Σαν πολίτης του κόσμου έχοντας ταξιδέψει αλλά και ζήσει σε πολλές ξένες χώρες, γνωρίζοντας τόσους ανθρώπους, κουλτούρες, ήθη και έθιμα νιώθω την ανάγκη να μοιράσω τις προσευχές μου. Σκεπτόμενη την πρώτη μου βόλτα στη γέφυρα του Μπρούκλιν, το δέος που ένιωσα βλέποντας τους τεράστιους ουρανοξύστες του Μανχάταν, τη συγκίνησή μου στο Μεξικό όταν άγνωστες οικογένειες άνοιξαν το σπίτι τους και μας έβαλαν να καθίσουμε στο τραπέζι τους 10 άτομα συνεργείο από φιλοξενία και αγάπη, όταν ήμουν εξαντλημένη δουλεύοντας στα βουνά της Αυστρίας και μου έφτιαξαν σούπα και ζεστό τσάι για να γίνω καλά.
Όταν οι συνεργάτες μου στη Γερμανία με ρωτούσαν αν φοράω γάντια όταν βγαίνω έξω για να πάω στη δουλειά και ο παππούς στο deli της γειτονιάς μου έφτιαχνε ζεστή σοκολάτα όταν πήγαινα να βρω wifi να μιλήσω με την οικογένειά μου μέσω skype. Όταν πήγα σε νοσοκομείο της Ιταλίας εν μέσω της εβδομάδας μόδας κουτσαίνοντας και με περιέθαλψαν δωρεάν γιατί ήμουν μόνη μου. Όταν εγκλωβίστηκα στο αεροδρόμιο του Παρισιού για 3 ημέρες έως και την παραμονή των Χριστουγέννων και δεν είχα χρήματα να φάω και μου πρόσφεραν ένα κουτί μπισκότα.
Όταν είχα πια κουραστεί να πηγαίνω από το ένα casting στο άλλο και έκλαιγα στα πεζοδρόμια και ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΟΥ ερχόταν κάποιος «ξένος» περαστικός να μου δώσει κουράγιο να σηκωθώ και να συνεχίσω. Από την Σουηδία, το Λίβανο, την Ελβετία, την Φινλανδία έως τις ημέρες μου στον διαγωνισμό Μις Υφήλιος στην Βραζιλία ως Ελλάδα ανάμεσα σε σχεδόν όλες τις χώρες του κόσμου με όλες αυτές τις ξεχωριστές γυναίκες στο πλευρό μου… Κατάλαβα ένα πολύ σημαντικό πράγμα… Δεν είμαστε απλά Έλληνες, Ιταλοί ή Αμερικάνοι κτλ.. Είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ και έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Και έχουμε υποχρέωση και ευθύνη να μας προσέχουμε και να μας προστατεύουμε. Να μάθουμε από τα λάθη των άλλων και να δώσουμε το καλό παράδειγμα γιατί μπορούμε. Για το καλό όλων μας και του πλανήτη μας.
ΑΓΑΠΗ – ΥΠΟΜΟΝΗ – ΠΡΟΣΟΧΗ – ΕΛΠΙΔΑ