πατρίδα, για σύνορα, για σημαία, τα βάφτιζαν ντιπ ακροδεξιά, ρατσιστικά, τους έκαναν να πετάνε σπυριά αναφυλαξίας αυτοί οι τόσο λεπτής αισθητικής, τους είδαμε πέρυσι που χοροπηδούσαν για το όχι στο Σύνταγμα και πάμε παρακάτω.
Σήμερα; Ω, σήμερα… Χίλια ποστ (έτσι δεν τα λένε τούτα που ανεβάζουμε εδώ;) διάβασα αφιερωμένα στις αποφάσεις που πισωματαξαναψηφίσανε τα παιδιά της εξουσίας, περισσότερα δεν θα πω, θα πικράνω κάτι φιλαράκια εδώ και δεν το θέλω. Αν και, μεταξύ μας, οι πολύ σκληροί με διαγράψανε μόλις διαπίστωσαν ότι δεν αγαπώ πολύ το κουκλοθέατρο. Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε εμείς τα εναπομείναντα, επιστρέφουμε τώρα στα σοβαρά.
Με το πρώτο τουλούμι βροχής (που αναμένεται), θα περάσει στα ξελουτρίσματά του το καλοκαίρι! Εννοείται πως θα το τραβήξω από δω, θα το φέρω αποκεί, θα ξεχειλώσω το πουλόβερ, θα επεκτείνω το καλοκαιράκι όσο παίρνει, μέχρι να διαπιστώσω το μάταιον και να το πάρω απόφαση. Την Παρασκευή την αποχαιρέτισα, πιστεύω οριστικώς, ήπια και μια μπύρα αποχαιρετιστήρια γιατί είναι μια ώρα δύσκολη του χωρισμού η ώρα, άφησα γεια στα μαγιώ μπραζίλ και γεια στα στριγκάκια και το πήρα απόφαση. Πάντως φρεσκάρισα το μαύρισμά μου…
Δυστυχώς καλά μου, όσες φωτό με μαγιώ κι αν λανσάρουμε εδώ, όσο κι αν χαϊδολογάμε ρακέτες και βατραχοπέδιλα, θα χειμωνιάσει. Στοιβάξτε αποθέματα αντοχής, υπομονής και τραχανά. Έρχονται μέρες δύσκολες και μήνες οργισμένοι. Ήδη σούρνεται μια ψιλοαριστερούτσικη βαρυχειμωνιά, μια μπόχα σαπίλας, μια καχυποψία για το κάθε τι, μια οξεία καρκατσουλίτιδα, μια πρωτοφανής απογοήτευση, ένα κακό.
Και τι να πεις πια. Τα παρακολουθώ λεπτομερώς, μην κοιτάτε που λέμε καμμιά μαλακία εδώ, πότε για μαγειρικές, πότε για λελουδικά και πότε για θαλασσινά ξεβρακώματα, έτσι για το ξεπίκρισμα. Πόση αηδία να αντέξει κανείς! Πού να γύρεις, πού να ξεκουράσεις το μάτι σου!
Πήρα στη λαϊκή ένα υπέροχο ριχτάρι του καναπέ. Ε, πόσο να με χαροποιήσει πια; Είναι που δεν με αφήνετε και του λόγου σας να σταυρώσω κουβέντα περί πολιτικής. Πριν ανοίξω το στόμα, τα έχετε ήδη όλα πει, όλα εξηγήσει. Όλα τα σφάζετε όλα τα μαχαιρώνετε, λέτε και κάτι πλακατζίδικα ζηλευτά. Πού να σας προλάβω! Γι αυτό, τι μου μένει του παιδιού της θάλασσας; Να επιστρέψω στο άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Βέβαια το Σαββατοκύριακο θα έρθει το γαιδουροκαλόκαιρο του αϊ-Δημήτρη, δεν ανησυχώ, θα γιορτάσουμε κι εμείς μετά βαϊων, κλάδων, τυμπάνων, οργάνων και μαγεροκοπημάτων, θα σας καλέσω, εντάξει. Στην εξωτική Αγουλινίτσα ο αϊ-Δημήτρης ήταν στη γειτονιά μου, μικρό πανηγυράκι, καρυδόπιτα σιροπιαστή έφτιαχνε η μάνα μου και κείνο το στριφτό με το φύλλο και τα καρύδια, το μπακλαβαδοειδές. Υπέροχο.
Μέχρι τότε βάλτε μπουφανάκι λεπτό, τη νύχτα πάνινη κουβερτούλα πικέ ή κουβερλί. Είναι κι ένα κρυωματάκι που με ταλαιπωρεί και το πισωγυρίζω με τον κουρκουμά (θαύματα κάνει). Αφού να σκεφτείτε η όρεξη για τηγανιτές πατάτες δεν μου κόπηκε. Τι λέγαμε; Α, για το συνέδριο. Καλά, μαλακία θέμα, το κλείνουμε απότομα μην ξαγρυπνίσω με κείνες τις μουτσούνες νυχτιάτικα.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.