Μα σε τι λάσπη ζούμε! Είναι τόσο απογοητευτική η διαπίστωση που μήτε για πλάκα δεν έχεις διάθεση. Δηλώσεις, δηλώσεις, δηλώσεις, ψέματα, ψέματα, ψέματα, μεταγραφές, συμπτύξεις, ανασυντάξεις δυνάμεων και ανασκουμπώματα. Συμπεριφορές απαράδεκτες κι άλλες εντελώς για γέλια και για κλάματα. Αλήθεια, ο κ. Λοβέρδος ακούει αυτά που λέει;
Εμείς που ακούμε όλους, Τι σκατά θα ψηφίσουμε πάλι; Θα μου πει κανείς; Εγώ πότε θα γίνω ψηφοφόρος που θα τα έχει μια σταλίτσα καλά με την συνείδησή του; Μέχρι τότε θα παραμυθιάζομαι και θα αυτοπαρηγοριέμαι, άλλος να με παρηγορήσει δεν μπορεί. Θα τραγουδάω αχνά σχεδιάζοντας την χορογραφία με ξυλομπογιές πάνω σε ξεδιπλωμένη χαρτοπετσέτα.
“Γίνε θάλασσα, να σου λένε τραγούδια τα ναυτόπουλα.
Γίνε μέλισσα, να σου στήνουν χορό τα μελισσόπουλα.
Φόρα και μια χάντρα θαλασσιά, να μην σε ματιάσουν…”
Κοιτάζω την ροδιά μου στη γλάστρα. Μικροκαμωμένη, αλλά πανέμορφη. Έντεκα ρόδια ροδαλά κρέμονται κι ακουμπάνε στο κάγκελο. Ναι, ναι, κάτι θα κουτσομαγειρέψω, αλλά μην μου αλλάζετε την κουβέντα.
Περιμένω απάντηση. Θα συμβιβαστώ με κάτι κατώτερο των προσδοκιών, κάτι απλώς ανεκτό. Κάτι αστείο, έστω. Γελοίο μονάχα να μην είναι. Από κείνα που το πάνε γυρεύοντας να τους πετάξω την πατσαβούρα. Πολύ θα με υποχρεώσετε. Μερσί για την προσπάθεια.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.