Έτσι είμαστε οι άνθρωποι
Να ρίξω κι εγώ μια μπαταριά μετά από όσα άκουσα για την κομψή αλλά κλούβια Μελάνια, για την χοντρή αλλά καλλιεργημένη Μισέλ; Δεν ισχύει απολύτως αυτό που θα πω, αλλά εν πάει περιπτώσει σκέφτηκα να ξαμολύσω κι εγώ την παπαριά μου, μετά από όσα άπρεπε και άστοχα άκουσα.
Το εκτοξεύω λοιπόν: “Λυχνίας σβησθείσης, πάσα γυνή ομοία”! Αλλά σβησθείσης. Μόλις η λυχνία ανάψει, τότε το επανεξετάζουμε το πράγμα. Και μάλιστα εξονυχιστικώς. Εντάξει; Όχι, είπαμε μια μαλακία και άντε τα βγάλαμε τα συμπεράσματα περί σαβουρο… έτσι. Μόνο σβησθείσης της λυχνίας. Και τέλος πάντων ας παρακολουθούμε καμμιά φορά τις εξελίξεις και εικόνες που τις συνοδεύουν σιωπηλοί. Δεν είναι υποχρεωτικός ο σχολιασμός. Όταν μάλιστα το θέμα δεν είναι και τόσο δραματικό. Ναι ωραία η κ. Μελάνια. Δεν πειράζει που δεν είναι διανοουμένη. Υποδειγματικά υπηρέτησε τον ρόλο της η κ. Μισέλ Ομπάμα. Δεν πειράζει που δεν ήταν τόσο αέρινη φιγούρα και αιθέρια.
Έτσι είμαστε οι άνθρωποι, δεν μας ζωγραφίζει απαραίτητα το πινέλο αισθαντικού ζωγράφου, δεν είμαστε σκεπτόμενες κι εκλεπτυσμένες φιγούρες του Γκρέκο. Καμμιά φορά μας ζωγραφίζει ως γήινες φιγούρες ο Αλέκος Φασιανός, ή ο Μποντέρο, μας φιλοτεχνεί καταθλιπτικά, φιγούρες σε αποσύνθεση, ο Κώστας Μπουζιάνης.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.