Οι σημερινοί άνθρωποι δεν έχουν διόλου άδικο να νιώθουν απελπισμένοι σ’ έναν κόσμο που μαστίζεται από τη βία, την εκμετάλλευση, τη διαφθορά, τους βρόμικους πολέμους και την τρομοκρατία. Πληθαίνουν στις μέρες μας οι φωνές διαμαρτυρίας για την κατάντια του κόσμου μας, μεγαλώνει η απαισιοδοξία για το μέλλον, βαθαίνει η απογοήτευση για την καταρράκωση θεσμών και απαρασάλευτων, διαχρονικών αξιών. Κάθε άνθρωπος που ανησυχεί θα προσυπέγραφε με θλίψη τoύτoυς στίχους:
Σήμερα πια σε πoιoν να μιλήσω;
Τ’ αδέρφια έχουν γίνει εχθροί,
οι φίλοι δεν αγαπιούνται.
Σήμερα πια σε πoιoν να μιλήσω;
Αρπακτικές έχουν γίνει οι καρδιές,
όλοι κλέβουν το βιoς του γείτονα.
Σήμερα πια σε πoιoν να μιλήσω;
Ο καλός το βάζει στα πόδια,
ο θρασύς φανερώνεται παντού…
Σήμερα πια σε πoιoν να μιλήσω;
Όσοι έπρεπε ν’ αγριεύoυν με τον ανέντιμο άνθρωπο
χαμογελούν μ’ επιείκεια μπροστά στην ατιμία του…
Μόνο που οι στίχοι αυτοί γράφτηκαν από έναν ανώνυμο απελπισμένο αρχαίο Αιγύπτιο ποιητή πριν από 4.000 χρόνια! (δημοσιεύτηκαν πριν από κάμποσα χρόνια στο Περιοδικό για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου).
Και κάποιες παρατηρήσεις για τους νέους: «Οι νέοι σήμερα είναι σάπιοι ως το μεδούλι, κακοί, άθεοι και τεμπέληδες. Δε θα γίνουν ποτέ όπως ήταν άλλοτε και δε θα μπορέσουν να διατηρήσουν τον πολιτισμό μας». Διαπίστωση που έγινε 3.000 χρόνια προ Χριστού. Είναι γραμμένη σε βαβυλωνιακή επιγραφή! Ορίστε και μια ακόμα παρατήρηση: «Οι νέοι… δε σηκώνονταν από τις θέσεις τους, όταν πλησίαζαν οι μεγαλύτεροι, συμπεριφέρονταν άθλια προς τους γονείς τους, αυθαδίαζαν στον πατέρα τους και τον κορόιδευαν για την ηλικία του… γελούσαν στριγκλίζοντας». Έχει κι αυτή τα χρονάκια της. Ανήκει στον Αριστοφάνη
της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου
Η Λότη Πέτροβις-Ανδρουτσοπούλου είναι συγγραφέας. Δείτε την επίσημη ιστοσελίδα της, κάνοντας κλικ εδώ!
Δείτε τα βιβλία της συγγραφέως που έχουμε παρουσιάσει στη Ματιά, κάνοντας κλικ εδώ!