Ξεπόρτισα με τέτοιον χιονιά, αλλά πέρασα ωραία. Φαγητό, καφές, κουβέντα. Το πρωί κόψαμε και μια πίτα Συλλόγου, να μην ξεχνιόμαστε.
Ναι, τα μάθατε τα νέα, οι 3 εργολάβοι της συγκυβέρνησης τα βρήκαν απόλυτα με τον αποτέτοιο, συμφώνησαν να προχωρήσουν χειροπιαστά ανέμελοι. Ο Μίκης σε συνέντευξή του σήμερα προτείνει να τους πετάξουμε στη θάλασσα. Με μια κλωτσιά. Για τους άλλους δυο δεν ξέρω, πάντως ο Γιώργος θα διασωθεί, ως αθλητής, και θα γυρίσει πίσω, θαλασσοδαρμένος, να ματακατσικωθεί στην καρεκλίτσα του.
Πα πα πα, βαρέθηκα με δαύτους, λέω να φτιάξω απόψε ένα ριζότο με θαλασσινά, δικής μου επινοήσεως. Αλλά να σας ρωτήσω, τους ειδικότερους. Γιατί λέμε ριζότο και όχι ρύζι με θαλασσινά; Το επαναλαμβάνω κι εγώ βλακωδώς, αλλά ήρθε η ώρα να διαλευκάνω το μυστήριο, αφού απάντηση σε άλλα που με βασανίζουν δεν μπορώ να δώσω… Εκεί που πήγα σήμερα για φαγητό, μια χαρά εστιατόριο, δεν μπορώ να πω, αλλά είχαν βαφτίσει κάπως ξενωτικά όλα τα φαγώσιμα, με κάτι ονομασίες εντελώς σαχλές πιο σαχλές κι από κάτι κουπ κομμωτηρίου που βλέπω σε ταινίες. Μου φάνηκε εντελώς γελοίο, μα είχε κόσμο και κράτησα χαρακτήρα…
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.