Καλημέρα. Λιακάδα βλέπω, πίνω τον πρώτο καφέ βιαστικά γιατί περιμένουν δουλίτσες, ν’ αλλάξω σεντόνια-πετσέτες, να κρύψω παπούτσια, τέτοια. Έτοιμος προς επιθεώρησιν. Ε, καλεσμένες θα έχω, μην με βρουν άνω κάτω. Που λέει ο λόγος, άνω-κάτω δεν με βρίσκεις ποτέ, όχι θα περιαυτολογήσω, δεν έχω και πολλά να παινευτώ. Σήκωσα την τέντα να δει ήλιος τα δόλια λελουδικά μου που μαράζωσαν πια, τα χαϊδεμένα μου. Με το πολύ φως χάνει το σπίτι εκείνη την αχλύ μυστηρίου του μισόφωτου, αλλά δεν πειράζει. Θα παραμυθιαστώ άλλη στιγμή.
Πάνω από τον καναπέ κρέμασα χθες ένα αντίγραφο από έργο του Μόραλη. Μελαγχολικό. Ώχρες απαλές, κεραμιδί κι ένα πρασινομπλέ σκληρό για την κόντρα. Γυμνές φιγούρες γυναικών έξω από μια πόρτα. Δεν ξέρω τι είχε κατά νου ο ζωγράφος, εγώ φαντάζομαι διάφορα, στήνω ιστορίες περίπλοκες, αλλιώτικες κάθε φορά.
Το φαγητό είναι μισοέτοιμο, κατσίκι λεμονάτο, θα φτιάξω δυο βουνά πατάτες τηγανιτές και μια περίπλοκη σαλάτα. Μαρούλια κατσαρά, πολύχρωμα, αβοκάντο, ρόκα, μήλο, ρόδι, καρύδια, λιαστή ντομάτα, γραβιέρα, σάλτσα γλυκόξινη. Υπέροχη σαλάτα, θα φέρουν και κάτι τυροπιτοειδές, μια χαρά. Πρόσκληση ανοιχτή. Ε, από αύριο που θα είμαι μόνος θα πέσει πείνα, φασόλι-χυλοπίτα, τέτοια. Και στη ζούλα θα κάνω την ανθρωπογεωγραφία-ψυχογραφία, παλιά μου τέχνη. Θα τσεκάρω τι κουβεντιάζουν οι γυναίκες μεταξύ τους όταν νομίζουν πως δεν ακούω, θα θυμηθώ τι λένε οι άντρες μεταξύ τους σε ανάλογες συνάξεις που κάνω άλλοτε. Και το βράδυ που θα φύγουν γλυκοχαιρετούμενες κι ευχαριστώντας με, θα κάνω απερίσπαστος τη σύγκριση. Πόσο αλλιώτικα στέκονται οι άνθρωποι όταν οι συνάξεις είναι μικτές, όταν στο βάθος του μυαλού υπάρχει μια υποψία ερωτικής επικοινωνίας. Πλάκα έχει.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.