Ναι, το γιορτάζω του λόγου μου! Μερσί, μερσί, μερσί.
Εύχομαι υγεία και… “όν έκαστος κατά διάνοιαν έχει”!
Και όπως έμαθα από τη μάνα μου, γιορτάζει κανείς με τραπεζώματα τρικούβερτα (το κατά δύναμιν).
Η t.v. αναμεταδίδει από Θεσσαλονίκη τα του “εν τω σταδίω θαρρύναντα τον Νέστορα” και ως παπαδοπαίδι παρακολουθώ παρέα με τον καφέ μου το τελετουργικόν που έχει κάτι από Βυζάντιο.
Παιδί, τρέχαμε του αγίου Δημητρίου στην ρεματιά πάνω από το σπίτι μου στο ξωκκλήσι του (τα λέω κάπου στο “Με το σφύριγμα του τραίνου”), ανάμεσα σε πουρνάρια, βαλανιδιές και πεύκα. Ανάμεσα σε κάτι λείες πέτρες κύλαγε νερό παγωμένο, καβούρια κρύβονταν στις σχισμές, οι φιλακόλουθοι έφευγαν ευχόμενοι δώθε-κείθε με το αντίδωρο και τον άρτο στο μαντήλι, εμείς παίζαμε εκεί μέχρι την ώρα του φαγητού.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις ευχές (που θα τις μελετήσω μεταμεσονυκτίως, αν αντέχω, αλλιώς αύριο πρωί ανάμεσα σε τακτοποιήσεις και τηλεφωνικές συνομιλίες για τα κουτσομπολιά της βραδιάς).
Ε, στην γιορτή δεν προσκαλείς κανέναν, δεν θα ακούσω πάλι γκρίνιες. Όλοι χωράμε, τα έχουμε πει. Οι πιο μισοριξιές θα καθήσουν στα ποδαράκια των… ανθεκτικοτέρων. Το μενού; Α, δοκιμασμένα πράγματα, σταθερές αξίες. Έγνοια σας. Παίρνω μια ανάσα και πέφτω με τα μούτρα, βάζω σκούφο και ποδιά. Ναι, μόνος μου τα βασικά θα τα κάνω, δεν γίνεται να μπλέκονται ανάμεσα στα… πόδια μου (είδατε τι κόσμιες εκφράσεις, αλλιώς μου ήρθε μέχρις εδώ να το πω, αλλά συγκρατήθηκα λόγον της ημέρας), αποσπάται η προσοχή μου.
Συνήθως οι βοηθοί που προσέρχονται νωρίς νωρίς, καθυστέρηση φέρνουν, καπνίζουν αρειμανίως κοντά στην κατσαρόλα εκνευρίζοντάς με και με τις παρεμβάσεις τους αλλάζει το αποτέλεσμα γιατί ως γνωστόν κι όπως λέει η παροιμία, Να μην κακοκαρδίσω τον έναν, να μην χαλάσω χατίρι στον άλλον, παιδί με τον άντρα μου δεν έκανα. Εδώ περί μαγειρικής ομιλούμεν και θέλω το αποτέλεσμα να είναι εκείνο που έχω στο μυαλό μου.
Τα βασικά θα τα κάμω μοναχούλι. Για τα συμπληρώματα, σουφλέ, σαλάτες, συνθέσεις τυριών και τα συμπαρομαρτούντα, θα έχει βοηθούς η κουζίνα, αλλά αργά το απόγευμα.
Επίσης θα μεγαλουργήσω στο στρώσιμο του τραπεζιού, κάθε φορά λέω να το φωτογραφίσω, μα μέσα στην ζαλάδα ξεχνιέμαι ή βγαίνουν παρτσακλές οι φωτό και δεν αποδίδουν όπως θέλω το …προς φωτογράφισιν.
Καλά, θα σας μιλήσω άλλη στιγμή για το μοσχάρι σε φέτες (χτένι), με Σκόρδο, λεμόνι πορτοκάλι και ρίγανι (όλα μπόλικα), συνοδευόμενο από ρύζι ακατέργαστο με κουκουνάρια. Μεγάλο σουξέ.
Το φτιάχνω μόνο σε γιορτές και μεγαλοσυνάξεις, να μην φθερεί η ιδέα. Πώς κάνει η Μαρινέλλα που δεν βγαίνει στα ΜΜΕ για να συντηρεί τον μύθο; Κάπως έτσι, αλλά σε φαγητό.
Βουναλάκι πατάτες; ‘Οχι δεν έχει το μενού, δεν ενδύκνειται, αν και ταιριάζει με το μοσχάρι, είναι και που θα έκλεβαν την παράσταση.
Ο κήπος μου, ναι, έτοιμος προς επιθεώρησιν. Έτσι να ζηλέψουν κάποια προσώπατα, να κορδωθώ και του λόγου μου για κάτι πλην της μαγειρικής.
Σας ξαναμερσί, σας ασπάζομαι γλυκά στην παρειάν και πέφτω με τα μούτρα στις προετοιμασίες, κάθε φορά βουρλίζομαι μπας και δεν προλάβω.
Και είπαμε, σας περιμένω.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.