Μασκαρέματα και Μασκαραλίκια
Μασκαρέματα και Μασκαραλίκια! Σκιντζήδες. Βρε ντιπ καρναβάλια! Μπούλες τους λέγαμε στην εξωτική Αγουλινίτσα, αυτούς που με λινάτσες ντυμένοι, παλιόσκουτα, περιφέρονταν και κάτι παράσταιναν. Βδελυροί την ρυπαρίαν, λέει ο Σουρής. Ποια Πάτρα, ποιο Ρίο, πιο Μοσχάτο και Ξάνθη. Εκεί τουλάχιστον έχει κάτι όμορφες παρουσίες πάνω στα άρματα με τα παλλόμενα τουρλωτά κωλαράκια στολισμένα φτερά και πούπουλα. Εδώ μιλάμε για το απόλυτο καρκατσουλιό.
Περιθωριακοί Αλμπάνηδες μεταμφιέστηκαν σε κυβερνώντες και διασύρουν την χώρα (βέβαια δεν υποστήριξαν ποτέ τα περί πατρίδος, εδώ θα τους αναγνωρίσω την συνέπεια), καταδικάζουν έναν λαό, και περιφέρουν δώθε-κείθε τις μπαρμπούτες που έχουν για μουτσούνες. Επειδή καίμε τον βασιλιά καρνάβαλο σήμερα, το έθιμο βλέπεις, θα το ξεστομίσω. Μόνο πίπες δεν παίρνουν στον Νταβούτογλου και στους ΔΝΤούδες εκλιπαρώντας βοήθεια. Συγγνώμη κιόλας. Τα παλιοπράματα που με χίλια ψέματα ξεγέλασαν αγαθά αγανακτισμένα, που στήριξαν σε δαύτα την ελπίδα για ανθρώπινη διαβίωση.
Μόνο ο Γιώργης Σουρής θα περιέγραφε επαξίως την κατάσταση και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Α, ναι. Και η Μαλβίνα Κάραλη, εκείνη που λυσσαλέα πολέμησε το καθεστώς Σημίτη.
Απάτριδες μας κυβερνούν. Αλμπάνηδες. Καρκατσουλιά που αρνούνται να βάλουν γραβάτα, κρεμάνε στον ώμο ένα τράστο, ξαμολυούνται στην Εσπερία που άλλοτε πετροβολούσαν, γλύφουν όπου προλάβουν και νομίζουν ότι επαναστατούν κατά του κατεστημένου. Οι εναλλακτικές είναι φτωχές, αδύναμες να ανατρέψουν θεαματικά το κλίμα, να πάρει μπρος η μηχανή, μα οφείλουν να βάλουν πλάτη.
Εμείς να κάνουμε υπομονή και να βγάλουμε τον σκασμό, γιατί δεν μας φταίει άλλος κανείς. Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι. Κι αν κανένας/καμμιά απαντήσει με την ρητορική ερώτηση “γιατί, οι άλλοι ήσαν καλύτεροι;” (επειδή μόνο αυτό λένε πια), τους απαντώ: Τελικά, ναι μωρή. Ήσαν καλύτεροι. Όσο αχώνευτοι κι αν είχαν γίνει, όσα λάθη και παραλείψεις κι αν έκαναν, όσες μαλακίες, όσο και κάλυψαν κλέφτες και καταχραστές (γιατί το έκαναν), είχαν συναίσθηση της κατάστασης. Και αγαπούσαν μια στάλα την πατρίδα. Εδώ δεν υπάρχει ίχνος αγάπης.
Αλλά έπρεπε να δούμε τα χειρότερα για να το διαπιστώσουμε. Εμείς οι γερμανοτσολιάδες και οι φιλελέ. Γιατί εσείς που δεν το βλέπετε ακόμα, παλιότερα βάζατε ένα αμπέχωνο δίκην επαναστάτη της κλανιάς και υποστηρίζατε εκείνους που έκαιγαν την Αθήνα, που έσπαζαν μαγαζιά, που διαλύανε τον τουρισμό, που ξήλωναν τις πλάκες του πεζοδρομίου και τις πετούσαν δώθε-κείθε αδιακρίτως που δεν θέλανε την παρέλαση της Εθνικής γιορτής, που τους ενοχλούσε κάθε αναφορά σε ήρωες και σε κάθε πατριωτικό, που μας λέγατε έτσι εύκολα γερμανοτσολιάδες και φιλελέ (τα μούτρα σας). Γιατί εσάς σας αξίζει τούτη η ξεφτίλα που λουζόμαστε. Και μετά από όλα τούτα μιλάτε κιόλας. Χώρια που κάποιοι παλιότερα γλύψατε κοκαλάκι, δίπλα στην εξουσία. Ναι;
Α, ρε Μαλβίνα που χρειάζεται. Έτσι, να ξεχαρμανιάσουμε γιατί άλλην οδό διαφυγής δεν βλέπω. Α, η εκκλησία γιορτάζει την αγίαν Υπομονή σήμερα, αυτοκράτειρα Ελένη Παλαιολογίνα, κόρη Δραγάση και μητέρα του Μαρμαρωμένου. Αγία Υπομονή.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.