“Καθαρότατον ήλιον προμηνούσε της αυγής το δροσάτο το αγέρι…” Το απήγγειλα σαν βγήκα να ανακλαδιστώ στη βεράντα κι αντίκρισα έναν ολοκάθαρο ορίζοντα μετά την νυχτερινή νεροποντή. Τι καταιγίδα! Αστραπές, Μπουμπουνητά και κακό. Τα μάδησε τα άμοιρα λελουδικά το ξεροβόρι, αλλά καλύτερα. Να ξαλαφρώσουν κι αυτά. Θα τα κλαδέψω τον άλλον μήνα, να έρθει να φουντώσει το πράμα την άνοιξη. Τούτα τα γεωπονικά σκέφτηκα πάνω που τεντωνόμουν ωραία-ωραία. Κατόπιν μάζεψα κάτι σκόρπια φύλλα, απήγγειλα το άλλο σχολικόν “Κρέμεται η καπότα στην αλυγαριά, ντέρτι και μαράζι δεν βάζω στην καρδιά” και μπήκα μέσα να βάλω μπρίκι στη φωτιά.
Το βράδυ θα παρακολουθήσω την Μαρινέλλα που θα συναντήσει την Βέμπο. Δυο γυναίκες με έντονη παρουσία και ζωή θυελλώδη. Ξεφυλλίζοντας το πρόγραμμα, διαβάζοντας τις συνεντεύξεις και όλα τα σχετικά, διαπιστώνω πως πρόκειται για μια παράσταση μάθημα. Διαβάζω κάτι λίγα μίζερα σχόλια εδώ και μικρόψυχα. Αυτοί που ασχολούνται με τα λίφτιγκ των καλλιτεχνών, όταν δεν βρίσκουν άλλο αρνητικό, μοιάζουν ακριβώς με κείνη την γριά με άνια στο “Παρά 5”, τότε που γύρισε η Ζουμπουλία στο χωριό και την ρωτούσαν όλες οι καλτάκες τα νέα της Αθήνας, αλλά η γριά με άνια επέμενε να ρωτά κάθε δυο λεπτά “Η Βίσση πόσο είναι;” Τους διαγράφω και δεν θέλω να μου ξαναστείλουν αίτημα, έριξα προηγουμένως μια ματιά στις αναρτήσεις τους. Το απόλυτο τίποτα.
Πάμε παρακάτω. Άθεος, σου λέει, ο Αλέξης. Ναι, ε! Καλά, δεν θα γίνω τώρα συνήγορος του Τσίπρα, που θα κάνει μια τρύπα στο νερό και περιβάλλεται από έναν θίασο κλοουνίστικο, αλλά βγάζω φλύκταινες με την υποκρισία. Και τόσα χρόνια που κυβερνήσανε οι θρήσκοι; Θα εξαιρέσω τον γόνο του Παπανδρέου που δεν ήταν μήτε το ένα μήτε το άλλο. Αλλά όλοι οι αποδέλοιποι γονυπετείς μπροστά στα εικονίσματα έδιναν πάντα τον προεκλογικό τους αγώνα. Και; Στο μόνο που με βοήθησε όλο αυτό, είναι το να καταλήξω στο συμπέρασμα πως όντως ο Θεός είναι Θεός αγάπης. Διαφορετικά έπρεπε οι χθεσινοβραδυνοί κεραυνοί να πέσουν σε επαύλεις, σε κότερα, σε λιμουζίνες, σε τράπεζες. Με συνέπειες. Αλλά είναι Θεός ανοχής, αγάπης και συγγνώμης. Διαφορετικά θα άκουγε το δικό μου παράπονο, τις δικές μου δεήσεις, που έχω τρία χρόνια να πάρω ένα παντελόνι. Και που περίμενα να στείλουν οι δικοί μου για να αλλάξω λάστιχα στο αυτοκίνητο, μην τσακιστώ. Ενώ δουλεύω ανελλιπώς. Γι’ αυτό λέω να μην κάνω εκστρατεία κατά του άθεου Αλέξη και υπέρ των θρησκευάμενων που κυβέρνησαν καίγοντας θυμίαμα εύοσμον δίπλα στα κρυφά βιβλιάρια καταθέσεών τους. Ναι, θα συμφωνήσω μαζί τους σε αυτά τα περί πατρίδος, θρησκείας και στα περί των εθνικών θεμάτων. Έτσι μεγάλωσα και δεν θα δώσω κλωτσιά σε ό,τι πίστεψα. Αλλά εκείνοι που τώρα κόπτονται μπας και δεν τρέχει γονυπετής στους εσπερινούς ο επίδοξος κυβερνήτης, να κάνουν πρώτα χαρακίρι, να εξαφανιστούν. Κι εγώ μετά ξέρω να ταχτώ κατά των αρνητών της παράδοσης, κατά των αδιάφορων με τα εθνικά θέματα, κατά εκείνων που σιγοντάρισαν όσους έκαψαν τόσες φορές την Αθήνα, όσους επιχείρησαν να διαλύσουν τα πάντα και κατά όσων στις εσχατιές της ελληνικής γης προσπαθούν να χαμηλώσουν τον φράχτη των συνόρων.
Να το κάνω. Αλλά να μην μοστράρουν μέσα στη μούρη μου κάθε βράδυ στις 8 Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές. Ουστ! Άντε και συγχύστηκα με δαύτους.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.