Μια σχέση προσωρινή και δοκιμαστική
Απόψε λέω να μην λακριντέψω εδώ, ούτε να με απορροφήσει η tv, παρά… να συνάψω μια σχέση προσωρινή και δοκιμαστική με την ζαχαροπλαστική. Την απλή ζαχαροπλαστική, μην πέσω με τα μούτρα στα βαθειά, δεν ξέρω πως θα το πάρει κι η μαγειρική. Μην παρασυρθώ και δοθώ ολόψυχα με αποτέλεσμα να με απαρνηθεί η πρώτη αγάπη.
Θα φτιάξω έναν Χαλβά Πολίτικο και δεν θέλω σχόλια περί χαλβάδων, ταραμάδων, τι άλλο θα έφτιαχνα του λόγου μου και τα τοιαύτα. Ναι, πολίτικον. Εμείς από την Αγουλινίτσα είμαθε και πόρρω απέχουμε της πόλεως, αλλά πώς να τον πω! Αυτόν με το σιμιγδάλι. Θα τον στολίσω ποικιλοτρόπως, προσθέτοντας την Άρτα με τα Γιάννενα, έτσι για να επεκταθώ και γεωγραφικώς. Καρύδι, κουκουνάρι, σταφίδα, κράνμπερι και ρόδι. Στην Αγουλινίτσα τον φτιάχνανε με μπόλικο αμύγδαλο καβουρδισμένο, αλλά γι’ απόψε αποφάσισα να το ρίξω στις γκουρμέ γεύσεις. Και καταστάσεις, γιατί όχι.
Μα πριν θα φτιάξω ατμόσφαιρα. Έχω επί τούτου ένα στικάκι με μουσική της δημιουργίας, έτσι το λέω. Μια το πάει στο πονετικό, μια στο ταρατατζούμ. Έτσι, για να έχει μεταπτώσεις η διαδικασία, χαρούμενα στιγμιότυπα, άλλα εκνευρισμού και αδημονίας, να περιδινηθεί έμπλεο φόβων το μείγμα, μα να χαρακτηριστεί από έναν γευστικό παρορμητισμό το δημιούργημα.
Θα γουρλώσετε το μάτι, καλά μου και θα ρωτήσετε τι πάει να πει τούτο το κουλό που ξεφούρνισα έτσι στα καλά του καθουμένου και με τον απογευματινό καφέ μισοπιωμένον. Ε, τίποτα δεν πάει να πει. Απλά θέλησα να σας το εκσφενδονίσω κατακέφαλα ακριβώς όπως περίπου το εντόπισα προ ημερών ξεφυλλίζοντας στο σπίτι μιας φίλης μια κουμούτσα από εκείνες που αγοράζετε τάχαμου για βιβλία. Από αυτά ξεπατικώνετε του λόγου σας κάτι τσιτάτα που μας ρίχνετε καταμούτσουνα εδώ, εκείνες τις παπαριές για το σύμπαν που χέστηκε να συνωμοτήσει προκειμένου να βολευτούν οι καυλομάρες του καθενός, συγγνώμη κιόλας αλλά δεν μπορώ να το ακούω κάθε τρεις και λίγο. Γλυκά μου εσείς.
Δεν είπα τίποτα της φίλης, απλά… συντόμεψε η επίσκεψις γιατί συνυπολογίστηκε κι αυτό ως ένας από τους καμμιά εικοσαριά λόγους που η επίσκεψις χαρακτηρίστηκε απολύτως εθιμοτυπική και ίσως μοναδική. Ναι, ξέρω τι σκέφτεστε, μα είναι άλλης ώρας κουβέντα. Ή και καμμιάς ώρας ίσως. ‘Αλλος ένας λόγος ήταν το ότι η γάτα του σπιτιού, παίζοντας, γρατζούνισε την τριχωτή μου γάμπα και αηδίασα με το γατί δυο ώρες μές στα μούτρα μου, άσε με σε περικαλώ. Από εκείνο το βράδυ έκοψα το κοντό καλοκαιρινό καλτσάκι και έβαλα κάλτσα χειμωνιάτικη. Αλλά το ξεπερνώ, μην μου την πέσουν οι ζωόφιλοι και χαλαστούμε.
Επανέρχομαι στον Πολίτικον Χαλβά, επειδή απόψε το πήρα απόφαση να αγαπήσω την Ζαχαροπλαστική! Μουσική λοιπόν της δημιουργίας, άδειος πάγκος, τα υλικά εν σειρά παρατεταγμένα, δυο κατσαρόλες και ένα σκεύος που θα δεχθεί το… αριστούργημα. Ευχηθείτε να μου βγει καλό, ποιοί θα το κατασπαράξουν δεν ξέρω. Πρώτη φορά ζαχαροπλάστης. Βεβαίως ξεκινώ την καριέρα μου στο άθλημα με κάτι απλούν, αργότερα θα επιδοθώ σε πιο περίπλοκες συνθέσεις. Εκτός αν απογοητευτώ και σκυλοβαρεθώ, όπως με πολλά, το και πιθανότερον.
Υ.Γ. Μια φωτογραφία της Ζωής με φούστα και μπότα, μεταξύ άλλων συντρόφων, από την χθεσινή πορεία δε θέλω να την ξαναδώ, είναι πιο βήτα. Προτιμώ εκείνη με το φούξια και το λεμονί, την αξεπέραστη!
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.