Ε, η κουζίνα θέλει φαντασία το είπαμε. Αλλά δεν μπορείς να φτιάχνεις και άλλα αντί άλλων, ακούω κάτι κουλαμάρες και εκνευρίζομαι, αλλά δείχνω χαρακτήρα, αλλιώς… Στο προκείμενο. Κρύο απόψε, ε δεν κάνει και βαρυχειμωνιά, αλλά μια φορμούλα την ρίξαμε πάνω μας. Είπα να φτιάξω μια σούπα. Κάθισα και σκέφτηκα (που λέγανε τότε στη Γιουροβύζιον, γιατί όρθιος πώς να σκεφτείς!), θυμήθηκα ότι πριν χρόνια σε ένα στέκι καλλιτεχνικό, τότε που βγαίναμε καμμιά φορά, μας σερβίρισαν πρώτο πιάτο μια σούπα που την έλεγαν εκεί Κοκορόσουπα. Την θυμήθηκα, την ανέλυσα, βρήκα τα συστατικά της, την βελτίωσα και νάτην απόψε λαχταριστή.
Ένα στήθος κοτόπουλου μεγάλο, βρασμένο, διαλυμένο μέσα στο ζουμί του. Επίσης ένα καρότο τριμμένο στον τρίφτη και λίγα κλαράκια μαϊντανό ψιλοκομμένο. Όλο αυτό βράζει με αλάτι με λιγάκι βούτυρο και με δυο κύβους από τους γνωστούς. Αυτό το τελευταίο επειδή το στήθος κοτόπουλου δεν είναι και καμμιά φοβερή νοστιμιά, τη σηκώνει την βελτίωση. Το περιμένω να παραβράσει και αμέσως μόλις ολοκληρώσω την παρούσα αναφορά αγαπητό μου ημερολόγιο, θα ρίξω λίγο κριθαράκι ψιλό (με ρύζι είναι καλύτερο, απλά το αποφεύγω για λόγους που δεν είναι της παρούσης) και κατόπιν… αυγολέμονο.
Όλα αυτά σε λίγο. Θα έρθει και ο ξαδερφός μου να φάμε, να μου δώσει και τα φώτα του, επί τη ευκαιρία, για το τι θα κάμω με το θέμα θέρμανση. Σφράγισα το κουμπάκι του καλοριφέρ με ένα κόκκινο Χ, αλλά λύση δεν βρήκα. Κηροζάν; Κάτι του ρεύματος; Μαγκάλι; Τι να κάμω Θεέ μου; Πώς να βγάλω χειμώνα με τρεις κι εξήντα που μου δίνει το κράτος, ενώ μου ζητάει τα μαλλιοκέφαλά μου (που είναι και γκριζωπά, το παράπονό μου). Αυτά αγαπητό μου ημερολόγιο και σε αφήνω τώρα γιατί το κουδούνι χτυπά. Είναι που πρέπει να ρίξω και το ζυμαρικό στην κατσαρόλα…
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.