Ένα κορίτσι πήρε τον λόγο στη σύναξη της σοσιαλιστικής διεθνούς (ναι, εκείνη η διεθνής ένωση που ακόμη προεδρεύει ο ακατανόμαστος). Ισπανίδα. Τους έσουρε όσα σούρνει η σκούπα. Αφού απόρησα πώς την άφησαν να ολοκληρώσει, δεν έπεσαν τα μικρόφωνα, δεν έσβησαν τα φώτα, δεν, δεν. Δεν έβρισε κανέναν το κορίτσι, είπε απλά την αλήθεια. Την αλήθεια της γενιάς της. Εκείνης της γενιάς που είναι η καλύτερα εκπαιδευμένη μέχρι τώρα, που κρατείται άνεργη, παροπλισμένη και αδυνατεί να κάνει το παραμικρό, μήτε καν ένα παιδί στα 30 τους. Περιέγραψε την καθημερινότητα της κοινωνίας στην Ευρώπη, γιατί οι ηγέτες πήγαν στις εγκαταστάσεις του πολυτελούς ξενοδοχείου με τις θωρακισμένες λιμουζίνες και τα φιμέ τζάμια εμπόδιζαν στη διαδρομή να δούνε τις σκηνές μαρασμού στους δρόμους. Την άκουσαν σιωπηλοί, ίσως ενοχλημένοι, πλην ανέκφραστοι. Οι ίδιες φάτσες, το ίδιο παγωμένο χαμόγελο-γκριμάτσα. Τίποτα απολύτως δεν αλλάζει χρόνια τώρα. Σαν τις αφίσες της Φιλιώς Πυργάκη σε ηπειρώτικο πανηγύρι.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.