Είναι αργά για… πατάτες;
Είναι αργά για ένα βουνό τηγανιτές πατάτες; Το ρολόϊ λέει 23.47. Μμμμμμ, σιγά. Τέσσερις ώρες πολιτικές εκπομπές παρακολουθώ, εγώ ψυχή δεν έχω; Θα Αποζημιωθώ!
Καθάρισα κι έκοψα νωρίτερα τις πατάτες, κατόπιν τις άφησα μισή ωρίτσα σε νερό με λεμόνι. Για σύσφιξη. Τις αλάτισα και τις έριξα σε λάδι καυτό ψιθυρίζοντας έναν σκοπό από εκείνα τα σαχλά καλοκαιρινά τραγούδια της δεκαετίας του ’70. Έτσι, για σπάσιμο. Στην κατσαρόλα φυσικά έριξα τις πατάτες, όχι τηγάνι.. Καπακωμένες. Χαμήλωσα την φωτιά στο μισό. Σε 5-10 λεπτά θα ξεκαπακώσω και θα δυναμώσω την φωτιά στο φουλ. Χωρίς καθόλου να ανακατέψω. Τώρα περιμένω να πάρουν εκείνο το χρυσαφί χρώμα. Τότε θα τις βγάλω πάνω σε πιατέλα (ναι, δεν χωράνε σε απλό μεγάλο πιάτο) με το ειδικό εργαλείο που έχω για να βγάζω πατάτες από την κατσαρόλα. Θα τους ρίξω ρίγανη κι ένα μυστικό μυριστικό σε σκόνη που πήρα στην λαϊκή της εξωτικής Λούτσης, ειδικό για πατάτες. Θα κόψω 3-4 φετούλες τυρί φέτα και τα το ρίξω αποπάνω. Και τότε πια θα αρπάξω την πιατέλα, θα πεταχτώ θριαμβευτικά στη βεράντα και θα σωριαστώ σε μια καρέκλα δίπλα στις λεμονογαρδένιες… Και τότε πια θα πέσω με τα μούτρα στις πατάτες να τις κατασπαράξω. Ψωμί; Ε, μια φετούλα. Σαλάτα, όχι. Παχαίνουν αυτά τα ζαρζαβατικά με τα λάδια και τα συμπληρωματικά τους.
Ηθικό δίδαγμα: Μην παρακολουθείτε πολιτικές εκπομπές. Πρώτον δεν έχουν πια πλάκα και δεύτερον σε κάνουν να αποζητάς παρακινδυνευμένες διεξόδους.
Καλό βράδυ.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.